Τρίτη, Μαΐου 30, 2006

Στο βυθό στον Βροντάδο, σ' ένα ορισμένο σημείο όχι και τόσο πολυσύχναστο, επιθεωρούσα κάθε πρωί στις υποβρύχιες εξερευνήσεις μου, φορώντας τη μεγάλη, αστεία μάσκα της Balco, μια παλιά σκουριασμένη οβίδα.

Ήταν, κατά το ήμισυ, βυθισμένη στην άμμο.
Θα πρέπει, τότε, να ήμουν 10 ή 11 χρονώ. Το πάνω μέρος της κάψουλας ήταν κατεστραμμένο λόγω της διάβρωσης, και μπορούσες να διακρίνεις τον χοντρό εσωτερικό άξονα που είχε μετατραπεί σε αποικία κοραλλιών.
Λέγοντας «μπορούσες», εννοώ τον εαυτό μου και τρεις τέσσερις φίλους μου, εφόσον η ανορθογραφία εκείνη ποτέ δεν έγινε αξιοθέατο για περισσότερους.

Στάθηκε αδύνατον να προσελκύσω την προσοχή των ανθρώπων που δούλευαν εκεί πέρα· αδιαφόρησαν παντελώς.
Τώρα που το σκέφτομαι απέναντι από τον Τσεσμέ, ο πόλεμος δεν απείχε πολύ.
Η δική μου γενιά ήρθε στον κόσμο δέκα και κάτι χρόνια μετά τη λήξη του αλλά για τους γονείς μας ισοδυναμούσε με αντηχήσεις συναγερμών αρκετά νωπές.
Μία βόμβα παραπάνω, μία λιγότερο, το θέμα δεν τους ερέθιζε.
Γυρνώντας κάθε καλοκαίρι και σαράντα και κάτι χρόνια που μεσολάβησαν, ποτέ δεν άκουσα κάτι σχετικό με τα πιθανά επακόλουθα της ακραίας εκείνης αμέλειας.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, το ανησυχητικό απομεινάρι θα πρέπει να βρίσκεται ακόμη εκεί, σε βάθος δυόμισι μόνον μέτρων, γεγονός, ομολογουμένως, εντυπωσιακό, αφού η πλαζ λειτουργεί ακόμη. Δεν υπήρχαν φύκια στο συγκεκριμένο σημείο, μόνον ένας απαλός υποπράσινος τάπητας. Κάθε χρόνο, τα νερά στην περιοχή είναι πιο ρηχά εξαιτίας των προσχώσεων, και η οβίδα, ενδεχομένως, έχει καλυφθεί εντελώς από τη λάσπη. Ωστόσο, η εσωτερική της παράσταση εξακολουθεί να αιωρείται στο παρά πέντε της ανάφλεξης.

Γιατί; Διότι αυτό το όπλο ηλικίας εξήντα χρόνων, αυτό το εκρηκτικό πράγμα στην καρδιά του πιο χαριτωμένου όρμου των τριών Μύλων Βροντάδου, στην καρδιά εκείνης της αίθριας, ζωηρής, φλύαρης, φιλόξενης φύσης, της συναρπαστικά ζωγραφισμένης πάνω στις πιο αδρές διαβαθμίσεις μιας παραδείσιας καλλονής, αποτελεί, από μόνο του, την κηλίδα, το συμβολικό στίγμα μιας τόσο ισχυρής αντίθεσης, ώστε να ακούω, στο όνειρό μου, το χτύπο της ωρολογιακής βόμβας.
Διαπεραστικό σήμα ενός είδους αθέατου πυκνωτή της Ιστορίας, μιας αντίστροφης μέτρησης που είχε αγγίξει το μηδέν, μιας προθεσμίας που εξέπνευσε χωρίς να το πάρουμε είδηση, με ειδοποιεί ότι το νησί μας έχει κιόλας καταστραφεί. Αμφιβάλλετε; Αν δεν το παραδεχόμαστε είναι μόνον από κακώς εννοούμενη λεπτότητα.

Ακόμη και ως παιδική ανακάλυψη, αποτελούσε το σημάδι μιας κακής προφητείας. Ευτυχώς, δεν ανατινάχθηκε μαζί με κάποια ηλικιωμένη κυρία που κολυμπούσε ανίδεη -όμως υπάρχει ακόμη εκεί,για το λόγο ότι τότε, όταν έπρεπε, δεν δώσαμε προσοχή. Σήμερα, αντικρίζω τα συντρίμμια μιας έκρηξης κατά μήκος και πλάτος ολόκληρου του νησιού: στον πυρήνα της αρρωστημένης επιθυμίας μας να εκμεταλλευτούμε τα πάντα, να τα ξεπουλήσουμε, κρυβόταν η δυστυχία, που τώρα μάς κυβερνάει απολύτως ορατή και αναιδέστατη.
Απενεργοποιήστε την!

4 σχόλια:

dianathenes είπε...

"Το πάνω μέρος της κάψουλας ήταν κατεστραμμένο λόγω της διάβρωσης, και μπορούσες να διακρίνεις τον χοντρό εσωτερικό άξονα που είχε μετατραπεί σε αποικία κοραλλιών.

