Βαθειά σιωπή. Το υποβρύχιο ταξιδεύει σε βάθη ανεξερεύνητα. Σιωπηλά, σαν ψυχή που απώλεσε το βάρος του σώματος.
Τι βάρος κι αυτό!
Ένα κορμί ασήκωτο που ταλανίζει με ανάγκες και επιθυμίες. Που φυλακίζει με τις τρωτές του ευαισθησίες. Που εμποδίζει με τις ανίατες αναπηρίες...
Ο ένοχος που βαραίνει με τη σκιά του το ταξίδι για την ελευθερία.
Αχ, εσύ, θνητό κορμί μου, επωμίστηκες το καθήκον του αποδιοπομπαίου μαύρου τράγου, φορτώθηκες την ευθύνη για το αμάρτημα της φύσης μου, κουβαλάς την καταδίκη για τα δεινά του κόσμου.
Και η συνείδηση καταποντίζεται όλο και πιο βαθειά, λες και μπορεί το ψέμα όλα να τα διορθώνει
3 σχόλια:
ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να γράψω σαν τον Εμπειρίκο, πάντως μπορώ να δω λίγο με τη δική του ματιά :
Η οκτάβα πραγματοποιημένη, κάθε σώμα και μια πύλη του παραδείσου, και παράδεισος ο ίμερος που ξυπνάει στα στήθη των εφήβων και στα βλέμματα των κοριτσιών.
Και παντού ο θεός Πάνας να σαλαγίζει τα κορμιά των πιστών του.
ΥΓ. Γαμώτο πώς το λέει ο Καρούζος; «Πότε πότε συμπίπτουν φύση και νοήμονες».
Μόνο που συμβαίνει σπάνια.
"Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».
γιώργος σεφέρης.
και η σιωπή μας;
κάπου αλλού διάβασα: είναι κρίμα να φιμώνεις ένα ποιητή ή να φιμώνεται ο ποιητής μπροστά σου.
Οσο πάνε και ξεθωριάζουν τα ονόματά σας. Μου θυμίζουν όμως ευτυχώς κάτι γλυκό.
θέλω να γράψω κάτι αλλά δεν έρχεται.
Μπορεί να φταίει το κέρδος που δεν θέλω να χαλάσω.
Τα πράγματα δεν σύρονται από το παρελθόν στο παρόν ίσα-ίσα για τα προσχήματα.
Σας φιλώ όλους γλυκο-σταυρωτά.
Δημοσίευση σχολίου