DRAGSTRIP QUEEN

OUT NOW

ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ ΒΘΥ

μοτηερφθψκερζ

BETTER LIVING THROUGH CHEMISTRY (ή η τέχνη της παραπλάνησης και του ανηλεούς χωσίματος)

Αυτή τη φορά ειναι απλά ένα τραγούδι .

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι από τους QOTSA (Queens Of The Stone Age) .

Για μένα είναι ένα μάθημα .

Πως να κάνετε τέχνη .

Πως να λέτε κάτι πολύ σημαντικό και χιλιοακουσμένο με διαφορετικό όσο και ενδιαφέροντα τρόπο .
Δε θέλω να σας παραπλανήσω οπως ηθελημένα κανουν οι QOTSA με αυτό τους το ψυχεδελικό (?!) τραγουδάκι (το ερωτηματικό και το θαυμαστικό εχουν μεγαλη σημασία) .

Ας ξεκινήσω απ' την εμφάνιση ....
Πρώτα απ' όλα αυτο το line up ειναι για μένα το καλύτερο τους . Όλοι ειναι ικανότατοι τεχνήτες μουσικοί αλλά δε θα μείνω πολύ σ ΄αυτό καθώς είναι σχεδόν αυτονόητο (όλοι θεωρούνται από τους κορυφαίους στο χώρο τους) .Αυτό που μ'ενδιαφέρει περισσότερο σ' άυτους είναι η εμφάνιση. Καλά ακούσατε η εμφάνιση . Ας πάρουμε τους δυό frontman ...

ο ένας ένα ξανθό καλοθρεμμένο τσαμπουκαλίδικο αμερικανάκι ...με τα μπράτσα του και ενίοτε τις ατάκες του για τα κορίτσια . Ο άλλος μισόγυμνος με τατουαζ και μεφιστοφελικό μούσι πασίγνωστος για προκλήσεις , ζημιές , φασαρίες κτλ . δεν προβάλλει κανένα ιντελέκτουαλ στοιχείο επάνω του .....αυτοι ειναι οι δημιουργοί του τραγουδιού .
Σεμνοί ? καθε άλλο ...
Διανοούμενοι ? ε όχι δα ! περισσότερο δυο τύποι που πίνουν , γαμάνε και γράφουν
"ψυχεδελικά" τραγούδια για χάπια .

Ελπίζω να κάνατε τον κόπο ν' άκουσετε το τραγουδι απο το σύνδεσμο που εβαλα στην αρχή .

Ξεκινάει το τραγουδι λοιπον ...
εισαγωγή που παραπέμπει σε ψυχεδελικες ανατολιτικες ατραπούς . Πιστή σε φόρμες που χρησιμοποιηθηκαν ,κατα κορον σε αναλογα δημιουργηματα, απο τα μεσα των 60's και μετα .
Η πρώτη φράση που ακουει ο ανυποψιαστος ακροατής ειναι ..."το μπλε χαπι σου ανοιγει τα ματια" ώπα!!! άρχισε το τσάμικο ...αλλη μια απ τα ιδια γαμω τα χαπια σας γαμω ...
"υπαρχει καλυτερος τροπος ? "χμμ!
" μια νέα θρησκεία συνταγογραφημένη για τους απιστους " ξανα χμμμμ!

"ο ηρωας κραταει μαχαιρι, και το αιμα δεν ειναι αρκετο , ειναι πολυ αργα για να γυρισεις πισω? ειναι πολυ αργα για να φυγεις ?" βρε τι γινεται εδω κατι δεν παει καλα ..τι δουλεια εχουν τα αιματα εδώ ?

"δεν ειναι κανενας εδω , ανθρωποι παντου , εισαι μονος σου "

"για να δω αν ακουω καλα" ναι κι εγω ...για να δω τι αλλο θ' ακουσω !
"πρέπει μονο να παρω , απ΄τις ανεξαντλητες προμηθειες " χαπιων?
"για να ξεσηκωσω τους νεκρους" ντοϊνγκ !
"τα ειδωλα σας καιγονται, ο οχλος ερπει προς την επιφανεια , διεκδικω τη λογικη μου, καταστρεφοντας τους παντες " ΩΡΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ?

εδω ο ανυποψιαστος ακροατης τα χει παιξει ....ξεκινησε ν' ακουει ενα ψυχεδελικο τραγουδακι για χαπια απο καποιους χιπππιδες και κατεληξε ν' ακουει σεναρια για την καταστροφη του κοσμου οπως τον ξερουμε απο ορδες "νεκρων" (βαρβαρων , αγριων ,ανθρωπων που διατηρουν καικινουνται ενστικτωδως) και υμνο στη βια ως μέσο διεκδίκησης της ελευθερης ανεξαρτητης σκεψης απο ενα καθεστως που καθιερωνει νεες θρησκειες και θεούς .

η χαρα του αντεξουσιαστη λοιπον .
Αυτο ειναι το "better living through chemistry" .

o ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟς ομως εχει μπει στο θεμα απο την αρχη . Απο το πρωτο ακουσμα του τιτλου μπαινει στο θεμα μια και η φραση του τιτλου ειναι παραπομπη στο βιβλιο του aldus huxley "brave new world" και οποιος το εχει διαβασει κανει ευκολα το συσχετισμο στιχων και βιβλιου .
τιθεται εμεσα λοιπον το ερωτημα "ελευθερια ή καλοπεραση " που σε ρεαλιστικη βαση μεταφραζεται "θανατος ή (τεχνολογικη) προοδος ?" .

Σταματω εδω και ακουω αλλη μια φορα το τραγουδακι .

Διαλειμα

Έφτασα πάλι.
Στη μαθητεία της ξεχασμένης μου λύπης.
Και στη μαθητεία της ξεχασμένης μου οργής μέχρι τη στοργή.
Και στη θητεία της μνήμης μου για τα απλούστατα.
Και τα πολύπλοκα της ερημιάς.

