-------------------------------------------------------------------------------------
Οδηγωντας σημερα το πρωι στην εθνικη οδο κατω απ' τον ολυμπο και βλεποντας το χθεσινο χιονι ,που βεβαιως δεν ηταν το πρωτο για φετος ,αλλα ηταν το πρωτο που εφτασε τοσο χαμηλα(γυρω στα 700μ υψομετρο),ξεθαψα το παρακατω αποσπασμα απο ενα μισοτελειωμενο διηγηματακι μου (που φιλοδοξω να το τελειωσω καποτε) ."ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ?" θα αναρωτιεσται... κατα τη θρυλικη ατακα του θαναση βεγκου
"ναυτοπροσκοποι στο βουνο ? ααχα" .
-------------------------------------------------------------------------------------
Προχθές έπεσε το πρώτο χιόνι.
Ήμουν σ' ένα καταφύγιο στο βουνό με παρέα και
πήγαμε μια μικρή νυχτερινή πορεία ενώ χιόνιζε.
Όλα ήταν ήσυχα ,
τόσο ήσυχα που περίμενα από στιγμή σε στιγμή το τέλος του κόσμου.
Βγήκε ένα βοριαδάκι κι η ατμόσφαιρα καθάρισε
λίγο .
Ανάψαμε τσιγάρο και βλέπαμε τα ηλεκτρικά φώτα των ανθρώπων κάτω στον κάμπο,
ένα φάλτσο στο χειμερινό τοπίο .
Δε μιλούσα .Περίμενα να τα δω να σβήνουν με τη μια
και ν'ακούσω τις κραυγές των νεκρών να σκίζουν το λευκό σάβανο με το οποίο ο πορνόγερος ο χειμώνας στολίζει την ερωμένη του τη φύση ,για να της επιβάλλει την πολύτιμη για όλα τα γερόντια σιωπή .
Ο χειμώνας είναι ο ιδανικός εραστής της ,
ένας κανονικός sugar daddy .
Ο μόνος ικανός να τη σκοτώσει απλά για να τη δει να ξαναγεννιέται ,όταν αυτός
φύγει γι αλλού .
Για τη φύση ο θάνατος ποτέ δεν είναι το τέλος .
Δεν είναι θρήνος ,κατάθλιψη και κλάψα ,
αλλά ελπίδα κι έρωτας .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
27 σχόλια:
Πολύ καλό ποστ Λέφτυ και εντυπωσιακή η συγκυρία με το ποστ ενός πολύ καλού ιστολόγου, του Θρας, στο οποίο σκεφτόμουν σήμερα το πρωί να σας παραπέμψω βάζοντας ένα λινκ ( τώρα μαθαίνω πώς να τα βάζω). Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας για να συζητήσουμε μιας και κατά την γνώμη μου πραγματεύονται το ίδιο θέμα από διαφορετική σκοπιά.
Πριν δώσω την διεύθυνση καταθέτω την «ανάγνωσή» μου για το «πρώτο χιόνι».
Εχω μια τάση να διαβάζω «κάπως» ακόμα και τα πιο «απλά» φαινομενικώς κείμενα.
Στο απόσπασμά από το «διηγηματάκι» σου όπως το λες, εγώ είδα ένα μυστικιστικό κείμενο που πραγματεύεται μια ορισμένη φιλοσοφία ζωής μέσα από το στενωπό του θανάτου.
1. Ας πούμε στον γερο-χειμώνα, τον πορνόγερο που έχει ανάγκη από εμάς τα ζωντανά πλάσματα, ώστε να μας «ερωτεύεται», είδα έναν σπλαχνικό μάλλον γέροντα που μας τυλίγει με την μπέρτα του κάθε τόσο για να αισθανθούμε την παγωνιά του και να νιώσουμε ζεστασιά όταν την βγάλει από πάνω μας. Φαίνεται λίγο παράδοξο αλλά θα μπορούσε να ισχύει όπως και σε εκείνον τον ανατολίτικο μύθο όπου κάποιος παραπονέθηκε στον σοφό ότι δεν χωρούσε στο σπίτι του. Εκείνος λοιπόν του συνέστησε να βάλει μέσα στο μικρό του σπίτι μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του και την κατσίκα του και να πάει την άλλη μέρα να του πει πώς αισθανόταν. Φυσικά ο άνθρωπος του είπε ότι η κατάσταση είχε χειροτερέψει. Ο σοφός τότε του είπε να βάλει και την γελάδα του και να πάει πάλι. Τώρα δεν μπορούμε ούτε να κουνηθούμε είπε ο άνθρωπος όταν τον επισκέφτηκε πάλι. Βάλε και τον γάιδαρο και το μουλάρι είπε τότε ο σοφός. Ο άνθρωπος το έκανε . Την άλλη μέρα απελπισμένος πια είπε στον σοφό ότι είχε αναγκαστεί με την οικογένειά του να βγει από το σπίτι, μιας και όλον τον χώρο τον είχαν καταλάβει πια τα ζώα. Ωραία, είπε ο σοφός, βγάλε τα τώρα όλα έξω και έλα να μου πεις πώς είστε στο σπίτι. Πολύ ωραία! Εχουμε χώρο άπλετο είπε ο άνθρωπος την άλλη μέρα και έφυγε ευτυχισμένος!
Ετσι λοιπόν και τον Χειμώνα, προσωποποίηση των περιόδων θανάτου που όλοι γνωρίζουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας, τον παρουσιάζεις εδώ πολύ πετυχημένα σαν ένα βαμπίρ που ρουφά τους χυμούς μας, όπως ακριβώς και τα ζώα στον μύθο «περιορίζουν» τον χώρο του ανθρώπου αναγκάζοντάς τον να περάσει από ένα «στενωπό» για να εκτιμήσει τον χώρο που διέθετα πρώτα. Η, όπως η Φύση νεκρώνει τους χυμούς των φυτών για να επιτρέψει την «αναγέννησή της».
Μου άρεσε πολύ η παρομοίωση του Χειμώνα με πορνόγερο. Κάποιον που δεν έχει το δικαίωμα να εμπνευστεί έρωτα για κάτι που σφύζει από ζωντάνια και που όμως μέσα από την «ασέλγειά» του, λειτουργεί συνειδητά σαν έμπειρος «εραστής» προκειμένου το «θύμα του» να μυηθεί στην «σκοτεινή πλευρά» του έρωτα, τέτοια κάθε πλευρά του έρωτα που «θανατώνει» πλευρές του εαυτού μας. Εκεί νομίζω κινείται και η έκφραση sugar daddy.= ένας πατέρας που μας θανατώνει με «ζάχαρη» για να ζήσουμε. Που επιβάλλει τον δικό του Νόμο, την «νυχτερινή» πορεία μας μέσα στην σιωπή. Θυμίζει λίγο η πορεία της θλίψης την κατάδυση στον «Κάτω Κόσμο» για την οποία τόσοι ποιητές μίλησαν αναφερόμενοι στην εσωτερικότητα.
2. Αλλο στοιχείο που μου άρεσε ήταν η ιδέα του «στεγανού» που εισάγεις με το «καταφύγιο» για τον λόγο ότι με παραπέμπει σε μια ψυχρόαιμη στάση απέναντι στη «θλίψη» ή τις «θλίψεις» των θανάτων μας . Νομίζω ότι τελικώς είναι θέμα εμπειρίας το να φροντίζει κανείς να έχει προσωπικά εσωτερικά καταφύγια όπου θα ταμπουρώνεται σε τέτοιες περιόδους που δεν είναι μια ούτε δύο ούτε τρεις κατά την διάρκεια της ζωής μας – αυτή τη σημασία της περιοδικότητας των θλίψεων έχει νομίζω κι ο τίτλος σου το «πρώτο» χιόνι. Καταφύγια ώστε να μπορεί κανείς να διατηρεί την διαύγειά του, να φυσά το «βοριαδάκι» και να πραγματοποιεί ενδοσκόπηση. Να είναι παρατηρητής των εσωτερικών διαδικασιών σαν να στέκεται σε ύψωμα και να παρατηρεί το λευκό τοπίο μέχρι ο θάνατος να φύγει για «αλλού»...
3 Και τέλος, τα «ηλεκτρικά φώτα» είναι ένα εύρημα καλό, βλέπε κάθε αντίσταση του ανθρώπου να ματαιώσει αυτή την τελετουργία θανάτου/ζωής, ένα «φάλτσο», μια παραφωνία στις ισορροπίες που μας διέπουν – γιατί ο χειμώνας είναι ιδιότητα εγγενής της Φύσης, επομένως και οι «θάνατοί μας» είναι εγγενής μας ιδιότητα. Αυτή η εμμονή που μας διακατέχει να αποφεύγουμε τον κύκλο της ζωής, να μην γνωρίζουμε την θλίψη, να δεχτούμε δηλαδή μιαν Αλήθεια.
Κι εδώ είναι ώρα να βάλω το λινκ που έλεγα. Ο thras είναι εξαιρετικός στοχαστής και πραγματεύεται στο ποστ του την ανάγκη μας για ευτυχία. Είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λέει. Διαβάστε τα και αναμένω να πάρουν φωτιά τα μολύβια!!!
Ευχαριστώ που ανεχτήκατε την κριτική μου. Να δούμε τώρα τι θα πει και ο Μπακογιαννόπουλος.
http://osotaroda.blogspot.com/2006/11/blog-post.html
Ασχετο: είδα το "Υποβρυχιο" στο μόνιτορ. Πώς έγινε αυτό; Μπήκαμε αυτόματα ή γραφτήκαμε;
Το λοιπόν διανάθενα,μόλις γύρισα απο του θράς που μας είπες να πάμε.
Τίποτα.Αυτά που γράφει μας τα έλεγαν και οι πανεπιστημόνισες οι χιώτισσες στο μίσσος.Που τα είδες εσύ όλα αυτα΄τα βαθυστόχαστα που μας λές;
Τέλος παντων,απάντησα δυό παπαριές και εγώ,τουλάχιστον όμως έκανα διαφήμηση του υποβρυχίου.
