Υπόθεση blogme

Διαβάζω τις δημοσιεύσεις που αφορούν την υπόθεση blogme.gr και προβληματίζομαι.

εδώ
εδώ διαβάστε τα άρθρα που έχουν γραφτεί για το θέμα στην διεύθυνση κάτω από το μπάνερ
εδώ
και

εδώ. βλέπε σχόλια

«ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α? 116/16.05.2003)
Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31

Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών. Αρθρο 11 Απλή μετάδοση 1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών: α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών, β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες».


Αυτά που σκέφτομαι:
όταν γράφω στο ιστολόγιό μου, έχω αποκλειστικά την ευθύνη των όσων γράφω.

Αν όμως αυτά που γράφω αναρτούνται υπό μορφή καταλόγου από έναν φορέα μετάδοσης της πληροφορίας, όπως το δικό μας monitor ή το blogme, όπου είμαι κατόπιν εγκεκριμένης αιτήσεώς μου μέλος, έχω κάνει μια σύμβαση δηλαδή, τότε μήπως την ευθύνη σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία, την έχει και ο διαχειριστής της εν λόγω σελίδας;

για τον λόγο ότι:

1. αποτελεί ο συγκεκριμένος φορέας αναμετάδοσης της πληροφορίας την πηγή μετάδοσης της πληροφορίας (όσα γράφω).
2. ότι με έχει επιλέξει σαν αποδέκτη της πληροφορίας που μεταδίδει.

Διότι ο κάθε ένας από τους εγγεγραμμένους ιστολόγους λειτουργεί για τον άλλον σαν αποδέκτης και αφού όλοι είναι επιλεγμένοι από τον διαχειριστή της σελίδας που αναρτά τις δημοσιεύσεις, αποτελούν όλοι μαζί ένα επιλεγμένο κοινό μέσα στο οποίο γυρίζει η πληροφορία- πράγμα που δεν συμβαίνει με τις εφημερίδες όπου η σύμβασή αφορά το προσωπικό που γράφει και την διεύθυνση όχι όμως και τον αναγνώστη.

Σημ: το google δεν έχει εγγεγραμμένους. Είναι απλός φορέας αναμετάδοσης χωρίς σύμβαση με τους αποδέκτες του.

Περισσότερα
εδώ. βλέπε σχόλια


ανακεφαλαίωση: αν αναρτώ κείμενα ως ανεξάρτητος ιστολόγος έχω ευθύνη μόνο εγώ.
αν είμαι μέλος σε μια σελίδα αναμετάδοσης της πληροφορίας ,είμαστε, εγώ πρώτα και μετά ο διαχειριστής της.

Το σκεπτικό του νομοθέτη για την 2η περίπτωση φαίνεται να στηρίζεται στο ότι ο διαχειριστής της σελίδας αναμετάδοσης συνεισφέρει στο να διαδίδονται ιδέες, θέσεις και απόψεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο, επιλεγμένο αναγνωστικό κοινό που αποτελεί μια κοινωνία> μπλογκόσφαιρα.

Επομένως σε περίπτωση προσβολής τρίτου συνεισφέρει στο να διαδοθεί ευρύτερα. Άρα σε περίπτωση αγωγής υπάρχει ευθύνη.

Η περίπτωση είναι σοβαρή για τον λόγο ότι κάθε φορά που κάποιος θιγόμενος μηνύει τον διαχειριστή μιας μηχανής παρακολούθησης, ανεξάρτητα από το αν αυτός θα αθωωθεί ή θα καταδικαστεί, θα υπάρχει ο ΦΟΒΟΣ στα κοντύλια των υπολοίπων. Θα σκέπτεται ο κοντυλοφόρος αν θα πρέπει φερ ειπείν η σάτιρά του, να είναι λίγο πιο μαλακή, ο λόγος του πιο γενικός για να μην την πληρώσει και ο χριστιανός που τον βάζει στο «παρακολουθητήρι» του. Θα πρέπει να είναι πολύ «άνετος» να μην τον νοιάζει. Δεν έχει τώρα μόνο αυτός την ευθύνη των λόγων του αλλά και ο φορέας της μετάδοσης της πληροφορίας.