Και εδω ο καθένας μας με την επιγραφόμενη παρουσία του όπως στο εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου.

Ουπς

Χτυπάει το κουδούνι.
Ακούγεται ο κόσμος.
Διάλειμμα.
Το επόμενο μάθημα ας περιμένει.

Αν εμείς είμαστε έτοιμοι, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί.

Έτσι λέει η κινέζικη παροιμία.

Είμαστε έτοιμοι;

Απομένει να το μάθουμε.

Έστω και τώρα.
Στο διάλειμμα.
Παίζοντας ο ένας με το πρόσωπο του άλλου.
Θητεύοντας ο ένας στο πρόσωπο του άλλου με διάρκεια και εμπιστοσύνη. Γνωρίζοντας.
Όσο για τα άλλα, πάντα θα υπάρχει καιρός.

ΕΛΛΑΣ 3/7/2007 ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Σημερα το πρωϊ επινα το καθιερωμενο σκετο φραπεδακι μου στο γραφειο ωσπου πλακωσε πελατεια .

Ερχεται ο ενας που θελει να βαλει τα φωτοβολταϊκα . Πλακατζης δουλευει το παιδι , αλλα τυγχανει πακετης εξαδερφης επενδυτριας και χωραφιου σε περιοχη οπου ευτυχως ή δυστυχως δεν εχουν καθοριστει οι χρησεις γης και ισχυουν τα γενικα περι εκτος σχεδιου δομησης . Μου λεει "θελω να με βοηθησεις να μου ετοιμασεις τα χαρτια να παρω τη βεβαιωση οτι δεν ειναι γη υψηλης παραγωγικοτητας" και φυσικα απαντω θετικα γιατο του εχω χτισει σπιτι προσφατα και δεν θελω να του χαλασω χατηρι , αν και του επισημαινω οτι στην περιοχη υπαρχει προβλημα γιατι υπαρχει μελλοντικο σχεδιο που την χαρακτηριζει υψηλης παραγωγικοτητας . Ο πελατης αυτος εχει ερθει μολις πριν καμμια δεκαετια απο την πρωην σοβιετικη ενωση και απο τη συζητηση φαινεται να ειναι απολυτως πεπεισμενος οτι με το καταλληλο μπαξισι στον αρμοδιο υπαλληλο ολα γινονται στην Ελλαδα και απολυτως απελπισμενος οτι αυτο δεν αλλαζει με τιποτα "Εδω ειναι φτηνα. Στη ρουσια ηταν πιο ακριβα. ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙς ΑΠ ΑΥΤΑ". Εγω φυσικα προσπαθω να υπερασπιστω το ελληνικο δημοσιο λεγοντας του οτι στο κατω κατω ερχονται εκλογες και μπορει να τους μαυρισει ολους αυτους , οτι υπαρχουν και σωστοι δημοσιοι λειτουργοι και οτι οι νεοι ανθρωποι μπλα μπλα μπλα ....δεν τα πολυπιστευω βεβαια ολα αυτα που λεω αλλα επειδη στα ματια του και δικαια ειμαι κομματι απο αυτο που αυτος βλεπει σαν ενα καταπιεστικο συστημα (κι εγω συμφωνω μαζι του αλλα δε θελω να του το πω γιατι δυστυχως πρπει να βγει το μεροκαματο) καθως θεωρει οτι οι κανονες δουλευουν πολυ περισσοτερο προς ωφελος μου και κανει οτι μπορει για να μπει κι αυτος "απ' τη δικια μου τη μερια" για να δει ασπρη μερα κτλ κτλ ....

πανω εκει που προσπαθω να τον μπερδεψω μπαινει μεσα αλλος πελατης που ηθελε να παρει ρευμα για το νεο του μαγαζι και του ελειπε ενα δικαιολογητικο ...μπαινει ολα χαρα
"το πηρα" μου λεει....
"ποιο"?
"το ρευμα"
"καλα αφου προχθες μου ειπε η αλλη οτι δεν το υπογραφει χωρις κτλ"
"εε πηγα λιγο απο παραδιπλα"
"σε κανα αντινομαρχη?"
"εεε ναι"
"καλα ενταξει αφου το πηρες "

ο πρωτος γελαει "πληρωσες?"
"οχι"
γελαω κι εγω και διατυπωνω το επιμυθιο , το "ηθικον διδαγμα" που παραδοσιακα πρεπει να εχει καθε ηθικοπλαστικη ελληνικη ιστορια
"βλεπεις κωστα οτι δεν εχεις δικιο ? οτι δεν ειναι ολοι ιδιοι και οτι η ψηφος εχει δυναμη ? δεν ειναι σοβιετικη ενωση εδω κωστααα! εδω εχουμε δημοκρατια και εχουμε και εκλογες μεθαυριο κωσταααα!! αντε και συ να πιασεις κανα αντινομαρχη να σ' εξυπηρετησει ,να σου πουλησει εκδουλευση ,να μπεις και συ λιγο απο μεσα κωστααααααα! να ανταλλαξεις κι εσυ κανα "κουκί" με καμμια βεβαιωση"....


εκπαιδευμενος μας ηρθες ρε κωστα απο τη "διεφθαρμενη σοβιετικη ενωση" στην "ελληνικη δημοκρατια" .....μη μασας .

Ο θάνατος του κ. Καθηγητή.

