DRAGSTRIP QUEEN

OUT NOW

ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ

μοτηερφθψκερζ

BETTER LIVING THROUGH CHEMISTRY (ή η τέχνη της παραπλάνησης και του ανηλεούς χωσίματος)

Αυτή τη φορά ειναι απλά ένα τραγούδι .

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι από τους QOTSA (Queens Of The Stone Age) .

Για μένα είναι ένα μάθημα .

Πως να κάνετε τέχνη .

Πως να λέτε κάτι πολύ σημαντικό και χιλιοακουσμένο με διαφορετικό όσο και ενδιαφέροντα τρόπο .
Δε θέλω να σας παραπλανήσω οπως ηθελημένα κανουν οι QOTSA με αυτό τους το ψυχεδελικό (?!) τραγουδάκι (το ερωτηματικό και το θαυμαστικό εχουν μεγαλη σημασία) .

Ας ξεκινήσω απ' την εμφάνιση ....
Πρώτα απ' όλα αυτο το line up ειναι για μένα το καλύτερο τους . Όλοι ειναι ικανότατοι τεχνήτες μουσικοί αλλά δε θα μείνω πολύ σ ΄αυτό καθώς είναι σχεδόν αυτονόητο (όλοι θεωρούνται από τους κορυφαίους στο χώρο τους) .Αυτό που μ'ενδιαφέρει περισσότερο σ' άυτους είναι η εμφάνιση. Καλά ακούσατε η εμφάνιση . Ας πάρουμε τους δυό frontman ...

ο ένας ένα ξανθό καλοθρεμμένο τσαμπουκαλίδικο αμερικανάκι ...με τα μπράτσα του και ενίοτε τις ατάκες του για τα κορίτσια . Ο άλλος μισόγυμνος με τατουαζ και μεφιστοφελικό μούσι πασίγνωστος για προκλήσεις , ζημιές , φασαρίες κτλ . δεν προβάλλει κανένα ιντελέκτουαλ στοιχείο επάνω του .....αυτοι ειναι οι δημιουργοί του τραγουδιού .
Σεμνοί ? καθε άλλο ...
Διανοούμενοι ? ε όχι δα ! περισσότερο δυο τύποι που πίνουν , γαμάνε και γράφουν
"ψυχεδελικά" τραγούδια για χάπια .

Ελπίζω να κάνατε τον κόπο ν' άκουσετε το τραγουδι απο το σύνδεσμο που εβαλα στην αρχή .

Ξεκινάει το τραγουδι λοιπον ...
εισαγωγή που παραπέμπει σε ψυχεδελικες ανατολιτικες ατραπούς . Πιστή σε φόρμες που χρησιμοποιηθηκαν ,κατα κορον σε αναλογα δημιουργηματα, απο τα μεσα των 60's και μετα .
Η πρώτη φράση που ακουει ο ανυποψιαστος ακροατής ειναι ..."το μπλε χαπι σου ανοιγει τα ματια" ώπα!!! άρχισε το τσάμικο ...αλλη μια απ τα ιδια γαμω τα χαπια σας γαμω ...
"υπαρχει καλυτερος τροπος ? "χμμ!
" μια νέα θρησκεία συνταγογραφημένη για τους απιστους " ξανα χμμμμ!

"ο ηρωας κραταει μαχαιρι, και το αιμα δεν ειναι αρκετο , ειναι πολυ αργα για να γυρισεις πισω? ειναι πολυ αργα για να φυγεις ?" βρε τι γινεται εδω κατι δεν παει καλα ..τι δουλεια εχουν τα αιματα εδώ ?

"δεν ειναι κανενας εδω , ανθρωποι παντου , εισαι μονος σου "

"για να δω αν ακουω καλα" ναι κι εγω ...για να δω τι αλλο θ' ακουσω !
"πρέπει μονο να παρω , απ΄τις ανεξαντλητες προμηθειες " χαπιων?
"για να ξεσηκωσω τους νεκρους" ντοϊνγκ !
"τα ειδωλα σας καιγονται, ο οχλος ερπει προς την επιφανεια , διεκδικω τη λογικη μου, καταστρεφοντας τους παντες " ΩΡΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ?

εδω ο ανυποψιαστος ακροατης τα χει παιξει ....ξεκινησε ν' ακουει ενα ψυχεδελικο τραγουδακι για χαπια απο καποιους χιπππιδες και κατεληξε ν' ακουει σεναρια για την καταστροφη του κοσμου οπως τον ξερουμε απο ορδες "νεκρων" (βαρβαρων , αγριων ,ανθρωπων που διατηρουν καικινουνται ενστικτωδως) και υμνο στη βια ως μέσο διεκδίκησης της ελευθερης ανεξαρτητης σκεψης απο ενα καθεστως που καθιερωνει νεες θρησκειες και θεούς .

η χαρα του αντεξουσιαστη λοιπον .
Αυτο ειναι το "better living through chemistry" .

o ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟς ομως εχει μπει στο θεμα απο την αρχη . Απο το πρωτο ακουσμα του τιτλου μπαινει στο θεμα μια και η φραση του τιτλου ειναι παραπομπη στο βιβλιο του aldus huxley "brave new world" και οποιος το εχει διαβασει κανει ευκολα το συσχετισμο στιχων και βιβλιου .
τιθεται εμεσα λοιπον το ερωτημα "ελευθερια ή καλοπεραση " που σε ρεαλιστικη βαση μεταφραζεται "θανατος ή (τεχνολογικη) προοδος ?" .

Σταματω εδω και ακουω αλλη μια φορα το τραγουδακι .

Διαλειμα

Έφτασα πάλι.
Στη μαθητεία της ξεχασμένης μου λύπης.
Και στη μαθητεία της ξεχασμένης μου οργής μέχρι τη στοργή.
Και στη θητεία της μνήμης μου για τα απλούστατα.
Και τα πολύπλοκα της ερημιάς.

Και εδω ο καθένας μας με την επιγραφόμενη παρουσία του όπως στο εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου.

Ουπς

Χτυπάει το κουδούνι.
Ακούγεται ο κόσμος.
Διάλειμμα.
Το επόμενο μάθημα ας περιμένει.

Αν εμείς είμαστε έτοιμοι, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί.

Έτσι λέει η κινέζικη παροιμία.

Είμαστε έτοιμοι;

Απομένει να το μάθουμε.

Έστω και τώρα.
Στο διάλειμμα.
Παίζοντας ο ένας με το πρόσωπο του άλλου.
Θητεύοντας ο ένας στο πρόσωπο του άλλου με διάρκεια και εμπιστοσύνη. Γνωρίζοντας.
Όσο για τα άλλα, πάντα θα υπάρχει καιρός.

ΕΛΛΑΣ 3/7/2007 ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Σημερα το πρωϊ επινα το καθιερωμενο σκετο φραπεδακι μου στο γραφειο ωσπου πλακωσε πελατεια .

Ερχεται ο ενας που θελει να βαλει τα φωτοβολταϊκα . Πλακατζης δουλευει το παιδι , αλλα τυγχανει πακετης εξαδερφης επενδυτριας και χωραφιου σε περιοχη οπου ευτυχως ή δυστυχως δεν εχουν καθοριστει οι χρησεις γης και ισχυουν τα γενικα περι εκτος σχεδιου δομησης . Μου λεει "θελω να με βοηθησεις να μου ετοιμασεις τα χαρτια να παρω τη βεβαιωση οτι δεν ειναι γη υψηλης παραγωγικοτητας" και φυσικα απαντω θετικα γιατο του εχω χτισει σπιτι προσφατα και δεν θελω να του χαλασω χατηρι , αν και του επισημαινω οτι στην περιοχη υπαρχει προβλημα γιατι υπαρχει μελλοντικο σχεδιο που την χαρακτηριζει υψηλης παραγωγικοτητας . Ο πελατης αυτος εχει ερθει μολις πριν καμμια δεκαετια απο την πρωην σοβιετικη ενωση και απο τη συζητηση φαινεται να ειναι απολυτως πεπεισμενος οτι με το καταλληλο μπαξισι στον αρμοδιο υπαλληλο ολα γινονται στην Ελλαδα και απολυτως απελπισμενος οτι αυτο δεν αλλαζει με τιποτα "Εδω ειναι φτηνα. Στη ρουσια ηταν πιο ακριβα. ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙς ΑΠ ΑΥΤΑ". Εγω φυσικα προσπαθω να υπερασπιστω το ελληνικο δημοσιο λεγοντας του οτι στο κατω κατω ερχονται εκλογες και μπορει να τους μαυρισει ολους αυτους , οτι υπαρχουν και σωστοι δημοσιοι λειτουργοι και οτι οι νεοι ανθρωποι μπλα μπλα μπλα ....δεν τα πολυπιστευω βεβαια ολα αυτα που λεω αλλα επειδη στα ματια του και δικαια ειμαι κομματι απο αυτο που αυτος βλεπει σαν ενα καταπιεστικο συστημα (κι εγω συμφωνω μαζι του αλλα δε θελω να του το πω γιατι δυστυχως πρπει να βγει το μεροκαματο) καθως θεωρει οτι οι κανονες δουλευουν πολυ περισσοτερο προς ωφελος μου και κανει οτι μπορει για να μπει κι αυτος "απ' τη δικια μου τη μερια" για να δει ασπρη μερα κτλ κτλ ....

πανω εκει που προσπαθω να τον μπερδεψω μπαινει μεσα αλλος πελατης που ηθελε να παρει ρευμα για το νεο του μαγαζι και του ελειπε ενα δικαιολογητικο ...μπαινει ολα χαρα
"το πηρα" μου λεει....
"ποιο"?
"το ρευμα"
"καλα αφου προχθες μου ειπε η αλλη οτι δεν το υπογραφει χωρις κτλ"
"εε πηγα λιγο απο παραδιπλα"
"σε κανα αντινομαρχη?"
"εεε ναι"
"καλα ενταξει αφου το πηρες "

ο πρωτος γελαει "πληρωσες?"
"οχι"
γελαω κι εγω και διατυπωνω το επιμυθιο , το "ηθικον διδαγμα" που παραδοσιακα πρεπει να εχει καθε ηθικοπλαστικη ελληνικη ιστορια
"βλεπεις κωστα οτι δεν εχεις δικιο ? οτι δεν ειναι ολοι ιδιοι και οτι η ψηφος εχει δυναμη ? δεν ειναι σοβιετικη ενωση εδω κωστααα! εδω εχουμε δημοκρατια και εχουμε και εκλογες μεθαυριο κωσταααα!! αντε και συ να πιασεις κανα αντινομαρχη να σ' εξυπηρετησει ,να σου πουλησει εκδουλευση ,να μπεις και συ λιγο απο μεσα κωστααααααα! να ανταλλαξεις κι εσυ κανα "κουκί" με καμμια βεβαιωση"....


εκπαιδευμενος μας ηρθες ρε κωστα απο τη "διεφθαρμενη σοβιετικη ενωση" στην "ελληνικη δημοκρατια" .....μη μασας .

Ο θάνατος του κ. Καθηγητή.

Οσο η Σουρεκλεμέ μιλούσε έτσι για τον κ. Καθηγητή με κυρίευε ντροπή. Ολο και περισσότερη μέχρι που έχωσα το πρόσωπο μες την ποδιά μου και δεν σήκωνα καθόλου το κεφάλι. Ο βάλτος γύρω μου είχε στενέψει απελπιστικά. Ενιωθα στριμωγμένη ανάμεσα στις λέξεις της. Κάθε μια κατάφερνε και ένα χτύπημα στην εικόνα του σαν άνθρωπος που χάνει ένα- ένα τα δόντια του και στέκει στο τέλος φαφούτης μπροστά σου να κοιτά το κομμάτι το ψωμί στα χέρια του ξέροντας ότι δεν μπορεί να το φάει. Ψίχουλο- ψίχουλο ανάμεσα στα δάκτυλά του κόβεται τότε ο Κόσμος και γίνεται ο ήρωας μικρό αδύναμο πουλάκι που συντηρείται με ό,τι γλίτωσε από το παλιό του μεγαλείο. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα όρια συγχέονται. Δεν ξέρεις αν το δέος που αισθάνεσαι είναι για την συντριβή του ή για σένα τον ίδιο που είσαι παρών και τον βλέπεις μέσα σ αυτήν.

Τον σαβάνωσες εκεί στον κάμπο αγαπημένη γερόντισσα, τον κ. Καθηγητή. Συρρικνώθηκε, ένα μικρό σκουληκάκι έγινε στη διπλανή πέτρα, κόμπος στο λαιμό, μια θολούρα μπροστά στις κόρες, δάκρυ. Ενιωσα την υγρασία του στην ανάποδη του χεριού μου καθώς αποκολλήθηκε για πάντα από μένα και τότε ανέβηκε θρήνος μεγάλος μέσα μου σαν ουρλιαχτό που έκαψε το λαιμό μου. Κύλησε κάτω ενώθηκε με το χώμα, μια χοντρή στάλα που ρούφηξε αμέσως η γης. Εσβησε για πάντα. Σκέφτηκα το ερμάρι με τα βιβλία μου. Είχα χρόνια να τα αγγίξω. Κλειστά. Βαριά. Ασήκωτα. Καμιά χαρά δεν μου έδιναν πια. Πέθανες, είπα. Κι έχωσα το πρόσωπο μέσα στις χούφτες μου νιώθοντας απέραντη μοναξιά.

Η λέξη.