Τόνισα την παρουσία του άτομαντ δηλαδή (έχουμε κορυφαίο παίκτη στο υποβρύχιο και πρέπει να τον προβάλλουμε) και προσπάθησα να δελεάσω και αυτούς που αρέσκονται στα ριάλιτυ ότι έχουμε σπουδαία βρισίδια,μπινελίκια και ξεκατινιάσματα.
Καλά δέν έκανα;
Μπάς και πατήσει και κανένας δηλαδή.
Όχι σάν και σένα που δέν λές μιά καλή κουβέντα για το υποβρύχιο σε όλα τα μπλόγκ που περιφέρεσαι.
Όσον αφορά το τόπικ του λεφτυ,διαφωνω από ΄πάνω μέχρι κάτω και από δώθε μέχρι κείθε σε ότι λέτε.
Καλά και πότε συμφώνησες εσύ μαζί μας τον τελευταίο καιρό,θα μου πείτε.
Έμη,πότε γράψατε και εσείς κάτι που να μήν ήταν μαλακίες τον τελευταιό καιρό για να συμφωνήσω; (σσσσ,μήν τσιμπάτε.Τα λέω μπάς και αυξήσουμε την θεαματικότητα).
Ούτε ένα κόμα σωστό δέν βλέπω σε αυτά που γράφετε.Και απορώ τελικά,τι σας συμβαίνει τελευταία και αποθεώνετε έτσι τη φύση;Τι στο διάολο,όλη τη μέρα ντοκυμανταίρ στη τηλεόραση βλέπετε;
Και τελικά,παρότι διαφωνώ με τον άτομαντ αφού στην θέση του δυιστικού μοντέλου δέν βλέπω το τίποτα όπως αυτός αλλά την μονάδα,παρόλαυτά θα συναινέσω μαζί του,ότι αυτή η ομογενοποίηση,αυτή η ισοπέδωση που κάνετε, κρύβει τελικά μιά επέλαση του μηδενός.
Τουτέστιν το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι και ο χειμώνας είναι χειμώνας.Και όταν κάνει κρύο,όταν υπάρχει πείνα,υπάρχει οδύνη πόνος και συμφορά.Το ότι εμείς έχουμε εξασφαλιστεί απο΄τον χειμώνα και τον βλέπουμε μέσα από τις τηλεοράσεις και τα ζεστά μας διαμερίσματα,δέν σημαίνει ότι ο χειμώνας και ο θάνατος δέν υφίσταται στην πραγματικότητα σάν κάτι τρομερό και φοβερό.
Με αυτές τις βολικές αντιλήψεις που έχετε, χάνουμε την επικότητά μας απέναντι στη φύση,κινδυνεύοντας να ευνουχιστούμε μέσα στις ψευδαισθησεις του αφασικού μας πολιτισμού.
Που είναι αφασικός όχι επειδή γεμίζει με φώτα τά σκοτάδια του κόσμου,ίσα ίσα που αυτο πρέπει να κάνει,άλλα γιατί χάνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα του και συστηματοποιείται.
Επειδή συμφιλιώνεται με την φύση.
Και ενώ τελικά το κακόμοιρο το αρνί παγώνει στο χιονιά, αυτός κάθεται (ο πολιτισμός) όπως και εσείς και εκθειάζει τον βοριά που το παγώνει.
Εν ολίγοις δηλαδή,ο άνθρωπος προσωποποιεί τις άψυχες συνθήκες και συστήματα,(χειμώνας βοριάς),ενώ συστηματοποιεί συνθηκολογεί τις υπάρξεις (αρνακι που παγώνει)με συνέπεια να μήν ξέρεις που παραμονεύει πιά ο ....
...λύκος που θα μάς φάει όλους,αρνιά και ανθρώπους.
Προφανώς στο μηδέν που είπε ο άτομαντ.
Άσχετο επίσης: Τι είναι και τι κάνει το μόνιτορ διανάθενα;
Και τι κάνει το υποβρύχιο σε αυτό που το είδες;
Και άν είχαμε γραφτεί,δέν θα το ξέραμε;
οσο και να επιμενουμε για το αντιθετο ο ανθρωπος ειναι σημειο αναφορας και μετρο των παντων μονο προσωρινα , οπως φυσικα και οτιδηποτε αλλο ζωντανο ή οχι.
θεωρω οτι η υπαρξη μας εχει νοημα μονο σαν μερος ενος συνολου οπως ειναι η φυση ...ή το συμπαν .
δεν ειμαστε πλασμενοι για την ευτυχια ...ετσι κι αλλιως .
ο σκοπος της ζωης μας δεν ειναι η ευτυχια και η χαρα ή η θεωση αλλα η ιδια η ζωη.
η ζωη μας(και ο θανατος βεβαια) ειναι ενα γραναζακι οπως τοσα και τοσα αλλα σ'ενα τεραστιο ζωντανο οργανισμο.
αλλοι απο μας ισχυριζονται οτι βιαζουμε τη φυση και αλλοι οτι ειμαστε κυριαρχοι...ολοι παρασυρμενοι απο την θεση που κατεχουμε στη διατροφικη πυραμιδα εκφραζουν με διαφορετικο τροπο το μεγαλοϊδεατισμο των ανθρωπων και παρολο που πολλοι απο τους παραπανω θα ισχυριστουν οτι δεν ειναι χριστιανοι ,ολοι κατα βαθος πιστευουν ,
οτι ειμαστε για τα καλα επιβατες του τρενου προς τη θεωση...κατ' εικονα και καθ' ομοιωση .
γι αυτο λοιπον δεν εχει καμμια απολυτως σημασια το ποσα φαρμακα θα παρουμε για να νοιωσουμε ευτυχεις
για την ακριβεια δεν εχει καμμια σημασια να νοιωσουμε ευτυχεις ...
σημασια εχει απλα να ζησουμε
χωρις φοβο αλλα με πολυ παθος.
να ζησουμε τη στιγμη (να ζησουμε αφου δεχτουμε την αληθεια που λεει η ντιανα)
οσο για το μονιτορ
να ειστε σιγουροι οτι δεν μας εγραψα εγω διοτι δεν εχω ιδεα τι ειναι .
Αν τα σύννεφα στερούσαν την παρηγοριά απ' τους ηλικιωμένους με το να κρύβουν τους οιωνούς της αιθρίας, μπορούσαν πάντως να προσφέρουν στους νέους μια θαμπή εντύπωση εσωτερικής φωταψίας για τις ονειροπολήσεις της παιδικότητας.
Η βροχή, απαλά ζωγραφισμένη, ερχόταν στον κόσμο για να τον μαλακώσει, να τον κάνει πιο ευγενικό, λιγότερο βίαιο. Βυθισμένες στην υγρασία, οι αντιθέσεις άκουγαν αυτή την καταπραϋντική μονοτονία και απαντούσαν με σιωπή.
Οι άκρες των δαχτύλων, με τις οποίες διαβάζει κανείς πριν μάθει ανάγνωση, θυμούνται, πράγματι, πως παλιά πολλές σελίδες των παιδικών μας βιβλίων ήταν συννεφιασμένες, μια ατέλειωτη διαβάθμιση του γκρίζου, που την διέκοπταν κόκκινα καπέλα και η πράσινη στέγη ενός παλατιού.
Η τέφρα των ουρανών ήταν ζεστή: η ανάμειξη όλων αυτών των εικόνων έφερε την υπογραφή του ζαχαροπλάστη.
Αυτός ο γλυκός αντίλαλος, αυτή η συμφιλίωση με το χειμώνα εν ονόματι της μαγικής επιρροής των πραγμάτων επιβιώνει λοιπόν, μέσα μου, με τη μορφή της νοσταλγίας για τα παραμύθια• όμως ξέρω καλά, μολονότι σε ορισμένες περιπτώσεις το ξεχνάω, πως όλες οι πιθανές ιστορίες έχουν ήδη γραφτεί, ειπωθεί, κινηματογραφηθεί και λησμονηθεί.
Από τη ρωγμή αυτής της ρεαλιστικής απαισιοδοξίας φέγγει το λευκό του χιονιού που δεν έπεσε ποτέ, το σεντονάκι του θανάτου που δεν μας σκέπασε γιατί βιαζόμαστε να ενηλικιωθούμε.
Όλα αυτά έχουν παρέλθει.
ΥΓ. Η λευκότητα, είτε ως παρουσία είτε ως έλλειψη, είναι απλώς το πράγμα καθεαυτό: χιόνι που το λερώνουν οι ρόδες ενός φορτηγού.
Χιόνι στα δελτία, στις ταινίες, στις διαφημίσεις, η λευκότητα ξεπουλήθηκε.
Εθισμένο στην τηλεοπτική εκδοχή της, το μάτι την αναγνωρίζει μ' έναν τρόπο επετειακό: δεν του επιτρέπεται ούτε να βυθιστεί σ' αυτήν για να γαληνέψει, ούτε να φοβηθεί από το θανατερό της υπονοούμενο: μπορεί απλώς να την ενσωματώσει στην ανάγκη να ρυθμίσει την πτώση των νιφάδων με το ζάπινγκ.
Το χιόνι είναι τώρα η ηρωίνη του κοριτσιού με τα σπίρτα• το κοριτσάκι χρειάζεται όλο και περισσότερο χιόνι για να ονειρευτεί όλο και λιγότερη οικογενειακή ευτυχία. Το όνειρο γίνεται πλέον εκδικητικό και επιστρέφει στη σκηνή της επιθυμίας σαν εκείνο το άλλο χιόνι, που εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης, ας πούμε από κάποια βλάβη στην κεραία. Εκδικητικός γίνεται κάθε λόγος που αντιλαμβάνεται το ψύχος στις ανθρώπινες σχέσεις.
Να σκοτώσουμε το θηρίο του κρύου πριν μας σκοτώσει εκείνο: να τι θα ήταν η αληθινή σημερινή πάλη.
Πάλι καλά λέφτυ που επιτρέπεις στον άνθρωπο να ζήσει.
Θα σου χει και υποχρέωση για αυτό.
Για να το παίξουμε και λίγο ψυχολόγοι,ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την φύση (όπως και οτιδήποτε άλλο),έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο,πολιτικά κυρίως.
Έτσι λοιπόν,αυτός ο ψυχρός ρεαλισμός με τον οποίο αναλύουμε τα φυσικά φαινόμενα,δέν έχει ούτε κάν έμμεση,αλλά άμεση και απευθείας αναφορά στις πολιτικές πεποιθήσεις του καιρού μας.
