Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Η λέξη.

Στην καινούργια μας μπλε version που κολυμπά το Υποβρύχιο με την φωτογραφία του πάνω δεξιά και τα ονόματά μας από κάτω, εκεί που έγραψε ο καπετάνιος on board, νόμισα στην αρχή που τα είδα ότι τα ανακάτεψε επίτηδες ή ίσως από λάθος- γιατί παλαιότερα τα είχε γράψει με αλφαβητική σειρά- αλλά μετά κατάλαβα αφού τα παρακολούθησα αρκετό καιρό από τότε που το Υποβρύχιο είναι μέσα στην μπλε θάλασσα, ότι αυτά εναλλάσονται σύμφωνα με την σειρά που ανεβαίνουμε όλοι μας για λίγο στο κατάστρωμα, όταν αυτό αναδύεται για να κατοπτεύσει τον Πάνω Κόσμο, πρώτα ο submarine, ο aspic, ο black swan, ο wpleftyboy, η dianathenes, το χαμίνι και μετά η dianathenes, o wpleftyboy, o black swan, o aspic, o submarine, ο aspic, black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι σαν να δίνει ο ένας την σκυτάλη στον άλλο ή σαν να βγαίνει το όνομά τους στην κληροτίδα να πουν κάτι, μια λέξη ίσως που να μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο, μια απάντηση ίσως στην ίδια καθιερωμένη ερώτηση που τους υποβάλλει το στοιχειό της Θάλασσας, η γοργόνα, και ότι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς ποτέ να ξέρουν την απάντηση και ότι συνεχίζουν να ανεβαίνουν στην γέφυρα μόνο και μόνο από μια εσωτερική παρόρμηση που τους καψαλίζει τον νου όσο είναι στον βυθό ότι πρέπει να πουν την λέξη που βρήκαν εκεί χαμηλά στον βυθό, ίσως είναι αυτή η λέξη λένε που ζητά το στοιχειό για να αλλάξει ο Κόσμος και πάλι όμως δεν είναι λέει η γοργόνα και ανεβαίνει τότε ο επόμενος χαμίνι, dianathenes, wpleftyboy και black swan και aspic και black swan, wpleftyboy, dianathenes, χαμίνι πάνω στην μπλε θάλασσα, μέσα στο Υποβρύχιο στον βυθό, ψάχνοντας την λέξη που θα αλλάξει τον Κόσμο, που θα αλλάξει τις μέρες, που θα αλλάξει την ζωή μας. Η λέξη.

14 σχόλια:

dianathenes είπε...

Αν ανεβοκατεβαίνουμε στο κατάστρωμα λέγοντας λέξεις αυτό σημαίνει ότι ο καθένας λέει τη δική του λέξη με την οποία νομίζει ότι θα αλλάξει τον Κόσμο. Αλλά αν η γοργόνα κουνάει κάθε φορά το κεφάλι της σημαίνει ότι καμιά λέξη απ όσες είπαμε δεν είναι Η λέξη ή ότι ο Κόσμος δεν αλλάζει με λέξεις;
Αλλά με τι αλλάζει τότε καλή μου γοργόνα αφού λέξεις μας τύχανε μέσα σε αυτό το Υποβρύχιο που ταξιδεύουμε;Διότι και για να βυθιστεί το Υποβρύχιο και για να βγει στον Πάνω Κόσμο (οι πράξεις μας δηλαδή) πάλι λέξεις χρησιμοποιούμε, παραγγέλματα του καπετάνιου και λέξεις βλέπουμε πάνω στο χάρτη και λέμε ο ένας στον άλλο για να συνεννοηθούμε. Τι πράξεις; Λέξεις είναι όλα. Πάει και τελείωσε. Ποιά είναι η λέξη μου; Η δική σου ποιά είναι; Πρέπει ακόμα και σε αυτό να συμφωνήσουμε αν δηλαδή είναι του ενός ή του άλλου πάλι με λέξεις. Και να έχεις και αυτήν την γοργόνα να κουνά το κεφάλι της αρνητικά. Γιατί αυτή λέξεις δεν λέει. Τι ξέρει; Πού το πάει; Ακόμα κι όταν μας βλέπει να διαφωνούμε τίποτα δεν λέει. Μόνο χάνεται μέσα τα νερά μέχρι την επόμενη φορά που θα βγει να ζητήσει την λέξη.

Δηλαδή αν ένας από εμάς κάποτε της έλεγε την λέξη που ζητά τότε τι θα έκανε; Θα εξαφανιζόταν για πάντα; Φοβερό θα ήταν. Γιατί τότε θα μέναμε μόνοι με αυτή την τεράστια λέξη που δεν θα ξέραμε σε ποιον να την πούμε. Θα την περιφέραμε δεξιά και αριστερά και δεν θα υπήρχε κανένας να μας ρωτήσει αν την ξέρουμε και ποια είναι. Η λέξη θα βούιζε στο κεφάλι μας μην έχοντας πουθενά να την πούμε γιατί η γοργόνα θα είχε πει ότι αυτή είναι η λέξη και άντε γειά, την βρήκατε. Απέραντο θα ήταν το πέλαγος χωρίς ποτέ να περιμένουμε να δούμε στο βάθος να σκάει λίγο το κύμα από την ουρά της γοργόνας. Τόσο βαριά θα ήταν αυτή η λέξη που θα βύθιζε τον Υποβρύχιο για πάντα στον βυθό χωρίς ποτέ να βγαίνει στην επιφάνεια της θάλασσας γιατί εκεί θα μας περίμενε ο εκτυφλωτικός καθρέπτης της γαλάζιας θάλασσας. Ερημης και απέραντης.