Οσο η Σουρεκλεμέ μιλούσε έτσι για τον κ. Καθηγητή με κυρίευε ντροπή. Ολο και περισσότερη μέχρι που έχωσα το πρόσωπο μες την ποδιά μου και δεν σήκωνα καθόλου το κεφάλι. Ο βάλτος γύρω μου είχε στενέψει απελπιστικά. Ενιωθα στριμωγμένη ανάμεσα στις λέξεις της. Κάθε μια κατάφερνε και ένα χτύπημα στην εικόνα του σαν άνθρωπος που χάνει ένα- ένα τα δόντια του και στέκει στο τέλος φαφούτης μπροστά σου να κοιτά το κομμάτι το ψωμί στα χέρια του ξέροντας ότι δεν μπορεί να το φάει. Ψίχουλο- ψίχουλο ανάμεσα στα δάκτυλά του κόβεται τότε ο Κόσμος και γίνεται ο ήρωας μικρό αδύναμο πουλάκι που συντηρείται με ό,τι γλίτωσε από το παλιό του μεγαλείο. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα όρια συγχέονται. Δεν ξέρεις αν το δέος που αισθάνεσαι είναι για την συντριβή του ή για σένα τον ίδιο που είσαι παρών και τον βλέπεις μέσα σ αυτήν.

Τον σαβάνωσες εκεί στον κάμπο αγαπημένη γερόντισσα, τον κ. Καθηγητή. Συρρικνώθηκε, ένα μικρό σκουληκάκι έγινε στη διπλανή πέτρα, κόμπος στο λαιμό, μια θολούρα μπροστά στις κόρες, δάκρυ. Ενιωσα την υγρασία του στην ανάποδη του χεριού μου καθώς αποκολλήθηκε για πάντα από μένα και τότε ανέβηκε θρήνος μεγάλος μέσα μου σαν ουρλιαχτό που έκαψε το λαιμό μου. Κύλησε κάτω ενώθηκε με το χώμα, μια χοντρή στάλα που ρούφηξε αμέσως η γης. Εσβησε για πάντα. Σκέφτηκα το ερμάρι με τα βιβλία μου. Είχα χρόνια να τα αγγίξω. Κλειστά. Βαριά. Ασήκωτα. Καμιά χαρά δεν μου έδιναν πια. Πέθανες, είπα. Κι έχωσα το πρόσωπο μέσα στις χούφτες μου νιώθοντας απέραντη μοναξιά.

Η λέξη.

Στην καινούργια μας μπλε version που κολυμπά το Υποβρύχιο με την φωτογραφία του πάνω δεξιά και τα ονόματά μας από κάτω, εκεί που έγραψε ο καπετάνιος on board, νόμισα στην αρχή που τα είδα ότι τα ανακάτεψε επίτηδες ή ίσως από λάθος- γιατί παλαιότερα τα είχε γράψει με αλφαβητική σειρά- αλλά μετά κατάλαβα αφού τα παρακολούθησα αρκετό καιρό από τότε που το Υποβρύχιο είναι μέσα στην μπλε θάλασσα, ότι αυτά εναλλάσονται σύμφωνα με την σειρά που ανεβαίνουμε όλοι μας για λίγο στο κατάστρωμα, όταν αυτό αναδύεται για να κατοπτεύσει τον Πάνω Κόσμο, πρώτα ο submarine, ο aspic, ο black swan, ο wpleftyboy, η dianathenes, το χαμίνι και μετά η dianathenes, o wpleftyboy, o black swan, o aspic, o submarine, ο aspic, black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι σαν να δίνει ο ένας την σκυτάλη στον άλλο ή σαν να βγαίνει το όνομά τους στην κληροτίδα να πουν κάτι, μια λέξη ίσως που να μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο, μια απάντηση ίσως στην ίδια καθιερωμένη ερώτηση που τους υποβάλλει το στοιχειό της Θάλασσας, η γοργόνα, και ότι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς ποτέ να ξέρουν την απάντηση και ότι συνεχίζουν να ανεβαίνουν στην γέφυρα μόνο και μόνο από μια εσωτερική παρόρμηση που τους καψαλίζει τον νου όσο είναι στον βυθό ότι πρέπει να πουν την λέξη που βρήκαν εκεί χαμηλά στον βυθό, ίσως είναι αυτή η λέξη λένε που ζητά το στοιχειό για να αλλάξει ο Κόσμος και πάλι όμως δεν είναι λέει η γοργόνα και ανεβαίνει τότε ο επόμενος χαμίνι, dianathenes, wpleftyboy και black swan και aspic και black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι πάνω στην μπλε θάλασσα, μέσα στο Υποβρύχιο στον βυθό, ψάχνοντας την λέξη που θα αλλάξει τον Κόσμο, που θα αλλάξει τις μέρες, που θα αλλάξει την ζωή μας. Η λέξη.

Αδελφούλα της Γης.