Ο χειμώνας που παγώνει και φέρνει τον θάνατο στα αδύναμα και άρρωστα πλάσματα,ο ισχυρός που τρώει τον ανίσχυρο και λοιπά και λοιπά,έστω και άν κρατούν σε μιά ισσοροπία την φύση,αντιστοιχούν όμως στον όλο και πιο αδίστακτο καπιταλισμό που εγκαταλείπει όλο και περισσότερο κάθε προνοιακή ανθρωπιστική πολιτική.Ισσοροπημένος είναι και αυτός,( ο καπιταλισμός)δέν λέει κανείς το αντίθετο,για αυτό και μπορεί και επιβιώνει.
Είναι όμως απάνθρωπος.
Άν λοιπόν εμπνεόμαστε από την βαρβαρότητα της φύσης για να φτειάχνουμε τέτοιες βάρβαρες κοινωνίες με στόχο μόνο απλώς την επιβίωσή μας όπως λέτε,τότε αξίζει στον πλανήτη να του συμβεί αυτό που μέχρι τώρα φαίνεται αναπόφευκτο.
Η καταστροφή του.
Διότι όλες αυτές οι φυσιοκεντρικές πεποιθήσεις και μοντέλα,οδηγούν στην καταστροφή του πλανήτη,με την υπερεκμετάλευση της φύσης,αφού όντως ο ισχυρός κατά τα φυσικά πρότυπα έχει δικαίωμα να γαμήσει όλο τον πλανήτη.Και ξεχνάτε ότι για αυτή την καθαρά φυσική αρχή, πρέπει να έχει καταστραφεί η γή αρκετές φορές (η τελευταία με τους δεινοσαύρους),αφού αυτή η φύση δέν μπορούσε να ελέγξει τις τεράστες δυνάμεις που εξασκούσε στον εαυτό της.
Για αυτό ακριβώς και ο άνθρωπος,με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του,τα ανθρώπινα,(αλτρουισμό,πρόνοια και όλα αυτά που θεωρείται μή φυσικά λές και ο άνθρωπος ήλθε απο το διάστημα),είναι και αυτός εξισσοροπιστικός παράγοντας της φύσης,πιθανόν για να ελέγξει αυτές τις αυτοκαταστροφικές φυσικές δυνάμεις.
Αυτόν τον έλεγχο των φυσικών δυνάμεων συμβολίζει ο θεός.
Για αυτό και οτιδήποτε και στη φύση,είναι αληθινά εξισσοροπιστικό και αρμονικό,μόνο όταν φέρει αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε σάν "θείο λόγο".
Τα γονίδια,τα μόρια,τα άτομα και λοιπά,χωρίς τον θείο λόγο απλώς καταστρέφονται.
Όπως θα καταστραφεί και ο καπιταλισμός,χωρίς τον αντίστοιχο θείο,αριστερό σε αυτή την περίπτωση,λόγο.
Μα πού είναι να σώσουν τον κόσμο οι αληθινοί αριστεροί πια ρε παιδιά;
To υποβρύχιο στο βουνό;
Αμέ! Και χωρίς καν να χρειαστεί να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας...
Λέφτυ, παρακάμπτω προς το παρόν το απόσπασμα (θα επανέλθω με το τυφέκιόν μου) και αναρωτιέμαι αν κανείς δεν μας "έγραψε" στο μόνιτορ, τότε η τεχνολογία φίλοι μου έφτασε σε κείνο το επίπεδο επιστημονικής φαντασίας, που αποφασίζει από μόνη της.
ΥΓ: Πολύ, πολύ απλά θα έλεγα ότι το monitor είναι ένα παρόμοιο σύστημα με το blog me που ανανεώνεται ημερησίως, και χρησιμεύει ως κατάλογος ελληνικών blogs. Κι αυτό μετά από γραπτή αίτηση.
Η ηλεκτρονική του διεύθυνσή είναι: http://monitor.vrypan.net/
"Διότι όλες αυτές οι φυσιοκεντρικές πεποιθήσεις και μοντέλα,οδηγούν στην καταστροφή του πλανήτη,με την υπερεκμετάλευση της φύσης,αφού όντως ο ισχυρός κατά τα φυσικά πρότυπα έχει δικαίωμα να γαμήσει όλο τον πλανήτη.Και ξεχνάτε ότι για αυτή την καθαρά φυσική αρχή, πρέπει να έχει καταστραφεί η γή αρκετές φορές (η τελευταία με τους δεινοσαύρους),αφού αυτή η φύση δέν μπορούσε να ελέγξει τις τεράστες δυνάμεις που εξασκούσε στον εαυτό της."
αυτα μεταξυ αλλων μας τα ειπε ο ασπικ .
πρωτα πρεπει να επισημανω οτι ο ασπικ μιλαει για τον χειμωνα που σκοτωνει τα αδυναμα ζωακια και για τον θανατο γενικα σαν να ειναι κατι γενικα κακο
αλλα με βαση ποιο συστημα αναφορας ειναι κακος ο θανατος ?
αν θεωρησουμε οτι "παν μετρον ανθρωπος" τοτε οτι ειναι αντιθετο στην ανθρωπινη λογικη ειναι γενικα κακο .
αρα αν επιλεξουμε ως συστημα αναφορας τον ανθρωπο ,τον επιδοξο θεο και υπερφιαλο "προστατη" της φυσης (συνηθως οι προστατες ειναι οι βιαστες) δε χρειαζεται ουτε να το συζητησουμε το θεμα
ας θεωρησουμε το συμπαν ενα τεραστιο ζωντανο οργανισμο ...και ας ειναι αυτος ο οργανισμος το συστημα αναφορας ...με τις ικανοτητες που εχει επιδειξει αυτος ο οργανισμος για αυτοϊαση στο βαθος του χρονου μαλλον δεν εχει σημασια η υπαρξη ή η εξαφανιση μας ...θα ελεγα οτι ισως ερθουν αλλοι και μετα παλι αλλοι κ.ο.κ. πριν το συμπαν γερασει .
και τωρα ας μιλησω γι αυτες τις "φυσιοκεντρικες " πεποιθησεις ...
δε μιλαω ασπικ για το πιο ισχυρο ειδος ή τον πιο ισχυρο οργανισμο που θα κανει αυτο που θελει
αλλα για ενα τεραστιο συνολο με τοσο μεγαλη δυναμικη που δεν εχει σημασια
τι θα κανει ποιος , παρα μονο για τον ιδιο και για τη συγκεκριμενη απειροελαχιστη χρονικη στιγμη .
Η ισοροπια του συνολου μπορει να ανατραπει μονο στιγμιαια και μπορει να ακολουθησει μονο μια αλλη ισοροπια .Η γραμμη της εξελιξης , ειναι μονο ενα συνολο σημειων που στο καθενα τους αντιστοιχει μια στιγμη ισοροπιας και φυσικα δεν εχουμε τα απαραιτητα δεδομενα για να την αποδωσουμε γραφικα...αυτο το λιγο που βλεπουμε ειναι μια μικρη μιζερη ευθεια γραμμουλα και ουτε να υποπτευομαστε δεν μπορουμε την ποικιλια που μπορει να εχει στο συνολο της αυτη η γραμμη ....
μετα απο ολα αυτα τι σημασια μπορει να εχει ο θανατος του μπαμπι του μικρου ελαφιου απο πεινα περα απ' το οτι συμμετειχε στο μεγαλο παιχνιδι για οσο χρονο μπορεσε ? και τι νοημα
εχουν τα δακρυα που ριχνει ο συγχρονος ανθρωπος για το χαμο του μπαμπι περα απ' το οτι ειναι ολοκληρωτικα ανικανος να αντιληφθει αυτο το μεγαλο παιχνιδι και αρτηριοσκληρωτικα επαρκως ηλιθιος για να καταλαβει οτι δεν ειναι ουτε θεος , ουτε ποτε θα γινει , ουτε ειναι το περιουσιο ειδος και ουτε υπαρχει κανενα περιουσιο ειδος ...απλα το συμπαν υπαρχει μεσα μας οσο και μεις υπαρχουμε στο συμπαν ...
κινδυνευουμε ομως με την εμμονη μας σε ανθρωποκεντρικη θεωρηση των πραγματων να γινουμε ο κλοουν του συμπαντος.
και κατι τελευταιο
λες
"Πάλι καλά λέφτυ που επιτρέπεις στον άνθρωπο να ζήσει.
Θα σου χει και υποχρέωση για αυτό"
ετσι οπως μαυρισαμε τη "ζωη" μας με ολη αυτη την ανθρωποκεντρικη φουσκα
και τη σκλαβια που επιβαλλουμε στους εαυτους μας δηθεν για χαρη του ανθρωπου και προσφατως για χαρη δηθεν ολων των ζωων και των φυτων (ποιος ξερει ...ισως δεν θ'αργησει η μερα που εμεις οι ανθρωποι θα αυτοχρησθουμε προστατες και των βραχων ακομα ) δεν ειναι παρα ενας παρατεταμενος συνεχης θανατος απογυμνωμενος απο οποιοδηποτε δυναμικο αναγεννησης .
στο δικο μου συστημα λοιπον δεν υπαρχουν διπολα τυπου καλος κακος , δυνατος αδυνατος ,φυση ανθρωπος, ανθρωπος ζωο κτλ.
ειμαστε ολοι ενα και υπαρχουμε ολοι στη φυση οπως και η φυση υπαρχει μεσα σ' ολους μας .
δεν υπαρχει επισης καμμια αναγκη για καμμια "προοδο" για καμμια κινηση εμπρος ...ολοι και ολα υπακουουν σε ενα γενικο κανονα ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ περα απο αυτους που βαζει καθενας στον εαυτο του και ολα ειναι αρμονικα μεσα σε μια υπεροχη αταξια...ο θανατος ,η βια και η καταστροφη δεν ειναι παρα εκφανσεις του ιδιου πραγματος του οποιου εκφανσεις ειναι και η ζωη , η αγαπη και η δημιουργια...αυτης της υπεροχης ,μυστηριωδους και αγνωστης γραμμης που ισως οπως κινειται στο χρονο να εκρυγνειτε σε πολλες γραμμες που κινουνται παραλλληλα προς ολες τις διαστασεις πριν στριψουν αποτομα για να συνευρεθουν
ερωτικα σε καποιο σημειο ...ισως παλι και οχι... ποιος νοιαζεται γι αυτο
τη στιγμη που ολα ειναι τοσο υπεροχα
αναρχα και απλα νοιωθει οτι συμμετεχει σε μια τεραστια συμπαντικη παρτουζα απολαμβανοντας καθε τι που φαινεται να συμβαινει?