Ο Κόσμος είναι όμορφος γιατί είναι γεμάτος λέξεις. ΄Δεν είναι μια λέξη. Είναι λέξεις.

dianathenes είπε...

Και βέβαια σιγά να μην υπάρχει γοργόνα που ζητά ΤΗΝ λέξη. Ολα αυτά είναι μεταφορικά κι απορώ πώς δεν βρήκατε κάτι να σχολιάσετε.

Διότι φίλοι μου η "γοργόνα" δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο παρά την επιθυμία του ανθρώπου να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους. Πες μου την λέξη σου να σου πω την δική μου. Αυτό είναι όλο. Η οποία όμως επιθυμία φαίνεται ότι στον σύγχρονο άνθρωπο έχει χαθεί ή ατονίσει.

Δεν είναι μόνο εδώ στο διαδίκτυο. Είναι παντού. Παίρνεις κάποιον τηλέφωνο και λες τα τυπικά γενικά. Αυτά που σε κάνουν να ματανιώνεις που σήκωσες το ακουστικό. Πολλές φορές όταν κτυπά το άτιμο συνειδητοποιείς ότι σε κάλεσαν δήθεν για να μάθουν τι κάνεις, ότι σε πεθύμησαν τέλος πάντων αλλά μετά από ένα τρίλεπτο, όσο χρειάζεται δηλαδή για να ανταλλάξεις τι κάνεις; καλά, εσύ, πώς πάει κλπ κλπ συνειδητοποιείς ότι απλώς θέλουν να ζητήσουν κάτι. Ας πούμε μια πληροφορία ή κάτι τέτοιο.

Πας να δεις έναν φίλο και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από μια γενικούρα συχνά με αναμμένη την τηλεόραση ή μασουλώντας καμιά πίτσα. Και πρέπει να πας εσύ γιατί κανεις δεν ξεβολεύεται για μια βόλτα, έναν περίπατο ή ό,τι βγει στο κάτω-κάτω.

Σχέδια δεν υπάρχουν, νέα δεν υπάρχουν. Μια αποχαύνωση παντού και μια μιζέρια.

Οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συγγενείς περιβάλλονται από ένα κέλυφος που δεν σπάζει με τιποτα.

Οι άνθρωποι χάνονται. Οι σχέσεις ξεθωριαζουν. Οι γέφυρες κόβονται.
Μια ανία παντού. Ολοι κλεισμένοι στο καβούκι τους. Στο πρόβλημά τους. Αναρωτιέμαι αν συζητούν πλέον και με τον εαυτό τους.
Μάλλον και αυτό το αποφεύγουν με την δικaιολογία ότι δεν προλαβαίνουν από τις πολλές υποχρεώσεις, την δουλειά. Προτιμούν την τηλεόραση όπου χαζεύουν την οθόνη. Η, τούτη εδώ την οθόνη που έκλεισε τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Αυτή θα είναι η πιο μεγάλη νίκη της εξουσίας που μάζεψε τους ανθρώπους από τον δρόμο. Σπίτι δουλειά σπίτι. Τα στέκια ερήμωσαν. Τα λίγα μαγαζιά που ξέρεις γιατί δεν βγαίνεις πια βουίζουν από την εκκωφαντική μουσική. Δεν μπορείς να ακουστείς δεν μπορείς να ακούσεις. Δεν θέλουν να μιλάς. Τον σύγχρονο άνθρωπο τον θέλουν βωβό ή να μιλά τόσο όσο για να πει τα τυπικά. Καλύτερα να κρατά ένα ποτήρι στο χέρι και μετά να γυρνά φτιαγμένος και να ξεραίνεται στο κρεβάτι του. Να πάει σινεμά να δει αυτό που του ετοίμασαν στα μεγάλα κέντρα του σινεμά. Η, να χορεύει σαν την αρκούδα σε κανένα κλαμπ.
Ολοι μαζί και ο καθένας μόνος του.
Ακόμα και η κρεβατομουρμούρα χάθηκε. Το κουτσομπολιό στην αυλή ανύπαρκτο. Πάνε τα σκαμνάκια. Τώρα ο καναπές. Πηγαίνετε μια βόλτα τώρα το καλοκαιράκι. Μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα σε όλα τα σπίτια φαίνεται το γαλάζιο φως της τηλεόρασης που αντανακλά πάνω στους τοίχους των καθιστικών. Κάθε απόγευμα βλέπv έναν έφηβο μπροστά στην οθόνη του. Στο μπάσκετ λίγο πιο κάτω όλο και πιο λίγα παιδιά. Η εικόνα λοιπόν έφαγε τις λέξεις. Τα κουμπιά και τα πλήκτρα έφαγαν την χειραψία. Απομόνωση σε όλες τις ηλικιές. Τα πρόσωπα των ανθρώπων χάνονται, ξεθωριάζουν όπως πάνω στις παλιές φωτογραφίες.