Συμπέρασμα: γράφετε ελεύθερα μεν αλλά με συνεργάτη την ασφάλεια εκείνου που σας προβάλλει. Πόσο ελεύθερα γράφετε τώρα; Για ξαναδιαβάστε, διορθώστε και κατόπιν αποστείλατε.Δεν νιώθετε λίγο φιμωμένοι;

Το να μην εγγράφεται κανείς σε τέτοιες σελίδες αναμετάδοσης της πληροφορίας δεν είναι λύση. Θα αντιστοιχούσε στο να μην δέχεται να γίνει γνωστός ευρύτερα ο λόγος του μέσω μιας εφημερίδας φερ ειπείν, από φόβο μην βρει τον μπελά του ο ιδιοκτήτης της. Γράφει κανείς για να ακούγεται. Ο λόγος και δη ο δημόσιος εκεί αποσκοπεί.

Διαβάζω ότι ο στόχος του μηνυτή – που λίγο πολύ γνωρίζουμε το όνομά του πλέον- είναι να φτάσει μέσω της μηνύσεώς του στον ιστολόγο που όπως διαβάζω τον «σατίρισε». Χωρίς να γνωρίζω ακόμη το περιεχόμενο αυτής της σάτιρας η οποία έγινε από ιστολόγο ψευδωνύμως θέλω να δηλώσω ότι θεωρώ τόσο την μέθοδο του μηνυτή όσο και του ιστολόγου μη δόκιμες.

1. γιατί όταν αναφέρεσαι σε πρόσωπο ασκώντας του κριτική με οποιονδήποτε τρόπο πρέπει να το κάνεις επωνύμως
2. γιατί όταν χρησιμοποιείς τον νόμο περνώντας χειροπέδες σε άνθρωπο που δεν φέρει ηθική ευθύνη για να φτάσεις στον άνθρωπο που σου έκανε κριτική, ασκείς κατ ουσία την εξουσία του νόμου για να «τακτοποιήσεις» πάλι όπως διαβάζω, κατ ιδίαν μετά τον φταίχτη.....και αυτό βέβαια αποτελεί μέρος των μεθόδων του υποκόσμου.


Θέλω να δηλώσω ότι είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Η ελευθερία του λόγου όμως δεν εννοείται ψευδωνύμως. Είμαι επομένως υπέρ της επώνυμης σάτιρας. Όπως υπέρ της ποίησης, του θεάτρου, της μουσικής, της ζωγραφικής κλπ. Για τον λόγο ότι η τέχνη πάντα «ενοχλούσε» ορισμένους.. Ο δημόσιος λόγος επομένως πρέπει να διαθέτει τεχνική, Οσο πιο «σφιχτός» τόσο πιο ισχυρός. Αν είναι λόγος απρόσκοπτος κάνει κακό στο σύνολο, απ ό,τι αποδεικνύεται.



Και μερικές σκέψεις με ευρύτερη βάση.


Στο τόπο που ζούμε σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, έχουμε ελευθερία λόγου.
Έχουμε; Αμφιβάλλω αν ένας δημοσιογράφος - ή ένας απλός πολίτης- μπορεί να γράψει στην εφημερίδα που εργάζεται αυτό που θέλει. Πάντα περνά από τον έλεγχο της διεύθυνσης. Στην τηλεόραση ο λόγος ελέγχεται από τον καναλάρχη και στο ραδιόφωνο από τον "σταθμάρχη".

Συμπέρασμα: ο "δημόσιος" λόγος ελέγχεται. Η ελευθερία του λόγου είναι σχετική.