δηλαδη
ζει χωρις φοβο και ενοχες αλλα με παθος
απλα ζει
τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο.
μετα απο ολα αυτα γινεται ευκολα αντιληπτο
οτι κανεις δε χρειαζεται να σωθει απο τιποτα
και αρα οι αληθινοι αριστεροι μπορουν να ειναι χρησιμοι μονο στον εαυτο τους
οντας ελευθεροι να παιξουν στο μεγαλο παιχνιδι οπως ακριβως επιθυμουν .
"Πρωτα πρεπει να επισημανω οτι ο ασπικ μιλαει για τον χειμωνα που σκοτωνει τα αδυναμα ζωακια και για τον θανατο γενικα σαν να ειναι κατι γενικα κακο"
Όχι ρε λέφτυ,δέν μιλάω για αυτά.Δυό σεντόνια έχω γράψει,δέν έχεις καταλάβει τι θέλω να πώ;
Δέν είναι το θέμα άν είναι καλός η κακός ο χειμώνας που σκοτώνει τα αδύναμα ζωάκια (προφανώς τίποτα δέν είναι,ούτε καλος ούτε κακός όπως συμφωνείς και εσύ.Χειμώνας είναι τα αδύναμα ζώα σκοτώνει και παγώνει).
Το θέμα είναι ότι εσείς βρίσκετε ερωτικό να σκοτώνει ο χειμώνας τα αδύναμα ζωάκια (όπως γράψατε εσύ και η διανάθενα).
Στην δική σας κακία η καλοσύνη λοιπόν αναφέρομαι και όχι στου χειμώνα.
Όπως αύριο η άρχουσα τάξη θα βρίσκει ερωτικη την φτώχεια και την εξαθλίωση της κατώτερης τάξης και των τριτοκοσμικών.Και θα παίρνει και ένα τσιπάκι,θα χώνει και ένα καλώδιο,για να είναι και ευτυχισμένη όπως μας λέει η διανάθενα στο άλλο μπλόγκ.Θα είναι η άρχουσα ευτυχία δηλαδή.
Για αυτά μιλάω λοιπόν.
Βέβαια δέν φαίνεται ότι σε πιάνει και η στενοχώρια αφού όπως λές παρακάτω: " μετα απο ολα αυτα τι σημασια μπορει να εχει ο θανατος του μπαμπι του μικρου ελαφιου απο πεινα περα απ' το οτι συμμετειχε στο μεγαλο παιχνιδι για οσο χρονο μπορεσε"
Όντως.Τι σημασία έχει να ψοφολογήσουν απο την πείνα μερικα εκατομύρια αφρικανόπουλα,πέρα ότι θα έχουν συμμετέχει στο μεγάλο παιχνίδι του καπιταλισμού για όσο χρόνο μπορέσαν.
Μετά από αυτά που λές,νομίζεις ότι εγώ ο ανθρωποκεντρικός γαμώ τον κόσμο,η εσύ ο ίδιος,ο φυσιοκεντρικός, μέσα απο την ισχύ που νομίζεις ότι σου δίνει ένα κάποιο υποτιθέμενο παιχνίδι,για όσο διάστημα είσαι υγιής και ικανός να το παίζεις;
Διότι φύση είσαι εσύ,εγώ,το ελάφι,και κάθε ένα πλάσμα.
Η φύση δέν είναι ούτε κανένα μεγάλο παιχνίδι,ούτε κανένας τεράστιος οργανισμός που λές αλλού,ούτε κανένα ισσοροπημένο σύστημα,ούτε τίποτα.Είναι πλάσματα που υπάρχουν,καταστρέφονται,ξαναγενιόνται και ξανακαταστρέφονται,υπακούοντας το καθένα στην ανεξέλεγκτη ορμή του.
Στην ισχύ τους.
Αυτό είναι η φύση.
Ανεξέλεγκτες επιμέρους δυνάμεις που συγκρουονται μεταξύ τους.
Άναρχες,χωρίς να συναποτελούν κανένα σύστημα,κανένα οργανισμό,ούτε να υπακούουν σε κανένα παιχνίδι.
Απλώς υπακούουν στις ορμές τους οπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ανόργανο κόσμο.
Υλικά που συγκρούονται και αλληλοκαταστρέφονται απο την ορμή τους χωρίς κανένα σχέδιο.
Το ότι μετέπειτα εμείς νομίζουμε πώς υπάρχει κάποιο σχέδιο,η παιχνίδι,η σύστημα,αυτό ωφείλεται στην ανικανότητά η ικανότητά μας να τους προσδίδουμε ένα σχέδιο(καθότι σχέδιο και σύστημα και αρμονία η παιχνίδι,περιέχουν μόνο η ποίηση, η τέχνη,η μουσική,και εν γένει ο Λογος.Είναι καθαρά ανθρώπινες ικανότητες η χαρίσματα δηλαδή).
Και από σκατά να ήταν ο κόσμος,πάλι αρμονικός θα μας φαινόταν.
Και άν δέν ήταν μεγάλος και να εξαπλωνόταν στο άπειρο,αλλά μικρός που να ΄χωραγε σε μιά δακτυλίθρα,και να μήν ήταν κοίλος η επίπεδος,αλλά τριγωνικός η οβάλ,ή να ήταν κόκκινος με κίτρινες ρίγες η πράσινος καρώ,όπως και να ταν πάλι αρμονικός θα μας φαινόταν.
Διότι ότι σχήμα δίνουμε στον κόσμο,είναι αυτό που θέλουμε εμείς να δώσουμε στον κόσμο.
Και έτσι το ερώτημα είναι γιατί να θέλουμε τον κόσμο έτσι και όχι αλλοιώς.
Που σημαίνει για να επανέλθω δηλαδή στο αρχικό ερώτημα,γιατί να αντλούμε ερωτισμό από τον χειμώνα που σκοτώνει το ελαφάκι και όχι από την άνοιξη που το κάνει να τρέχει χαρωπά στο λιβάδι;
Μετά από όλα αυτά γίνεται επίσης αντιληπτό,πώς σωστός αριστερός είναι αυτός που επεμβαίνει και σχηματίζει τον άναρχο κόσμο και τις δυνάμεις του.
Μπορεί να μήν το βρίσκουμε ερωτικό και να μήν μας σηκώνεται με αυτή την εκδοχή,αλλά δέν πειράζει,σώσαμε τον ελάφι απο τον χειμώνα τον πορνόγερο.
Και πάνω από όλα,έχει σχήμα και αρμονία,είναι ποίηση δηλαδή,γιατί ότι σκοπό έχει να εναρμονίζει τις ορμές, είναι τέτοια,ποίηση.
Αν η σχέση μας με τη φύση ήταν ζωντανή, δεν θα υπήρχε οικολογία.
Και αυτό που θριαμβεύει πια είναι η ενοχή μας που δεν κατορθώνουμε να αγαπήσουμε όχι το λύκο ή τον αγριόχοιρο η το ελαφάκι , αλλά τον άνθρωπο.
Η έλλειψη στοργής προς τον άνθρωπο καταυγάζει στην αδιαφορία για τα δάση, τις λίμνες, τα λιοντάρια που γερνάνε στην κατάθλιψη των κλουβιών τους και τα φυτικά είδη που οδηγούνται σε μετάλλαξη.
Για να μην πούμε και για την πανσέληνο, πάνω στην οποία οι πολυεθνικές εταιρείες φιλοδοξούν να προβάλλουν γιγαντιαίες διαφημίσεις.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, η ενοχή μας αυτή μας οδηγεί σε αναθεωρήσεις που ριζώνουν πολύ βαθύτερα, φτάνοντας μέχρι το αίσθημα αναισθητοποίησης του σύγχρονου ανθρώπου, τη μελαγχολία που προκαλεί η απομάκρυνσή του από τον αυθεντικό χωροχρόνο, στη σκιά της οποίας βιώνει την έλλειψη προτιμήσεων για οτιδήποτε ζει γύρω του.
Στο σύνολό τους, η πανίδα, χλωρίδα, καθώς και τα φυσικά φαινόμενα, του προσφέρονται εκ νέου για να διαλέξει, από το μηδέν, έχοντας ως γνώμονα όχι πλέον την ανάμνηση της οικειότητας με τα μυστήρια του δάσους αλλά την περίφημη «πληροφόρηση».
Εκείνο που εύκολα καταλαβαίνει κανείς είναι ότι η φύση, του ανθρώπινου όντος περιλαμβανομένου, έχει χάσει εντελώς τον ηθικό προσανατολισμό της, τη βαθύτερη σκοπιμότητα που σημαίνεται από την αναγνώριση της ομορφιάς και της αγάπης στην αρμονία και το δέος των αντιθέσεων.
Η φύση εξέλιπε.
Τη μελετάμε σαν ένα νεκρό σώμα και, προκειμένου να διαλέξουμε το στόχο του ενδιαφέροντός μας, περιμένουμε εντολές άνωθεν.
Μια και δεν αγαπάμε τίποτα, όλα φαίνονται εξίσου θεάρεστα.
Εξολοθρεύσαμε όχι μόνο τα ελαφάκια τους μονόκερους η τους λύκους αλλά τους μύθους.
Όμως οι μύθοι μεσολαβούσαν σε μια συμβολική λειτουργία, πρωτεύουσας θεραπευτικής και μορφωτικής σημασίας, ενώ εδώ, τώρα, σ' αυτή την επιφάνεια όπου τα πάντα συναιρούνται σε μια τάξη χωρίς πολικότητες, το παιδί αδυνατεί να επενδύσει την απραξία σε οτιδήποτε μεταφορικό.