Black Swan είπε...

"Ουτοπία"

Μερικοί προσπαθούν να με πείσουν πως αυτή η λέξη είναι μια εφεύρεση για να μην προσπαθώ.


Πως μπορώ να διώξω αυτά τα φαντάσματα, αυτούς τους άρρωστους, τους λεπρούς που μου πιπιλίζουν τον εγκέφαλο ότι "περνάμε υπέροχα";

Να τους ρίξω μια κλωτσιά;.

Με τις «λέξεις μου» , δεν φιλοδοξώ να δώσω λύση στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, απλά κάπου - κάπου ξυπνάω και εγώ.

Καλημέρα, καημένε Μερμηγκα.

ΥΓ. Ευτυχώς που εφευρέθηκαν τα blog, και βλέπει κανείς γραμμένες σκέψεις εκείνες που δε έβλεπε πουθενά αλλού.

wpleftyboy είπε...

περιεργο που σημερα το πρωϊ (ειδικα αυτο το πρωϊ μια δυο ωρες πριν κλεισω ή μαλλον ανοιξω τη μεγαλυτερη μπιζνα της ζωης μου)κανω ακριβως τις ιδιες σκεψεις φιλοι μου

ξερω οτι ισως δεν εχουμε τα ιδια μουσικα γουστα αλλα δε μου αφηνετε περιθωρια
πρεπει να σας γραψω αυτους τους στιχους και θυμασαι ντιανα οταν συζητουσαμε για το ονομα αυτου του μπλογκ και σου ειχα προτεινει το "φυλακας στη σικαλη" ακριβως απο το "catcher in the rye" του salinger...μ'αυτα που διαβασα εδω σημερα το θυμηθηκα

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Catcher_in_the_Rye#Phoniness

"Lost In Hollywood"(SOAD)


I'll wait here,
You're crazy,
Those viscious streets are filled with strays,
You should have never gone to Hollywood.

They find you,
Two time you,
Say your the best they've ever seen,
You should have never trusted Hollywood.

I wrote you,
And told you,
You were the biggest fish out here,
You should have never gone to Hollywood.

They take you,
And make you,
They look at you in disgusting ways,
You should never trusted Hollywood.



I was standing on the wall,
Feeling ten feet tall,
All you maggots smoking fags on Santa Monica Boulevard,
This is my front page,
This is my new age,
All you bitches put your hands in the air and wave them like you just don't care.

All you maggots smoking fags out there on Sunset Boulevard.

All you bitches put your hands in the air and wave them like you just don't care.

Phoney people come to pray,
Look at all of them beg to stay,
Phoney people come to pray.



(The lines in the letter said, "We have gone to Hackensack")
Look at all of them beg to stay

Phoney people come to pray.

All you maggots smoking fags on Santa Monica Boulevard,
All you maggots smoking fags out there on Sunset Boulevard.
All you maggots smoking fags out there on Hollywood Boulevard.

You should have never trusted Hollywood.
You should have never gone to Hollywood.

All you bitches put your hands in the air and wave them like you just don't care.

You should have never trusted Hollywood.

ισως ειναι πραγματικο φορτιο αυτο που σας βαζω να κανετε (συσχετισμος του φυλακα στη σικαλη με το lost in holywood και με αυτα που γραψατε τοσο ευστοχα και ομορφα )
ισως να ειναι χρησιμα και μερικα βιογραφικα στοιχεια για τον σαλινγκερ ,τα οποια θα βρειτε ευκολα
μεσω του link του wikipedia που εβαλα πριν ,για να ολοκληρωσετε καποιες σκεψεις οπως και ενα ακομα στοιχειο παρμενο απο το σεναριο μιας ταινιας (conspiracy theory με τους mel gibson , julia roberts )οπου αναφερεται η πληροφορια οτι πολλοι mass murderers ειχαν το catcher in the rye στη βιβλιοθηκη τους και μαλιστα κατα δηλωση τους το ειχαν διαβασει πολλες πολλες φορες (βεβαια αυτο το τελευταιο ειναι ενα δυσκολο αστειακι μου).

τελος αν βαρεθηκατε ολα τα προηγουμενα κρατηστε μονο αυτο

ισως αυτο που ψαχνουμε τελικα ειναι μονο η διατηρηση της παιδικης αθωοτητας ? η διακοπη ή η αναστροφη της διαδικασιας ενηλικιωσης (οχι γηρανσης βεβαια δεν ειμαστε και τοσο καινοι και ματαιοδοξοι...ελπιζω)που μας κανει "ψευτικους" (" phonies" ή "phoneys" kata salinger ή SOAD ή "υπηρετες των εξωγηινων" ή ακριβολογωντας "wannabe υπηρετες των εξωγηινων " κατα wpleftyboy)...

