Και να το υποβρύχιο.Ωραίο και κατάλευκο, ναυπηγημένο από χιόνι που διαλύεται μέσα στο νερό, ναυπηγημένο από γέλιο που έγινε κραυγή για να διαλευκάνει το σκοτάδι και με το περισκόπιο πάντα εκτός νερού, έτοιμο να το αδράξεις, όχι για τίποτε άλλο, μόνο για να δεις ένα "carpe diem".
Για να αδράξεις μια μέρα τού Οράτιου και να τη δεις όπως την είδε εκείνος ή ο Ουόλτ Ουίτμαν, ταξιδεύοντας με το δικό τους υποβρύχιο. Εδώ.
Τότε, εδώ.
Τώρα, εκεί.
Όλα εδώ.
Κάτω από τις ακακίες, τώρα που ξέρεις τις κακίες.
Τώρα που τις ξέρεις μαζί μ' εσένα, τις πριν από σένα και τις έπειτα από σένα.
Όλες τις κακιες που έγιναν για να φτιάξουν ένα ωραίο κατάλευκο υποβρύχιο παρόν, έτοιμο να ταξιδέψει έτσι όπως στέκεται με άγκυρες από φύκια και ιππόκαμπους πλοηγούς.
Και ταξίδεψε και χάθηκε.
Χάθηκε μέσα στο παρόν της μνήμης σου εκείνο το υποβρύχιο.
Μέσα σε μια στιγμή.
Σε μια ιερότητα που θα σε συντηρεί.
Κι ας το κατάλαβες λίγες στιγμές μονάχα.
Φτύνοντας αίμα από έρωτα και καταπίνοντας στίχους, για να μπορέσεις να πολεμήσεις από την αρχή.
Όπως εκείνους του Ίβαν Γκολ από τα "Μαλαισιανά τραγούδια": "το κορμί μου μεγάλωσε, με ξεπέρασε".
Σε ξεπέρασε το κορμί σου και γίνεται, το ίδιο, υποβρύχιο.
Ωραίο και κατάλευκο και βυθισμένο και έτοιμο για ένα καινούργιο ταξίδι.
Όπως εκείνο το λευκό κομματάκι βανίλιας που το βάζαμε στην άκρη του κουταλιού, το βυθίζαμε σ' ένα ποτήρι νερό και το λέγαμε υποβρύχιο.
Δεύτερο υποβρύχιο δεν υπήρξε ποτέ.
Γι΄αυτό το κοιτάζαμε ώρα πολλή.
Γι' αυτό το κοιτάζουμε.
Και στο μεταξύ το κορμί μας μεγάλωσε. Πώς το λέει ο Ίβαν Γκολ; Κάπως έτσι: "Όποιον δρόμο κι αν πάρεις, επάνω μου θα περπατήσεις".
Ακριβώς γι' αυτό χωράμε ακόμη στο υποβρύχιο της βανίλιας.
Γιατί ξέρουμε από ταξίδι.
Γιατί αυτό είναι είδηση.
Είκοσι χιλιάδες λεύγες πάνω από τον κόσμο ή κάτω από τον κόσμο. Όποιον δρόμο κι αν πάρουμε, επάνω του θα έχουμε περπατήσει.
Απο τον Μέρμηγκα σαν εισαγωγή.
2 σχόλια:
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε - υπάρχει ένα φόρουμ. Τώρα εκεί και ποιος ξέρει πότε άλλοτε. Και τότε και τώρα ένα «φόρουμ» υποβρύχιο που στεκόταν και στέκεται ακίνητο κάτω από τις ακακίες, ολόλευκο και βυθισμένο, έτοιμο να χαθεί στα έγκατα της χαράς σου και να φαίνονται μέσα στο νερό οι ατμοί (ναι, μέσα στο νερό οι ατμοί) από τη γλυκύτητά του, που διαλυόταν μέσα στο νερό κι έκαναν γλυκό ακόμη και το νερό της παραδίπλα θάλασσας.
Δεν θα είναι ένα υποβρύχιο του γλυκού νερού, θα είναι ένα υποβρύχιο που γλυκαίνει το νερό και τα μάτια και που γλύκαινε (κι ακόμη γλυκαίνει) την προσμονή για βυθό, για υποθαλάσσια κεράσματα της μέλλουσας μνήμης.
Και πρέπει να είναι το ωραιότερο υποβρύχιο που έχουμε δει.
