Μείναμε αργά να μαζέψουμε τα σύνεργα, τις πετονιές, τα δολώματα, τα σκορπισμένα αρκουδάκια, τις γοργόνες με τα φύκια και την άμμο στα μπερδεμένα μαλλιά, τα θερμός με το νερό, τα άδεια κουτάκια πορτοκαλάδας…
Βράδιασε! Κι όπως σκαρφάλωνε το γαλάζιο όνειρο στο χωματόδρομο με τους φυτεμένους βράχους, χαζεύοντας το εκκλησάκι φωτισμένο να στέκεται αγέρωχο στο πιο ψηλό σημείο, που το μαστιγώνουν όλοι οι αγέρηδες, εκεί πίσω απ’ το ερημονήσι άρχισε να ανατέλλει ένα πορτοκαλί, βαθύ πορτοκαλί, σχεδόν μενεξεδί, φεγγάρι.
Απλώθηκαν τα χέρια έξω απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα και τραντάχτηκε η ησυχία μιας πλάσης που αποχαιρετούσε τη μέρα, από ξεφωνητά.
Έλαμψε μια αστραπή εν αιθρία και το φεγγάρι φυλακίστηκε σε κάδρο ψηφιακό.
Ξαφνιάστηκε μια νυχτερίδα και στην επόμενη αστραπή έμεινε κι αυτή ακίνητη, παγώνοντας το πέταγμά της μπροστά στον ροδακινί δίσκο.
Σε λίγο κυλούσαν πάλι οι λαστιχιένες ρόδες στην άσφαλτο και σε κάθε στροφή, ο μαγνητικός δίσκος στον ουρανό τραβούσε τα πρόσωπα, που γύριζαν να μετρήσουν με χτύπους της καρδιάς, το χρόνο που χανόταν μέχρι να τελειώσει το θαύμα.
Το φωτεινό μονοπάτι στη θάλασσα άλλαζε χρώμα και κείνη του χάριζε ένα στραφτάλισμα αντάξιο της απεραντοσύνης της.
Μαγικές νύχτες, αφήνουν αποτύπωμα στη σκέψη και χάνονται στο άπειρο, δορυφόροι της μνήμης.
(Η φωτογραφική μηχανή είναι υπό αναζήτηση, ανάμεσα σε πλαστικά κουβαδάκια, κοχύλια και αγκίστρια. Μόλις ανευρεθεί θα έχω και εικόνα…)
1 σχόλιο:
Πάντα με την Πανσέληνο έχω μια διάσταση παιδικότητας , μια αστραπή απ' το αλογάκι του λούνα πάρκ, θυμάμαι τον ρυθμό μιας παλιάς μουσικής κασετίνας, με όλους εκείνους τους ιριδισμούς που απορρέουν από τις συναισθηματικές αντιδράσεις της ανάμνησης, υπάρχουν ήχοι του ελαφρολαϊκού και χοροί των πνευμάτων που στοιχειώνουν δίχως κακία τις εκπλήξεις μιας νύχτας με πανσέληνο και υπάρχουν επίσης αδιόρατες συχνότητες του ραγκτάιμ, σαν παιγμένες από δάχτυλα παιδικής φιλαρμονικής, γρήγορα εμβατήρια δίχως κανέναν σοβινισμό, δίχως βία ή πίεση χρόνου.
Κάπως έτσι θα σκιαγραφούσα το περιεχόμενο της αγάπης μου για την Πανσέληνο, ως έναν πολίτη που νοσταλγεί όχι μια χαμένη εποχή, όπως λένε, αλλά την ίδια τη νοσταλγία, διότι η νοσταλγία μπορεί να στρέφεται στο παρελθόν αλλά η ίδια, σαν ρωμαλέο συναίσθημα, έχει την έδρα της στο λεγόμενο σήμερα.
ΥΓ. Δεν ξέρω αλλά η απαγόρευση της νοσταλγίας που μας επιβάλλουν, σήμερα, γίνεται όλο και πιο αυστηρή, ο δε ηρωισμός που προϋποθέτει η διάθεση να παραδοθείς στις δυνάμεις του σύμπαντος παρουσιάζεται σαν δειλία και συκοφαντείται.
Ας είναι ευλογημένα τα ονόματα των αγγέλων της Νοσταλγίας. Είναι άφθονοι και γλυκείς κι εμείς μαθαίνουμε να κολυμπάμε ακόμα στον νωτιαίο μυελό τους.
Δημοσίευση σχολίου