Το σκέφτηκα!
Διάβασέ μας εδώ! Κι αλλού! Και μίλα μας!
Το πίσω το αγαπώ, αλλά μάλλον δεν υπάρχω πια εκεί.
Χάθηκα, άλλαξα, θύμωσα... Στην αρχή χανόμουν στα μονοπάτια. Τώρα χάνομαι στη σιωπή. Δεν μου αξίζει. Όχι, δεν μου αξίζει. Θα διαλέξω τη σιωπή που ταιριάζει στα μέτρα μου.
Μέχρι τότε εδώ θα είμαι!
3 σχόλια:
"Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο".
Καλό Σας απόγευμα.
Σιώπησα για λίγο γιατί σε ένα μήνυμα κάποιος φίλος από τα παλιά μου είπε: γράφε απλά, δεν σε καταλαβαίνει η μανούλα μου στα Λιόσια.
Του απάντησα ότι υποτιμάει τη μανούλα του κι ότι οι άνθρωποι που ζούνε στα Λιόσια δεν είναι ηλίθιοι.
Δεν συμφώνησε ,προσθέτοντας επίσης ότι είναι πολύ μαύρα.
Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει να γράφεις απλά ή "λιγότερο μαύρα".
Τόσο απλά όσο το σίδερο στον σβέρκο σου.
Τόσο απλά όσο η ισχύς που αποπατεί στην ιστορία.
Τόσο απλά ώστε η εργατική τάξη να είναι ήδη στον παράδεισο με δανεισμένο αυτοκίνητο και δανεισμένες διακοπές κολάσεως.
Κι έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ ετοιμάζομαι να γράψω με πιάνει η απελπισία μπροστά στην οθόνη.
Άραγε για ποιους γράφω;
Ως πού μπορεί να φτάσει η φωνή μου;
Πόσο καλά (κι άλλωστε τι θα πει καλά;) να γράψω;.
Κι ακόμα τι είναι αυτό που με παρακινεί να γράφω αφού είναι δεδομένο ότι ουκ ολίγες φορές γραφω για "μένα και μόνο" (χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω επιχειρήματα.)
Ετσι και αλλιώς δεν θέλω να πείσω κανένα μια καιδεν υπάρχουν περιθώρια για πειθώ σε μια χειραγωγημένη πραγματικότητα καμωμένη από λάστιχο που πάντοτε βρίσκεται ένα βήμα μπροστά.
Όπως ο Τιραμόλα το καρτούν των παιδικών μας χρόνων.
Άσε που παίρνει όποιο σχήμα θέλει.
Κλείνει όλους τους πόρους για να μην περάσει το σπέρμα της αμφιβολίας.
Έτσι ώστε η έννοια της πειθούς να μην υφίσταται.
Και καλά με τις μανούλες στα Λιόσια.
Με τους άλλους, τι γίνεται.
Όλους εκείνους που έχουν εξηγήσει άπαξ και διά παντός τον κόσμο.
Όλους εκείνους που κατά ένα μυστήριο τρόπο πάντοτε ξέρουν καλύτερα κι ας αρνούνται να μάθουν.
Όλους εκείνους που έχουν πάντοτε δίκιο.
Ιδεολογικό, θεωρητικό, ηθικό, αισθητικό, ταξικό.
Όλους εκείνους που θα σηκώσουν το φρύδι ειρωνικά και σαν καλβινιστές θεολόγοι, αν διαβάσουν τον στίχο του Νίκου Καρούζου: "Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο".
Χωρίς βέβαια να μπούνε στον κόπο να κατανοήσουν.
Κι ίσως εδώ να βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα μου γιατί συνεχίζουμε να γράφουμε.
Γράφουμε επειδή υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας διαβάσουν ποτέ.
Γνωρίζοντας ότι ο πραγματικός "Εχθρός του γραφιά η ποιητή" είναι ο Τιραμόλα.
Νομίζω Μέρμηγκα ότι θα γράφεις απλά όσο νομίζεις ΕΣΥ και όσο μαύρα ή άσπρα νομίζεις ΠΑΛΙ ΕΣΥ.
Οϋτε τίθεται θέμα πειθούς. Δε γράφουμε για να πείσουμε. Καταθέτουμε και όποιος θέλει "αγοράζει" ή ανταλλάσσει.
Eξ άλλου νομίζω ότι όποιος γράφει έχει εξ ορισμού το σπέρμα της αναζήτησης, μιας και η κατάθεση του γραπτού του είναι το αποκρυστάλλωμα της σκέψης του που όμως δεν κρατά για τον εαυτό του αλλά αντιθέτως από τη στιγμή που το δημοσιοποιεί το αμφισβητεί, το θέτει δηλαδή σε επανεξέταση.
Ομοίως αυτός που διαβάζει, προσέρχεται οικειοθελώς να προσλάβει από τον γράφοντα. Αν του ήταν επαρκής η δική ιδέα περί Κόσμου, δεν θα διάβαζε, έτσι δεν είναι;
Δεν τίθεται επομένως θέμα πειθούς παρά κάτω από το σχήμα μιας απορρόφησης τελείως υποσυνείδητης.
Υπάρχουν κείμενα που μας "πείθουν" και κείμενα που δεν μας "πείθουν" και οπωσδήποτε αυτό είναι το αποτέλεσμα και όχι ο πρωταρχικός σκοπός μιας γραφής.
Με όλα τούτα δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχει σε κάθε αναγνώστη μια φυσική αντίσταση, ένα φίλτρο, σε όσα διαβάζει.
Θέλω να πω ότι υπάρχουν κείμενα που την κάμπτουν.
Οσο για το ότι υπάρχουν αναγνώστες που "απαιτούν" κάτι πιο "απλό", είναι μάλλον σημείο της εποχής μας. Το μυαλό αν δεν το εκπαιδεύσεις αδρανεί. Σε αυτό έχει συντελέσει η εικόνα αλλά και η ατέλειωτη μπουρδολογία που έχει κατακλύσει το γραπτό λόγο. Χαρτί ή γυαλί.
Ο γραπτός λόγος έχει καταντήσει μια ατελείωτη εξομολόγηση με κέντρο το εγώ. Ο,τι είναι εκτός αυτής της θεματολογίας είναι "δύσκολο" και βαρετό.
Γράφουμε για τους ολίγους ομοίους μας μέρμηγκα τελικά, ας είμαστε ευχαριστημένοι αν υπάρχουν.
αντιγραφω απο καπου στο διαδικτυο ενα ποιημα του charles bukowski..απο τα τελευταια του λεει .. μπειτε στον κοπο και δεν χρειαζονται αλλα σχολια απο μενα
ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;
αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου
ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την
καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου
και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες
κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή να καμπουριάζεις πάνω από τη
γραφομηχανή σου
ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
τη δόξα,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάθεσαι και
να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.
αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.
μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς,
μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες
ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην είσαι πληκτικός και βαρετός και
ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτο-
λατρεία σου.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου
χασμουριούνται
από τη νύστα
μπροστά στο είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
αν δεν βγαίνει από
την ψυχή σου σαν ρουκέτα,
αν το να μείνεις ήσυχος δεν
σε φέρνει στην τρέλα ή
την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
αν ο μέσα σου ήλιος
δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα,
και αν είσαι ο εκλεκτός,
θα συμβεί από
μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει
μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου
αυτό.
δεν υπάρχει άλλο τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.
Δημοσίευση σχολίου