Στην καινούργια μας μπλε version που κολυμπά το Υποβρύχιο με την φωτογραφία του πάνω δεξιά και τα ονόματά μας από κάτω, εκεί που έγραψε ο καπετάνιος on board, νόμισα στην αρχή που τα είδα ότι τα ανακάτεψε επίτηδες ή ίσως από λάθος- γιατί παλαιότερα τα είχε γράψει με αλφαβητική σειρά- αλλά μετά κατάλαβα αφού τα παρακολούθησα αρκετό καιρό από τότε που το Υποβρύχιο είναι μέσα στην μπλε θάλασσα, ότι αυτά εναλλάσονται σύμφωνα με την σειρά που ανεβαίνουμε όλοι μας για λίγο στο κατάστρωμα, όταν αυτό αναδύεται για να κατοπτεύσει τον Πάνω Κόσμο, πρώτα ο submarine, ο aspic, ο black swan, ο wpleftyboy, η dianathenes, το χαμίνι και μετά η dianathenes, o wpleftyboy, o black swan, o aspic, o submarine, ο aspic, black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι σαν να δίνει ο ένας την σκυτάλη στον άλλο ή σαν να βγαίνει το όνομά τους στην κληροτίδα να πουν κάτι, μια λέξη ίσως που να μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο, μια απάντηση ίσως στην ίδια καθιερωμένη ερώτηση που τους υποβάλλει το στοιχειό της Θάλασσας, η γοργόνα, και ότι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς ποτέ να ξέρουν την απάντηση και ότι συνεχίζουν να ανεβαίνουν στην γέφυρα μόνο και μόνο από μια εσωτερική παρόρμηση που τους καψαλίζει τον νου όσο είναι στον βυθό ότι πρέπει να πουν την λέξη που βρήκαν εκεί χαμηλά στον βυθό, ίσως είναι αυτή η λέξη λένε που ζητά το στοιχειό για να αλλάξει ο Κόσμος και πάλι όμως δεν είναι λέει η γοργόνα και ανεβαίνει τότε ο επόμενος χαμίνι, dianathenes, wpleftyboy και black swan και aspic και black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι πάνω στην μπλε θάλασσα, μέσα στο Υποβρύχιο στον βυθό, ψάχνοντας την λέξη που θα αλλάξει τον Κόσμο, που θα αλλάξει τις μέρες, που θα αλλάξει την ζωή μας. Η λέξη.

Αδελφούλα της Γης.

Βρήκανε την Gliese (581)! Είναι «η» Gliese φυσικά αφού μοιάζει τόσο πολύ στην Γη. Με θερμοκρασία έως 40ο Κελσίου άρα μπορεί να έχει και ανθρωπάκια πάνω της ή έστω κάτι που να μοιάζει με ανθρωπάκια. Καλά, αν συμβαίνει αυτό πάνε όλες οι θεωρίες περί ενός και μοναδικού τέλειου δημιουργήματος από έναν και μοναδικό Δημιουργό. Και άκουσα την είδηση σήμερα το πρωί ακριβώς την επομένη που είδα στο αεροδρόμιο μια οικογένεια εβραίων ντυμένους στα κατάμαυρα, ο άνδρας είχε γενιάδα, η γυναίκα είχε ένα καπελάκι στα μαλλιά της όπως και τα 5 παιδιά τους.Ολοι στα κατάμαυρα και καπελωμένοι. Αυτοί οι εβραίοι είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί από όλους τους άλλους, να φανταστείτε ότι δεν υποστηρίζουν το κράτος του Ισραήλ γιατί πιστεύουν ότι θα το ιδρύσει ο Μεσσίας που περιμένουν. Μετά εκεί που έπινα ένα καφεδάκι είδα έναν ιερωμένο- ρώσο μάλλον με σκούφο, γένια κι αυτός, ράσα κατάμαυρα. Λέω ορίστε πώς θα μας βλέπουν κι εμάς οι υπόλοιποι. Εμείς βέβαια δεν κυκλοφορούμε με ράσα αλλά κυκλοφορούν με αυτά οι παπάδες μας. Οι μουσουλμάνοι είναι χειρότεροι γιατί προσεύχονται στα καλά καθούμενα γύρω στις 5 φορές την ημέρα. Πρέπει οπωσδήποτε όλα αυτά τα ρούχα των ιερωμένων να καταργηθούν. Οι κληρικοί να φορούν κανονικά ρούχα παρακαλώ και να είναι κάτι σαν σύμβουλοι, ας πούμε όπως οι ψυχολόγοι. Δεν χρειάζεται κανενός είδους λατρεία πέραν της προσευχής. Η σχέση με το Θεό είναι προσωπική. Είναι απελπισία το πώς όλη αυτή η ιστορία με την δημιουργία του Κόσμου χρησιμοποιήθηκε για να γίνουν οι θρησκείες που τραβάνε τον άνθρωπο από την μύτη. Και τώρα πείτε μου πού θα πάνε όλα αυτά αν βρεθεί καμιά αδελφούλα πιο κοντά μας; Ε; Και καθόμαστε εμείς και λέμε, λέμε, λέμε τι είναι Θεός, αν είναι εντός μας, αν πρέπει να γίνουμε σαν εκείνον, τόση φαιά ουσία και να γίνει μια τέτοια ανακάλυψη και τότε όλα τινάζονται στον αέρα και είμαστε πάλι μόνοι χωρίς Θεό. Με κάποιους άλλους μέσα στο Σύμπαν που δεν τους ξέρουμε...τι αμηχανία τότε! Χωρίς κώδικες, καμιά προετοιμασία, τίποτα μέσα στην μνήμη μας που να μας λέει πώς πρέπει να φερθούμε, καμιά διδαχή, μόνο φόβος, φόβος και λαχτάρα να δούμε πώς μοιάζουν, τι είναι.....ίσως και λίγο συνεσταλμένοι αν είμαστε πολύ φτωχικοί μπροστά τους. Τι θα τους δίναμε από τον πολιτισμό μας σαν δώρο; Αχ, και να ήταν πιο κοντά! Και να έμεναν εκεί όντα πιο προηγμένα από μας! Και να μας έδιναν το φάρμακο του καρκίνου! Και να έρχονταν! Να έστελναν έστω ένα σήμα! Να μην ήμαστε λέει οι μοναδικοί κάτοικοι σε αυτόν τον τεράστιο Κόσμο....

Ευ-τυχία....

Ρώτησαν κάποτε έναν σοφό ποιος είναι κατά την γνώμη του πιο ευτυχισμένος, ο άνδρας που έχει γυναίκα όμορφη ή εκείνος που η γυναίκα του είναι έξυπνη. Εκείνος απάντησε:
ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Αλλά ευτυχισμένος είναι εκείνος που έχει γυναίκα καλή.

ερωτηματικό: άραγε το ίδιο να ισχύει και για τον άνδρα;

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ (ή the dead shall inherit the earth)

Και 'γω ,
καρτερικά σηκώνω το σταυρό μου ...

φριχτός o θάνατος κάθεν ημέρα

...προσδοκώντας ανάσταση νεκρών ,
να τον ξεφορτωθώ ,
να ζήσω τη ζωή του μέλλοντος αιώνος ,
όπως αξίζει στους ανθρώπους .

Είς διπλότυπον

Δέν είναι να βγαίνεις από το σπίτι.Ο άνεμος θέλει να σε πάρει να σε κοπανήσει όπου βρεί,η βροχή να σε μουλιάσει να σε σαπίσει,ο ήλιος να σε κάψει να σε εξατμίσει.
Και αυτά είναι τα συνηθισμένα καθημερινά φυσικά φαινόμενα.Μήν πούμε και για τα άλλα τα πιο τρομερά,τους σεισμους που θέλουν να σε τσακίσουν,τις πλημμύρες που θέλουν να σε πνίξουν,τους ανεμοστρόβιλους που θέλουν να σε ρουφήξουν και πάει λέγοντας.
Αλλά και το ίδιο το σπίτι που ενδεχομένως να κάτσεις μέσα για να προστατευτείς, νομίζετε πώς δέν θέλει να σου κάνει κακό;
Βασικά αυτό που θέλει είναι να πέσει πάνω σου να σε πλακώσει.Χρόνο με το χρόνο,μέρα με τη μέρα,στιγμή με τη στιγμή,συμπιέζει και φθείρει όλο και περισσότερο τους αρμούς του, προσπαθώντας να διαλυθεί πάνω στο κεφάλι σου.
Και αυτές είναι οι φυσικές δυνάμεις όπως είπαμε,γιατί υπάρχουν και οι κοινωνικές οι ανθρώπινες,εξίσου καταστροφικές και αυτές.Βγαίνεις έξω,και ο ένας θέλει να σε κλέψει,ο άλλος να σε κοπανήσει με το αυτοκίνητο,και ο τρίτος έχει κατάθλιψη γιατί δέν μπορεί να βρεί ακόμη τι κακό θέλει να να σου κάνει (κατάθλιψη έχουν πάντα οι καλοί επειδή δέν μπορούν να είναι κακοι).
Και όλες αυτές οι καταστροφικές δυνάμεις δέν είναι αποκλειστικό γνώρισμα βέβαια του πλανήτη μας.Όλος ο κόσμος,το σύμπαν,από αυτές κινείται.Άστρα που εκρήγνυται και σκορπούν γύρω τους τον όλεθρο,κομήτες και μετεωρήτες που κοπανάνε αενάως όπου βρούν,πεινασμένες μαύρες τρύπες που ρουφάνε τα πάντα στο πέρασμά τους.
Παντού γύρω μας,εχθρικές δυνάμεις και μόνο αυτές,μεγάλες η μικρές,θέλουν να μας αφανίσουν.
Ποιός βγήκε έξω,και μιά φιλική καλοσυνάτη δύναμη τον πήρει να τον αγκαλιάσει, να τον χαιδέψει και να τον νανουρίσει γλυκά;
Κανείς.
Άσε δηλαδή που και μέσα μας,στο ίδιο το σώμα μας,όλα τα κύταρά μας,τα βακτήρια που κουβαλάμε,τα πρωτόζωα,τα μιτοχόνδρια και ότι άλλο,αυτό που λαχταράνε είναι να μας φάνε,να μας ξεσκίσουν για να ικανοποιήσουν την ανεξάντλητη τεράστια πείνα τους.
Αλλά και αυτές οι ίδιες οι σκέψεις μας,οι ιδέες μας,τι άλλο κανουν από το να μας βαράνε σφαλιάρες από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Ποιός βρήκε την γαληνη μέσα απο τις σκέψεις του;
Βέβαια ο ποιητής θα μας πεί πώς όλα αυτά είναι η ζωή και μέσα απο τις δυναμικές αλληλεπιδράσεις τους,από τον έρωτα, δημιουργου΄ν τον κόσμο.
Εντάξει,σωστός είναι ο ισχυρισμός του,αλλά μάλλον το λέει επειδή δέν έχει βρεί κάτι άλλο πραγματικά θετικό και καλό να πεί για τον κόσμο (διότι ποιητές είναι πάντα οι κακοί που δέν μπορούν να είναι καλοί).
Για αυτό λέω να μήν σταθούμε στον ποιητή και να το προχωρήσουμε το ζήτημα.Και άμα τα βρούμε δύσκολα,ξαναεπιστρέφουμε πάλι στις ποιητικές έτοιμες λύσεις.
Λέγαμε λοιπόν πώς ο ποιητής ισχυρίζεται πώς όλες αυτές οι δυνάμεις είναι η ζωή.
Ο ήπιος ανοιξιάτικος ήλιος που θα σε ζεστάνει ανακουφιστικά,ένα ωραίο ζουμερό φρούτο που θα κόψεις από το δέντρο και τόσα άλλα.
Σημασία όμως έχει πώς το κίνητρο του ήλιου δέν είναι να σε ζεστάνει αλλά να σε κάψει.
Το ίδιο και το δέντρο.Δέν έφτειαξε για σένα το καρπό του,αλλά για δικό του ώφελος.
Απλώς εσύ το αρπάζεις,επειδή και εσύ μιά τέτοια καταστροφική δύναμη είσαι.
Με τον ποιητή θα συνηγορήσει και ο επιστήμονας που θα μας πεί πως ζωή είναι η προσαρμοστικότητα σε αυτές τις δυνάμεις.
Καλά τώρα,είπε μιά λέξη πιο σινιέ και νομίζει πώς κάτι είπε.
Προσαρμοστικότητα!!!
Τι προσαρμοστικότητα;
Πές το πιο απλά ρε αδελφέ να μπούμε στο νόημα.Ουσιαστικά με την προσαρμοστικότητα,εννοεί την μοίρα του κυνηγημένου που πρέπει πάντα να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις δυνάμεις που τον έχουν πάρει στο κατόπι να τον φάνε.
Μέχρι που όπως γίνεται πάντα,να κουραστεί να τρέχει,να τον προφθάσουν οι δυνάμεις που είναι ανεξάντλητες και αεικίνητες και να τον κατασπαράξουν (διότι άν ίσχυε μόνο η προσαρμοστικότητα τότε κάποιος θεωρητικά θα μπορούσε να ζήσει άπειρα).
Το οξυγόνο άς πούμε που είναι αυτό που μας σκοτώνει,όσο κατορθώνουμε να τρέχουμε μπροστά του και να μήν μας πιάνει,είναι και αυτό που μας χαρίζει την ζωή.
Ουσιαστικά δηλαδή,ζούμε επειδή το οξυγόνο θέλει να μας σκοτώσει.
Τουτέστιν,η ίδια η ζωή είναι απλώς μιά παρενέργεια της καταστροφής και του θανάτου.Για αυτό η ζωή είναι προσωρινή και ο θάνατος μόνιμος.
Το ερώτημα είναι,τι κάνουμε εμείς συνειδητοποιώντας όλο αυτό το μακελειό που γίνεται μέσα μας και γύρω μας.
Οι φιλόσοφοι,μαζί τους και οι παπάδες,θα πούν ότι αυτό που μας μένει είναι να γυρίσουμε την πλάτη σε όλες αυτές τις δυνάμεις,να γυρίσουμε την πλάτη και στην ίδια την φύση μας και όλες αυτές τις εχθρικές καταστροφικές δυνάμεις να τις φέρουμε τούμπα και να τις κάνουμε αγάπη.
Και αυτό είναι μιά πραγματική επανάσταση θα μας πούν.
Αντιθέτως οι πολιτικοί,οι επιστήμονες και οι τεχνοκράτες,θα μας πούν ότι όχι μόνο με αγάπη δέν πρέπει να φερθούμε σε αυτές τις δυνάμεις,αλλά θα πρέπει να τις πολεμήσουμε με τα ίδια όπλα.
Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση θα μας πούν.
Δυστυχώς όμως,ούτε οι μέν ούτε οι δε επαναστάτες μπορεί να έχουν κανένα αποτέλεσμα πάνω στις καταστροφικές δυνάμεις (διότι επαναστάτες με τον κοσμο,είναι πάντα αυτοί που δέν μπορούν να έλθουν σε ρήξη με την λογική τους)Και είτε με αγάπη φερθείς στις καταστροφικές δυνάμεις είτε με μίσος,αυτές θα είναι πάντα εκεί και θα κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν.
Για αυτό λέω όπως κάναμε και με τον ποιητή να μήν σταθούμε και σε αυτούς αλλά να το προχωρήσουμε λίγο ακόμη παραπέρα το ζήτημα.Και άν τα βρούμε μπαστούνια ξαναγυρνάμε πίσω στις έτοιμες τεχνοθρησκευτικές επαναστατικές λύσεις τους.
Καλά δέν θα κάνουμε;
Ούτε με την αγάπη ούτε με το μίσος λοιπόν.
Όχι μόνο με λογική δηλαδή,αλλά ακροβατώντας στα όρια της με το παράλογο.
Πρέπει να γίνει λάου λάου η δουλειά και για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται πονηριά.
Άν όπως λέγαμε λοιπόν,η ζωή είναι απλώς μιά δευτερεύουσα επενέργεια,ή μιά απρόβλεπτη παρενέργεια της καταστροφικής μανίας του θανάτου,τότε δέν θα πρέπει να ισχύει κανένας μαθησιακός εξελικτικός παράγοντας σε αυτήν,τίποτα δέν θα πρέπει να προστατεύει τα πλάσματα απο την καταστροφή τους πέρα από μιά απίθανη τύχη,μιάς και η ίδια η καταστροφή θα είναι απρόβλεπτη,και ποτέ δέν μπορείς να ξέρεις από που θα σούρθει και που θα σέβρει,διότι όλος ο κόσμος ουσιαστικά πλέει μέσα στην καταστροφή.
Αφού όμως τα πάντα αλληλοκαταστρέφονται γύρω μας,γιατί τελικά ο κόσμος δέν καταρρέει από τις φονικές δυνάμεις του;
Γιατί η τεράστια βαρυτική δύναμη ι επιδρά ασθενέστερα της σχετικά ασήμαντης ηλεκτρικής;
Που πήγε η βαρύτητα που πήγε η χαρά μας;
Ποιά εξελικτική συγκυρία μπορεί να οπλίσει με βιωματική γνώση τα πλάσματα άν αυτή,η γνώση, δέν προυπάρχει ώς έχει;
Είναι ώρα να γυρίσουμε στον ποιητή θα πείτε κάποιοι,ή στους θεολόγους και στους επιστήμονες θα πείτε άλλοι, γιατί πέσαμε σε αδιέξοδο.
Όχι περιμέντε λίγο ακόμη να συνεχίσω και γυρνάτε μιά και καλή όλοι μαζί παρέα.
Κανονικά για να είναι ισσοροπημένος ο κόσμος και να μήν καταρέει τελειωτικά,θα έπρεπε για όσες αρνητικές καταστροφικές δυνάμεις,να υπάρχουν άλλες τόσες θετικές δημιουργικές.
Για κάθε δύναμη που εξαπλώνεται με βία,θα έπρεπε να υπήρχε μιά δύναμη που συστέλεται ειρηνικά.
Καμμιά τέτοια δύναμη όμως δέν υπάρχει.
Παρόλαυτά ο κόσμος παραμένει ενεργός σάν να υπήρχε.
Και έτσι ο κόσμος υπάρχει σάν να υπήρχαν (οι δυνάμεις) ,επειδή οι δυνάμεις υπάρχουν σάν να μήν υπήρχε (ο κόσμος).
Σάν σε ένα σύμπαν να υπάρχουν οι δυνάμεις και σε άλλο σύμπαν ο κόσμος.
Όπου στο ένα σύμπαν δρούν οι δυνάμεις και εκδηλώνεται ο κόσμος και στο άλλο σύμπαν δρά ο κόσμος και εκδηλώνονται οι δυνάμεις.
Και όπου δηλαδή στο ένα σύμπαν υπάρχει ο κόσμος και στο άλλο η ερμηνεία του.
Αλλά βασικά και αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί,όπου στο ένα σύμπαν ο κόσμος καταστρέφεται διαρκώς,για να τροφοδοτεί το άλλο με ενέργεια.
Ουσιαστικά οι κόσμοι μοιάζουν να είναι σάν τα αρχαία πλοία,όπου κάτω στα ανήλια και υγρά στεγανά του καραβιού ήταν αυτοί οι μαύροι και ταλαίπωροι που τράβαγαν κουπιά μέσα στον πόνο και στην δυστυχία χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι ο κο΄σμος έξω από αυτούς.Και πάνω βέβαια στον ήλιο οι άλλοι οι ευνοημένοι να χαράζουν πορεία.
Πάνω η ερμηνεία του κόσμου, κάτω η δουλειά.
Με τους κάτω να πιστεύουν πώς η τύχη και η γνώση τους να τραβάνε κουπί,είναι αυτό που έχει αποτρέψει την πιθανότητα να πέσουν σε ξέρα.
Και περιττό βέβαια να πούμε,πώς εμείς είμαστε αυτοί του κόσμου οι κολασμένοι που τραβάμε κουπί.
Τι μας συμβαίνει;
Που είμαστε;
Πώς την πατήσαμε έτσι;
Τώρα νομίζετε πώς πρέπει να γυρίσουμε με τους ποιητές η τους τεχνοκράτες θεολόγους και να συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί,ή να δούμε πώς θα γίνει να βγούμε από δώ μέσα;
Βλέπει κανείς κανένα άνοιγμα στο καταστροφικό μας κόσμο;


















































