πρώτα θα σας χαιρετήσω
κι ύστερα σαν σεμνός κι ευαίσθητος , αλλά νεκρός θεατρίνος
θ'αφήσω ένα κομμάτι σάπιο ανθρώπινο κρέας να πέσει
από πάνω μου
για να λερώσει τα ιταλικά πλακάκια
μόνο και μόνο για να σας θυμίσω ότι
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΗ ΓΗ .....
το κουβαλώ επάνω μου αιώνες, ήρθε η ώρα να το απορρίψω ,
να γδυθώ ως το κόκκαλο....
σαπίζω αδέρφια μου ....είναι γεγονός...πάντα ήταν,
τώρα πια το ξέρω ,
αλλά παρ'ολα αυτά είμαι δυνατός κι εύθυμος
κι έτοιμος
ας αρχίσει το παραμύθι .
Νεκρολαγνεία
-------------
Ημιδιάφανη , φορεμένη κατάσαρκα....
βλέμματα 'φήνει λαίμαργα
να σμίξουν με τ' αυτάρεσκα ,
για να χαρούν συντροφικές , ανομολόγητες ,
χαρές κρυμμένες ,ως πρόσφατα απαγορευμένες
του σκοτεινού παλιού-νέου σφρίγους
που τώρα πια σαν σώμα διαγράφεται ,
μία σκιά κάτω από τις πτυχώσεις της ,
....η επίφαση της φωτεινότητας ,
πολύτιμο των λίγων πρόσχημα
αγαπητό των σιχαμάτων όχημα ,
καίγεται απ' το πάθος
των νεκρών κορμιών μας .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Καλησπέρα λεφτυ....αν και νεκρολαγνεία το ονομάζεις τελικά λατρεύεις τη ζωή.
Διότι όταν μιλάς για επίφαση....δε θέλω να σχολιάσω παραπάνω. Μόνο να πω΄μιας και αναφέρεσαι στο κορμί ότι νιώθω σα γατί που το έχουν πιάσει από το σβέρκο.....
Θα ξέρεις βέβαια, ότι είναι ο αυχένας το σημείο που αν δεχτείς κτύπημα μπορεί να πέσεις νεκρός. Αλλά είναι και ένα σημείο πολύ ερωτικό.Ακόμη είναι το σημείο που καταλήγει η σπονδυλική στήλη,το σύστημα που σε κρατά όρθιο στο κόσμο δηλαδή.
Ενα ατέλειωτο μπλα- μπλα λεφτυράκη μ έχει δαγκώσει στον αυχένα μου και γέρνει ο λαιμός στο πλάι...
Ο θεατρίνος κείτεται πάνω στη σκηνή νεκρός... Σάπιο κρέας... Κι ότι μέσα του δεν σάπισε είναι λάμψη που φωτίζει και διαχέεται στο χώρο. Και με ποτίζει ως το κόκκαλο με οργή για την ελπίδα που δεν λέει να πεθάνει!!!
Να σας πω: Θα στείλετε επιτέλους το μαγικό κλειδί ή θα ρίξω κάτω την πόρτα;
Οι νεκρολογίες εγκωμιάζουν τη ζωή.
Γιατί είμαστε νεκροί με την έννοια της απόφασης να σημάνει το πράγμα μέσω της έλλειψής του, μιας έλλειψης συχνά ειρωνικής αλλά και συγκινημένης, κυρίως δε ανυποχώρητης.
Ο,τι αγαπάμε, είναι απομακρυσμένο, εκτροχιασμένο, ελλείπον και υπό διακύβευσιν.
ΑΛΛΑ το διαλέγουμε να είναι τέτοιο για να το αγαπήσουμε.
Δηλαδή η αγάπη είναι σημαντική ακριβώς επειδή δεν υπάρχει , επειδή ο κόσμος έχει γίνει το θέατρο της έλλειψής της.
ΥΓ. Και έτσι για να κάνω μια μικρή «κριτική» στα κείμενα του Ελευθέριου που για μένα δεν είναι παρά ένας τρόπος να μας πει ότι υπάρχει σαν απάντηση στον διχασμό ενός όντος που προσπαθεί να συμφιλιώσει γλώσσα και πραγματικότητα.
ΥΓ2. @ Χαμίνι έχεις μήνυμα για το κλειδί στο υπόστεγο.
Δημοσίευση σχολίου