Βρήκανε την Gliese (581)! Είναι «η» Gliese φυσικά αφού μοιάζει τόσο πολύ στην Γη. Με θερμοκρασία έως 40ο Κελσίου άρα μπορεί να έχει και ανθρωπάκια πάνω της ή έστω κάτι που να μοιάζει με ανθρωπάκια. Καλά, αν συμβαίνει αυτό πάνε όλες οι θεωρίες περί ενός και μοναδικού τέλειου δημιουργήματος από έναν και μοναδικό Δημιουργό. Και άκουσα την είδηση σήμερα το πρωί ακριβώς την επομένη που είδα στο αεροδρόμιο μια οικογένεια εβραίων ντυμένους στα κατάμαυρα, ο άνδρας είχε γενιάδα, η γυναίκα είχε ένα καπελάκι στα μαλλιά της όπως και τα 5 παιδιά τους.Ολοι στα κατάμαυρα και καπελωμένοι. Αυτοί οι εβραίοι είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί από όλους τους άλλους, να φανταστείτε ότι δεν υποστηρίζουν το κράτος του Ισραήλ γιατί πιστεύουν ότι θα το ιδρύσει ο Μεσσίας που περιμένουν. Μετά εκεί που έπινα ένα καφεδάκι είδα έναν ιερωμένο- ρώσο μάλλον με σκούφο, γένια κι αυτός, ράσα κατάμαυρα. Λέω ορίστε πώς θα μας βλέπουν κι εμάς οι υπόλοιποι. Εμείς βέβαια δεν κυκλοφορούμε με ράσα αλλά κυκλοφορούν με αυτά οι παπάδες μας. Οι μουσουλμάνοι είναι χειρότεροι γιατί προσεύχονται στα καλά καθούμενα γύρω στις 5 φορές την ημέρα. Πρέπει οπωσδήποτε όλα αυτά τα ρούχα των ιερωμένων να καταργηθούν. Οι κληρικοί να φορούν κανονικά ρούχα παρακαλώ και να είναι κάτι σαν σύμβουλοι, ας πούμε όπως οι ψυχολόγοι. Δεν χρειάζεται κανενός είδους λατρεία πέραν της προσευχής. Η σχέση με το Θεό είναι προσωπική. Είναι απελπισία το πώς όλη αυτή η ιστορία με την δημιουργία του Κόσμου χρησιμοποιήθηκε για να γίνουν οι θρησκείες που τραβάνε τον άνθρωπο από την μύτη. Και τώρα πείτε μου πού θα πάνε όλα αυτά αν βρεθεί καμιά αδελφούλα πιο κοντά μας; Ε; Και καθόμαστε εμείς και λέμε, λέμε, λέμε τι είναι Θεός, αν είναι εντός μας, αν πρέπει να γίνουμε σαν εκείνον, τόση φαιά ουσία και να γίνει μια τέτοια ανακάλυψη και τότε όλα τινάζονται στον αέρα και είμαστε πάλι μόνοι χωρίς Θεό. Με κάποιους άλλους μέσα στο Σύμπαν που δεν τους ξέρουμε...τι αμηχανία τότε! Χωρίς κώδικες, καμιά προετοιμασία, τίποτα μέσα στην μνήμη μας που να μας λέει πώς πρέπει να φερθούμε, καμιά διδαχή, μόνο φόβος, φόβος και λαχτάρα να δούμε πώς μοιάζουν, τι είναι.....ίσως και λίγο συνεσταλμένοι αν είμαστε πολύ φτωχικοί μπροστά τους. Τι θα τους δίναμε από τον πολιτισμό μας σαν δώρο; Αχ, και να ήταν πιο κοντά! Και να έμεναν εκεί όντα πιο προηγμένα από μας! Και να μας έδιναν το φάρμακο του καρκίνου! Και να έρχονταν! Να έστελναν έστω ένα σήμα! Να μην ήμαστε λέει οι μοναδικοί κάτοικοι σε αυτόν τον τεράστιο Κόσμο....

Ευ-τυχία....

Ρώτησαν κάποτε έναν σοφό ποιος είναι κατά την γνώμη του πιο ευτυχισμένος, ο άνδρας που έχει γυναίκα όμορφη ή εκείνος που η γυναίκα του είναι έξυπνη. Εκείνος απάντησε:
ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Αλλά ευτυχισμένος είναι εκείνος που έχει γυναίκα καλή.

ερωτηματικό: άραγε το ίδιο να ισχύει και για τον άνδρα;

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ (ή the dead shall inherit the earth)

Και 'γω ,
καρτερικά σηκώνω το σταυρό μου ...

φριχτός o θάνατος κάθεν ημέρα

...προσδοκώντας ανάσταση νεκρών ,
να τον ξεφορτωθώ ,
να ζήσω τη ζωή του μέλλοντος αιώνος ,
όπως αξίζει στους ανθρώπους .