Θυμάμαι την περίπτωση με τα σκίτσα που σατίριζαν τον Αλλάχ. Επίσης την περίπτωση του Πάπα με τις δηλώσεις για την μωαμεθανική θρησκεία. Είχε δημιουργηθεί οξύτητα μεταξύ 2 πολιτισμών. Τελικά ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη -για διπλωματικούς λόγους. Στην περίπτωση του σκιτσογράφου, παρά τις αντιδράσεις των θιγομένων, καμιά θέση από τους "διαδίκους" δεν υπερίσχυσε και το πράγμα έμεινε μετέωρο, μάλλον κατά την εκτίμησή μου υπερίσχυσε η θέση των δυτικών, ως πιο ισχυρών. Ίσως και το όλο θέμα να ήταν και μια επίδειξη δύναμης - και από τις 2 πλευρές.

Συμπέρασμα: η υπέρμετρη άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου στρέφεται ενίοτε κατά της ελευθερίας του λόγου, υπό την έννοια ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού πάρα στον λόγο. Η προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο πάλι σε λόγο θα οδηγούσε. Όταν δε, τελειώσουν τα λόγια αναλαμβάνουν τα όπλα. Σκοπός των κέντρων εξουσίας είναι όλες οι συγκρούσεις (ιδεολογίας, αναγκών κλπ) να περνούν από το «φίλτρο» του λόγου, μέχρι ο λόγος να χάσει την βαρύτητά του και να πάρουν το λόγο οι "μεγάλοι" που θα μιλήσουν για όπλα.

Στο διαδίκτυο.
Έχουμε όλοι ένα πληκτρολόγιο. Όλοι μιλάμε. Όλοι κάτι λέμε. Οι περισσότεροι ψευδώνυμα. Δεν τα λέμε σε ένα βιβλίο. Ούτε σε εφημερίδα. Ούτε σε σταθμό. Ούτε σε κανάλι. Τα λέμε σε ένα ιστολόγιο. Ποιος τα διαβάζει; Ο ένας διαβάζει τον άλλον. Διαβαζόμαστε. Αλλά νά σου ξαφνικά και το «παρακολουθητήρι»! Η σούμα. Η φάτσα. Οι υπήκοοι του βασιλιά όλοι μαζεμένοι στο προαύλιο. Πώς είναι; Συνοφρυωμένοι; Αξούριστοι; Πεινασμένοι; Οργισμένοι εναντίον κάποιου; Όσο ήταν σκόρπιοι στα χωράφια ήταν βολικά τα πράγματα. Τώρα που είναι όλοι τους μαζεμένοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και αποκτούν γνώση της ασχήμιας τους. Σε λίγο θα απαιτήσουν ξουράφια για να κόψουν την γενειάδα και ψωμί να φάγουν.

Συμπέρασμα: μεγάλης σημασίας η «φάτσα». Η εικόνα που παρουσιάζουν οι μαθητές στο προαύλιο πρέπει να είναι η "συνήθης". Πιάστε αυτόν που τους μάζεψε στην αυλή.

Ας το εξετάσουμε κι έτσι.




































Υγ εμείς παιδιά θα γραφτούμε στο monitor?

ΓΟΜΑΡΙ (ή ΝΤΟΝΤ ΜΕΣΣ ΓΟΥΪΘ ΤΕΧΝΗ...μαδαφάκα)

1. Eίμαι ένα γομάρι και μισό.Παλιότερα σήκωνα βάρη όλη μέρα και το αποτέλεσμα ήταν ν' αναγκάζομαι ν' αγοράζω μαύρο δερμάτινο μπουφάν δυο νούμερα μεγαλύτερο απ' ότι θ'αναλογούσε σε άνθρωπο με το ύψος μου ,για να χωράν μέσα οι πλάτες και τα μπράτσα μου .Τα μανίκια πάντα ήθελαν κόντεμα.Τα μαύρα τζιν δε μου χωρούσαν στα μπουτια γιατί απ' τα πολλά squat είχαν γίνει τεράστια.Είμαι τρομαχτικός ακόμα και τώρα στην κατάσταση που βρίσκομαι.Τι λεω...! τωρα ειμαι χειροτερος κι απ’ τον χειροτερο εφιαλτη σας .Δούλευα πολλά χρόνια πόρτα σε μαγαζιά κι έσπασα πολλά κεφάλια με ασήμαντη αφορμή.Τιποτα δε με διασκεδαζε περισσοτερο ,απ' το να βλέπω ενα κόκκινο παραμορφωμένο κεφάλι, να με παρακαλαει να σταματησω ,να το κλωτσαω.Ιδίως αν αυτό το κεφάλι μιλούσε ελληνικά με αλβανική προφορά και πάντα με τις ευλογίες του καταστήματος.Αυτά τα μουνιά δεν θέλουν να καταλάβουν ότι
εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς και τέλος.
Ο λόγος που είμαι ακόμα εδώ και σας μιλάω είναι για να σας διδάξω. Να μην την πατήσετε και ‘σεις σαν κι εμένα.