Και επαναλαμβάνω:
Ποιός βρήκε την γαλήνη μέσα από τις σκέψεις του;
(το παρόν εξεδόθη σε διπλότυπο, ένα για το μπλόγκ το υποβρύχιο ένα για το μίσσος.
Για να μήν σκεφτούν οι μέν ότι είμαι με του δε και οι δε ότι ει΄μαι με τους μεν.
Και οι απαντήσεις,όποιο χώρο και να αφορούν,πάλι σε διπλότυπο θα εκδοθούν.
Εκτός άν μας πιάσει η εφορία και τα βγάλουμε και σε τριπλότυπο.
Διότι όπως καταλάβατε,εμείς ήλθαμε να ενώσουμε τον κόσμο και φτειάχνουμε γέφυρα επικοινωνίας,μπάς και μας φωνάξουν πάνω στη άλλη γέφυρα να γλυτώσουμε το κουπί και ποιός σας γαμει μετά και τους μέν και τους δε και τον κόσμο όλο).

Ο όρκος.

Η Πρόεδρος με ρώτησε αν ήθελα να δώσω θρησκευτικό όρκο. Αναρωτήθηκα στιγμιαία τι άλλη επιλογή είχα και μην βρίσκοντας απάντηση μέσα μου, είπα ναι.
Τώρα σκέπτομαι σαν τι άλλη επιλογή είχα, ίσως τον λόγο της τιμής μου αλλά η «τιμή» φαίνεται φιλοσοφία μιας άλλης εποχής ξεπερασμένης της οποίας οι αξίες δεν περνούν γι αυτό ίσως δεν μου ήλθε εκείνη την στιγμή στον νου. Όχι ότι ο θρησκευτικός όρκος δεσμεύει τις συνειδήσεις ώστε να μην γίνονται εμφανείς ψευδορκίες, τουναντίον τις διευκολύνει καθότι μεταθέτει την ευθύνη της μαρτυρίας σε σφαίρες ανεξέλεγκτες άρα ανώδυνες.

Ωστόσο δεν ενδιαφέρομαι να εξετάσω ποιος όρκος είναι ισχυρότερος αλλά για ποιο λόγο υπάρχει ο όρκος στην περίπτωση μιας κατάθεσης ενώπιον του δικαστηρίου που είναι ο ανθρώπινος νόμος. Γιατί η ανθρώπινη δικαιοσύνη χρειάζεται έναν εγγυητή; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή ο δικαστής δεν δύναται να γνωρίσει την αλήθεια παρά μόνο μέσα από τις καταθέσεις των μαρτύρων. Στην ουσία πρόκειται για μια αντιπαράθεση αληθειών -καθότι αυτές αντικρούονται- τις οποίες ο δικαστής καλείται να επεξεργαστεί για να βγάλει την δική του αλήθεια που αποτελεί πλέον την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Κατ αυτή την έννοια ο μάρτυρας έχει περισσότερη εξουσία ίσως και από τον δικαστή καθότι η κατάθεσή του πλέκει το νήμα της σκέψης του. Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται η ανάγκη μιας ανώτερης αλήθειας που θα πλέξει τη σκέψη του μάρτυρα ώστε αυτός να δώσει στον δικαστή την δική του μεν αλήθεια αλλά φιλτραρισμένη από ένα άλλο δεσμευτικό στοιχείο που είναι η τιμή, η πίστη ή άλλο, φτάνει αυτό το άλλο στοιχείο να είναι παραδεκτό και από τους δυο, δικαστή και μάρτυρα. Και ήταν στην προκειμένη περίπτωση η πίστη σε μια δεδομένη κοσμοθεωρία όπως αυτή διαφαίνεται από τον λόγο του Ευαγγελίου. Αυτή την σημασία λοιπόν έχει ο όρκος. Της δέσμευσης από μια κοινώς παραδεκτή αλήθεια που μπορεί αντικειμενικά και να μην υπάρχει.

(Και είναι άραγε αυτή η αδυναμία της ανθρώπινης δικαιοσύνης να εκμαιεύσει την Αλήθεια που την κάνει να απευθύνεται σε μια ανώτερη Αρχή;)

Η προφανέστερη αντίρρηση ως προς την δέσμευση θα ήταν βέβαια το επιχείρημα ότι η αθέτηση της τιμής αλλά και της πίστης δεν βλάπτουν παρά εκείνον που τις προβάλλει ως δέσμευση ενώ δεν αποτελούν για τον ίδιον αλλά και για τον άλλον που τις ζητά παρά μια επίφαση. Είναι δηλαδή αμφότερες αξίες επίπλαστες στις οποίες ανατρέχουν οι συμβαλλόμενες εξουσίες του δικαστή και του μάρτυρα προκειμένου να βρουν μια βάση για να κτίσουν μια αλήθεια ανθρώπινη και μικρή. Την ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Φαίνεται σωστό αλλά δεν είναι.
Διότι στην ουσία του ο όρκος ( στην τιμή ή στην πίστη) δεν σου ζητά να πεις την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ αλλά την αλήθεια που εκπορεύεται από την κοσμοθεωρία την οποία επικαλείσαι ως εγγυητή. Σε δεσμεύει δηλαδή να ερμηνεύσεις τα γεγονότα υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας πριν τα καταθέσεις.

Κατ αυτό τον τρόπο μια μαρτυρία που θα απείχε από την φιλοσοφία της Αγάπης ή δεν θα ασπαζόταν τις αρχές της τιμής σου θα μας έκανε αυτομάτως επίορκους.

Για αυτόν το λόγο δικαιώνω απολύτως τους ανθρώπους που αρνούνται να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι καταθέσει με τρόπο που να δικαιώνει την φιλοσοφία της Αγάπης στην οποία ορκίζεται; Η, της τιμής του χωρίς να κάμει εκπτώσεις;

Υπάρχει περίπτωση ο Ιησούς να μην μπορούσε να πει την αλήθεια ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Γιατί δεν το έπραξε; Μα επειδή αν το έπραττε θα πρόδιδε την ίδια του την διδασκαλία.

Να που πάλι εδώ γράφω , νιώθοντας μόνος μου ,χωρίς να ξεχνώ, χωρίς να φεύγει ο πόνος από το όνειρο, εδώ σ' αυτό το υποβρύχιο που δεν υπάρχει μήτε μέρα η νύχτα.

Τα ξεχασμένα και αξέχαστα, με απόντες συνφορουμιστες , με μάχες που χάθηκαν και προέκυψε εύρος της λύπης,, όλα εδώ.
Τα πάντα έρχονται και φεύγουν όπως η θάλασσα που πάντοτε φεύγει και πάντοτε είναι εδώ μοιρασμένη κι αυτή με σαφή ισότητα ανάμεσα στον βυθό και την επιφάνεια.
Μοιρασμένη ολόκληρη μέσα σε μια στιγμή και διαρκώς στο μεταίχμιο μεταξύ προσμονής και ανυπομονησίας. Μεταξύ ομορφιάς και κινδύνου (υπαρκτού) της ομορφιάς, τόσο μεγάλου ώστε να δημιουργεί και θύτες και θύματα.
Γιατί η Γραφή μπορεί και νάνε εκατόμβη ή πνιγμός από την ίδια σου τη θέληση να τη γνωρίσεις.
Κι ίσως ούτε να τη γνωρίσεις, μονάχα, να την υποψιαστείς και η πυρκαγιά να σου πάρει το πρόσωπα για πάντα.
Σε κείνο το δίκοπο και άγριο νόημα που μπορεί και να είναι η έλλειψη νοήματος.
Και πάντα εδώ.
Και όλο αγάντα.
Και όλο να υπάρχει εκείνο το σημείο για τα "Ελεγεία της οξώπετρας" και όλο να υπάρχει ταυτοχρόνως εκείνος ο ερειπιώνας με ονόματα της προδοσίας που τον προστατεύεις ως πολύτιμο κτήμα του καιρού, ανάμεσα σε δύο τραγούδια.
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει χώρος να συμβεί τίποτε άλλο και όλα συμβαίνουν τώρα και εδώ.