ισως o salinger να τα καταφερε τουλαχιστον σ'αυτο .

wpleftyboy είπε...

χμμμ "κενοι και ματαιοδοξοι " εννοουσα .

dianathenes είπε...

Καλά αν είναι να απαντάτε τόσο αργά ώστε να ξεχνώ τι έχω γράψει το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι κι εσείς όπως κι εγώ εξ άλλου περνάμε την διαδικασία του πένθους των λέξεων. Τι άλλο να σκεφτώ; Γιατί δεν είναι ότι δεν υπάρχει σύνδεσμος αλλά ότι σε αυτή την διαδικασία του πένθους ο καθένας είναι μόνος του.

Ετσι το βλέπω λοιπόν Μέρμηγκά μου. Γιατί δεν είναι ότι πιστεύουμε στην ουτοπία - όπως λες κι εσύ- αλλά στο πένθος που ματαιώνει κάθε επιθυμία προσπάθειας. Σιωπή. Πένθος. Το πένθος είναι διαφορετικό από την ουτοπία.

Λεφτυράκη, δεν ξέρω αν είναι δυνατή η διατήρηση της παιδικής αθωότητας ( αυτό ίσως είναι ουτοπία) ακόμα και η αναστροφή της διαδικασίας της ενηλικίωσης. Δεν είναι κακή η γνώση. Φτάνεις κάπου και βλέπεις. Πενθείς βέβαια για τα πράγματα που έχασες για να την αποκτήσεις όπως και την αθωότητα που αναφέρεις. Αλλά υποψιάζομαι ότι μετά σε περιμένει ένας μεγάλος άθλος: η αταραξία.

υγ έστω και ατάραχοι όμως γράφετε :)

aspic είπε...

Έν πρώτοις,όπως συχνά μου συμβαίνει με την διανάθενα,δέν κατάλαβα το θέμα που μας έβαλε και τι θα έπρεπε να σχολιάσουμε.
Μάλλον μεγαλώνω και κουταίνω όλο και περισσότερο.
Ο άτομαντ στην αρχή και μετά ο λέφτυ ,δέν με βοήθησαν και πολύ να έχω και εγώ μιά άποψη,άσε που μου φάνηκαν και κάπως ανόρεκτοι στις απαντήσεις τους.
Βρήκα όμως στην συνέχεια ιδιαίτερα ουσιαστική την παρατήρηση της διανάθενας,περί του πένθους μας για τις λέξεις.
Όχι βέβαια επειδή τώρα κατάλαβα τι θέλει να μας πεί,αλλά επειδή έχω μιά ιδιαίτερη αδυναμία στο πένθος,μιάς και γεννήθηκα και μεγάλη παρασκευή και όπως λένε,αυτό που θα δείς και θα νοιώσεις για πρώτη φορά θα σε σημαδέψει για όλη σου την ζωή.
Τέλος πάντων,εγώ που λέτε,άν δέν ακούσω την πένθιμη καμπάνα,άν δέν με κυριεύσει μιά θλίψη καθολική ανεξήγητη και αλλόκοτη για όλους και για όλα,δέν μπορώ να βρώ τον εαυτό μου,να ευτυχήσω και εγώ σάν άνθρωπος.
Απεναντίας,άν η καμπάνα χτυπά χαρμόσυνα,και μιά χαρά,καθολική και αυτή,με κυριεύσει,τότε νοιώθω μιά δυστυχία και μιά μιζέρια.
Τουτέστιν,χαίρομαι από το πένθος και πενθώ απο την χαρά μου,σάν η χαρά να ήταν πένθος και το πένθος χαρά,και τελικά δέν ξέρω άν θα πρέπει να πενθώ που παίρνω χαρά απο το πένθος μου ή να χαίρομαι που πενθώ με την χαρά μου.