Περνούσα νύχτα απ' την κωλοπόλη σας και σταμάτησα να ξεμουδιάσω.
Άφησα τη μηχανή κάπου να τη βλέπω απ' το παράθυρο και μπήκα μέσα σ’ένα φρουτάδικο για να παίξω,να ξεκουραστώ και να συνεχίσω το ταξίδι φρέσκος.Συνήθως σε τέτοια κωλομάγαζα βρίσκεις και κανένα γκομενάκι για γλέντι.Δε χρειάζεται να τα ψάξεις. Σε βρίσκουν αυτά αν έχεις τη σωστή μούρη , δηλ. αν δε βρωμάς σαν γουρούνι αν με καταλαβαίνετε.

Πήγα κατευθείαν στο μπαρ και ζήτησα ένα μεγάλο βαρέλι μπύρα κι ένα σφηνάκι γουάϊλντ τέρκυ ,πριν προλάβει να μου μιλήσει η γκόμενα, που ήταν μέσα. Άναψα τσιγάρο τράβηξα μια τζούρα και φύσηξα τον καπνο . Καλό κομμάτι, ρωσίδα ή ουκρανέζα ,ξανθειά, ζουμερή και κάτασπρη με μεγάλα μπλε μάτια. Μόλις μου τα ‘φερε ,τη ρώτησα από που ήταν και είπε ότι ήταν από Ρουμανία .Ωραία βυζιά!...με σιλικόνη!όπως αμερική. Είχα κάνει λάθος και δεν είχε και την ηλίθια ρώσικη προφορά ,που με γκαύλωνε, τελικά. Επίσης ,δεν είχε και γουάϊλντ τέρκι και μού 'βαλε τζακ. Το τζακ ήταν ζεστό .Σκέτο πετρέλαιο.Μου έγδαρε το λαρύγγι.Την κέρασα κι αυτή ένα ίδιο να βάλει μυαλό και πήρα δεύτερο.Τσούγκρισε μαζί μου και τα κοπανήσαμε μαζί.
“Aspro patos”
“ τον βλεπω”
Κατέβασα μια γερή γουλιά παγωμένη μπύρα να ξεπλύνω το μέσα μου.

"esy apo poy?"
“…………………….”
“pws lene?”
“…………………….”
Οι γαμημένες οι ρουμάνες ζεσταίνονται όταν μυρίσουν ευρουδάκια αλλά μόνο για όση ώρα τα παίρνουν .Θέλουν λεφτά για να βάλουν σιλικόνη ή να πάρουν λουσάτα ρούχα. Γαμάνε ψυχρά σα μηχανές .Πολύ επαγγελματίες για να τις γουστάρω αν και συνήθως όμορφες. Τα ρώσικα μουνιά όμως γουστάρουν το γαμήσι.Αποφάσισα ν’απαντήσω .
"Απο δω γυρω.”
"Μη μιλας πολυ και κοιτα να γεμιζεις το ποτηρι μου μολις αδειαζει".
"esy ti doyleia ?"
"Μονο να γεμιζεις το ποτήρι”.
”Bάλε να πιούμε ακόμα ένα".