Σ' αυτό το διεσταλμένο τώρα και το απέραντο εδώ. Πέρασε χρόνος, έρχεται χρόνος. Πέρασαν τα πάντα και έρχονται τα πάντα.
Τα ζύγια του χαρταετού για να μπορεί να πετάξει.
Να πετάξει και να είναι το απλό αποτέλεσμα των συγκεκριμένων υλικών του.
Ένας χαρταετός στον ουρανό δεν είναι τα ζύγια του, η ουρά του, το χαρτί του, τα καλάμια του, η αλευρόκολλα.
Ένας χαρταετός στον ουρανό είναι η πτήση του.
Είναι το παιδί που κρατάει την καλούμπα και γελάει.
Ένας χαρταετός είναι το γέλιο του παιδιού που ενώνει τη γη με τον ουρανό, το παρελθόν με το μέλλον σε ένα πλήρες παρόν.
Γέλιο παιδιού. Χρησμικό με την υπόσταση ενός τελευταίου χρησμού και ανερμήνευτο μέσα στον ατελεύτητο χρόνο.

ΥΓ. Τίποτα δεν τελειώνει.
Και πού ξέρεις;
Τίποτα μπορεί να μην έχει αρχίσει.
Κι όλα που έγιναν να είναι απλώς τα υλικά ενός χαρταετού που κάποτε θα τον φτιάξουμε και κάποτε θα πετάξει.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση που λέγαμε, μιας εργασίας που νομίζεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ώσπου το αποτέλεσμα να λάμψει.
Νομίζεις ότι η Γραφή σαν τον Χαρταετό δεν θα τελειώσει ποτέ. Και δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο κάποιες στιγμές λάμπει το μαχαίρι της. Κι ύστερα σβήνει, άλλοτε μέσα στο χώμα, άλλοτε μέσα στον ουρανό κι άλλοτε μέσα στη φλέβα. Και μοιράζει τον καιρό και τον άνθρωπο με σοφή ισότητα. Για μια στιγμή συμβαίνει. Αλλά συμβαίνει, για πάντα. Όπως το γέλιο ενός παιδιού.

Βοήθεια!

Εχω φτάσει σε ένα σημείο πλέον που νομίζω ότι τα πάντα πρέπει να λέγονται μέσα από ένα βιβλίο.

Ολα τα άλλα μπαρούφες.

2007

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
τα πόδια μας στο παρόν
τσαλαπατούν με αυτοπεποίθηση...
βλέπεις, είμαστε τώρα πια " νέοι θεοί"
ψαρεύουμε πιστούς να μας λατρέψουν
τις " νέες θρησκείες " τις κατασκευάζουνε οι εργολάβοι
μαζί με τις κρεμάλες των παλιών θεών ,
κάποιοι απ' αυτούς ήδη κλωτσάνε τον αέρα ,
σπάζει ο σβέρκος τους δημόσια .

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
οργώνουμε το κορμί της Μαύρης Μητέρας ,
ψάχνοντας για τις ρίζες μας
σκάβουμε το παλιό αναζητώντας το καινούριο,
ερίσματα και ικανές τελετουργίες
να θρέψουνε τη ματαιοδοξία μας,
όντας ανίκανοι να δούμε
ότι αυτό που ψάχνουμε τόσο επίμονα βαθειά στη γη
είναι τόσο κοντά στην επιφάνεια...






το κοντινο μελλον του ανθρωπου
ερημοποιηση , ολοκληρωτισμος ,πολεμος ,εξαθλιωση ,αρρωστιες ,πεινα,διψα,
το μαρτυριο της ζωης και του θανατου σε μια γη οπου οι πολλοι πεθαινουν καθε μερα για χαρη των λιγων εκλεκτων

ολα ειναι εκει μπροστα μας
στην Αφρικη ...

και η ελπιδα ? κι αυτη καπου εκει μπροστα μας ειναι αν θελουμε να τη δουμε .

Αναπτήρες.

-Μπορώ να έχω την φωτιά σας, παρακαλώ;

Ηταν μια ερώτηση που μας έκανε να χαμογελάσουμε κρυφά γιατί ήταν και ο τρόπος να σε φλερτάρει κάποιος. Η «φωτιά» είχε μια έννοια διφορούμενη. Χωρίς ποτέ να είσαι σίγουρος.
Πολλοί άνδρες είχαν αναπτήρες θυέλης. Οι γυναίκες είχαν κομψούς, συνήθως ασημί ή χρυσαφί.
Το να σου δώσει κάποιος το τσιγάρο του για να ανάψεις από την καύτρα ήταν σημάδι μεγάλης άνεσης.
Οι κύριοι σου έτειναν τον αναπτήρα ανάβοντάς τον. Υπήρχε μια αμφιβολία στο βλέμμα τους για το αν θα τα κατάφερνες με την πρώτη.
Οι πιο προοδευτικοί σού τον έδιναν στο χέρι να ανάψεις μόνη σου. Αυτοί ήταν πιο σίγουροι ότι δεν υπήρχε πρόβλημα.
Και στις δυο περιπτώσεις είχες μια μικρή αγωνία.

Σε περίπτωση που σου έτειναν αναμμένο σπίρτο τα πράγματα δυσκόλευαν, ιδίως αν φυσούσε αέρας. Τότε οι πιθανότητες ήταν μισές δικές σου και μισές του αέρα. Δεν είχες όλο το βάρος της ευθύνης αλλά αν άναβες με τη μια, αποδεικνυόσουν μεγάλος μάστορας. Αν έσβηνε το πρώτο σπίρτο τότε τα χέρια έκαμαν φωλίτσα γύρω από την φλόγα και τα κεφάλια πλησίαζαν λίγο αθέλητα προκειμένου να μη σβήσει η φλόγα. Αν έσβηνε και τούτο το δεύτερο, έπαιρνες όλο το κουτάκι και επικρατούσε αγωνία. Ο εχθρός ήταν κοινός πλέον, ο αέρας, ο Αέρας. Εκαμες με τα δάκτυλά σου όλα τα ταχυδακτυλουργικά και αν δεν έσβηνε ήτανε νίκη, Νίκη.

Υπήρχε βέβαια και η περίπτωση να σβήσει το σπίρτο πριν καν ανάψει με εκείνο το θλιβερό τσαφ αφήνοντας την χαρακτηριστική σπιρτάδα στον αέρα. Τότε υπήρχε αμηχανία.

Θυμάμαι επίσης το «τσακμάκι». Ω! Αυτό ήταν για πράγματα της στιγμής που παρουσιάζονταν ολούθε, όπως για να κάψεις λίγο την άκρη του σπάγκου.

Τώρα με τα μπικ, έχεις πολλές ευκαιρίες. Τα δάκτυλα γυρίζουν μηχανικά την πέτρα ενώ ο άλλος συνεχίζει την κουβέντα του με τον διπλανό του ή στο κινητό.
Ακόμα και το ευχαριστώ σου περνά σχεδόν απαρατήρητο. Τόσο που δεν είσαι σίγουρος ούτε καν εσύ ότι το είπες.

Πεζή εποχή όπου η φωτιά είναι ζήτημα αυτοματισμού.
Ούτε θυμάμαι πια από πότε έχω να δω σπίρτα.
Παλαιότερα αγόραζες την μάρκα σου «κι ένα κουτάκι σπίρτα».
Σε κάθε άναμμα μοσχοβολούσε για λίγο το δωμάτιο. Ηταν και ο «προδότης» όταν αρχίσαμε να πρωτοκαπνίζουμε κρυφά...
Τα θυμόσαστε;
Σου έδιναν επίσης τα ξενοδοχεία εκείνα τα πλακέ με καμιά δεκαριά μέσα σαν διαφημιστικό με το όνομα καλλιγραφικά γραμμένο, διεύθυνση και τηλέφωνο Κάναμε και συλλογές από ταξίδια. Τώρα σου δίνουν αναπτηράκια με την φίρμα τους σταμπαρισμένη, συνήθως σε διαφορετικό χρώμα για να κάνει εντύπωση.

Η ερώτηση μπορεί να παραμένει η ίδια αλλά η λέξη «φωτιά» αντηχεί σαν απολίθωμα εκείνης της παλιάς Φωτιάς.

DEERHUNTER no2 (rookie bugs a doe)

σε συνεχεια ... οπως το λεει κι ο τιτλος ...
[τυχαια επεσε σημερα στα χερια μου η πιο πανω φωτογραφια απο αμερικανικη τοπικη εφημεριδα ,ισως απο μια πολιτεια που αρχιζει απο I ...



τοσο ανωδυνα επιπεδη εξ'αποστασεως, που δε μπορει παρα ,ισα ισα , να ανηκει στις σελιδες ενος χαρτη , ανικανη να χωρεσει στη δικη μας πραγματικοτητα και οπου εκει ,μακρυα απο εμας ( απο τις τρεις διαστασεις της πραγματικοτητας μας) ισως εκκολαπτεται η νεα, αγρια γεννιά που θα γκρεμισει το καλο και το κακο και θα μας απελευθερωσει απ' τον εξωγηινο πολιτισμο , σκεπτομενη με εικονες, τις οποιες οι λεξεις ειναι ανικανες να περιγραψουν και ποσο μαλλον να φανταστουν . Εικονες που μονο η οξυτητα των αισθησεων , η ακορεστη ορεξη για σαρκα ,αιμα και απολαυσεις και η αχαλινωτη δυναμη των παιδιων του λυκου μπορουν να σμιλεψουν



....χρησιμοποιηθηκε κομμενη κομματακια σαν μονωση σε πακετο ...κι οπως λεει και το τραγουδι ..."bad news travels (fast)"...αυτα τα νεα σιγουρα εκαναν ενα διαδιαστασιακο
ταξιδακι ...αργα ή γρηγορα ...και τωρα ,ισως, τα λαβαμε κι εμεις ].

Η Συνέντευξη.

«Ηταν μια ευτυχισμένη εποχή όπου κυνηγούσαν μαζί.Τους άρεσε να ζώνονται το τουφέκι και να στήνουν ενέδρα στο ελάφι. Σαν ξεπρόβαλε από την άχλη του δάσους -για μια απειροελάχιστη στιγμή- το δάκτυλο καθυστερούσε στην σκανδάλη. Μετά ηδονικά την πίεζε και η σφαίρα έτρεχε αφήνοντας στον αέρα την θανατηφόρα της βοή. Το τύλιγαν σε μια κουβέρτα και άνοιγαν ένα μπουκάλι καλό κρασί.

Μετά οι σφαίρες άλλαξαν πορεία. Βρέθηκαν όλοι μαζί να κυνηγούν ανθρώπους. Τώρα δεν είχαν τουφέκι. Είχαν όπλα που έβγαζαν φωτιά. Τις ενέδρες τώρα τις είχαν στήσει άλλοι γι αυτούς. Αν τους σκότωναν δεν θα τους τύλιγαν σε κουβέρτα. Αν τους έβρισκαν ζωντανούς στην ενέδρα θα τους ανάγκαζαν να παίξουν ρωσική ρουλέτα. Τραβούσαν τότε την σκανδάλη κι η σφαίρα έφευγε αφήνοντας στον νου την θανατηφόρα της βοή.

Υστερα ο πόλεμος τελείωσε και γύρισαν πίσω.
Τίποτα δεν ήταν όπως πρώτα.
Το τουφέκι έστεκε.
Η γυναίκα έκλαιγε.
Ο φίλος σιωπούσε.
Το μυαλό δεν ήθελε να γυρίσει πίσω.

Μετρήθηκαν. Ηταν όλοι απόντες, είπαν.
Επρεπε να πάνε πίσω να κουβαλήσουν το μυαλό τους.
Οι άλλοι είπαν ότι θα ζούσαν έτσι. Με όσο κορμί τούς είχε απομείνει.
Ενας είπε ότι θα πήγαινε πίσω όχι για τον ίδιο αλλά για τον άλλο, τον φίλο που είχε μείνει «εκεί». Για το μυαλό του δεν τον ένοιαζε, είπε.

Τον έψαξε παντού. Τον βρήκε να παίζει μέσα στους καπνούς. Είχε τα μάτια δεμένα κάτω από μια χαμηλή λάμπα. Ενα γύρω στο τραπέζι, κλοιός ανθρώπων που στοιχημάτιζαν. Πάνω στο τραπέζι ένας σωρός ζεστά χαρτονομίσματα. Και το πιστόλι.

Του είπε ότι είχε επιστρέψει «εκεί» για να τον πάρει μαζί του. Το είπε πολλές φορές. Είπε το όνομά του. Φώναξε το δικό του. Ηταν τόσο κίτρινος! Τα χέρια του ήταν ακόμα κομψά. Τα νύχια περιποιημένα και φορούσε άσπρο πουκάμισο.

Νόμισε ότι τον άκουσε . Χάθηκε προς στιγμή η παγωμένη έκφραση αλλά μετά σήκωσε πάλι το πιστόλι στον κρόταφο.

Ηλπισε ότι θα ακουστεί το κλικ. Αλλά όχι ήταν η σφαίρα».

Τον συνάντησα όταν ήταν πια πολύ γέρος. Από το όμορφο κορμί δεν είχε σχεδόν τίποτα διασωθεί. Από το μυαλό όλα είχαν σωθεί.

Τον ρώτησα γιατί είχε επιστρέψει «εκεί». -Τον αγαπούσες τόσο πολύ, επέμενα.
Είπε ότι τον αγαπούσε πολύ. Η φωνή του έτρεμε λίγο. Μετά σήκωσε το χέρι και είπε: γιατί να σου πω ψέματα; Αν πρόκειται κάποιον να κοροϊδέψω, είναι ο εαυτός μου.