Έτσι, τυφλώνεται. Γίνεται ικανό μόνον για επίλυση καθορισμένων, επιμέρους προβλημάτων, όπως στην οθόνη του υπολογιστή.
Μην μπορώντας πλέον να πολεμήσουμε το κακό, αφού αυτό ξεχωρίζει από το αντίθετό του όλο και πιο ανεπαίσθητα, στρέφουμε τη φροντίδα μας στην εξαφάνιση των συμβόλων του.
ΥΓ. Για παράδειγμα στην παράδοση και τη λογοτεχνία, ο λύκος είχε ήδη τιμηθεί και με το παραπάνω, χάρη στις μυθοπλασίες των μωρών που ανατράφηκαν όπως ο Ρώμος και ο Ρωμύλος ή ο Μόγλης, και η εκ των υστέρων ολοκληρωτική αθώωσή του δεν θα ήταν διόλου απαραίτητη ψευτοπαρηγοριά, αν δεν διαισθανόμαστε, βαθύτερα απ' ό,τι το δάγκωμα οποιουδήποτε άγριου ζώου, τον ιστορικό αποκλεισμό μας από τη συγκίνηση απέναντι σ' εκείνο που κάποτε υπήρξε η Φύση, το σπίτι μας.
Ο λύκος δεν είναι φίλος σου. Ο τυραννόσαυρος δεν είναι φίλος. Ούτε καν ο γάτος δεν είναι αληθινός φίλος.
Ψάξε λοιπόν αριστερέ άνθρωπε για έναν άνθρωπο.
Εξάλλου, homo homini lupus, ο άνθρωπος είναι (ήδη, ανέκαθεν), για τον άνθρωπο, λύκος: στο καθρέφτισμα πάνω στον όμοιό του, ο λυκόφιλος μπορεί ν' αρχίσει να δοκιμάζει, καχύποπτα έστω στην αρχή, φιλίες με δίποδα.
Νιαου..
ο κοσμος , το συμπαν , η γη , το ελαφακι δεν εχουν αναγκη να σωθουν
τι σε κανει να πιστευεις ασπικ οτι το ελφακι πρεπει να σωθει απ' το χειμωνα
ή οτι εγω οταν αρρωστησω πρεπει ντε και καλα να γινω καλα ...ναι δε λεω θα κανω οτι μπορω για να γινω καλα για διαφορους λογους ,αλλα απο κει και περα δε θα τελειωσει και τιποτα αν δεν γινω ...και το ελαφι θα κανει οτι μπορει για να επιβιωσει αλλα αν δεν τα καταφερει δεν τρεχει τιποτα ...
οι καλοι αριστεροι λοιπον ευθυνονται
για το σημερινο μας χαλι ? για την απομακρυνση μας απο τη φυση ,για την αρνηση μας νακαταναοησουμε το απλουστερο πραγμα ...
το λες και μονος σου ρε ασπικ
φυση λες ειμαι εγω εσυ και το ελαφι και καθε πλασμα (εγω λεω το ιδιο λιγο πιο πριν λεγοντας οτι η φυση ειναι μεσα μας κι εμεις μεσα στη φυση ,αυτο βεβαιως δε συμβαινει τωρα χαρη στον "αριστερο ανθρωπο", αλλα θα επρεπε να συμβαινει αν αφηναμε ησυχη τη φυση να δουλεψει μονη της και δε θελαμε σαν "καλοι αριστεροι" αρχικα να σωσουμε τον ανθρωπο και μετα τα ελαφακια και στο τελος την ιδια τη φυση λες και ειναι κατι αλλο απο εμας .
εμεις οι ιδιοι με τον μεγαλοϊδεατισμο μας και τις φοβιες μας να σωσουμε τα παντα, λες και απειλουνταν απο τιποτα ,γιναμε απο μερος της φυσης βιαστες της και ταυτοχρονα επιδοξοι σωτηρες της ενω ταυτοχρονα προβαλλουμε τις φοβους μας πανω σ'αυτην .
αναρωτιεσαι γιατι δεν ειναι ερωτικο το ελαφακι που παιζει στο λιβαδι την ανοιξη και ειναι ερωτικο το ελαφακι που ψυχοραγει κατω απ' το βαρος του χιονιου
η απαντηση ειναι προφανης και την εχω δωσει ηδη λεγοντας
"ολοι και ολα υπακουουν σε ενα γενικο κανονα ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ περα απο αυτους που βαζει καθενας στον εαυτο του και ολα ειναι αρμονικα μεσα σε μια υπεροχη αταξια...ο θανατος ,η βια και η καταστροφη δεν ειναι παρα εκφανσεις του ιδιου πραγματος του οποιου εκφανσεις ειναι και η ζωη , η αγαπη και η δημιουργια...αυτης της υπεροχης ,μυστηριωδους και αγνωστης γραμμης που ισως οπως κινειται στο χρονο να εκρυγνειτε σε πολλες γραμμες που κινουνται παραλλληλα προς ολες τις διαστασεις πριν στριψουν αποτομα για να συνευρεθουν
ερωτικα σε καποιο σημειο ...ισως παλι και οχι... ποιος νοιαζεται γι αυτο
τη στιγμη που ολα ειναι τοσο υπεροχα
αναρχα και απλα νοιωθει οτι συμμετεχει σε μια τεραστια συμπαντικη παρτουζα απολαμβανοντας καθε τι που φαινεται να συμβαινει?"
δηλ. καθενας απολαμβανει οτι γουσταρει ..θα μπορουσα αντιστρεφοντας την ερωτηση σου να σε ρωτησω ..γιατι πρεπει να ειναι ερωτικο ΜΟΝΟ το ελαφακι που χοροπηδαει στο λιβαδι και οχι το λιονταρακι που κυνηγαει το ελαφακι για να το φαει με την παρεα του ?
(ο ερωτας και ο θανατος ειτε το θελουμε ειτε οχι ηταν παντα συναφη θεματα και οπως τα λεω εγω ηταν το ιδιο θεμα ο ερωτας η ζωη και ο θανατος )
εδω ομως υπαρχει μεγαλο θεμα φιλε ασπικ ...γιατι μη μου πεις ...η μεγαλη πλειοψηφια των ανθρωπων βλεπει ερωτικο το ελαφακι που χοροπηδαει και αηδιαστικο ή ανατριχιαστικο το λιονταρακι που κυνηγαει και ξεκοκκαλιζει το ελαφακι
πολλοι μαλιστα απ' τους "καλους αριστερους" που λες , ανατριχιαζουν οταν βλεπουν το σφαχτη να σφαζει το μασχαρι και για να σας δωσω να καταλαβετε καλυτερα τι σημαινει να εισαι μεσα στη φυση κι αυτη μεσα σε σενα (ΣΑΝ ΚΑΛΟς ΤΣΟΜΠΑΝΑΚΟς)σε μια σχεση ερωτικη οπου γινεσαι ενα με τη φυση θα σας αφιερωσω το ποιημα του πατριωτη μου ,που το εζησα πολλες φορες απο μικρος καθε πασχα και χριστουγεννα και καθε αγιου κωσταντινου κι ελενης και συνεχιζω να το ζω καθε φορα που επισκεπτομαι το φιλο μελετιο και τον παρακολουθω να χαϊδευει και να φιλαει τα μοσχαρια , τα κατσικακια και τα γουρουνακια που μεγαλωνει για να τα σφαξει καποια στιγμη αργοτερα ....
Θυσία (Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ)
Το μυτερό σου το σκουφί,
Μίδ' απ' την άτριχη κορφή
πέτα κάτω
και φέρε απ' το χλωρό τ' αχούρι
το διχρονίτικο γαϊδούρι
το βαρβάτο!
Που λάμπ' η πέτσα του γιαλί
και κανείς δεν το καβαλλεί
και τη νιότη
την απερνάει στα πισινά του
ολόρθο, κ' είναι τ' αχαμνά του
όλο αξιότη!
Φέρτο στη μέση τ' αλωνιού
και στο ριζό του πλατανιού
ρίχτο χάμου,
είνα' η σειρά του να δοξάσει
τους γόνιμους θεούς, να πιάσ' η
προσφορά του!
'Πόψε παντρεύομαι, γι' αυτό
σου άξιζε τέτιο ένα σφαχτό
κοτσονάτο,
εσένα, Πρίαπε, ασκημομούρη,
πούσαι κι' εσύ σαν το γαϊδούρι,
το βαρβάτο!
Κατ αρχήν,με τον αριστερό λόγο (και τους αριστερούς) δέν αναφέρομαι κομματικά βέβαια,ούτε και τόσο πολιτικά,αλλα κυρίως σάν τον αντιλόγο-αντίλογο,που έρχεται να διαρρήξει την λεία επιφάνεια των ορθολογικών συνηθειών μας.
Για τα άλλα που λές λέφτυ,νομίζω πώς έχει απαντήσει ήδη ο άτομαντ.
Άν είχαμε ζωντανή σχέση με την φύση δηλαδή όπως είπε ( ο άτομαντ),θα έπρεπε να σώσουμε το ελαφάκι που με ρωτάς,ακολουθώντας έτσι όλη την διαδικασία της δυναμικής του ανθρώπου,ηθικής και πνευματικής,που είναι ο αγώνας,το πένθος,ο θάνατος ή η σωτηρία και στο τελος η λύτρωση ανακούφιση,ο εξαγνισμός.Να ακολουθούσαμε δηλαδή όλη την δραματουργία,και μετά εντάξει να πουμε ότι ήταν ερωτική η εμπειρία άν το θέλεις.
Τώρα όμως,γλυστρώντας σε μιά πληροφοριωτική (κατά το ψυχωτική) επιφάνεια,από το τέλος στην αρχή,ή απο το τίποτα στο όλον και από το όλον στο τίποτα,καταλήγουμε τελικά στο μηδέν,όπου ο οποιοσδήποτε ερωτισμός δέν βγαίνει από τον χειμώνα ή από την άνοιξη,από το αρνί η από τον λύκο,αλλά από αυτό το ίδιο το μηδέν.
Μηδενικός ερωτισμός δηλαδή.