Είς διπλότυπον

Δέν είναι να βγαίνεις από το σπίτι.Ο άνεμος θέλει να σε πάρει να σε κοπανήσει όπου βρεί,η βροχή να σε μουλιάσει να σε σαπίσει,ο ήλιος να σε κάψει να σε εξατμίσει.
Και αυτά είναι τα συνηθισμένα καθημερινά φυσικά φαινόμενα.Μήν πούμε και για τα άλλα τα πιο τρομερά,τους σεισμους που θέλουν να σε τσακίσουν,τις πλημμύρες που θέλουν να σε πνίξουν,τους ανεμοστρόβιλους που θέλουν να σε ρουφήξουν και πάει λέγοντας.
Αλλά και το ίδιο το σπίτι που ενδεχομένως να κάτσεις μέσα για να προστατευτείς, νομίζετε πώς δέν θέλει να σου κάνει κακό;
Βασικά αυτό που θέλει είναι να πέσει πάνω σου να σε πλακώσει.Χρόνο με το χρόνο,μέρα με τη μέρα,στιγμή με τη στιγμή,συμπιέζει και φθείρει όλο και περισσότερο τους αρμούς του, προσπαθώντας να διαλυθεί πάνω στο κεφάλι σου.
Και αυτές είναι οι φυσικές δυνάμεις όπως είπαμε,γιατί υπάρχουν και οι κοινωνικές οι ανθρώπινες,εξίσου καταστροφικές και αυτές.Βγαίνεις έξω,και ο ένας θέλει να σε κλέψει,ο άλλος να σε κοπανήσει με το αυτοκίνητο,και ο τρίτος έχει κατάθλιψη γιατί δέν μπορεί να βρεί ακόμη τι κακό θέλει να να σου κάνει (κατάθλιψη έχουν πάντα οι καλοί επειδή δέν μπορούν να είναι κακοι).
Και όλες αυτές οι καταστροφικές δυνάμεις δέν είναι αποκλειστικό γνώρισμα βέβαια του πλανήτη μας.Όλος ο κόσμος,το σύμπαν,από αυτές κινείται.Άστρα που εκρήγνυται και σκορπούν γύρω τους τον όλεθρο,κομήτες και μετεωρήτες που κοπανάνε αενάως όπου βρούν,πεινασμένες μαύρες τρύπες που ρουφάνε τα πάντα στο πέρασμά τους.
Παντού γύρω μας,εχθρικές δυνάμεις και μόνο αυτές,μεγάλες η μικρές,θέλουν να μας αφανίσουν.
Ποιός βγήκε έξω,και μιά φιλική καλοσυνάτη δύναμη τον πήρει να τον αγκαλιάσει, να τον χαιδέψει και να τον νανουρίσει γλυκά;
Κανείς.
Άσε δηλαδή που και μέσα μας,στο ίδιο το σώμα μας,όλα τα κύταρά μας,τα βακτήρια που κουβαλάμε,τα πρωτόζωα,τα μιτοχόνδρια και ότι άλλο,αυτό που λαχταράνε είναι να μας φάνε,να μας ξεσκίσουν για να ικανοποιήσουν την ανεξάντλητη τεράστια πείνα τους.
Αλλά και αυτές οι ίδιες οι σκέψεις μας,οι ιδέες μας,τι άλλο κανουν από το να μας βαράνε σφαλιάρες από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Ποιός βρήκε την γαληνη μέσα απο τις σκέψεις του;
Βέβαια ο ποιητής θα μας πεί πώς όλα αυτά είναι η ζωή και μέσα απο τις δυναμικές αλληλεπιδράσεις τους,από τον έρωτα, δημιουργου΄ν τον κόσμο.
Εντάξει,σωστός είναι ο ισχυρισμός του,αλλά μάλλον το λέει επειδή δέν έχει βρεί κάτι άλλο πραγματικά θετικό και καλό να πεί για τον κόσμο (διότι ποιητές είναι πάντα οι κακοί που δέν μπορούν να είναι καλοί).
Για αυτό λέω να μήν σταθούμε στον ποιητή και να το προχωρήσουμε το ζήτημα.Και άμα τα βρούμε δύσκολα,ξαναεπιστρέφουμε πάλι στις ποιητικές έτοιμες λύσεις.
Λέγαμε λοιπόν πώς ο ποιητής ισχυρίζεται πώς όλες αυτές οι δυνάμεις είναι η ζωή.
Ο ήπιος ανοιξιάτικος ήλιος που θα σε ζεστάνει ανακουφιστικά,ένα ωραίο ζουμερό φρούτο που θα κόψεις από το δέντρο και τόσα άλλα.
Σημασία όμως έχει πώς το κίνητρο του ήλιου δέν είναι να σε ζεστάνει αλλά να σε κάψει.
Το ίδιο και το δέντρο.Δέν έφτειαξε για σένα το καρπό του,αλλά για δικό του ώφελος.
Απλώς εσύ το αρπάζεις,επειδή και εσύ μιά τέτοια καταστροφική δύναμη είσαι.
Με τον ποιητή θα συνηγορήσει και ο επιστήμονας που θα μας πεί πως ζωή είναι η προσαρμοστικότητα σε αυτές τις δυνάμεις.
Καλά τώρα,είπε μιά λέξη πιο σινιέ και νομίζει πώς κάτι είπε.
Προσαρμοστικότητα!!!
Τι προσαρμοστικότητα;
Πές το πιο απλά ρε αδελφέ να μπούμε στο νόημα.Ουσιαστικά με την προσαρμοστικότητα,εννοεί την μοίρα του κυνηγημένου που πρέπει πάντα να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις δυνάμεις που τον έχουν πάρει στο κατόπι να τον φάνε.
Μέχρι που όπως γίνεται πάντα,να κουραστεί να τρέχει,να τον προφθάσουν οι δυνάμεις που είναι ανεξάντλητες και αεικίνητες και να τον κατασπαράξουν (διότι άν ίσχυε μόνο η προσαρμοστικότητα τότε κάποιος θεωρητικά θα μπορούσε να ζήσει άπειρα).
Το οξυγόνο άς πούμε που είναι αυτό που μας σκοτώνει,όσο κατορθώνουμε να τρέχουμε μπροστά του και να μήν μας πιάνει,είναι και αυτό που μας χαρίζει την ζωή.
Ουσιαστικά δηλαδή,ζούμε επειδή το οξυγόνο θέλει να μας σκοτώσει.
Τουτέστιν,η ίδια η ζωή είναι απλώς μιά παρενέργεια της καταστροφής και του θανάτου.Για αυτό η ζωή είναι προσωρινή και ο θάνατος μόνιμος.
Το ερώτημα είναι,τι κάνουμε εμείς συνειδητοποιώντας όλο αυτό το μακελειό που γίνεται μέσα μας και γύρω μας.