Σε ελεύθερη μεταφορά από τον «Ελαφοκυνηγό».

το πρωτο χιονι

-------------------------------------------------------------------------------------
Οδηγωντας σημερα το πρωι στην εθνικη οδο κατω απ' τον ολυμπο και βλεποντας το χθεσινο χιονι ,που βεβαιως δεν ηταν το πρωτο για φετος ,αλλα ηταν το πρωτο που εφτασε τοσο χαμηλα(γυρω στα 700μ υψομετρο),ξεθαψα το παρακατω αποσπασμα απο ενα μισοτελειωμενο διηγηματακι μου (που φιλοδοξω να το τελειωσω καποτε) ."ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ?" θα αναρωτιεσται... κατα τη θρυλικη ατακα του θαναση βεγκου
"ναυτοπροσκοποι στο βουνο ? ααχα" .
-------------------------------------------------------------------------------------






Προχθές έπεσε το πρώτο χιόνι.

Ήμουν σ' ένα καταφύγιο στο βουνό με παρέα και

πήγαμε μια μικρή νυχτερινή πορεία ενώ χιόνιζε.

Όλα ήταν ήσυχα ,

τόσο ήσυχα που περίμενα από στιγμή σε στιγμή το τέλος του κόσμου.

Βγήκε ένα βοριαδάκι κι η ατμόσφαιρα καθάρισε

λίγο .

Ανάψαμε τσιγάρο και βλέπαμε τα ηλεκτρικά φώτα των ανθρώπων κάτω στον κάμπο,

ένα φάλτσο στο χειμερινό τοπίο .

Δε μιλούσα .Περίμενα να τα δω να σβήνουν με τη μια

και ν'ακούσω τις κραυγές των νεκρών να σκίζουν το λευκό σάβανο με το οποίο ο πορνόγερος ο χειμώνας στολίζει την ερωμένη του τη φύση ,για να της επιβάλλει την πολύτιμη για όλα τα γερόντια σιωπή .



Ο χειμώνας είναι ο ιδανικός εραστής της ,

ένας κανονικός sugar daddy .

Ο μόνος ικανός να τη σκοτώσει απλά για να τη δει να ξαναγεννιέται ,όταν αυτός

φύγει γι αλλού .

Για τη φύση ο θάνατος ποτέ δεν είναι το τέλος .

Δεν είναι θρήνος ,κατάθλιψη και κλάψα ,

αλλά ελπίδα κι έρωτας .

Υπόθεση blogme

Διαβάζω τις δημοσιεύσεις που αφορούν την υπόθεση blogme.gr και προβληματίζομαι.

εδώ
εδώ διαβάστε τα άρθρα που έχουν γραφτεί για το θέμα στην διεύθυνση κάτω από το μπάνερ
εδώ
και

εδώ. βλέπε σχόλια

«ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α? 116/16.05.2003)
Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31

Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών. Αρθρο 11 Απλή μετάδοση 1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών: α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών, β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες».


Αυτά που σκέφτομαι:
όταν γράφω στο ιστολόγιό μου, έχω αποκλειστικά την ευθύνη των όσων γράφω.

Αν όμως αυτά που γράφω αναρτούνται υπό μορφή καταλόγου από έναν φορέα μετάδοσης της πληροφορίας, όπως το δικό μας monitor ή το blogme, όπου είμαι κατόπιν εγκεκριμένης αιτήσεώς μου μέλος, έχω κάνει μια σύμβαση δηλαδή, τότε μήπως την ευθύνη σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία, την έχει και ο διαχειριστής της εν λόγω σελίδας;

για τον λόγο ότι:

1. αποτελεί ο συγκεκριμένος φορέας αναμετάδοσης της πληροφορίας την πηγή μετάδοσης της πληροφορίας (όσα γράφω).
2. ότι με έχει επιλέξει σαν αποδέκτη της πληροφορίας που μεταδίδει.

Διότι ο κάθε ένας από τους εγγεγραμμένους ιστολόγους λειτουργεί για τον άλλον σαν αποδέκτης και αφού όλοι είναι επιλεγμένοι από τον διαχειριστή της σελίδας που αναρτά τις δημοσιεύσεις, αποτελούν όλοι μαζί ένα επιλεγμένο κοινό μέσα στο οποίο γυρίζει η πληροφορία- πράγμα που δεν συμβαίνει με τις εφημερίδες όπου η σύμβασή αφορά το προσωπικό που γράφει και την διεύθυνση όχι όμως και τον αναγνώστη.

Σημ: το google δεν έχει εγγεγραμμένους. Είναι απλός φορέας αναμετάδοσης χωρίς σύμβαση με τους αποδέκτες του.

Περισσότερα
εδώ. βλέπε σχόλια


ανακεφαλαίωση: αν αναρτώ κείμενα ως ανεξάρτητος ιστολόγος έχω ευθύνη μόνο εγώ.
αν είμαι μέλος σε μια σελίδα αναμετάδοσης της πληροφορίας ,είμαστε, εγώ πρώτα και μετά ο διαχειριστής της.

Το σκεπτικό του νομοθέτη για την 2η περίπτωση φαίνεται να στηρίζεται στο ότι ο διαχειριστής της σελίδας αναμετάδοσης συνεισφέρει στο να διαδίδονται ιδέες, θέσεις και απόψεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο, επιλεγμένο αναγνωστικό κοινό που αποτελεί μια κοινωνία> μπλογκόσφαιρα.

Επομένως σε περίπτωση προσβολής τρίτου συνεισφέρει στο να διαδοθεί ευρύτερα. Άρα σε περίπτωση αγωγής υπάρχει ευθύνη.

Η περίπτωση είναι σοβαρή για τον λόγο ότι κάθε φορά που κάποιος θιγόμενος μηνύει τον διαχειριστή μιας μηχανής παρακολούθησης, ανεξάρτητα από το αν αυτός θα αθωωθεί ή θα καταδικαστεί, θα υπάρχει ο ΦΟΒΟΣ στα κοντύλια των υπολοίπων. Θα σκέπτεται ο κοντυλοφόρος αν θα πρέπει φερ ειπείν η σάτιρά του, να είναι λίγο πιο μαλακή, ο λόγος του πιο γενικός για να μην την πληρώσει και ο χριστιανός που τον βάζει στο «παρακολουθητήρι» του. Θα πρέπει να είναι πολύ «άνετος» να μην τον νοιάζει. Δεν έχει τώρα μόνο αυτός την ευθύνη των λόγων του αλλά και ο φορέας της μετάδοσης της πληροφορίας.

Συμπέρασμα: γράφετε ελεύθερα μεν αλλά με συνεργάτη την ασφάλεια εκείνου που σας προβάλλει. Πόσο ελεύθερα γράφετε τώρα; Για ξαναδιαβάστε, διορθώστε και κατόπιν αποστείλατε.Δεν νιώθετε λίγο φιμωμένοι;

Το να μην εγγράφεται κανείς σε τέτοιες σελίδες αναμετάδοσης της πληροφορίας δεν είναι λύση. Θα αντιστοιχούσε στο να μην δέχεται να γίνει γνωστός ευρύτερα ο λόγος του μέσω μιας εφημερίδας φερ ειπείν, από φόβο μην βρει τον μπελά του ο ιδιοκτήτης της. Γράφει κανείς για να ακούγεται. Ο λόγος και δη ο δημόσιος εκεί αποσκοπεί.

Διαβάζω ότι ο στόχος του μηνυτή – που λίγο πολύ γνωρίζουμε το όνομά του πλέον- είναι να φτάσει μέσω της μηνύσεώς του στον ιστολόγο που όπως διαβάζω τον «σατίρισε». Χωρίς να γνωρίζω ακόμη το περιεχόμενο αυτής της σάτιρας η οποία έγινε από ιστολόγο ψευδωνύμως θέλω να δηλώσω ότι θεωρώ τόσο την μέθοδο του μηνυτή όσο και του ιστολόγου μη δόκιμες.

1. γιατί όταν αναφέρεσαι σε πρόσωπο ασκώντας του κριτική με οποιονδήποτε τρόπο πρέπει να το κάνεις επωνύμως
2. γιατί όταν χρησιμοποιείς τον νόμο περνώντας χειροπέδες σε άνθρωπο που δεν φέρει ηθική ευθύνη για να φτάσεις στον άνθρωπο που σου έκανε κριτική, ασκείς κατ ουσία την εξουσία του νόμου για να «τακτοποιήσεις» πάλι όπως διαβάζω, κατ ιδίαν μετά τον φταίχτη.....και αυτό βέβαια αποτελεί μέρος των μεθόδων του υποκόσμου.


Θέλω να δηλώσω ότι είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Η ελευθερία του λόγου όμως δεν εννοείται ψευδωνύμως. Είμαι επομένως υπέρ της επώνυμης σάτιρας. Όπως υπέρ της ποίησης, του θεάτρου, της μουσικής, της ζωγραφικής κλπ. Για τον λόγο ότι η τέχνη πάντα «ενοχλούσε» ορισμένους.. Ο δημόσιος λόγος επομένως πρέπει να διαθέτει τεχνική, Οσο πιο «σφιχτός» τόσο πιο ισχυρός. Αν είναι λόγος απρόσκοπτος κάνει κακό στο σύνολο, απ ό,τι αποδεικνύεται.



Και μερικές σκέψεις με ευρύτερη βάση.


Στο τόπο που ζούμε σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, έχουμε ελευθερία λόγου.
Έχουμε; Αμφιβάλλω αν ένας δημοσιογράφος - ή ένας απλός πολίτης- μπορεί να γράψει στην εφημερίδα που εργάζεται αυτό που θέλει. Πάντα περνά από τον έλεγχο της διεύθυνσης. Στην τηλεόραση ο λόγος ελέγχεται από τον καναλάρχη και στο ραδιόφωνο από τον "σταθμάρχη".

Συμπέρασμα: ο "δημόσιος" λόγος ελέγχεται. Η ελευθερία του λόγου είναι σχετική.

Θυμάμαι την περίπτωση με τα σκίτσα που σατίριζαν τον Αλλάχ. Επίσης την περίπτωση του Πάπα με τις δηλώσεις για την μωαμεθανική θρησκεία. Είχε δημιουργηθεί οξύτητα μεταξύ 2 πολιτισμών. Τελικά ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη -για διπλωματικούς λόγους. Στην περίπτωση του σκιτσογράφου, παρά τις αντιδράσεις των θιγομένων, καμιά θέση από τους "διαδίκους" δεν υπερίσχυσε και το πράγμα έμεινε μετέωρο, μάλλον κατά την εκτίμησή μου υπερίσχυσε η θέση των δυτικών, ως πιο ισχυρών. Ίσως και το όλο θέμα να ήταν και μια επίδειξη δύναμης - και από τις 2 πλευρές.

Συμπέρασμα: η υπέρμετρη άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου στρέφεται ενίοτε κατά της ελευθερίας του λόγου, υπό την έννοια ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού πάρα στον λόγο. Η προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο πάλι σε λόγο θα οδηγούσε. Όταν δε, τελειώσουν τα λόγια αναλαμβάνουν τα όπλα. Σκοπός των κέντρων εξουσίας είναι όλες οι συγκρούσεις (ιδεολογίας, αναγκών κλπ) να περνούν από το «φίλτρο» του λόγου, μέχρι ο λόγος να χάσει την βαρύτητά του και να πάρουν το λόγο οι "μεγάλοι" που θα μιλήσουν για όπλα.

Στο διαδίκτυο.
Έχουμε όλοι ένα πληκτρολόγιο. Όλοι μιλάμε. Όλοι κάτι λέμε. Οι περισσότεροι ψευδώνυμα. Δεν τα λέμε σε ένα βιβλίο. Ούτε σε εφημερίδα. Ούτε σε σταθμό. Ούτε σε κανάλι. Τα λέμε σε ένα ιστολόγιο. Ποιος τα διαβάζει; Ο ένας διαβάζει τον άλλον. Διαβαζόμαστε. Αλλά νά σου ξαφνικά και το «παρακολουθητήρι»! Η σούμα. Η φάτσα. Οι υπήκοοι του βασιλιά όλοι μαζεμένοι στο προαύλιο. Πώς είναι; Συνοφρυωμένοι; Αξούριστοι; Πεινασμένοι; Οργισμένοι εναντίον κάποιου; Όσο ήταν σκόρπιοι στα χωράφια ήταν βολικά τα πράγματα. Τώρα που είναι όλοι τους μαζεμένοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και αποκτούν γνώση της ασχήμιας τους. Σε λίγο θα απαιτήσουν ξουράφια για να κόψουν την γενειάδα και ψωμί να φάγουν.

Συμπέρασμα: μεγάλης σημασίας η «φάτσα». Η εικόνα που παρουσιάζουν οι μαθητές στο προαύλιο πρέπει να είναι η "συνήθης". Πιάστε αυτόν που τους μάζεψε στην αυλή.

Ας το εξετάσουμε κι έτσι.




































Υγ εμείς παιδιά θα γραφτούμε στο monitor?