Πιο απλά,ο άνθρωπος ο οποίος ζούσε στην φύση και ήταν εξοικειωμένος με αυτήν,στον ερχομό του χειμώνα και του κρύου,του θανάτου που παραμονεύει να πάρει το αδύναμο ζώο ή και άνθρωπο,πάντα θα ριγούσε η ψυχή του,θα έτρεχε θα αγωνιζόταν να σώσει ότι μπορεί,θα πενθούσε,θα έκλαιγε,θα φώναζε θα φοβέριζε θεούς φύση και δαίμονες,και όταν ερχόταν η άνοιξη,όταν το έργο είχε τελειώσει μπορει να έλεγε τελικά ότι όλο αυτό είχε ερωτισμό.
Ποτέ όμως δέν θα το έλεγε κατά την διάρκεια του χειμώνα.
Κατάλαβες ποιά είναι η διαφορά.
Εσείς όμως,παρακάμπτετε όλη την παράσταση,βάζετε και ένα τσιπάκι όπως λέει η άλλη η τρελλέγκω και χωρίς κανένα βίωμα καταλήγετε στον ερωτισμό.
Για τον άνθρωπο που είχε ζωντανή σχέση με την φύση,αυτή (η φύση) δέν ήταν ένα αφηρημένο σύστημα.Φύση ήταν το κάθε επιμέρους πλάσμα της,στοιχείο και φαινόμενο που ερχόταν συμπαραστάτης ή αντιμέτωπος.
Και εκεί είναι η βασική μας διαφωνία,αφού εσύ βλέπεις την φύση σάν ένα σύνολο που ούτως η άλλως αποτελείται από διάφορα επιμέρους στοιχεία,ενώ εγώ σάν επιμέρους στοιχεία που ούτως η άλλως αποτελούν ένα σύνολο.
Και τέλος πάντων εντάξει καταλαβαίνω τι θέλεις να πείς,ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πώ και εγώ,αλλά καλό είναι να το παίζουμε και λίγο βλάκες η λίγο σοφοί όπως είπε και το χαμίνι,για να μπορούμε να πουμε ακόμη περισσότερα και να καταλάβουμε εντέλει ακόμη λιγότερα.
Νομίζω το εξαντλήσαμε το θέμα,εξαντληθήκαμε και εμείς πέρα δώθε στα μπλόγκ.
Άντε βάλτε το επόμενο να δούμε τι μαλακίες θα πουμε πάλι.
ΒΓ Και ο πατριώτης σου καλά τα λέει.
Δέν θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε.
Άν και δέν ξέρω τι με σιγουριά να εκλάβουμε σάν σοβαρό και τι σάν σατυρικό από το καλλιτέχνημα του βάρναλη.
ρε ασπικ μη μου λες οτι δεν εχω τετοια βιωματα
για το βαρναλη να σου πω οτι μονο οποιος εχει ζησει παλιους ανθρωπους απο βορεια θρακη ή ανατολικη ρωμυλια
μπορει να καταλαβει οτι ολα αυτα τα εννοει 100%
οι υπολοιποι μπορει να αμφιβαλλουν γιατι ισως δεν το χωραει το κεφαλι τους
δηλ. πως μπορει να αγαπας κατι και να το σφαζεις
αν δεν ειχαμε απομακρυνθει απ' τη φυση θα το καταλαβαιναμε απολυτως
και ειτε θα σωζαμε το ελαφακι ή θα το εκτελουσαμε για να το φαμε
(φυσικα ετσι οπως τα καναμε τωρα αυτος που σκοτωνει ελαφια μονο απολυτως μαλακας μπορει να ειναι χειμωνα καλοκαιρι)
τι να πω αλλο για να νοιωσεις το βαρναλη
να σου πω για το αρνακι που μεγαλωναμε το πασχα με λατρεια για να το σφαξουμε και παλι με λατρεια
γιατι πρεπει να ξερεις οτι το σφαξιμο αν δεν το κανεις με αγαπη
το κρεας χαλαει ..ο φιλος ο μελετης που ελεγα επαιρνε σφαχτες για να σφαζουν τα γουρουνακια τα χριστουγεννα και επειδη δεν του αρεσε να βλεπει τους επαγγελματιες σφαχτες να τα σφαζουν αδιαφορωντας γι αυτα , αποφασισε να τα σφαζει μονος του ..πριν βυθισει ενα μακρυ κοφτερο μαχαιρι σα σουβλι βαθεια πισω στο σβερκο τους και τα σωριασει κατω χωρις καλα καλα να προλαβουν να τσιριξουν και πριν ακριβως μετα απο αυτο τους κοψει την καρωτιδα κι αρχισουν να σφαδαζουν μεσα σε μια λιμνη αιματος ,που μεγαλωνει συνεχεια τροφοδοτουμενη απο ενα καυτο κοκκινο πιδακα αιματος ο οποιος ξεχυνεται απ' το λαιμο τους και γεμιζει την ατμοσφαιρα σιγα σιγα με μια αλμυρη μυρωδια ,
τα αποχαιρετουσε με λογια γλυκα και παρηγορητικα ...
"αντε παληκαρι μου , αντε αγορι μου , αντε καμαρι μου ...ηρθε η ωρα αστερι μου " και τα χαϊδευε στο μουσουδι απο πανω μην του φανε και κανα χερι...απο μικρα τα μεγαλωνει με το μπιμπερο...
Κάτσε βρε Ασπικ. Πώς το κλείνεις δηλαδή έτσι στα βιαστικά το θέμα; Ακόμα ούτε 532 ποστ δεν γράψαμε. Ε; Χμ; Γκρ; Με έχει πιάσει το νευρικό μου γιατί εγώ έγραψα ολόκληρη διατριβή προκειμένου να καταλάβουμε την ροή της συζήτησης και να βγάλουμε ένα συμπέρασμα. Τι έτσι νόμισες! Γράφουμε για να σκεπτόμαστε και σκεπτόμαστε για να γράφουμε; Μα τι καπιτάλας είσαι εσύ βρε παιδάκι μου, να καταναλώνεις έτσι τα θέματα! Τι θα πει «το εξαντλήσαμε το θέμα, εξαντληθήκαμε και εμείς πέρα δώθε στα μπλόγκ».
Θα διαβάσεις κακομοίρη μου όσα έγραψα μέχρι να εμφανιστεί ο «νέος αριστερός λόγος» ....άντε, φόρα τα γυαλιά σου και άρχισε να διαβάζεις:
Αρχίζω.....
«Μου άρεσε πολύ η παρομοίωση του Χειμώνα με πορνόγερο. Κάποιον που δεν έχει το δικαίωμα να εμπνευστεί έρωτα για κάτι που σφύζει από ζωντάνια και που όμως μέσα από την «ασέλγειά» του, λειτουργεί συνειδητά σαν έμπειρος «εραστής» προκειμένου το «θύμα του» να μυηθεί στην «σκοτεινή πλευρά» του έρωτα, τέτοια κάθε πλευρά του έρωτα που «θανατώνει» πλευρές του εαυτού μας. Εκεί νομίζω κινείται και η έκφραση sugar daddy.= ένας πατέρας που μας θανατώνει με «ζάχαρη» για να ζήσουμε. Που επιβάλλει τον δικό του Νόμο, την «νυχτερινή» πορεία μας μέσα στην σιωπή. Θυμίζει λίγο η πορεία της θλίψης την κατάδυση στον «Κάτω Κόσμο» για την οποία τόσοι ποιητές μίλησαν αναφερόμενοι στην εσωτερικότητα.
Αλλο στοιχείο που μου άρεσε ήταν η ιδέα του «στεγανού» που εισάγεις με το «καταφύγιο» για τον λόγο ότι με παραπέμπει σε μια ψυχρόαιμη στάση απέναντι στη «θλίψη» ή τις «θλίψεις» των θανάτων μας . Νομίζω ότι τελικώς είναι θέμα εμπειρίας το να φροντίζει κανείς να έχει προσωπικά εσωτερικά καταφύγια όπου θα ταμπουρώνεται σε τέτοιες περιόδους που δεν είναι μια ούτε δύο ούτε τρεις κατά την διάρκεια της ζωής μας – αυτή τη σημασία της περιοδικότητας των θλίψεων έχει νομίζω κι ο τίτλος σου το «πρώτο» χιόνι. Καταφύγια ώστε να μπορεί κανείς να διατηρεί την διαύγειά του, να φυσά το «βοριαδάκι» και να πραγματοποιεί ενδοσκόπηση. Να είναι παρατηρητής των εσωτερικών διαδικασιών σαν να στέκεται σε ύψωμα και να παρατηρεί το λευκό τοπίο μέχρι ο θάνατος να φύγει για «αλλού»...
Και τέλος, τα «ηλεκτρικά φώτα» είναι ένα εύρημα καλό, βλέπε κάθε αντίσταση του ανθρώπου να ματαιώσει αυτή την τελετουργία θανάτου/ζωής, ένα «φάλτσο», μια παραφωνία στις ισορροπίες που μας διέπουν – γιατί ο χειμώνας είναι ιδιότητα εγγενής της Φύσης, επομένως και οι «θάνατοί μας» είναι εγγενής μας ιδιότητα. Αυτή η εμμονή που μας διακατέχει να αποφεύγουμε τον κύκλο της ζωής, να μην γνωρίζουμε την θλίψη, να δεχτούμε δηλαδή μιαν Αλήθεια».
(Εδώ είδα την «μυστικιστική» πλευρά του Χειμώνα. Περιόδους θλίψεις που περνούμε στη ζωή μας. Μίλησα για «εσωτερικά» καταφύγια. Και για μια αλήθεια κατά την γνώμη μου: ότι δεν υπάρχει βίος ασυννέφιαστος και ότι ακόμα τα «σύννεφα» είναι απαραίτητα για την εσωτερική- ψυχική βελτίωση του ανθρώπου. Για το θέμα του ερωτισμού που ενόχλησε τον Ασπικ έχω να πω ότι κάθε θλίψη έχει ένα στοιχείο ερωτικό μιας και κατά την γνώμη μου πάλι και στο έρωτα γνωρίζουμε την θλίψη και αυτό είναι ακριβώς που τον μεταστρέφει σε αγάπη. Με άλλο λόγια δίχως το σταυρό του ο άνθρωπος δεν γίνεται να περάσει από το ζωώδες του στο «ανθρώπινο» δηλαδή την τελείωσή του).