Οι φιλόσοφοι,μαζί τους και οι παπάδες,θα πούν ότι αυτό που μας μένει είναι να γυρίσουμε την πλάτη σε όλες αυτές τις δυνάμεις,να γυρίσουμε την πλάτη και στην ίδια την φύση μας και όλες αυτές τις εχθρικές καταστροφικές δυνάμεις να τις φέρουμε τούμπα και να τις κάνουμε αγάπη.
Και αυτό είναι μιά πραγματική επανάσταση θα μας πούν.
Αντιθέτως οι πολιτικοί,οι επιστήμονες και οι τεχνοκράτες,θα μας πούν ότι όχι μόνο με αγάπη δέν πρέπει να φερθούμε σε αυτές τις δυνάμεις,αλλά θα πρέπει να τις πολεμήσουμε με τα ίδια όπλα.
Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση θα μας πούν.
Δυστυχώς όμως,ούτε οι μέν ούτε οι δε επαναστάτες μπορεί να έχουν κανένα αποτέλεσμα πάνω στις καταστροφικές δυνάμεις (διότι επαναστάτες με τον κοσμο,είναι πάντα αυτοί που δέν μπορούν να έλθουν σε ρήξη με την λογική τους)Και είτε με αγάπη φερθείς στις καταστροφικές δυνάμεις είτε με μίσος,αυτές θα είναι πάντα εκεί και θα κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν.
Για αυτό λέω όπως κάναμε και με τον ποιητή να μήν σταθούμε και σε αυτούς αλλά να το προχωρήσουμε λίγο ακόμη παραπέρα το ζήτημα.Και άν τα βρούμε μπαστούνια ξαναγυρνάμε πίσω στις έτοιμες τεχνοθρησκευτικές επαναστατικές λύσεις τους.
Καλά δέν θα κάνουμε;
Ούτε με την αγάπη ούτε με το μίσος λοιπόν.
Όχι μόνο με λογική δηλαδή,αλλά ακροβατώντας στα όρια της με το παράλογο.
Πρέπει να γίνει λάου λάου η δουλειά και για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται πονηριά.
Άν όπως λέγαμε λοιπόν,η ζωή είναι απλώς μιά δευτερεύουσα επενέργεια,ή μιά απρόβλεπτη παρενέργεια της καταστροφικής μανίας του θανάτου,τότε δέν θα πρέπει να ισχύει κανένας μαθησιακός εξελικτικός παράγοντας σε αυτήν,τίποτα δέν θα πρέπει να προστατεύει τα πλάσματα απο την καταστροφή τους πέρα από μιά απίθανη τύχη,μιάς και η ίδια η καταστροφή θα είναι απρόβλεπτη,και ποτέ δέν μπορείς να ξέρεις από που θα σούρθει και που θα σέβρει,διότι όλος ο κόσμος ουσιαστικά πλέει μέσα στην καταστροφή.
Αφού όμως τα πάντα αλληλοκαταστρέφονται γύρω μας,γιατί τελικά ο κόσμος δέν καταρρέει από τις φονικές δυνάμεις του;
Γιατί η τεράστια βαρυτική δύναμη ι επιδρά ασθενέστερα της σχετικά ασήμαντης ηλεκτρικής;
Που πήγε η βαρύτητα που πήγε η χαρά μας;
Ποιά εξελικτική συγκυρία μπορεί να οπλίσει με βιωματική γνώση τα πλάσματα άν αυτή,η γνώση, δέν προυπάρχει ώς έχει;
Είναι ώρα να γυρίσουμε στον ποιητή θα πείτε κάποιοι,ή στους θεολόγους και στους επιστήμονες θα πείτε άλλοι, γιατί πέσαμε σε αδιέξοδο.
Όχι περιμέντε λίγο ακόμη να συνεχίσω και γυρνάτε μιά και καλή όλοι μαζί παρέα.
Κανονικά για να είναι ισσοροπημένος ο κόσμος και να μήν καταρέει τελειωτικά,θα έπρεπε για όσες αρνητικές καταστροφικές δυνάμεις,να υπάρχουν άλλες τόσες θετικές δημιουργικές.
Για κάθε δύναμη που εξαπλώνεται με βία,θα έπρεπε να υπήρχε μιά δύναμη που συστέλεται ειρηνικά.
Καμμιά τέτοια δύναμη όμως δέν υπάρχει.
Παρόλαυτά ο κόσμος παραμένει ενεργός σάν να υπήρχε.
Και έτσι ο κόσμος υπάρχει σάν να υπήρχαν (οι δυνάμεις) ,επειδή οι δυνάμεις υπάρχουν σάν να μήν υπήρχε (ο κόσμος).
Σάν σε ένα σύμπαν να υπάρχουν οι δυνάμεις και σε άλλο σύμπαν ο κόσμος.
Όπου στο ένα σύμπαν δρούν οι δυνάμεις και εκδηλώνεται ο κόσμος και στο άλλο σύμπαν δρά ο κόσμος και εκδηλώνονται οι δυνάμεις.
Και όπου δηλαδή στο ένα σύμπαν υπάρχει ο κόσμος και στο άλλο η ερμηνεία του.
Αλλά βασικά και αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί,όπου στο ένα σύμπαν ο κόσμος καταστρέφεται διαρκώς,για να τροφοδοτεί το άλλο με ενέργεια.
Ουσιαστικά οι κόσμοι μοιάζουν να είναι σάν τα αρχαία πλοία,όπου κάτω στα ανήλια και υγρά στεγανά του καραβιού ήταν αυτοί οι μαύροι και ταλαίπωροι που τράβαγαν κουπιά μέσα στον πόνο και στην δυστυχία χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι ο κο΄σμος έξω από αυτούς.Και πάνω βέβαια στον ήλιο οι άλλοι οι ευνοημένοι να χαράζουν πορεία.
Πάνω η ερμηνεία του κόσμου, κάτω η δουλειά.
Με τους κάτω να πιστεύουν πώς η τύχη και η γνώση τους να τραβάνε κουπί,είναι αυτό που έχει αποτρέψει την πιθανότητα να πέσουν σε ξέρα.
Και περιττό βέβαια να πούμε,πώς εμείς είμαστε αυτοί του κόσμου οι κολασμένοι που τραβάμε κουπί.
Τι μας συμβαίνει;
Που είμαστε;
Πώς την πατήσαμε έτσι;
Τώρα νομίζετε πώς πρέπει να γυρίσουμε με τους ποιητές η τους τεχνοκράτες θεολόγους και να συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί,ή να δούμε πώς θα γίνει να βγούμε από δώ μέσα;
Βλέπει κανείς κανένα άνοιγμα στο καταστροφικό μας κόσμο;


















