ΓΟΜΑΡΙ (ή ΝΤΟΝΤ ΜΕΣΣ ΓΟΥΪΘ ΤΕΧΝΗ...μαδαφάκα)

1. Eίμαι ένα γομάρι και μισό.Παλιότερα σήκωνα βάρη όλη μέρα και το αποτέλεσμα ήταν ν' αναγκάζομαι ν' αγοράζω μαύρο δερμάτινο μπουφάν δυο νούμερα μεγαλύτερο απ' ότι θ'αναλογούσε σε άνθρωπο με το ύψος μου ,για να χωράν μέσα οι πλάτες και τα μπράτσα μου .Τα μανίκια πάντα ήθελαν κόντεμα.Τα μαύρα τζιν δε μου χωρούσαν στα μπουτια γιατί απ' τα πολλά squat είχαν γίνει τεράστια.Είμαι τρομαχτικός ακόμα και τώρα στην κατάσταση που βρίσκομαι.Τι λεω...! τωρα ειμαι χειροτερος κι απ’ τον χειροτερο εφιαλτη σας .Δούλευα πολλά χρόνια πόρτα σε μαγαζιά κι έσπασα πολλά κεφάλια με ασήμαντη αφορμή.Τιποτα δε με διασκεδαζε περισσοτερο ,απ' το να βλέπω ενα κόκκινο παραμορφωμένο κεφάλι, να με παρακαλαει να σταματησω ,να το κλωτσαω.Ιδίως αν αυτό το κεφάλι μιλούσε ελληνικά με αλβανική προφορά και πάντα με τις ευλογίες του καταστήματος.Αυτά τα μουνιά δεν θέλουν να καταλάβουν ότι
εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς και τέλος.
Ο λόγος που είμαι ακόμα εδώ και σας μιλάω είναι για να σας διδάξω. Να μην την πατήσετε και ‘σεις σαν κι εμένα.

Περνούσα νύχτα απ' την κωλοπόλη σας και σταμάτησα να ξεμουδιάσω.
Άφησα τη μηχανή κάπου να τη βλέπω απ' το παράθυρο και μπήκα μέσα σ’ένα φρουτάδικο για να παίξω,να ξεκουραστώ και να συνεχίσω το ταξίδι φρέσκος.Συνήθως σε τέτοια κωλομάγαζα βρίσκεις και κανένα γκομενάκι για γλέντι.Δε χρειάζεται να τα ψάξεις. Σε βρίσκουν αυτά αν έχεις τη σωστή μούρη , δηλ. αν δε βρωμάς σαν γουρούνι αν με καταλαβαίνετε.

Πήγα κατευθείαν στο μπαρ και ζήτησα ένα μεγάλο βαρέλι μπύρα κι ένα σφηνάκι γουάϊλντ τέρκυ ,πριν προλάβει να μου μιλήσει η γκόμενα, που ήταν μέσα. Άναψα τσιγάρο τράβηξα μια τζούρα και φύσηξα τον καπνο . Καλό κομμάτι, ρωσίδα ή ουκρανέζα ,ξανθειά, ζουμερή και κάτασπρη με μεγάλα μπλε μάτια. Μόλις μου τα ‘φερε ,τη ρώτησα από που ήταν και είπε ότι ήταν από Ρουμανία .Ωραία βυζιά!...με σιλικόνη!όπως αμερική. Είχα κάνει λάθος και δεν είχε και την ηλίθια ρώσικη προφορά ,που με γκαύλωνε, τελικά. Επίσης ,δεν είχε και γουάϊλντ τέρκι και μού 'βαλε τζακ. Το τζακ ήταν ζεστό .Σκέτο πετρέλαιο.Μου έγδαρε το λαρύγγι.Την κέρασα κι αυτή ένα ίδιο να βάλει μυαλό και πήρα δεύτερο.Τσούγκρισε μαζί μου και τα κοπανήσαμε μαζί.
“Aspro patos”
“ τον βλεπω”
Κατέβασα μια γερή γουλιά παγωμένη μπύρα να ξεπλύνω το μέσα μου.

"esy apo poy?"
“…………………….”
“pws lene?”
“…………………….”
Οι γαμημένες οι ρουμάνες ζεσταίνονται όταν μυρίσουν ευρουδάκια αλλά μόνο για όση ώρα τα παίρνουν .Θέλουν λεφτά για να βάλουν σιλικόνη ή να πάρουν λουσάτα ρούχα. Γαμάνε ψυχρά σα μηχανές .Πολύ επαγγελματίες για να τις γουστάρω αν και συνήθως όμορφες. Τα ρώσικα μουνιά όμως γουστάρουν το γαμήσι.Αποφάσισα ν’απαντήσω .
"Απο δω γυρω.”
"Μη μιλας πολυ και κοιτα να γεμιζεις το ποτηρι μου μολις αδειαζει".
"esy ti doyleia ?"
"Μονο να γεμιζεις το ποτήρι”.
”Bάλε να πιούμε ακόμα ένα".

Η ώρα περνούσε ,τα ποτήρια άδειαζαν και όσο γέμιζαν ξανά και ξανά τόσο πιο ενοχλητική γινόταν η γκόμενα και τα τεχνητά βυζόμπαλλα που μου μοστράριζε απλά δε δούλευαν.Το βλέμμα μου έπεσε σ'ενα όμορφο ξανθό παιδάκι ,όχι πανω απο 12-13 χρονων .Πήγα προς το μέρος του ,τράβηξα ενα σκαμπω κι έκατσα δίπλα του....

Όταν φύγαμε μαζί απ’ το φρουτάδικο το παιδάκι γελούσε όλο χαρά πού θα το πήγαινα βόλτα με τη μπουτσουκλετα.Το ανέβασα πάνω ,τό ’βαλα να κάτσει μπροστά και κόλλησα πάνω του για να μπορώ να οδηγώ. Έτριβα το μπούτσο μου πάνω του.Δεν πήγαμε μακρυά. Έστριψα σ' ένα σκοτεινό στενό γεμάτο σκουπίδια και σταμάτησα εκεί.

2. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ
Λίγες μέρες πριν, στην πόλη είχαν ξεκινήσει μεγάλα έργα αναβάθμισης των υποβαθμισμένων συνοικιών. Κάποιοι είχαν προτείνει στον Δήμαρχο ,να αναθέσει σε ομάδες νεαρών καλλιτεχνών, να ζωγραφίσουν όλους τους άχαρους μαντρότοιχους και τις τυφλές όψεις των πολυκατοικιών με σπρέϊ.
Και το επίπεδο να ανεβαίνει κι ο κόσμος να ξεχνάει τη φτώχια του
και τα παιδιά να ξεκαυλώνουν ,κι η πόλη ντεμέκ να ομορφαίνει και κονδύλιο παχύ να κοπεί για να βάλουν οι κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι καμμιά μίζα στην τσέπη.Κι επειδή οι μαλάκες ,οι φτωχοί κάτοικοι του μπύθουλα δεν καταλαβαίνουν από τέχνη, τα βράδυα πήγαιναν και καταστρέφανε τα έργα, γράφοντας από πάνω "ΘΥΡΑ 4",και "ΕΤΣΙ ΓΑΜΑΕΙ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ" και "ΜΠΑΝΤΑΤΟΥΔΗ ΦΥΓΕ", η δημοτική αστυνομία ανέλαβε τη φύλαξη της περιοχής με περιπολίες, ώσπου να τελειώσουν τα έργα και να πάει ο Δήμαρχος να κάνει τα αποκαλυπτήρια ταυτόχρονα με μια μεγάλη συναυλία της Γανδή και του Σάκη Κουβά η του Δ. Σαβρόπουλου και του Γ. Μπαλαρα. Άλλο κονδυλι κι αυτό...δώθηκαν αυστηρές εντολες για φύλαξη των έργων πάση θυσία και με οποιοδήποτε τροπο , γιατί το προφίλ της δημοτικής αρχής χρειαζοτανε επειγόντως λίφτινγκ και "γιατί η τέχνη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωη μας",όπως είπαν στα αξιοκρατικώς (όποιος είχε το πιο μεγάλο βίσμα),νεοπροσληφθέντα στελέχη της νεοσύστατης Δημοτικής Αστυνομίας και "γιατί το κύρος του σώματος εξαρτάται από την επιτυχή έκβαση της αποστολής αυτής".”Έρχονται κι εκλογές“.

3. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΨΗΤΟ
Το μαλακισμένο το παιδάκι έκλαιγε σαν γατί όταν τό‘σκιζα. Γαμώ την αλβανία του μέσα. Ένα κάρο λεφτά του έταζα για να το βουλώσει και δεν σταματούσε να σκούζει. Έχυσα μέσα στο σφιχτό,άσπρο κωλαράκι του και τραβήχτηκα με το μπούτσο μου να στάζει και ακόμα σκληρό σαν σιδερόβεργα."Έχω και γαμώ τα εργαλεία μικρέ " του είπα."Όταν μεγαλώσεις κοίτα να μου μοιάσεις αν θες να σ'αγαπάν οι γυναίκες". Έβγαλα ένα πενηντάρικο και του τό'δωσα. "Αϊντε σπίτι τώρα.Είναι πολύ αργά για να γυρνάς έξω τέτοια ώρα. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανώμαλους , δε στα είπε η μάνα σου?"

Ο μικρός μάζεψε τα βρακιά του κι έφυγε μιξοκλαίγοντας ,γιατί πρέπει να τον είχα πονέσει με το τεράστιο εργαλείο μου, αλλά τι να έκανα..αυτός είμαι ‘γω . Ένα καλό κατούρημα ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να ολοκληρώσω την απόλαυση. Τον ξαναέβγαλα έξω και γύρισα προς τον τοίχο. Πρόσεξα μια μυρωδιά φρέσκιας μπογιάς και κάτι περίεργα σχέδια στον τοίχο..."τι μαλακ"...δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.

" ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΕ ΚΑΘΑΡΜΑ,ΣΕ ΣΗΜΑΔΕΥΩ".Το κάτουρο πάγωσε μέσα στον πρησμένο σωλήνα μου."Τι μαλακείες ειν' αυτές ρε παιδιά. Δεν έκανα τίποτα" είπα, ενώ σκεφτόμουνα οτι το μαλακισμένο με κάρφωσε. "ΓΥΡΝΑ ΑΡΓΑ ΑΡΓΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ". Άρχισα να γυρίζω και κατέβασα τα χέρια μου για να βαλω μέσα το εργαλείο ,να μη γίνω θέαμα. Άκουσα τους πυροβολισμούς και ταυτόχρονα σχεδόν, κάτι καυτό διαπέρασε το σιδερένιο κορμί μου και με πέταξε κάτω.Ο πόνος ήταν αφόρητος και δεν πρόλαβα ούτε να ουρλιάξω. "Γαμιόληδες με φαγατε" φώναζα , αλλά η φωνή μου δεν ακουγόταν.


Το πρόσωπό μου κόλλησε πάνω στον τοίχο με τις φρέσκιες μπογιές και τώρα έβλεπα τα λουλούδια και τους ήλιους και τα πολύχρωμα παιδάκια να χορεύουν και να με κοροϊδεύουν και το αίμα μου να χορεύει κι αυτο παντού, καθώς έπεφτα κάτω. Το κεφάλι μου κατέληξε στη βάση του τοίχου ,μέσα σε μια λίμνη αίματος και κατουρλιού με υπολλείματα σπέρματος.Η ζωή με χαιρετούσε με κωλοδάχτυλα.Έφευγα καταστρέφοντας την τέχνη με το βρώμικο αίμα μου.Μικροί ,ξανθοί, σατανάδες τραγουδούσαν το "dirty deeds done dirt chip" πάνω απ' το κεφάλι μου. Ο πόνος έφευγε ,
και το υπόλοιπο κατουρλιό μεσα στο εργαλείο μου ξεπάγωσε.Μια ζεστή ,γλυκιά αίσθηση ανακούφισης με πλυμμήρισε, πριν την οριστική, μεγάλη παγωνιά.

Από ψηλά είδα τους αστυνομικούς να πλησιάζουν προσεκτικά το κουφάρι που γύμναζα τόσα χρόνια .Ήθελα να κατέβω ξανά κάτω και να τους σπάσω τα μούτρα..γαμημένοι ερασιτέχνες .
Φώναζαν..
"Πήγε να τραβήξει πιστόλι το καθήκι".
”Πρόσεχε μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός",
"Ψάξε το όπλο"
Μια κλωτσιά ταρακούνησε το άψυχο σώμα μου και την ακολούθησε μια γερή σμπρωξιά που το γύρισε ανάσκελα.
”Σκατά !o τύπος απλά κατουρούσε”
”O πούστης κατούρησε τα έργα”
"Σήκω πάνω παλιοκαθήκι να σε γαμήσω"
”ΧΑΑΑΑΑ! Ακόμα κι αυτο ακούγεται καλό τώρα πια” , σκέφτηκα από δω πάνω .
Μια ακόμα κλωτσια στα πλευρά ταρακούνησε το άψυχο σώμα μου.

Αναρωτιέμαι...

Αναρωτιέμαι αν και εσείς εκνευρίζεστε με τα φακελάκια που σας έρχονται με το ταχυδρομείο από τους διαφόρους υποψηφίους των εκλογών. Επίσης όταν σας τηλεφωνούν αρχίζοντας τα καλησπέρα σας, ξέρετε ο πατέρας σας και ο πατέρας μου ήταν μαζί....ή μητέρα σας και η μητέρα μου κατάγονται από....

Ξέρω ότι κάποιοι πρέπει να "βγουν" αλλά αναρωτιέμαι γιατί αυτοί θέλουν να βγουν. Τι είδους άνθρωποι είναι; Μήπως αγαπούν τον τόπο περισσότερο από μένα;

Αναρωτιέμαι επίσης γιατί εγώ έχω δεχτεί να με αντιπροσωπεύουν άλλοι.

Μήπως τώρα με το διαδίχτυο υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι και να αποφασίζουμε όλοι για όλα αυτοπροσώπως;

Χωρίς δίχτυ.

Αν όμως ήταν εκεί;
Τότε η πόρτα θα άνοιγε με τον πρώτο χτύπο.
Τότε γίνεται η έκπληξη.
Μέσα από τα μάτια περνά μια αστραπή και ανοίγουν τα χέρια.
Καλωσορίσματα και περνούν στη σάλα ή βγαίνουν περισσότερα καθίσματα στη βεράντα.
Σε διάστημα εύλογο, βγαίνει το γλυκό- του κουταλιού- και λέγονται κάποια σχόλια για το σωστό του «δέσιμο».
Η επίσκεψη μπορεί να είναι και «αρμένικη».
Μπορεί να γίνει μια γνωριμία ιδιαίτερης σημασίας μεταξύ εκείνου και εκείνης, με εννοείτε τι θέλω να πω, που προβλέπεται ότι θα καταλήξει στο χορό του Ησαΐα.
Μπορεί να αρκεστεί κανείς στο κουτσομπολιό ή μπορεί να το γυρίσει στη πολιτική και να ανάψουν τα αίματα. Στους χαμηλούς μισθούς, στην ενορία, την αργοπορία του τραμ! Καμιά φορά αν υπάρχει στο σπίτι η νέα μόδα της φωτογραφίας, μπορεί ο οικοδεσπότης να προτείνει μια πόζα με τις κοπέλες μπροστά-μπροστά, γυρισμένες ελαφρά στο πλάι, το χτένισμα «παζ», τη μέση δακτυλιδένια.