Ασπικ
«..... το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι και ο χειμώνας είναι χειμώνας.Και όταν κάνει κρύο,όταν υπάρχει πείνα,υπάρχει οδύνη πόνος και συμφορά.Το ότι εμείς έχουμε εξασφαλιστεί απο΄τον χειμώνα και τον βλέπουμε μέσα από τις τηλεοράσεις και τα ζεστά μας διαμερίσματα,δέν σημαίνει ότι ο χειμώνας και ο θάνατος δέν υφίσταται στην πραγματικότητα σάν κάτι τρομερό και φοβερό.
Με αυτές τις βολικές αντιλήψεις που έχετε, χάνουμε την επικότητά μας απέναντι στη φύση,κινδυνεύοντας να ευνουχιστούμε μέσα στις ψευδαισθησεις του αφασικού μας πολιτισμού».
( Συμφωνώ. Οχι μόνο δεν αντιλαμβανόμαστε τον βιολογικό θάνατο που υπάρχει «εκεί έξω» σε κάτι αδέσποτα που τρεμοκουκουρίζουν, στα φύλλα που πέφτουν, στους άστεγους που παγώνουν στα παγκάκια- αλλά ούτε και τον δικό μας βιολογικό θάνατο του κορμιού μας που χαλαρώνει στην πολυθρόνα με το τι-βι κοντρόλ στο χέρι και που είναι συνέπεια ενός «εσωτερικού» θανάτου που οφείλεται στην απομάκρυνσή μας από την φύση. Υπάρχει ένα αίσθημα «αθανασίας» στο περιβάλλον μας που καλλιεργείται από τις αστραφτερές εικόνες των διαφημίσεων αλλά και τα αστραφτερά αυτοκίνητα στους δρόμους. Υπάρχει επίσης ένα αίσθημα δύναμης της τεχνολογίας που πλανάται πάνω από την Αττική οδό, τις γέφυρες, τον προαστιακό και τόσα άλλα. Ολα αυτά εξαφανίζουν την «καταγωγή» μας... και μας αποκοιμίζουν μέσα στην ψευδαίσθηση...
Παλαιότερα ο άνθρωπος ερχόταν καθημερινά σε επαφή με τον θάνατο μέσω των ζωντανών που διατηρούσε στην αυλή του. Και μέσα από το χώμα που είχε μέσα σκουλήκια. Τώρα πότε πατάμε χώμα; Πόσο συχνά το μυρίζουμε; Ακόμα και οι κηδείες που γίνονταν στα σπίτια τις έχουν τώρα αναλάβει οι ειδικοί.
Αλλά Ασπικ για ποια «επικότητα μιλάς. Πώς γίνεται να έχεις επικότητα απέναντι στο μοιραίο; Εκτός ίσως από περιόδους «μάχης» όπου προβάλλεις το στήθος σου ή σε περιπτώσεις σαν εκείνες που περιγράφονται στον Ζορμπά.....)
Λέφτυ
«θεωρω οτι η υπαρξη μας εχει νοημα μονο σαν μερος ενος συνολου οπως ειναι η φυση ή το συμπαν .δεν ειμαστε πλασμενοι για την ευτυχια , ετσι κι αλλιως .ο σκοπος της ζωης μας δεν ειναι η ευτυχια και η χαρα ή η θεωση αλλα η ιδια η ζωη.η ζωη μας(και ο θανατος βεβαια) ειναι ενα γραναζακι οπως τοσα και τοσα αλλα σ'ενα τεραστιο ζωντανο οργανισμο.
γι αυτο λοιπον δεν εχει καμμια απολυτως σημασια το ποσα φαρμακα θα παρουμε για να νοιωσουμε ευτυχεις
για την ακριβεια δεν εχει καμμια σημασια να νοιωσουμε ευτυχεις ...
.....
σημασια εχει απλα να ζησουμε
χωρις φοβο αλλα με πολυ παθος.
να ζησουμε τη στιγμη - να ζησουμε αφου δεχτουμε την αληθεια»
(χμ....κάτσε τώρα! Πρώτα –πρώτα φιλαράκο όταν μιλάς για «νόημα της ύπαρξης» και για « σκοπό της ζωής μας» σημαίνει ότι «ψάχνεσαι». Και από την στιγμή που το κάνεις Λεφτυράκη δεν είναι δυνατόν να ζούμε μόνο για να ζούμε, ως απλοί οργανισμοί δηλαδή, σαν «γρανάζια» ενός μηχανισμού. Διότι λέφτυ μου, έχουμε πει 100 φορές ότι ο άνθρωπος διαφέρει από τα άλλα ζωντανά πλάσματα από την «συνείδηση» της υπάρξεώς του. Εχει την έννοια του χρόνου και του θανάτου. Επομένως, ακόμα και αν δεχτούμε ότι τελικώς είμαστε μια «μύγα» μέσα στο ζωικό βασίλειο –ή το σύμπαν- αυτό δεν αρκεί να μας ανακουφίσει πνευματικά. Εξελιχθήκαμε. Δεν είμαστε πια απλοί πίθηκοι. Είμαστε πίθηκοι νοήμονες που χρειαζόμαστε ένα λόγο για να νιώσουμε ευτυχία. Δεν είμαστε γρανάζια. Είμαστε έξυπνα γρανάζια που θέλουνε «λαδάκι» για να γυρίζουνε. Πώς γίνεται βρε λέφτυ να ζούμε με «πάθος» αν πιστέψουμε ότι είμαστε ένα γρανάζι που γυρνά μόνο για να δουλέψει η μηχανή; Αυτό θα αντιστοιχούσε με τις θεωρίες που ανέπτυξαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα όπου ο άνθρωπος είχε υποβιβαστεί σε άτομο. ...αυτό στην περίπτωση που συζητούμε θα μας οδηγούσε σε μαρασμό).
Ασπικ
« χειμώνας που παγώνει και φέρνει τον θάνατο στα αδύναμα και άρρωστα πλάσματα,ο ισχυρός που τρώει τον ανίσχυρο και λοιπά και λοιπά,έστω και άν κρατούν σε μιά ισσοροπία την φύση,αντιστοιχούν όμως στον όλο και πιο αδίστακτο καπιταλισμό που εγκαταλείπει όλο και περισσότερο κάθε προνοιακή ανθρωπιστική πολιτική.Ισσοροπημένος είναι και αυτός,( ο καπιταλισμός)δέν λέει κανείς το αντίθετο,για αυτό και μπορεί και επιβιώνει.
Είναι όμως απάνθρωπος.
Άν λοιπόν εμπνεόμαστε από την βαρβαρότητα της φύσης για να φτειάχνουμε τέτοιες βάρβαρες κοινωνίες με στόχο μόνο απλώς την επιβίωσή μας όπως λέτε,τότε αξίζει στον πλανήτη να του συμβεί αυτό που μέχρι τώρα φαίνεται αναπόφευκτο.
Η καταστροφή του.
Για αυτό ακριβώς και ο άνθρωπος,με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του,τα ανθρώπινα,(αλτρουισμό,πρόνοια και όλα αυτά που θεωρείται μή φυσικά λές και ο άνθρωπος ήλθε απο το διάστημα),είναι και αυτός εξισσοροπιστικός παράγοντας της φύσης,πιθανόν για να ελέγξει αυτές τις αυτοκαταστροφικές φυσικές δυνάμεις.
Αυτόν τον έλεγχο των φυσικών δυνάμεων συμβολίζει ο θεός.
Για αυτό και οτιδήποτε και στη φύση,είναι αληθινά εξισσοροπιστικό και αρμονικό,μόνο όταν φέρει αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε σάν "θείο λόγο".
(Ωχ! Και πάνω που έλεγα για τα κομμουνιστικά καθεστώτα! Και το καπιταλιστικό σύστημα επομένως όπως λες Ασπικ, έφεραν τον άνθρωπο στο ίδιο αποτέλεσμα αλλά από .....άλλο δρόμο. Τι να κάνουμε τότε; Αν και δεν νομίζω ότι ο Λέφτυ δίνει πολιτική χροιά στην κοσμοθεωρία του. Απλώς προσπαθεί να βρει ένα «καταφύγιο» σε μια θεωρία που μου θυμίζει κατά πολύ κάτι που είχα γράψει παλιότερα για τα «κεράκια». Τις ανθρώπινες ζωές –ή «ζωούλες- που τις «ανάβει» κάποιος και μετά φσσσσσςςςςς σβήνουνε από τον αέρα...
Αν λοιπόν ούτε το κομμουνιστικό σύστημα που είναι ισοπεδωτικό ούτε το καπιταλιστικό που είναι ανθρωποφάγο και ισοπεδωτικό με διαφορετικό τρόπο -επομένως εξ ίσου βάρβαρα και τα δυο- αλλά ούτε και η εικόνα «των κεριών» που είναι καταθλιπτική, τότε ποια είναι η λύση; Ο ασπικ υποστηρίζει ότι υπάρχει στον άνθρωπο μια εγγενής τάση για αλτρουισμό, για ευγενή αισθήματα και λοιπά. Ας το δεχτούμε. Ομως Ασπικ σε ποιο σύστημα έχουν ευκαιρία αυτά τα πράγματα, αφού στα 2 επικρατέστερα σαμποτάρονται; Δεν βλέπω η ανθρωπότητα να πηγαίνει καλύτερα από τα ευγενή χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αντίθετα και αυτά τα χρησιμοποιεί για να κάνει δήθεν « ανθρωπιστικούς» πολέμους ή στην καλύτερη περίπτωση για να καλύψει το φόβο του για τις συνέπειες των πράξεών του όταν καταλαβαίνει ότι δεν τον παίρνει να είναι άλλο «κακός».)
Λεφτυ
«δε μιλαω για το πιο ισχυρο ειδος ή τον πιο ισχυρο οργανισμο που θα κανει αυτο που θελει αλλα για ενα τεραστιο συνολο με τοσο μεγαλη δυναμικη που δεν εχει σημασια τι θα κανει ποιος , παρα μονο για τον ιδιο και για τη συγκεκριμενη απειροελαχιστη χρονικη στιγμη .