Η ώρα περνούσε ,τα ποτήρια άδειαζαν και όσο γέμιζαν ξανά και ξανά τόσο πιο ενοχλητική γινόταν η γκόμενα και τα τεχνητά βυζόμπαλλα που μου μοστράριζε απλά δε δούλευαν.Το βλέμμα μου έπεσε σ'ενα όμορφο ξανθό παιδάκι ,όχι πανω απο 12-13 χρονων .Πήγα προς το μέρος του ,τράβηξα ενα σκαμπω κι έκατσα δίπλα του....

Όταν φύγαμε μαζί απ’ το φρουτάδικο το παιδάκι γελούσε όλο χαρά πού θα το πήγαινα βόλτα με τη μπουτσουκλετα.Το ανέβασα πάνω ,τό ’βαλα να κάτσει μπροστά και κόλλησα πάνω του για να μπορώ να οδηγώ. Έτριβα το μπούτσο μου πάνω του.Δεν πήγαμε μακρυά. Έστριψα σ' ένα σκοτεινό στενό γεμάτο σκουπίδια και σταμάτησα εκεί.

2. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ
Λίγες μέρες πριν, στην πόλη είχαν ξεκινήσει μεγάλα έργα αναβάθμισης των υποβαθμισμένων συνοικιών. Κάποιοι είχαν προτείνει στον Δήμαρχο ,να αναθέσει σε ομάδες νεαρών καλλιτεχνών, να ζωγραφίσουν όλους τους άχαρους μαντρότοιχους και τις τυφλές όψεις των πολυκατοικιών με σπρέϊ.
Και το επίπεδο να ανεβαίνει κι ο κόσμος να ξεχνάει τη φτώχια του
και τα παιδιά να ξεκαυλώνουν ,κι η πόλη ντεμέκ να ομορφαίνει και κονδύλιο παχύ να κοπεί για να βάλουν οι κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι καμμιά μίζα στην τσέπη.Κι επειδή οι μαλάκες ,οι φτωχοί κάτοικοι του μπύθουλα δεν καταλαβαίνουν από τέχνη, τα βράδυα πήγαιναν και καταστρέφανε τα έργα, γράφοντας από πάνω "ΘΥΡΑ 4",και "ΕΤΣΙ ΓΑΜΑΕΙ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ" και "ΜΠΑΝΤΑΤΟΥΔΗ ΦΥΓΕ", η δημοτική αστυνομία ανέλαβε τη φύλαξη της περιοχής με περιπολίες, ώσπου να τελειώσουν τα έργα και να πάει ο Δήμαρχος να κάνει τα αποκαλυπτήρια ταυτόχρονα με μια μεγάλη συναυλία της Γανδή και του Σάκη Κουβά η του Δ. Σαβρόπουλου και του Γ. Μπαλαρα. Άλλο κονδυλι κι αυτό...δώθηκαν αυστηρές εντολες για φύλαξη των έργων πάση θυσία και με οποιοδήποτε τροπο , γιατί το προφίλ της δημοτικής αρχής χρειαζοτανε επειγόντως λίφτινγκ και "γιατί η τέχνη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωη μας",όπως είπαν στα αξιοκρατικώς (όποιος είχε το πιο μεγάλο βίσμα),νεοπροσληφθέντα στελέχη της νεοσύστατης Δημοτικής Αστυνομίας και "γιατί το κύρος του σώματος εξαρτάται από την επιτυχή έκβαση της αποστολής αυτής".”Έρχονται κι εκλογές“.

3. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΨΗΤΟ
Το μαλακισμένο το παιδάκι έκλαιγε σαν γατί όταν τό‘σκιζα. Γαμώ την αλβανία του μέσα. Ένα κάρο λεφτά του έταζα για να το βουλώσει και δεν σταματούσε να σκούζει. Έχυσα μέσα στο σφιχτό,άσπρο κωλαράκι του και τραβήχτηκα με το μπούτσο μου να στάζει και ακόμα σκληρό σαν σιδερόβεργα."Έχω και γαμώ τα εργαλεία μικρέ " του είπα."Όταν μεγαλώσεις κοίτα να μου μοιάσεις αν θες να σ'αγαπάν οι γυναίκες". Έβγαλα ένα πενηντάρικο και του τό'δωσα. "Αϊντε σπίτι τώρα.Είναι πολύ αργά για να γυρνάς έξω τέτοια ώρα. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανώμαλους , δε στα είπε η μάνα σου?"