...ευτυχώς, δεν ανατινάχθηκε μαζί με κάποια ηλικιωμένη κυρία που κολυμπούσε ανίδεη."

Συμβολικές οι εικόνες σου Μαύρε Κύκνε.

Η πρώτη θα μπορούσε να είναι έκκληση για ειρήνη!

Θα μπορούσε ακόμη να μας παρηγορήσει ότι η Μητέρα Φύση όλα τα "αποκαθιστά" και ότι μαθαίνει να προσαρμόζεται στις αγριότητες που υφίσταται από τον Ανθρωπο. Αλλά μέχρι πότε;

Οσο για τη δεύτερη δε βλέπω σε αυτή μια "ηλικιωμένη κυρία" αλλά όλους εμάς "ηλικιωμένους" στην ευαισθησία, που "κοπλυμπάμε" όχι πάνω από μια αλλά από δεκάδες καθημερινές οβίδες εφησυχασμένοι....

Διότι έχουμε χάσει πλέον την αθωότητα του "παιδιού" που νιώθει έκπληξη μπροστά σε αυτό το θέαμα. Μπροστά σε αυτές τις καθημερινές "οβίδες" με τις οποίες έχουμε εξοικειωθεί και συμβιώνουμε.

Ο κίνδυνος αποσιωπείται από όλους μας και όχι μόνο αυτό αλλά τον προκαλούμε κιόλας έχοντας μια βαθιά σιγουριά μέσα μας ότι τίποτα κακό δε πρόκειται να συμβεί όπως ακριβώς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δε θα αρρωστήσουμε από το τσιγάρο ή άλλες καταχρήσεις....

aspic είπε...

Η οβίδα ποτέ δέν κατέστρεψε το νησί και αυτό καταστράφηκε.
Παρέμενε κρυμμένη και μυστική στα βαθειά νερά του.
Ο θάνατος ποτέ δέν μας βρήκε και εμείς πεθάναμε.
Παρέμενε κρυμμένος και μυστικός στα έγκατα μας.
Στα βαθειά νερά,στα έγκατά μας,ο θάνατος ήταν θάνατος και η καταστροφή καταστροφή,γιατί εκεί παρέμενε.

Πρίν λίγο άκουσα πώς ο φρόυντ θεωρούσε πώς ο άνθρωπος μπαίνει στο πένθος του θανάτου με καταφατικά υποσυνείδητα συναισθήματα,διότι ο χαμός του άλλου είναι η επιβεβαίωση της δικής του ζωής.
Προφανώς όμως τα καταφατικά συναισθήματα επιβεβαιώνουν το υποσυνείδητο πένθος όχι για τον θάνατο του άλλου,αλλά για την δική του ζωή.

Επειδή όμως εδώ έχουμε όχι ένα θάνατο,αλλά μιά γέννηση (του κοινού μας μπλόγκ),τότε προσέρχομαι νομίζω με χαρά ζωής που πλημυρίζει όμως από αρνητικά υποσυνείδητα συναισθήματα,καθώς η γέννηση (του άλλου),είναι η επιβεβαίωση του δικού μου-μας θανάτου.





















































Ζωή στους άλλους λοιπόν και εμείς να μαστε καλά να μας θυμόμαστε κωλόπαιδα τρελλαμένοι πρώην συμφορουμάδες.

dianathenes είπε...

...όταν γεννάς ένα παιδί χαίρεσαι, χαίρεσαι τόσο! Κι όμως όπως το λες, δεν έχεις κάνει τίποτα άλλο παρά να του δείξεις μες τη χαρά το δικό σου θάνατο. Κι είναι αυτό κάτι που σε δαγκώνει βαθιά μέσα στη καρδιά.

Και το κοιτάς και χαμογελάς και προσπαθείς -τόσο τρυφερό που είναι- να έχεις χαμογελαστά τα χείλη σου, να μη ξεφύγει ίχνος ανάμεσα από τα δόντια σου- ίχνος του θανάτου που τον καταπίνεις κι έρχεται πάλι πάνω κι εσύ τον ξανακαταπίνεις κι αυτός πάλι ανεβαίνει.

Παρακαλάς τότε να έχεις το κουράγιο να το κάνεις για πάντα αυτό. Γιατί το αγαπάς τόσο αυτόν το καινούργιο εαυτό σου που κληρονόμησε αυτόματα το παλιό.

Το μόνο που θες είναι να του δείξεις ότι ο άλλος σου εαυτός πέθανε γλυκά. Να χει μια γλυκιά κληρονομιά αυτό το παιδί. Μια καλή ανάμνηση από το γονιό του.
























με πιάσανε τα κλάματα μέρμηγκα, λεφτυράκη, χαμίνι, άσπικ καλώς σας ξαναβρήκα.

wpleftyboy είπε...

τι κι αν πεθαναμε

το λεγα και το ξαναλεγα

οτι γεννιομαστε νεκροι

οτι δεν εχουμε τιποτα να χασουμε

ετσι νεκρο θελω να ειναι το

υποβρυχιο

νεκρο και ευθυμο

οχι χαζοχαρουμενο ,αν και ειμαι ετοιμος να ανεχτω οτιδηποτε εφοσον με τη σειρα του με ανεχτει κι αυτο .