Η ουσία σε όλα αυτά δεν είναι να σπάσει κανείς την ανία – της Κυριακής. Σιγά-σιγά, ένας δεσμός γεννιέται ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Κάτι μεταξύ Δευτέρας και Σαββάτου. Όλη τη βδομάδα κοιμάται, αίφνης σε κάποιον γάμο ξυπνά, οπωσδήποτε όταν πρόκειται για λύπη, κηδεία. Μαζεύονται όλοι τότε ντυμένοι επίσημα μιλώντας δυνατά ή χαμηλόφωνα, ανάλογα τη στιγμή που τους έσμιξε πάλι.

Μα εκείνο που μένει πιο πολύ είναι η ανάμνηση.
Το μυαλό την ανακαλεί για χρόνια μετά μέσα από το δίχτυ της μνήμης.

Είναι παράδοξο δυο λέξεις τόσο κοντινές, δίχτυ και δίκτυο, να ορίζουν τόσο διαφορετικά τις σχέσεις των ανθρώπων. Η μια περιέχει πράγματι σχέσεις ή άλλη data που σβήνονται με ένα format.

Χωρίς τηλέφωνο.

Τον παλιό καιρό που υπήρχαν ακόμα οι επισκέψεις και η Αθήνα είχε την έκταση ενός μεγάλου χωριού, κάτι απογεύματα εκεί γύρω στις 4.00, φορούσες κάτι καλό και ξεκινούσες να πας συχνά στην άλλη άκρη της πόλης με τα πόδια. Προορισμός ήταν κανένας δεύτερος ξάδελφος/η και πάντα πήγαινες με παρέα μετά από ολιγόστιγμο συμβούλιο για το πού θα σπάσει η ανία του απογεύματος, περίπου έτσι: δεν πάμε από του Λάκη; - Ουφ καημένε, μια ώρα δρόμο! – Γιατί ωραία θα είναι θα δούμε και τον τάδε, μπορεί να είναι και ο....

Από τη στιγμή που άρχιζαν οι συζητήσεις για το πού, το απόγευμα σάλευε, έχανε μεγάλο μέρος της ακινησίας του σαν άνθρωπος που σηκώνεται από τη καρέκλα να βηματίσει λίγο.

Τα ρούχα, το χτένισμα, το γυάλισμα των παπουτσιών, κλείδωσες καλά; τα φώτα....βουρ στον δρόμο κι άρχιζε ο μεγάλος περίπατος με τη προσμονή στο στόμα, δρόμοι- δρόμοι κι άλλοι δρόμοι, σπίτια, πεζοί και πού και πού αυτοκίνητα. Ο ήχος καμιά φορά ενός πιάνου, καθώς περνούσες. Υπήρχαν και οι στάσεις μπροστά σε κάποιο βιτρίνα. Με τη μόδα, την τσάντα που σου έλλειπε να συνοδεύψεις εκείνες τις γόβες, πιο πολύ προείχαν οι τιμές σε όλα τούτα τα όνειρα. Μετά ήταν η φλυαρία και η ανησυχία να μη φύγει κάποιος πόντος στην κάλτσα. Το κοκκινάδι ήταν επίσης ένας βραχνάς να διατηρηθεί ζωηρό. Και το χτένισμα, ιδίως αν υπήρχε αέρας. – Κοίτα μη σου ξεφύγει καμιά κουβέντα για..... Κτύπα το κουδούνι! Μια φορά μόνο, πρόσεχε....

Κανείς.
- Για κτύπα ακόμα μια φορά....
σαν να άκουσα βήματα, το κουρτινάκι... μου φάνηκε κουνήθηκε....
Κανείς! Κρίμα!

Πάλι πίσω από τους ίδιους δρόμους , τώρα πιο σκοτεινούς.
Αύριο, Δευτέρα.

Τα νέα σύμβολα.

Ένιωθα τρόμο μικρή στα όνειρά μου. Συνήθως έρχονταν ανθρωπόμορφα τσακάλια που χτυπούσαν το τζαμωτό της πόρτας, όταν ο πατέρας έλειπε ταξίδι. Τα έδιωχνα ανάβοντας σπίρτα επειδή είχα ακούσει ότι φοβούνται τη φωτιά.

Τρόμο μού δημιουργούσαν τα συλλαλητήρια στους δρόμους της Αθήνας, οι ιστορίες με τα «κονσερβοκούτια» και τη πηγάδα του Μελιγαλά αλλά κι αυτά τα ξέχασα.

Φοβόμουν πολύ τον «Δράκο».

Με κυνηγούσαν οι προαγωγικές εξετάσεις και ίδρωνα μπροστά στους ελέγχους και τον κατάλογο.

Θυμάμαι ακόμα τη βέργα του δασκάλου.

Ήταν τρόμοι. Φόβοι έντονοι που ξεθύμαναν μεγαλώνοντας. Πέρασαν αλλά έμειναν τα σύμβολα που πολλές φορές, τους αφυπνίζουν.

Με την τρομοκρατία που δεν έχω ακόμη βιώσει στο πετσί μου, το τοπίο άλλαξε.

Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος που γίνεται όμως σιγά-σιγά τρόμος, ώστε να μπορώ να πω ότι αρχίζω να την βιώνω. Κινούμαι παράλληλα με αυτόν ή καλύτερα υπάρχει άκρες-άκρες στα πράγματα. Στους ελέγχους, στις κάμερες, στον τύπο που κάθεται καπνίζοντας μέσα στο Βαν στη γωνία.

Περίπου είναι σαν την επάρατη νόσο που ύπουλα παραμονεύει στα κύτταρά σου.Δεν ξέρεις με σιγουριά πόση είναι η ευθύνη σου. Καπνίζεις μεν αλλά χιλιάδες καπνίζουν χωρίς να νοσήσουν. Υποσυνείδητα ελπίζεις ότι θα είσαι ένας από τους δυτικούς που θα εξαιρεθούν από το κτύπημα. Προφασίζεσαι ότι καλύπτεις τον επιβαρυντικό παράγοντα με άλλες πράξεις εξισορροπητικές, όπως η υιοθεσία ενός μικρού από τον Τρίτο Κόσμο ή μια εισφορά στους Γιατρούς του Κόσμου.

Περισσότερο νιώθω τη δαγκάνα του με τα διάφορα μέτρα.
Νόμους αντιτρομοκρατικούς αλλά και συζητήσεις, αφιερώματα, εκτιμήσεις και αναλύσεις . Υπάρχει στον αέρα ένα αίσθημα κλεφτοπόλεμου, όπως ακριβώς ο αγώνας κατά του καρκίνου, όπου η ανθρωπότητα πραγματοποιεί καθημερινά άλματα, χωρίς όμως να μπορεί να πει ότι ανακάλυψε αυτό που θα αναστρέψει την πορεία του. Ιδίως όλα τούτα τα μέτρα στα αεροδρόμια, μού θυμίζουν τον αντικαρκινικό έρανο, όπου όλου δίνουν ελπίζοντας να νικήσουν το τέρας.

Πορτοφόλια, κλειδιά, κινητά τηλέφωνα πέφτουν πρόθυμα στο καλαθάκι, προκειμένου να περάσουν από τις ακτίνες. Ανιχνευτές ψάχνουν το κορμί μας για τον επικίνδυνο «όγκο» κι επιτέλους περνούμε «καθαροί».

Ο φόβος δεν περιορίζεται πια σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο – κάποιον διεστραμμένο ή φανατικούς- αλλά διαχέεται στα όργανα που προορίζονται να μας προφυλάξουν. Όπως παλιά η βέργα του δασκάλου ή η τσιμπίδα του χειρούργου που θα μας έβγαζε τα κρεατάκια. Τα κάνουν σύμβολα και ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο στο να τα ξεπεράσω αφού είναι η «τεχνολογία» του μέλλοντος.

Το νέο σύμβολο είναι ο έλεγχος.
Πρέπει διαρκώς να με ελέγχουν.
Και με εξαναγκάζουν σε έναν υποσυνείδητο έλεγχο που έχει να κάνει με την ιδεολογία, τι κάνω, με ποιους είμαι.

Διακοπές.

Οι «διακοπές» είναι τελικά η περίοδος του ανθρώπου όπου αυτός έρχεται πιο πολύ από όλες τις άλλες εποχές του έτους, σ επαφή με το υπαρξιακό του πρόβλημα.

Το βιώνει καθημερινά με την ειλικρίνεια που ξεχνά τον υπόλοιπο χρόνο χωμένος στη δουλειά και τη τακτοποιημένη ζωή στο σπίτι του.

Σας έχει τύχει σίγουρα να στήσετε μια μικρή φωλιά σε ένα ενοικιαζόμενο εποχιακό δωμάτιο ή ένα μικρό βασίλειο γύρω από το μικρό αντίσκηνο. Τι πιο γλυκά τραγικό από την εντύπωση ότι είναι ένα παιγνίδι μικράς διαρκείας με ημερομηνία λήξης την ημέρα της επιστροφής. Το ξέρετε ότι θα κρατήσει λίγο κι όμως το στήνετε με τόση φροντίδα, σκηνοθετώντας μια μικρή ζωούλα.


Θα ήθελα να μπορούσα να σκηνοθετώ με τον ίδιο τρόπο τις ημέρες μου.
Με ένα μικρό σημειωματάριο να περιηγούμουν τον κόσμο.
Μια εβδομάδα εδώ, ένα μηνάκι εκεί.
Ολα τούτα τα σημειωματάρια να τα έβρισκαν τα εγγόνια μου στο χέρι μου όταν θα ήμουν πολύ γριά αγκαλιασμένη με τον Θάνατο.

Θα έλεγαν τότε σίγουρα, να, μια σοφή γριά που δεν το έπαιξε σοφή.

Να είχαν μέσα από Αφρική και λίγο από θαλασσινά ταξίδια και λίγο έρωτα και ένα σωρό ατοπήματα καταχωνιασμένα στα μπαούλα....

Δε κάνει να παραδώσω τη ψυχή έτσι άχαρα. Τι θα πω στους αγγέλους σαν με ρωτήσουν πώς την πέρασα τη ζωή κει κάτω από τα άστρα;

Ο Κόσμος εξακολουθεί να με καλεί.
Τούτη η φλόγα μέσα μου να υψώνει παρατηρητήρια...

Στροφές

Οι στροφές έχουν πάντα μια γοητεία μαγευτική. Καμιά ευθεία δεν δύναται να την συναγωνιστεί. Ακόμη κι όταν στην έξοδο κρύβουν τον πιο θανάσιμο κίνδυνο…

Πως θα ήταν ένα ταξίδι χωρίς στροφές; Μια απέραντη ευθεία που τίποτε δεν ξυπνάει το βλέμμα, τίποτε κρυμμένο, όλα μπροστά στα μάτια μας να κυλάνε, τοπία να εναλλάσσονται ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς η καρδιά να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, χωρίς καν προσπάθεια να κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά το τιμόνι, να δώσει ο εγκέφαλος εντολή να συγχρονιστούν τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, να περάσει η εντολή στις ρόδες, αυτές να ξαφνιαστούν, να αντισταθούν, και ο δρόμος να τελειώνει και ν’ απαιτεί εγρήγορση, απόφαση, δράση, ενέργεια, διόρθωση…

Και ταυτόχρονα να περνάνε αστραπιαία απ’ το νου όλα τα πιθανά ενδεχόμενα…
Να βρίσκεσαι στο γκρεμό, να σε αναζητάνε, να σε πενθούν, να μην υπάρχεις πια, πουθενά και για κανέναν.

Και ο εγκέφαλος να παίρνει φωτιά, να ανεβάζει στροφές, να ουρλιάζει παραγγέλματα, να χύνονται ορμόνες στο αίμα… Να υπακούν οι μύες, τα νεύρα, τα χέρια να πιέζουν τις ρόδες να πειθαρχήσουν… Κι ύστερα όλα να επανέρχονται στο φυσιολογικό. Να πέφτουν οι παλμοί, να χαλαρώνουν οι μύες, να ξεσφίγγονται τα δόντια… Να σταματούν οι εικόνες να παίζονται πίσω απ’ τα μάτια.

Σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις την εμπειρία του θανάτου χωρίς θάνατο και να ξαναγυρίσεις στη ζωή. Στη ζωή, που σίγουρα, μόνο με ευθεία δεν μοιάζει!

Το καρφί.

Αφού έγραψα για το μονοπάτι και τα ίχνη, πρέπει να γράψω τώρα και για το καρφί.
Ίσως αυτό με βγάλει στον Γολγοθά.

Η πρώτη αίσθηση του καρφιού ήταν ένα σκουριασμένο καρφί, κρυμμένο κάτω από ένα ξύλο που με απειλούσε. Αν με τρυπούσε θα πάθαινα τέτανο. Ο Τέτανος ισοδυναμούσε με φριχτό θάνατο. Πρώτα, η περιοχή γύρω από τη πληγή γινόταν τούμπανο. Μετά αφόρμιζε βγάζοντας πύων. Ακολουθούσε υψηλός πυρετός και τελικά σπασμοί που σμπαράλιαζαν την καρδιά σου. Έτσι πέθανε μια δεύτερη εξαδέλφη μου στο χωριό, από τέτανο που πήρε στο δάκτυλο του ποδιού, καθώς έλυνε και έδενε τα ζώα στο σταύλο.