Ο μικρός μάζεψε τα βρακιά του κι έφυγε μιξοκλαίγοντας ,γιατί πρέπει να τον είχα πονέσει με το τεράστιο εργαλείο μου, αλλά τι να έκανα..αυτός είμαι ‘γω . Ένα καλό κατούρημα ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να ολοκληρώσω την απόλαυση. Τον ξαναέβγαλα έξω και γύρισα προς τον τοίχο. Πρόσεξα μια μυρωδιά φρέσκιας μπογιάς και κάτι περίεργα σχέδια στον τοίχο..."τι μαλακ"...δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.

" ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΕ ΚΑΘΑΡΜΑ,ΣΕ ΣΗΜΑΔΕΥΩ".Το κάτουρο πάγωσε μέσα στον πρησμένο σωλήνα μου."Τι μαλακείες ειν' αυτές ρε παιδιά. Δεν έκανα τίποτα" είπα, ενώ σκεφτόμουνα οτι το μαλακισμένο με κάρφωσε. "ΓΥΡΝΑ ΑΡΓΑ ΑΡΓΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ". Άρχισα να γυρίζω και κατέβασα τα χέρια μου για να βαλω μέσα το εργαλείο ,να μη γίνω θέαμα. Άκουσα τους πυροβολισμούς και ταυτόχρονα σχεδόν, κάτι καυτό διαπέρασε το σιδερένιο κορμί μου και με πέταξε κάτω.Ο πόνος ήταν αφόρητος και δεν πρόλαβα ούτε να ουρλιάξω. "Γαμιόληδες με φαγατε" φώναζα , αλλά η φωνή μου δεν ακουγόταν.


Το πρόσωπό μου κόλλησε πάνω στον τοίχο με τις φρέσκιες μπογιές και τώρα έβλεπα τα λουλούδια και τους ήλιους και τα πολύχρωμα παιδάκια να χορεύουν και να με κοροϊδεύουν και το αίμα μου να χορεύει κι αυτο παντού, καθώς έπεφτα κάτω. Το κεφάλι μου κατέληξε στη βάση του τοίχου ,μέσα σε μια λίμνη αίματος και κατουρλιού με υπολλείματα σπέρματος.Η ζωή με χαιρετούσε με κωλοδάχτυλα.Έφευγα καταστρέφοντας την τέχνη με το βρώμικο αίμα μου.Μικροί ,ξανθοί, σατανάδες τραγουδούσαν το "dirty deeds done dirt chip" πάνω απ' το κεφάλι μου. Ο πόνος έφευγε ,
και το υπόλοιπο κατουρλιό μεσα στο εργαλείο μου ξεπάγωσε.Μια ζεστή ,γλυκιά αίσθηση ανακούφισης με πλυμμήρισε, πριν την οριστική, μεγάλη παγωνιά.

Από ψηλά είδα τους αστυνομικούς να πλησιάζουν προσεκτικά το κουφάρι που γύμναζα τόσα χρόνια .Ήθελα να κατέβω ξανά κάτω και να τους σπάσω τα μούτρα..γαμημένοι ερασιτέχνες .
Φώναζαν..
"Πήγε να τραβήξει πιστόλι το καθήκι".
”Πρόσεχε μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός",
"Ψάξε το όπλο"
Μια κλωτσιά ταρακούνησε το άψυχο σώμα μου και την ακολούθησε μια γερή σμπρωξιά που το γύρισε ανάσκελα.
”Σκατά !o τύπος απλά κατουρούσε”
”O πούστης κατούρησε τα έργα”
"Σήκω πάνω παλιοκαθήκι να σε γαμήσω"
”ΧΑΑΑΑΑ! Ακόμα κι αυτο ακούγεται καλό τώρα πια” , σκέφτηκα από δω πάνω .
Μια ακόμα κλωτσια στα πλευρά ταρακούνησε το άψυχο σώμα μου.