Όπως και να ναι,σημασία έχει πώς δέν μπορώ να ευτυχήσω μέσα από την χαρά και να πενθήσω μέσα από την θλίψη.Για αυτό και δέν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί η διανάθενα και πώς το αισθάνεται,όταν λέει πώς αναζητά την λέξη που θα αλλάξει τον κόσμο.
Μου φαίνεται εντελώς ακατανόητο,αισθάνομαι αυτή η σκέψη της να με ξεπερνά ρε αδελφέ.
Ποτέ μου δέν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν ένα χάπι να φέρνει την θεραπεία,μιά ευχή την προσδοκία.
Πάντα όταν οδηγώ αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν μία και μόνο μία αδέξια κίνηση του τιμονιού να με στουκάρει στην κολώνα.
Εσείς το καταλαβαίνετε ρε παιδιά;
Είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι άστοχο ή εύστοχο από μόνο του,χωρίς το σύστημα στο οποίο εντάσσεται και υπακούει να μήν είναι και αυτό ανάλογα άστοχο ή εύστοχο;
Ή ο κόσμος θα πλέει σε μιά θεία μελωδία,ή θα είναι εντελώς παράφωνος.
Και άν είναι εντελώς παράφωνος,μιά αλληλουχία από θορύβους δηλαδή,που κάθε ήχος του και λέξη τον αλλάζει,τότε και ότι λέμε θόρυβος θα είναι, αφού αυτό που θα λέμε θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα σάν να λέγαμε το άλλο,σε ένα κόσμο που αδιάκοπα θα αλλάζει,και το μόνο που δέν θα αλλάζει θα είναι ότι αλλάζει,και άν θα θέλαμε να τον αλλάξουμε θα έπρεπε απλώς να πούμε αυτό που δέν θα τον άλλαζε,δηλαδή να μήν πενθούσαμε για τις λέξεις,αλλά να αφήναμε αυτές να πενθήσουν για μάς.
Έτσι λοιπόν θα καταλήγαμε,σε ένα αρμονικό κόσμο,όπου οι πένθιμες λέξεις μας,το μοιρολόι μας δηλαδή,θα ήταν για έναν κοσμο που δέν αλλάζει,επειδή αυτές (οι λέξεις) είναι η ίδια η αλλαγή του,ένας καινούργιος κόσμος δηλαδή,που αλλάζει επειδή ποτέ δέν αλλάζει.
Τουτέστιν,διαφωνώντας για μιά ακόμη φορά με την διανάθενα,νομίζω πώς το ζητούμενο δέν είναι οι λέξεις που θα αλλάξουν τον κόσμο,αλλά ο κόσμος που θα αλλάξει τις λέξεις επειδή αυτός ΄δέν αλλάζει ποτέ μέσα στην αλλαγή του,και οι λέξεις αλλάζουν μόνο όταν δέν αλλάζουν,έτσι που τελικά το κρίσιμο ερώτημα να είναι:
Τι είναι αυτό που θα πρέπει να αλλάξει για να αλλάξουμε και εμείς;
Ο κόσμος ή οι λέξεις;
Η καλύτερα,μήπως ο κόσμος θα πρέπει να γίνει λέξεις και οι λέξεις κόσμος ή μήπως τελικά οι λέξεις είναι κόσμος και ο κόσμος λέξεις,έτσι που τίποτα να μήν πρέπει να αλλάξουμε γιατί είναι αλλαγμένα από μόνα τους και τελικά όλη η άρρωστη σκέψη μας βρισκεται στο αιτιώδες πανάρχαιο πρόβλημα του άν εμείς αλλάζουμε τα πράγματα ή άν αυτά αλλάζουν εμάς,παίρνοντας πάντα την ίδια ολίγον άσχετη απάντηση,πώς τίποτα δέν αλλάζει,διότι.......










































....είναι ήδη αλλαγμένο.
Τι να πούμε και τι να αλλάξουμε λοιπόν;

dianathenes είπε...

Τώρα τι να πω; Να πω ότι ο Ασπικ δεν αλλάζει ποτέ μέσα από την αλλαγή του;

Πράγμα που πάει να πει ότι ακόμα και αν αλλάξει ο κόσμος δεν θα αλλάξουν οι λέξεις. Διότι αν τίποτα δεν αλλάζει στον κόσμο επειδή το μόνο που ΔΕΝ αλλάζει είναι ότι τον αλλάζουν οι λέξεις ( η εκφώνησή τους δηλαδή) τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τους ανθρώπους; Πώς να αλλάξουν οι άνθρωποι όταν εκείνο που ΔΕΝ αλλάζει ποτέ πάνω τους είναι ότι δεν αλλάζουν ποτέ μέσα από την αλλαγή τους;

Βέβαια για να πιάσουμε το νήμα της συζήτησης θεωρώ ότι οι λέξεις εκφωνούνται από ανθρώπους. Εχουμε ομιλούντα πρόσωπα και απέναντί τους τον Κόσμο ( με κεφαλαίο για να μην συγχέουμε με τους «ανθρώπους»). Και πολύ σωστά λες ότι κάθε λέξη είναι θόρυβος που επιφέρει μια αλλαγή στον Κόσμο ( έτσι ώστε να λέμε ότι το ΜΟΝΟ που ΔΕΝ αλλάζει σε αυτόν είναι η αδιάκοπη αλλαγή του μέσα από τον κοπετό των λέξεων που αρθρώνει ο άνθρωπος).