Κι όσο θα περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο πρέπει να γίνεται βαθυσκάφος, να το βλέπεις ολοένα να βυθίζεται ωραίο και κατάλευκο πάντα, σε ολοένα και μεγαλύτερο βάθος με μια τεχνική ναυπήγησης που κανένας ναυπηγός δεν θα την καταφέρει.
Ένα υποβρύχιο ναυπηγημένο με τεχνική χιονιού απάνω στο πιο ψηλό όρος της ζωής μας που ποτέ δεν καταφέραμε να κατακτήσουμε, αλλά εκείνο θα το καταλάβει και γι' αυτό βυθίζετε, για να με κάνει να καταλάβω και να ησυχάσω και να μπορέσω τα πιο πέρα, τα πιο μακριά.
Δεν θα υπάρχει βυθοκόρος.
Υπήρχε και πρέπει υπάρχει μονάχα το αέναο νερό της έκπληξης και της προσμονής.
Φίλε συμμέτοχε σε αυτό το «πείραμα» , σε λίγο θα μπεις στο ταξίδι που σου χάρισαν και τότε το ταξίδι -από τότε το ήξερες χωρίς να το ξέρεις- θα τελειώσει. Στις είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα και μια μέρα παραπάνω ή παρακάτω, δεν έχει σημασία.
ΥΓ. Σημασία έχει ότι το υποβρύχιο ήταν πάντα εκεί.
Ανεξάρτητα από το ΟΝΟΜΑ . Και είναι ακόμη εδώ. Οι εχθροί έχουν έρθει. Και έχουν νικήσει. Γιατί οι εχθροί είναι πάντοτε περισσότεροι και πάντοτε πιο δυνατοί από ένα ωραίο λευκό υποβρύχιο βυθισμένο που περιμένει να αρχίσει το ταξίδι του στον χαμό είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, απλώς για μια μέρα παραπάνω ή παρακάτω, μια μέρα που θα μπορούσε ν' αλλάξει τον κόσμο.
Κι εσύ ήσουν ο πλοίαρχος Νέμο. Το ήξερες, και τώρα το ξέρεις αλλιώς ότι αυτή η μέρα θα έλθει και θα απέλθει και ότι δεν θα την προλάβεις, γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή έστρεφες το σχήμα σου σε κάποια άλλη ωραιότητα ή σε κάποια άλλη όμορφη ασχημία. Και τότε το υποβρύχιο θα αναβυθιζόταν.
Έτσι έγινε μια φορά κι έναν καιρό τότε, έτσι γίνεται μια φορά κι έναν καιρό τώρα.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε (και πάλι) ένα παραμύθι. Το παραμύθι του ασπρόμαυρου υπόστεγου, που στέγαζε ανησυχίες. Παραμύθι ήταν και ζει πάντα στην καρδιά όπως όλα τα παραμύθια που μας συνάντησαν στα παιδικά μας χρόνια. Ποτέ δεν μας τρόμαζαν τα παραμύθια. Διψούσαμε γι' αυτά. Τα ζούσαμε αχόρταγα και η κάθε επανάληψη φώτιζε κάθε φορά άλλες λέξεις, έβαζε χρώμα εκεί που πριν ήταν σκιά, οι φωνές έπαιρναν άλλη χροιά, μετατοπίζονταν πολλές φορές τα κόμματα, οι τελείες, τα ερωτηματικά και τα τα θαυμαστικά.
Μεγαλώνοντας κάποιοι σκότωσαν τους δράκους των παραμυθιών τους, κάποιοι άλλοι έγιναν οι ίδιοι οι δράκοι των παραμυθιών και κάποιοι απλά παραδέχτηκαν πως δράκοι, πρίγκηπες και μάγοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων. Κι αυτοί στέγνωσαν από τη δροσιά που χαρίζει η φαντασία. Αρνήθηκαν τη φύση τους και άνοιξαν πόλεμο με τις εικόνες που αναδύονταν από το σκοτεινό μέρος των δήθεν τετράγωνων μυαλών τους. Όμως δεν υπάρχει αντίδοτο για την ανάγκη της δημιουργίας. Όσο κι αν αυτή βυθιστεί σε βάθη απροσμέτρητα, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να αναδύεται και να απαιτεί...
Ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσω το γαλάζιο του ουρανού για το βαθύ μπλε του βυθού, αν χρειάζεται να πάω ενάντια στο ρεύμα ή να συμπλεύσω, αν πορεύομαι μόνη ή με συνοδοιπόρους, θα ταξιδέψω!
Δημοσίευση σχολίου