Λοιπόν αγαπητοί μου συμπλογκίτες, όσο το κοιτάζω αυτό το υποβρύχιο, τόσο μου αρέσει. Και αυτό γιατί ένα υποβρύχιο μπορεί και βυθίζεται στο νερό. Δεν είναι δηλαδή σαν τα καράβια που ταξιδεύουν μόνο πάνω στη θάλασσα. Αυτό έχει πλήρη έλεγχο του υγρού περιβάλλοντός του. Βλέπει τα θαλάσσια φυτά, τα ψάρια. Πάει βαθιά, πιο ψηλά, αναδύεται, ταξιδεύει στον αφρό. Ολα. Τα καράβια δεν ξέρουν τα κακόμοιρα τι υπάρχει από κάτω. Εχουν βέβαια όργανα αλλά δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να βλέπουν αλλά δε γίνονται ένα με το βυθό.

Δε ξέρω πώς, αλλά όλες αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν "υποβρυχίως" θα έλεγα, σε μερικές άλλες σκέψεις σχετικά με τα μπλογκς. Είναι που λέτε ένα μπλογκ, έτοιμο από τον μπλόγκερ, σαν καράβι που ταξιδεύει πάνω στα νερά της μπλογκοθάλασσας. Μέσα σε τρία λεπτά το έχεις φτιάξει και μπορείς να στείλεις το πρώτο σου σήμα σαν καπετάνιος. Μπου- μπου.....καπνός βγαίνει ήδη από το φουγάρο. Κι έχεις και ήδη απλωμένο έτοιμο το χάρτη. Εδώ τα αρχεία, εκεί τα προηγούμενα ποστς, τα λινκς, το προφίλ. Ετοιμο!

Η δεύτερη σκέψη μου ήταν ότι αυτά τα έτοιμα μπλογς, μου θυμίζουν κάτι έτοιμα μοντέλα σπιτιών που έδωσε το κράτος στους σεισμόπληκτους, στους πρόσφυγες, τους αξιωματικούς ή και τους εργάτες. Κουτάκια για στέγαση! Ιδια. Και μέσα ανθρωπάκια που βγαίνουν και ποτίζουν τις γλάστρες τους με τα ποτιστηράκια. Κάπως έτσι ένιωσα. Λίγο ποντικάκι.Βέβαια σαν δεν έχεις σπίτι, ευγνωμονείς τους πάντες και τα πάντα που σε στέγασαν.Ομως μετά από λίγο κοιτάς γύρω σου και νιώθεις λίγο σαν σε γκέτο.

Επόμενη σκέψη. Πώς θα δώσω προσωπικό χαρακτήρα στο μπλο-γ-κάκι μου.Βέβαια δεν είναι τόσο το παρουσιαστικό, όσο αυτά που λέει ο άνθρωπος. Ετσι και τα μπλογκς. Αυτά που γράφεις μετρούν περισσότερο από την εμφάνιση. Παρόλα αυτά, υποψιάζομαι ότι και αυτά που λέει ο άνθρωπος εξαρτώνται κατά μεγάλο μέρος από το αν αισθάνεται άνετα μέσα στα ρούχα του. Δεν είναι δυνατό δηλαδή, να μιλάς ελεύθερα μέσα σε μια εργατική φόρμα, πανομοιότυπη με του διπλανού. Θέλεις μια πινελιά δική σου πάνω σου. Κάτι που θα σε κάνει να γιγαντώσεις τη φωνή σου.

Κι έτσι αγαπητοί μου, άρχισα να στενεύομαι.Προσπάθησα να κουνήσω τους αγκώνες μου και χτύπησα στους τοίχους. Ενα συναίσθημα λίγο ασφυχτικό.

Εκανα μια γυροβολιά να βρω κι άλλους σαν εμένα που ήθελαν μια πιο προσωπική πινελιά. Και βρήκα. Και έβαλα κι εγώ μερικά πράγματα. Αλλά δεν με έφτανε! Κάτι με ενοχλούσε. Δεν ήξερα το βυθό. Ηθελα να μάθω πώς γίνονται όλα αυτά τα πράγματα. Υπάρχει μια γλώσσα πίσω από όλα αυτά. Βρέθηκα λοιπόν να μελετώ τις « εντολές» που καταλαβαίνουν οι υπολογιστές . Και εκεί που " ζωγράφιζα" στο χαρτί μου όλα αυτά τα μυστηριώδη σύμβολα, μια λάμψη φώτισε το μυαλό μου. Με είδα πριν από χρόνια, να κάθομαι στο αμφιθέατρο και λίγο πολύ να " ζωγραφίζω" με τον ίδιο τρόπο τ α σύμβολα της φωνητικής που ήταν πνεύματα, απόστροφοι, οξείες βαρείες και υπογεγραμμένες που δήλωναν τη θέση των φωνηέντων ( βραχέα ή μακρά).

Ετούτη εδώ ήταν μια γλώσσα λοιπόν. Ενας κώδικας σαν τα γαλλικά ή τα αγγλικά που μαθαίνουμε για να συνεννοούμαστε με τους ανθρώπους. Αλλά γιατί να την μάθουμε αφού μπορούμε και συνεννοούμαστε και με τα έτοιμα; Μα γιατί είμαστε ένα υποβρύχιο. Που θέλει να πάει στο βυθό. Δεν είμαστε καράβια. Αυτό δε πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Δεν πλέουμε. Βυθιζόμαστε. Ζούμε σε μια εποχή που δεν αρκεί να συνεννοούμεθα με τους ανθρώπους. Πρέπει να συνεννοούμαστε και με τις μηχανές!

Το περίεργο είναι ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μην καταντήσουμε κι εμείς μηχανές. Εργάτες σε γκέτο.