Ομως ας το σκεφτούμε λίγο αυτό. Οι λέξεις, η γλώσσα σαν κώδικας , είναι ένα σύστημα ενδοσυνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Μια εφεύρεση δική τους τελείως ξένη και επίπλαστη, μια μετάφραση του Κόσμου αν θες και όχι ο ίδιος ο Κόσμος. Είναι Λόγος μεν αλλά Λόγος αυθαίρετος ανίκανος να αποδώσει τον Λόγο του Κόσμου. Αυτός παραμένει ξένος προς τον ανθρώπινο λόγο. Δεν ξέρουμε τον κώδικα του Κόσμου αλλά οπωσδήποτε δεν είναι καμωμένος από φθόγγους στοιχειοθετημένους. Υποψιάζομαι ότι η κραυγή, οι ανένταχτοι ήχοι που μπορούν να εκδηλωθούν σαν απάντηση στον Κόσμο έχουν σχέση με τον Λόγο του Κόσμου. Ο λυγμός, η άναρθρη χαρά και η Σιωπή. Επίσης η αφή, η οσμή, η γεύση, οι αισθήσεις μας. Και τέλος η ενόραση. Αυτές είναι οι μόνες δίοδοι προς τον Κόσμο.

Εξ άλλου φίλοι μου δεν νομίζω ότι ο Κόσμος ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει μαζί μας.....Πόσο μάλλον να αλλάξει. Υπάρχει μια βαθιά ρωγμή ανάμεσά μας. Και για αυτήν είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Αυτό το «βούλομαι» του Ανθρώπου που τον διαχώρισε από την Κόσμο. Πρέπει ο Παράδεισος της Βίβλου να είναι η περίοδος του Ανθρώπου όπου ήταν σε πλήρη ένωση με τον Κόσμο. Το «Εγώ» είναι η «πτώση» του αν το εξετάσουμε θεολογικά ή η ρήξη του με τον Κόσμο αν το δούμε φιλοσοφικά.
Η γλώσσα επομένως είναι η απόπειρα του ανθρώπου να γεφυρωθεί το χάσμα. Αγεφύρωτο κατά την γνώμη μου. Η αλλαγή που επιφέρει στον Κόσμο η λέξη, όπως αναφέρεις Ασπικ, είναι η απόδειξη αυτής της ρωγμής. Νομίζουμε ότι με τις λέξεις μπορούμε να την κλείσουμε. Στην πραγματικότητα μόνο συρράπτουμε τα χείλη της πληγής και από κάτω χάσκουν ανοιχτές οι στοιβάδες του δέρματος.

Θα έλεγα ότι το ερώτημά μου ή μάλλον η προσδοκία μου για την λέξη που θα αλλάξει τον Κόσμο είναι αυτός ο παλιός νόστος για την ένωση με τον Κόσμο. Υπάρχει η αγωνία του αποχωρισμού μέσα στο κύτταρο του ανθρώπου και νομίζω ότι η μεταφορά της γοργόνας σαν μυθικό πλάσμα που ρωτά ολοένα τους ανθρώπους ποια είναι η «λέξη» που θα αλλάξει τον Κόσμο είναι αντιπροσωπευτική. Εμπεριέχει ίσως και μια ειρωνεία. Αφού τα πάντα είναι ήδη «αλλαγμένα» όπως το έθεσε και ο Ασπικ. Χωρισμένα δηλαδή.

Θα έλεγα Ασπικ ότι το πιο εύστοχο ερώτημα στην ανάλυσή σου είναι το τελευταίο. Αν δηλαδή «ο κόσμος θα πρέπει να γίνει λέξεις και οι λέξεις κόσμος ή μήπως τελικά οι λέξεις είναι κόσμος και ο κόσμος λέξεις». Απάντησα με τα παραπάνω νομίζω. Και βέβαια εδώ υπεισέρχεται και ο μύθος του Προμηθέα που είχαμε συζητήσει και παλαιότερα. Ομως δεν το συνεχίζω προκειμένου να ακούσω τι έχετε να πείτε.

dianathenes είπε...

"Πάντα υπέφερα από τον πυρετό που υποδαυλίζει μέσα μου η πίστη σε μιαν ιδανική επικοινωνία που θα θεράπευε τον γλωσσικό διχασμό, όσο και στο ότι η γλώσσα, είτε ανήκε στους αγγέλους και στα πνεύματα του δάσους είτε στον υπόκοσμο της πιάτσας είτε στα έγγραφα της Διοίκησης, πάντως δεν προοριζόταν να γίνει το μέσον που θα κυριαρχούσε στις φυσικές δοσοληψίες της κοινότητας.

Περίπου όπως το σαλόνι (ή το υπόγειο) ενός σπιτιού δεν ήταν ανοιχτό στις καθημερινές χρήσεις της οικογένειας.

Έτσι εδώ, Ο μέρμηγκας έχει το θάρρος (στα κλασικά ελληνικά) , να αποτύχει.

Έχω φτάσει στο τέρμα.

Για την ώρα έχω στερέψει, έχω φτάσει στην πίσω πόρτα.

ΥΓ. Θα έπρεπε τώρα, ιδεωδώς, να ξαναρχίσω επιστρέφοντας στο σημείο όπου είχα ξανασωπάσει .
Και όλα μέσα μου δείχνουν ότι δεν θέλω.

Γιατί είναι ακόμη αισθητός ο τρόμος του μοντερνισμού, ο τρόμος απ' την εισβολή του ψυχολογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας ζωής όπου τα συναισθήματα δεν εγγράφονται σιβυλλικά στην άκρη του αιτήματος σαν απουσίες αλλά διαγράφονται στο στόχαστρο της ανάλυσης".