Και επαναλαμβάνω:
Ποιός βρήκε την γαλήνη μέσα από τις σκέψεις του;
(το παρόν εξεδόθη σε διπλότυπο, ένα για το μπλόγκ το υποβρύχιο ένα για το μίσσος.
Για να μήν σκεφτούν οι μέν ότι είμαι με του δε και οι δε ότι ει΄μαι με τους μεν.
Και οι απαντήσεις,όποιο χώρο και να αφορούν,πάλι σε διπλότυπο θα εκδοθούν.
Εκτός άν μας πιάσει η εφορία και τα βγάλουμε και σε τριπλότυπο.
Διότι όπως καταλάβατε,εμείς ήλθαμε να ενώσουμε τον κόσμο και φτειάχνουμε γέφυρα επικοινωνίας,μπάς και μας φωνάξουν πάνω στη άλλη γέφυρα να γλυτώσουμε το κουπί και ποιός σας γαμει μετά και τους μέν και τους δε και τον κόσμο όλο).

Ο όρκος.

Η Πρόεδρος με ρώτησε αν ήθελα να δώσω θρησκευτικό όρκο. Αναρωτήθηκα στιγμιαία τι άλλη επιλογή είχα και μην βρίσκοντας απάντηση μέσα μου, είπα ναι.
Τώρα σκέπτομαι σαν τι άλλη επιλογή είχα, ίσως τον λόγο της τιμής μου αλλά η «τιμή» φαίνεται φιλοσοφία μιας άλλης εποχής ξεπερασμένης της οποίας οι αξίες δεν περνούν γι αυτό ίσως δεν μου ήλθε εκείνη την στιγμή στον νου. Όχι ότι ο θρησκευτικός όρκος δεσμεύει τις συνειδήσεις ώστε να μην γίνονται εμφανείς ψευδορκίες, τουναντίον τις διευκολύνει καθότι μεταθέτει την ευθύνη της μαρτυρίας σε σφαίρες ανεξέλεγκτες άρα ανώδυνες.

Ωστόσο δεν ενδιαφέρομαι να εξετάσω ποιος όρκος είναι ισχυρότερος αλλά για ποιο λόγο υπάρχει ο όρκος στην περίπτωση μιας κατάθεσης ενώπιον του δικαστηρίου που είναι ο ανθρώπινος νόμος. Γιατί η ανθρώπινη δικαιοσύνη χρειάζεται έναν εγγυητή; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή ο δικαστής δεν δύναται να γνωρίσει την αλήθεια παρά μόνο μέσα από τις καταθέσεις των μαρτύρων. Στην ουσία πρόκειται για μια αντιπαράθεση αληθειών -καθότι αυτές αντικρούονται- τις οποίες ο δικαστής καλείται να επεξεργαστεί για να βγάλει την δική του αλήθεια που αποτελεί πλέον την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Κατ αυτή την έννοια ο μάρτυρας έχει περισσότερη εξουσία ίσως και από τον δικαστή καθότι η κατάθεσή του πλέκει το νήμα της σκέψης του. Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται η ανάγκη μιας ανώτερης αλήθειας που θα πλέξει τη σκέψη του μάρτυρα ώστε αυτός να δώσει στον δικαστή την δική του μεν αλήθεια αλλά φιλτραρισμένη από ένα άλλο δεσμευτικό στοιχείο που είναι η τιμή, η πίστη ή άλλο, φτάνει αυτό το άλλο στοιχείο να είναι παραδεκτό και από τους δυο, δικαστή και μάρτυρα. Και ήταν στην προκειμένη περίπτωση η πίστη σε μια δεδομένη κοσμοθεωρία όπως αυτή διαφαίνεται από τον λόγο του Ευαγγελίου. Αυτή την σημασία λοιπόν έχει ο όρκος. Της δέσμευσης από μια κοινώς παραδεκτή αλήθεια που μπορεί αντικειμενικά και να μην υπάρχει.

(Και είναι άραγε αυτή η αδυναμία της ανθρώπινης δικαιοσύνης να εκμαιεύσει την Αλήθεια που την κάνει να απευθύνεται σε μια ανώτερη Αρχή;)

Η προφανέστερη αντίρρηση ως προς την δέσμευση θα ήταν βέβαια το επιχείρημα ότι η αθέτηση της τιμής αλλά και της πίστης δεν βλάπτουν παρά εκείνον που τις προβάλλει ως δέσμευση ενώ δεν αποτελούν για τον ίδιον αλλά και για τον άλλον που τις ζητά παρά μια επίφαση. Είναι δηλαδή αμφότερες αξίες επίπλαστες στις οποίες ανατρέχουν οι συμβαλλόμενες εξουσίες του δικαστή και του μάρτυρα προκειμένου να βρουν μια βάση για να κτίσουν μια αλήθεια ανθρώπινη και μικρή. Την ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Φαίνεται σωστό αλλά δεν είναι.
Διότι στην ουσία του ο όρκος ( στην τιμή ή στην πίστη) δεν σου ζητά να πεις την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ αλλά την αλήθεια που εκπορεύεται από την κοσμοθεωρία την οποία επικαλείσαι ως εγγυητή. Σε δεσμεύει δηλαδή να ερμηνεύσεις τα γεγονότα υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας πριν τα καταθέσεις.

Κατ αυτό τον τρόπο μια μαρτυρία που θα απείχε από την φιλοσοφία της Αγάπης ή δεν θα ασπαζόταν τις αρχές της τιμής σου θα μας έκανε αυτομάτως επίορκους.

Για αυτόν το λόγο δικαιώνω απολύτως τους ανθρώπους που αρνούνται να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι καταθέσει με τρόπο που να δικαιώνει την φιλοσοφία της Αγάπης στην οποία ορκίζεται; Η, της τιμής του χωρίς να κάμει εκπτώσεις;

Υπάρχει περίπτωση ο Ιησούς να μην μπορούσε να πει την αλήθεια ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Γιατί δεν το έπραξε; Μα επειδή αν το έπραττε θα πρόδιδε την ίδια του την διδασκαλία.