Ήταν όμως και ακίνδυνα καρφιά στον τοίχο. Από κει κρεμούσε ο παππούς το πουκάμισό του. Τα ρούχα των παλαιών κρέμονταν από καρφιά στους τοίχους ή πίσω από τη πόρτα. Ήταν ντρίλινα ρούχα, φτωχικά που δεν είχαν απαιτήσεις για μια κρεμάστρα. Ακολουθούσαν τρόπω τινά, τη κοσμοθεωρία των κατόχων τους που δεν είχαν γενικώς απαιτήσεις από τη ζωή, πλην της επιβίωσης.

Από καρφιά επίσης κρέμονταν το σακούλι με το ψωμί, οι προμήθειες του χειμώνα, καμιά κοτσίδα σκόρδα και άλλα χρειαζούμενα για το καθημερινό μαγείρεμα. Ντουλάπια δεν υπήρχαν. Τα πάντα ήταν έκθετα και ο πιο απλός τρόπος για να καταλάβεις τη ζωή των ανθρώπων, ήταν να γυροφέρεις το βλέμμα πάνω στους τοίχους.

Μεγαλώνοντας έμαθα και άλλες χρήσεις του καρφιού. Ήταν το κατ εξοχήν εργαλείο του χτίστη, όταν επρόκειτο να αλφαδιάσει τον τοίχο. Κρεμούσε από ένα καρφί το νήμα στο τέλος του οποίου στερέωνε μια πέτρα. Επίσης και ο ξυλουργός κάρφωνε καρέκλες, τραπέζια και παραθυρόφυλλα, βίδες δεν υπήρχαν.

Περίπου στη εφηβεία μου, πέρασα στη μεταφορική σημασία του λήμματος. «Καρφί» ήταν ο «χαφιές».Τον «κάρφωσε» επίσης φάνταζε σαν προδοσία μεταξύ συμμαθητών, συνήθως κάτι γυαλάκιες, πρώτοι μαθητές που τα σφύριζαν όλα στους καθηγητές. Αυτά που πετάγονταν σε συζητήσεις επίσης σαν «σφήνες» κακόβουλες ήταν «καρφιά».

Στην ίδια περίοδο, έμαθα και τη λογοτεχνική απόδοση της λέξης που μου φαινόταν κάπως παθιάρικη: τον/την κάρφωσε με τα μάτια, προκειμένου να γίνει έκδηλο κάποιο μήνυμα, μάλλον ερωτικό ή άλλης εξαιρετικής σημασίας!

Στο βάθος του νου, παρ όλα αυτά, έμενε σταθερή η φρικιαστική εικόνα της Σταύρωσης. Μου ήταν αδιανόητη η αγριότητα της πράξης και ανατρίχιαζα μέσα στις εκκλησιές με τον Εσταυρωμένο. Ο νους μου ακόμα εξεγείρεται στην μεθοδική έκθεσή της και μάλιστα για να εξυπηρετηθούν οι σκοποί της λατρείας ή και η ίδια η λατρεία.

Ενήλικας, απέκτησα ιδέες που καρφώνονταν στο μυαλό, ως εμμονές, τις οποίες δεν μπορούσα να ξε-καρφώσω με τίποτα. Πολλοί, κατά το ρεύμα, είπαν ότι γίνεται μόνο με "ειδική" βοήθεια.

Πρόσφατα το «καρφί» με παραπέμπει σε έντυπο.

Από τη στιγμή που εμμονή και έντυπο συναντήθηκαν υπήρχε ένας σημαντικός λόγος να αρχίσω να γράφω. Κι έτσι βγήκα στο μικρό προσωπικό Γολγοθά μου.

Ιχνη.

Τα σχόλια μοιάζουν με πατημασιές ανθρώπων.
Στην άμμο επάνω βλέπεις ίχνη άπό δάκτυλα.
Δοκιμάζεις το πέλμα σου μέσα στο άγνωστο πέλμα και είναι μικροσκοπικό και εκείνο τεράστιο. Μετά παρά κει το δικό σου περισσεύει. Αλλά όλα τελικά τα σβήνει η θάλασσα. Το πρωί η παραλία είναι αψεγάδιαστη πάλι.
Αδύνατο να μπεις στη θάλασσα χωρίς να πατήσεις πάνω της.
Είναι τόσο λεία η επιφάνειά της, έτσι όπως τα σκούπισε όλα το βράδυ ο άνεμος!
Περπατάς έχοντας στο νου την όμορφη αίσθηση του νερού που θα νιώσεις πάνω στο σώμα σου. Ξέρεις ότι είναι αδύνατο να το κάνεις χωρίς να αφήσεις τα ίχνη σου πάνω στη παραλία. Εκτός και αν είσαι ο ίδιος ο άνεμος και περάσεις πάνω από την άμμο χτενίζοντας πάλι. Χαϊδέψεις και το νερό, ρυτιδώντας ελαφρά το πρόσωπό της.

Και λυπάσαι τελικά που είσαι μόνο απλά άνθρωπος.

Tο μονοπάτι.

Στο βουνό που πηγαίνω να περπατήσω, μόλις πέσει η κάψα της ημέρας, συναντώ περιπατητές που τους σέβομαι όπως γράφει και η ταμπέλα που έβαλε πρόσφατα ο δήμος: οδηγοί σεβαστείτε τους περιπατητές.

Βέβαια δεν είμαι οδηγός, αφού περπατώ κι εγώ μαζί τους παρέα με το Χρόνο.

Ο λόγος που με έκανε να το σκεφτώ αυτό είναι ο εξής: μετά από κάποια μικρή ανάβαση ο δρόμος γίνεται μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό είναι αρκετά μακρύ και ευρύ ανάμεσα σε δένδρα, ευκολοπάτητο και με αρκετά ανοίγματα που σου επιτρέπουν να βλέπεις το λεκανοπέδιο. Οι περιπατητές συνήθως το εξαντλούν μέχρι τη στροφή του και μετά γυρίζουν πάλι για να το ξαναπιάσουν από την αρχή.

Υπάρχουν κάθε λογής. Στρουμπουλοί που προσπαθούν να βελτιώσουν τη σιλουέτα τους, ηλικιωμένοι άνδρες που πάνε δυο-δυο αναλύοντας την πολιτική, γυναίκες που υπολογίζουν τα μόρια των παιδιών τους στης πανελλήνιες και φυσικά αθλητές που τους προσπερνούν όλους αυτούς με το κορμί τους να γυαλίζει από τον ιδρώτα.

Σε κάποια σημεία έχουν τοποθετηθεί παγκάκια.
Σε ένα από αυτά τα παγκάκια τελείως αντικανονικά από τις επιταγές του χώρου και της στιγμής, κάθομαι συνήθως να καπνίσω κανένα τσιγάρο. Χωρίς να το προρπαθήσω ιδιαίτερα, μόλις καθίσω εκεί, αρχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Διότι έτσι, όπως περνούν από μπροστά μου, μοιάζει να βρίσκομαι σε θέατρο και να εμφανίζονται ένας- ένας στη σκηνή.

Χθες όμως είδα μια πραγματική παράσταση.
Από το βάθος του μικρού δρόμου φάνηκε ένα νεαρό ζευγάρι.
Ο άνδρας, μέτριος στο ανάστημα με καλοσχηματισμένο κορμί φορούσε σορτάκι και ήταν γυμνός πάνω από τη μέση. Τα πόδια του ήταν δυνατά και ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά πάνω στο χώμα, ακολουθώντας σίγουρα τους δυνατούς παλμούς της καρδιά του.

Η κοπέλα είχε λεπτούς μηρούς και εύθραυστους αστραγάλους, τυλιγμένους σφιχτά από τα χαμηλά σοσόνια της και τα ελαφρά αθλητικά της παπούτσια. Στον αέρα καθώς έτρεχε, χόρευε με ρυθμό μια χρυσαφί αλογοουρά πιασμένη ψηλά.

Ετρεχαν με ρυθμό δίπλα-δίπλα, αγγίζοντας τους αγκώνες τους και κουβέντιαζαν δυνατά.
Παρατηρώντας τις σιλουέτες τους να απομακρύνονται όλο ζωντάνια προς την ανηφόρα που δεν τολμούσαμε να πάρουμε εμείς οι υπόλοιποι, είχα την εντύπωση ότι δεν έβλεπα τους ίδιους αλλά τη σχέση τους. Ηταν ένα ζευγάρι, δεμένο καλά που έτρεχε προς τη ζωή. Για να είμαι ειλικρινής, έμοιαζαν να την έχουν κάτω από τα πόδια τους και να την κτυπούν με δύναμη και σιγουριά σαν να την κατείχαν. Τους παρακολούθησα μέχρι που μίκρυναν και χάθηκαν στη στροφή, αφήνοντας πίσω τους στον αέρα να πλανάται ο θόρυβος και η μυρωδιά της. Ενιωσα μια συγκατάβαση και ένα μικρό καμπανάκι στο μυαλό σαν υπενθύμιση για τη επόμενη πράξη.

Πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτα περισσότερο, έχοντας ακόμη την όμορφη εικόνα τους στο νου, γύρισα το κεφάλι. Είδα τότε να έρχεται προς το μέρος μου ένα δεύτερο ζευγάρι. Ηλικιωμένων αυτή τη φορά.

Ηταν πολύ ηλικιωμένοι. Ο άνδρας φορούσε μακρύ παντελόνι και ένα ριχτό πουκάμισο. Η γυναίκα του μια άχρωμη φούστα και ένα μπλουζάκι με όμορφο γιακαδάκι. Και οι δυο φορούσαν ίσια παπούτσια και μίλαγαν χαμηλόφωνα, σχεδόν μουρμουριστά. Η μοναδική διαφορά τους από άλλα ηλικιωμένα ζευγάρια, ήταν ότι παρατήρησα αμέσως ότι κρατιόντουσαν χέρι-χέρι. Για την ακρίβεια, ο άνδρας κρατούσε τη γυναίκα από το χέρι και η γυναίκα κρατούσε τον άνδρα από το χέρι. Δεν ήταν από ανημπόρια, όχι φαινόντουσαν και οι δυο καλά. Δεν άφησαν το χέρι τους όταν πλησίασαν όπως θα έκανα πιθανότατα άλλοι πιο νέοι. Πέρασαν από μπροστά μου ήσυχα συνεχίζοντας την χαμηλόφωνη συνομιλία τους.
Τους παρακολούθησα κι αυτούς να μικραίνουν προς το τέλος του δρομάκου, όμως αυτή τη φορά πιο διακριτικά, παρόλο που μου είχαν γυρισμένη πια τη πλάτη. Η παρουσία τους, τόσο αργή, τόσο χαμηλόφωνη είχε μέσα της μια σοφία. Εμοιαζαν συνομιλώντας, να συζητούν για κάποια μυστικά που εκείνοι μόνο γνώριζαν. Πιθανότατα της ζωής. Που δεν ήμουν σε θέση να πιάσω, ακόμα και αν τα βροντοφώναζαν. Ανήκαν αποκλειστικά σε αυτούς και η φωνή τους ήταν χαμηλόφωνη διότι δεν υπήρχε λόγος να είναι δυνατότερη.

Χωρίς να προλάβω να πάρω ανάσα γύρισα το κεφάλι και είδα μια τρίτη φιγούρα, αυτή τη φορά μοναχική.

Ηταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που βάδιζε. Ηταν λυγνή αλλά πολύ λιτή μέσα στα λίγο ριχτά, μαύρα ρούχα της. Περνώντας μπροστά από το παγκάκι όπου καθόμουν, με καλησπέρισε. Είχε πράγματι βραδιάσει .

Περίμενα λίγο ακόμα μη φανεί και εις έτερος περιπατητής που θα έκλεινε τη σκηνή αλλά ουδείς εφάνη.

Σήμερα, σκέφτηκα , ο Χρόνος έδωσε υπαίθρια παράσταση μπροστά στα μάτια μου και μάλιστα χωρίς εισιτήριο: μια –σπάνια- εκδοχή της ζωής.

!!!

(θαυματα θα ερθουν με το περασμα των αιωνων...)



οπου η ανθρωποτητα θα εχει γινει σαν τους ιδιους τους Θεους...ελευθερη και αγρια ...περα απο το κακο και το καλο εχοντας πεταξει τους νομους και την ηθικη...

οπου ολοι οι ανθρωποι θα ουρλιαζουν και θα σκοτωνουν γιορταζοντας την παλια-νεα χαρα

οπου οι Θεοι θα τους διδαξουν νεους τροπους να ουρλιαζουν και να σκοτωνουν και να γιορταζουν ευχαριστωντας τους εαυτους τους

και η γη θα φλεγεται σ'ενα ολοκαυτωμα εκστασης παθους και ελευθεριας



ο αποστάτης
---------------------------------------

Δε θα περάσουνε ποτέ από πάνω μου
σιωπηρής υποταγής σημάδια
ούτε τα γόνατα θα μου πληγώσουνε ,
μιάς μίζερης ζωής γεμίζοντας τα κρύα βράδυα,
γονυκλισίες και προσευχές , για να Τους εξορκίσω.


Απόκληροι κι ανεπιθύμητοι , έκπτωτοι
άγγελοι βρώμικοι , σύντροφοι συμπολεμιστές,
προς ένδοξο ας βαδίσουμε τέλος,
γνωρίζοντας ότι η ώρα έφτασε
το φόβο και τη λήθη να νικήσουμε
χαρούμενα τραγούδια σαν κι αυτό ας τραγουδήσουμε ,
ώσπου να ρίξουμε στους κακομούτσουνους Θεούς
απ' τις φαρέτρες μας το τελευταίο βέλος
και μ' αίμα από τις φλέβες μας να βάψουμε
την άγια γη πού θά 'πρεπε να μας ανήκει .