.....από το μπλοκάκι του Μέρμηγκα.
http://mavroskiknos.blogspot.com

dianathenes είπε...

Το Υποβρύχιο μοιάζει με μουσείο.

Οσο οι λέξεις ρέουν δεν έχουν την αξία που τους δίνει η σιωπή.

aspic είπε...

Εγώ θα λεγα πώς μοιάζει όχι με μουσείο αλλά με νεκροτομείο διανάθενα,που μας καλείς τώρα εσύ να ιατροδικάσουμε το πτώμα για να βρούμε τα αίτια του θανάτου του.
Γιατί πέθανε ο λόγος;
Τον παρατηρώ καλύτερα έτσι χλωμό και ασάλευτο και αναρωτιέμαι,άν με τον λόγο δέν αποζητούσαμε άραγε τον ίδιο τον θάνατό του.
Εδώ αναγκαστικά θα πάρω το βλέμμα μου από το πτώμα και θα κοιτάξω αφηρημένα έξω από το στενό παράθυρο της σκοτεινής αίθουσας του νεκροτομείου,σκεπτόμενος άν ο λόγος είναι στιγμή ή άν είναι αιωνιότητα.
Μετά θα αναπολήσω τις μέρες που ζούσε και θα θυμηθώ πώς τότε άφηνα με προθυμία να εισβάλλει το ψυχολογικό υποκειμενο παίρνοντας θέση μπροστά στο στόχαστρο της ανάλυσης του, όπως είπε ο άτομαντ.
Εν όσω ζούσε δηλαδή,ο λόγος για μένα ήταν στιγμή.
Τον τεμάχιζα σε διαστήματα,και είχα τον απόλυτο έλεγχο και εποπτεία καθενός από αυτά.
Είχα πάντα επίγνωση της ύπαρξής του μέσα από μενα.
Ο λόγος ήταν το ίδιο το στόχαστρο του ψυχολογικού υποκειμένου,αλλά ποτέ το ψυχολογικό υποκείμενο στόχαστρο του λόγου.
Δέν τον άφησα ποτέ ελεύθερο.
Το εγκλώβισα,τον καταπίεσα,τον φυλάκισα,τον έπνιξα και τελικά πέθανε από ασφυξία.
Δέν τον άφησα ποτέ να πετάξει στην αιωνιότητα.
Και τώρα ακόμη που τον σκότωσα,πάλι είμαι εγώ ο ίδιος που θα εξετάσω κάθε κίνητρο του εγκλήματος για να αποφανθώ,να δικάσω και να καταδικάσω.
Μα που ακούστηκε ο ίδιος ο σφαγέας,εγώ δηλαδή, να είναι και ιατροδικαστής του θύματός του,ο ανακριτής μαζί και δικαστής;
Όμως για κάτσε.....εξακολουθώ να κάνω το ίδιο πράγμα με το λόγο,όπως και τότε που αυτός ζούσε.
Μα αυτό σημαίνει πώς είναι ακόμη ζωντανός;
Αλλά άν είναι ζωντανός,τότε ποιός είναι ξαπλωμένος στο πάγκο του νεκροτομείου;
Για να δώ καλύτερα.......







































Μπρρρρρρρ.......τι στο διάολο με έπιασε και τουρτουρίζω από το κρύο καλοκαιριάτικα;

dianathenes είπε...

Τώρα γιατί λέτε τόσο τρομερά πράγματα βραδιάτικα και με φρικάρετε;

Ερχεται πρώτα ο Μέρμηγκας και λέει για την εισβολή του ψυχολογικού υποκειμέου (αν καταλαβαίνω καλά "του ανθρώπου")που υποτίθεται αιτείται συναίσθημα καταλαβαίνοντας ότι αυτό απουσιάζει και αντί να τρομάξει για την απουσία του συναισθήματος επιδίδεται στην ανάλυση του συναισθήματος που τελικά δεν έχει.

Σαν να λέμε να αναλύσουμε την Τέχνη που δεν υπάρχει. Είναι πράγματι παράλογο, τρομαχτικό να αναλύεις κάτι που δεν υπάρχει. Να αναλύσεις φερ ειπείν την αγάπη που δεν υπάρχει. Τότε τα πράγματα διαλύονται σε λεπτές κλωστές. Τις βλέπεις να χορεύον στον αέρα και προσπαθείς να φανταστείς την οντότητα που θα αποτελούσαν αν ένωνες όλες αυτές τις κλωστές που πετάνε μπροστά σου.

Ερχεται μετά και ο Ασπικ και λέει ακόμη πιο τρομακτικά πράγματα. Λέει ( αν καταλαβαίνω καλά) ότι εν όσω ζούσε ο λόγος, τον τεμάχιζε σε διαστήματα έτσι ώστε ο λόγος να είναι στιγμή.

Ομως ξέρουμε ότι η στιγμή είναι κάτι πολύ μικρό, δηλαδή με μικρή ζωή. Η στιγμή θανατώνεται αμέσως όπως μια πεταλούδα.