Να που πάλι εδώ γράφω , νιώθοντας μόνος μου ,χωρίς να ξεχνώ, χωρίς να φεύγει ο πόνος από το όνειρο, εδώ σ' αυτό το υποβρύχιο που δεν υπάρχει μήτε μέρα η νύχτα.

Τα ξεχασμένα και αξέχαστα, με απόντες συνφορουμιστες , με μάχες που χάθηκαν και προέκυψε εύρος της λύπης,, όλα εδώ.
Τα πάντα έρχονται και φεύγουν όπως η θάλασσα που πάντοτε φεύγει και πάντοτε είναι εδώ μοιρασμένη κι αυτή με σαφή ισότητα ανάμεσα στον βυθό και την επιφάνεια.
Μοιρασμένη ολόκληρη μέσα σε μια στιγμή και διαρκώς στο μεταίχμιο μεταξύ προσμονής και ανυπομονησίας. Μεταξύ ομορφιάς και κινδύνου (υπαρκτού) της ομορφιάς, τόσο μεγάλου ώστε να δημιουργεί και θύτες και θύματα.
Γιατί η Γραφή μπορεί και νάνε εκατόμβη ή πνιγμός από την ίδια σου τη θέληση να τη γνωρίσεις.
Κι ίσως ούτε να τη γνωρίσεις, μονάχα, να την υποψιαστείς και η πυρκαγιά να σου πάρει το πρόσωπα για πάντα.
Σε κείνο το δίκοπο και άγριο νόημα που μπορεί και να είναι η έλλειψη νοήματος.
Και πάντα εδώ.
Και όλο αγάντα.
Και όλο να υπάρχει εκείνο το σημείο για τα "Ελεγεία της οξώπετρας" και όλο να υπάρχει ταυτοχρόνως εκείνος ο ερειπιώνας με ονόματα της προδοσίας που τον προστατεύεις ως πολύτιμο κτήμα του καιρού, ανάμεσα σε δύο τραγούδια.
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει χώρος να συμβεί τίποτε άλλο και όλα συμβαίνουν τώρα και εδώ.



Σ' αυτό το διεσταλμένο τώρα και το απέραντο εδώ. Πέρασε χρόνος, έρχεται χρόνος. Πέρασαν τα πάντα και έρχονται τα πάντα.
Τα ζύγια του χαρταετού για να μπορεί να πετάξει.
Να πετάξει και να είναι το απλό αποτέλεσμα των συγκεκριμένων υλικών του.
Ένας χαρταετός στον ουρανό δεν είναι τα ζύγια του, η ουρά του, το χαρτί του, τα καλάμια του, η αλευρόκολλα.
Ένας χαρταετός στον ουρανό είναι η πτήση του.
Είναι το παιδί που κρατάει την καλούμπα και γελάει.
Ένας χαρταετός είναι το γέλιο του παιδιού που ενώνει τη γη με τον ουρανό, το παρελθόν με το μέλλον σε ένα πλήρες παρόν.
Γέλιο παιδιού. Χρησμικό με την υπόσταση ενός τελευταίου χρησμού και ανερμήνευτο μέσα στον ατελεύτητο χρόνο.

ΥΓ. Τίποτα δεν τελειώνει.
Και πού ξέρεις;
Τίποτα μπορεί να μην έχει αρχίσει.
Κι όλα που έγιναν να είναι απλώς τα υλικά ενός χαρταετού που κάποτε θα τον φτιάξουμε και κάποτε θα πετάξει.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση που λέγαμε, μιας εργασίας που νομίζεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ώσπου το αποτέλεσμα να λάμψει.
Νομίζεις ότι η Γραφή σαν τον Χαρταετό δεν θα τελειώσει ποτέ. Και δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο κάποιες στιγμές λάμπει το μαχαίρι της. Κι ύστερα σβήνει, άλλοτε μέσα στο χώμα, άλλοτε μέσα στον ουρανό κι άλλοτε μέσα στη φλέβα. Και μοιράζει τον καιρό και τον άνθρωπο με σοφή ισότητα. Για μια στιγμή συμβαίνει. Αλλά συμβαίνει, για πάντα. Όπως το γέλιο ενός παιδιού.

Βοήθεια!

Εχω φτάσει σε ένα σημείο πλέον που νομίζω ότι τα πάντα πρέπει να λέγονται μέσα από ένα βιβλίο.

Ολα τα άλλα μπαρούφες.

2007

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
τα πόδια μας στο παρόν
τσαλαπατούν με αυτοπεποίθηση...
βλέπεις, είμαστε τώρα πια " νέοι θεοί"
ψαρεύουμε πιστούς να μας λατρέψουν
τις " νέες θρησκείες " τις κατασκευάζουνε οι εργολάβοι
μαζί με τις κρεμάλες των παλιών θεών ,
κάποιοι απ' αυτούς ήδη κλωτσάνε τον αέρα ,
σπάζει ο σβέρκος τους δημόσια .

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
οργώνουμε το κορμί της Μαύρης Μητέρας ,
ψάχνοντας για τις ρίζες μας
σκάβουμε το παλιό αναζητώντας το καινούριο,
ερίσματα και ικανές τελετουργίες
να θρέψουνε τη ματαιοδοξία μας,
όντας ανίκανοι να δούμε
ότι αυτό που ψάχνουμε τόσο επίμονα βαθειά στη γη
είναι τόσο κοντά στην επιφάνεια...






το κοντινο μελλον του ανθρωπου
ερημοποιηση , ολοκληρωτισμος ,πολεμος ,εξαθλιωση ,αρρωστιες ,πεινα,διψα,
το μαρτυριο της ζωης και του θανατου σε μια γη οπου οι πολλοι πεθαινουν καθε μερα για χαρη των λιγων εκλεκτων

ολα ειναι εκει μπροστα μας
στην Αφρικη ...

και η ελπιδα ? κι αυτη καπου εκει μπροστα μας ειναι αν θελουμε να τη δουμε .