Τεμαχίζοντας λοιπόν τον λόγο σε στιγμές τον θανατώνουμε. Ερώτημα: Λες άσπικ " εν όσω ζούσε ο λόγος". Πώς ζούσε όμως αφού τον θανάτωνες; Ηταν ο λόγος κάτι αναξέρτητο από σένα, ζωντανό; Ενα δένδρο ας πούμε απ όπου έκοβες τον λόγο ζωντανό και μετά τον τεμάχιζες; Είναι ένα ερώτημα αυτό. Αν δηλαδή ο λογος υπάρχει κάπου ανεξάρτητα από εμάς. Απειρος, αιώνιος.

Αν είναι έτσι, τότε κάποιος που κόβει από αυτό το δένδρο,πράγματι έχει επίγνωση της ύπαρξης του λόγου μέσα από τον ίδιο, όπως ένας άνθρωπος που κόβει έναν καρπό έχει επίγνωση του δένδρου μέσα από τον εαυτό του που κόβει τον καρπό και τον τρώει.

Δεν βλέπω τίποτα το παράλογο δηλαδή να είναι ο λογος το στόχαστρο του ψυχολογικού υποκειμένου ( αμάν ρε παιδιά! Δεν το λέμε "άνθρωπο" πιο απλά;).

Ομως το ζητούμενο είναι πράγματι όπως λες να καταφέρει κάποιος να γίνει στόχαστρο του λόγου. Με άλλα λόγια να τον τεμαχίζει ο λόγος. Να τον θανατώνει ο λόγος. Να αφεθεί στον Λόγο.

Τούτο μου φαίνεται ότι το καταφέρνουν οι ποιητές. Οι μεγάλοι λυρικοί. Πώς θα γίνουμε λυρικοί.

Δηλαδή ο λυρισμός είναι η αιωνιότητα....

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

dianathenes,υπάρχει το βιβλίο του ψυχαναλυτή και ποιητή, Επαμεινώνδα Ασλανίδη για τον Ανδρέα Εμπειρίκο και την χαρμολύπη.Σε κάποιο σημείο του βιβλίου γράφει πως " η αιωνιότητα είναι η διάρκεια του πένθους".Στη συνέχεια γράφει πως ο λόγος είναι ο μόνος τρόπος για να αντισταθούμε στη μελαγχολία που πρέπει να την εννοήσουμε ως μια παθολογική μορφή πένθους!Μήπως βοηθώ λίγο με τις κουβέντες μου;
Βλέπω πως πονάς το ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ!Μαζί σου και εγώ!Σου έχω ξαναπεί πως αυτός ο συνασπισμός ανθρώπων ήταν ότι καλύτερο υπήρξε στους 14 μήνες που διατηρώ blog.Nομίζω πως κάποια στιγμή όλα θα ξαναβρούν τους παλιούς ρυθμούς.

Σε χαιρετώ!

dianathenes είπε...

Πράγματι Ιωάννη η μελαγχολία έχει κάτι από πένθος. Είναι μια σκεπτιστική θεώρηση της ζωής που επιτρέπει την διάρκεια. Μπορείς να είσαι μελαγχολικός σε όλη σου τη ζωή ενώ δεν μπορείς να πενθείς συνεχώς γιατί το πένθος έχει ένταση, σε διαλύει. Κατ αυτή την έννοια νομίζω ότι "η αιωνιότητα είναι η διάρκεια της μελαγχολίας". Για να πω την αλήθεια την προτιμώ από τον "θόρυβο". Εχεις προσέξει ότι τα ζώα είναι φύση μελαγχολικά; Αναρωτιέμαι γιατί αφού λένε ότι έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη από τον άνθρωπο και οπωσδήποτε δεν έχουν -λένε- τις ευαισθησίες του ανθρώπου... Ισως συλλαμβάνουν όμως πράγματα που ο πολύ εξυπνότερος και ο πολύ πιο ευαίσθητος άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει.

Δεν βλέπω πραγματικά κάποιον ουσιαστικό λόγο να "αντισταθούμε στην μελαγχολία". Νομίζω ότι ο μελαγχολικός, ο πραγματικά μελαγχολικός, ακόμα και τον λόγο θα τον χρησιμοποιήσει για να διατυμπανίσει την μελαγχολία του, να την διασπείρει, να την διεκδικήσει σαν στάση ζωής. Θα πει λίγα λόγια αλλά ουσιώδη. Θα σκεφτεί. Θα αργοπορήσει. Θα ξεχαστεί. θα είναι όλα σαν να γυρίζονται σε αργή κίνηση. Και πράγματι τότε όλα εκτυλίσσονται μέσα σε μια αίσθηση αιωνιότητας. Σαν να ακούς τους παλμούς σου, τις φλέβες σου. Είναι η μελαγχολία χρόνος. Δεν ξέρω αν τον χάνεις ή τον κερδίζεις.

Κι ακόμα, η Ποίηση. Είναι μελαγχολική. Γιατί άραγε;