Η ισοροπια του συνολου μπορει να ανατραπει μονο στιγμιαια και μπορει να ακολουθησει μονο μια αλλη ισοροπια .Η γραμμη της εξελιξης , ειναι μονο ενα συνολο σημειων που στο καθενα τους αντιστοιχει μια στιγμη ισοροπιας και φυσικα δεν εχουμε τα απαραιτητα δεδομενα για να την αποδωσουμε γραφικα...αυτο το λιγο που βλεπουμε ειναι μια μικρη μιζερη ευθεια γραμμουλα και ουτε να υποπτευομαστε δεν μπορουμε την ποικιλια που μπορει να εχει στο συνολο της αυτη η γραμμη ....
ας θεωρησουμε το συμπαν ενα τεραστιο ζωντανο οργανισμο ...και ας ειναι αυτος ο οργανισμος το συστημα αναφορας ...με τις ικανοτητες που εχει επιδειξει αυτος ο οργανισμος για αυτοϊαση στο βαθος του χρονου μαλλον δεν εχει σημασια η υπαρξη ή η εξαφανιση μας ...θα ελεγα οτι ισως ερθουν αλλοι και μετα παλι αλλοι κ.ο.κ. πριν το συμπαν γερασει .
μετα απο ολα αυτα τι σημασια μπορει να εχει ο θανατος του μπαμπι του μικρου ελαφιου απο πεινα περα απ' το οτι συμμετειχε στο μεγαλο παιχνιδι για οσο χρονο μπορεσε ? και τι νοημα εχουν τα δακρυα που ριχνει ο συγχρονος ανθρωπος για το χαμο του μπαμπι περα απ' το οτι ειναι ολοκληρωτικα ανικανος να αντιληφθει αυτο το μεγαλο παιχνιδι και αρτηριοσκληρωτικα επαρκως ηλιθιος για να καταλαβει οτι δεν ειναι ουτε θεος , ουτε ποτε θα γινει , ουτε ειναι το περιουσιο ειδος και ουτε υπαρχει κανενα περιουσιο ειδος ...απλα το συμπαν υπαρχει μεσα μας οσο και μεις υπαρχουμε στο συμπαν ...»
( εδώ Λέφτυ το εξετάζεις το θέμα διαχρονικά. Τι μετράμε μέσα στους αιώνες; Τι σημασία έχουν λίγα χρόνια ζωής στα άπειρα χρόνια του πλανήτη; Τι σημασία έχει να κλαίμε για ένα ακόμα κεράκι που έσβησε;
Δε συμφωνώ! Κάθε άνθρωπος Λέφτυ μας είναι ένα Σύμπαν. Κάθε ζωή άπειρος χρόνος. Μπορεί μετά από εμάς να έλθουν άλλοι. Μπορεί πριν από εμάς να ήταν άλλοι. Αλλά τώρα που είμαστε εμείς σημειώνουμε πάνω στον Χάρτη το στίγμα μας. Το χρόνο που το εκπέμψαμε, τις συνθήκες γύρω μας, τι είδαμε, τι προσθέσαμε, τι αφαιρέσαμε....και αυτό είναι το «παιγνίδι» που προσωπικά το βρίσκω μεγαλειώδες. Λέω «παιγνίδι» γιατί μάλλον ο Ασπικ ενοχλήθηκε από την λέξη δίνοντάς της πολιτική προέκταση- κι εσύ βρε άσπικ εκεί το μυαλό σου, στο τζόγο...)
Ασπικ
«Δέν είναι το θέμα άν είναι καλός η κακός ο χειμώνας που σκοτώνει τα αδύναμα ζωάκια (προφανώς τίποτα δέν είναι,ούτε καλος ούτε κακός όπως συμφωνείς και εσύ. Χειμώνας είναι τα αδύναμα ζώα σκοτώνει και παγώνει).
Το θέμα είναι ότι εσείς βρίσκετε ερωτικό να σκοτώνει ο χειμώνας τα αδύναμα ζωάκια (όπως γράψατε εσύ και η διανάθενα).
Στην δική σας κακία η καλοσύνη λοιπόν αναφέρομαι και όχι στου χειμώνα.
Όπως αύριο η άρχουσα τάξη θα βρίσκει ερωτικη την φτώχεια και την εξαθλίωση της κατώτερης τάξης και των τριτοκοσμικών.Και θα παίρνει και ένα τσιπάκι,θα χώνει και ένα καλώδιο,για να είναι και ευτυχισμένη όπως μας λέει η διανάθενα στο άλλο μπλόγκ.Θα είναι η άρχουσα ευτυχία δηλαδή.
Τι σημασία έχει να ψοφολογήσουν απο την πείνα μερικα εκατομύρια αφρικανόπουλα,πέρα ότι θα έχουν συμμετέχει στο μεγάλο παιχνίδι του καπιταλισμού για όσο χρόνο μπορέσαν».
( Ορίστε! Είδες τι κάνεις βρε Λέφτυ όταν μιλάς για «παιγνίδια». Μας κατηγορεί τώρα ο Ασπικ ότι ερωτοτροπούμε με την άρχουσα τάξη και ότι θέλουμε να εμφυτεύουμε τσιπάκια στα «μυαλά» των «εργατών» !!!
Εγώ όμως άσπικ εξήγησα ότι συνέδεσα τον «έρωτα» με τον «σταυρό». Οπως εξήγησα ότι συνέδεσα το τσιπάκι με τους ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται σε εξάρτηση από χημικές ουσίες είτε επειδή είναι άρρωστοι είτε επειδή γεννήθηκαν άρρωστοι. Γιατί υπάρχει και αυτή η περίπτωση. Καλύτερο μου φαίνεται να συζητήσουμε γιατί αρρώστησαν συγκεκριμένα να δούμε πώς το σύστημα τους αρρώστησε και τι μπορεί να γίνει ώστε το σύστημα να μην αρρωσταίνει τους ανθρώπους. Η, να συζητήσουμε γιατί μερικοί άνθρωποι γεννιούνται άρρωστοι, πράγμα όμως που θα μας ξαναγύριζε στην φύση, το dna και λοιπά. Στην τραγικότητα δηλαδή του ανθρώπου να υποκύπτει στην βιολογία του. Την αδικία της φύσης που διαλέγει έναν άνθρωπο για τον εξισορροπητικό της μηχανισμό. Οπου τότε Ασπικ μου, καλείται η Επιστήμη να απαντήσει και να ανακουφίσει. Οπως και όλα εκείνα τα ευγενή αισθήματα του Ανθρώπου όπως λες).
Ασπικ πάλι:
«Διότι φύση είσαι εσύ,εγώ,το ελάφι,και κάθε ένα πλάσμα.
Η φύση δέν είναι ούτε κανένα μεγάλο παιχνίδι,ούτε κανένας τεράστιος οργανισμός που λές αλλού,ούτε κανένα ισσοροπημένο σύστημα,ούτε τίποτα.Είναι πλάσματα που υπάρχουν,καταστρέφονται,ξαναγενιόνται και ξανακαταστρέφονται,υπακούοντας το καθένα στην ανεξέλεγκτη ορμή του.
Στην ισχύ τους.
Αυτό είναι η φύση.
Ανεξέλεγκτες επιμέρους δυνάμεις που συγκρουονται μεταξύ τους.
Άναρχες,χωρίς να συναποτελούν κανένα σύστημα,κανένα οργανισμό,ούτε να υπακούουν σε κανένα παιχνίδι.
Απλώς υπακούουν στις ορμές τους οπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ανόργανο κόσμο.
Υλικά που συγκρούονται και αλληλοκαταστρέφονται απο την ορμή τους χωρίς κανένα σχέδιο.
Το ότι μετέπειτα εμείς νομίζουμε πώς υπάρχει κάποιο σχέδιο,η παιχνίδι,η σύστημα,αυτό ωφείλεται στην ανικανότητά η ικανότητά μας να τους προσδίδουμε ένα σχέδιο(καθότι σχέδιο και σύστημα και αρμονία η παιχνίδι,περιέχουν μόνο η ποίηση, η τέχνη,η μουσική,και εν γένει ο Λογος.Είναι καθαρά ανθρώπινες ικανότητες η χαρίσματα δηλαδή).
(ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ορισμός της Φύσης γι αυτό το έβαλα. Μπράβο Ασπικ.
Μήπως λοιπόν μπορούμε να αντικαταστήσουμε την πολιτική θεώρηση με την καλλιτεχνική; Συγκεκριμένα μπορεί να δοθεί σχήμα στην σχέση Ανθρώπου- Φύσης μέσω της Τέχνης; Αυτό δεν κάνει η Τέχνη; Εξισορροπεί. Και ανακουφίζει πλάθοντας κάτι ( ψεύτικο) που μπορεί όμως να είναι περισσότερο αληθινό σαν σχήμα από οποιοδήποτε άλλο αληθινό σχήμα. Δεν ξέρω αν το εκφράζω καλά....)
Ατομαντ
«Αν η σχέση μας με τη φύση ήταν ζωντανή, δεν θα υπήρχε οικολογία.
Και αυτό που θριαμβεύει πια είναι η ενοχή μας που δεν κατορθώνουμε να αγαπήσουμε όχι το λύκο ή τον αγριόχοιρο η το ελαφάκι , αλλά τον άνθρωπο.
Η έλλειψη στοργής προς τον άνθρωπο καταυγάζει στην αδιαφορία για τα δάση, τις λίμνες, τα λιοντάρια που γερνάνε στην κατάθλιψη των κλουβιών τους και τα φυτικά είδη που οδηγούνται σε μετάλλαξη.
Στο σύνολό τους, η πανίδα, χλωρίδα, καθώς και τα φυσικά φαινόμενα, του προσφέρονται εκ νέου για να διαλέξει, από το μηδέν, έχοντας ως γνώμονα όχι πλέον την ανάμνηση της οικειότητας με τα μυστήρια του δάσους αλλά την περίφημη «πληροφόρηση».
( Και ο μεγάλος Ατομαντ!Χάθηκε η οικειότητα με την φύση. Το βίωμα. Η Εμπειρία. Η φύση ήταν τόσο η επαφή μας με την Ζωή όσο και με τον Θάνατο. Απομονώνοντας τον Θάνατο από την καθημερινότητά μας, νομίζαμε ότι κερδίσαμε. Προσωρινά ίσως. Αλλά όταν στερέψει ο θάνατος στερεύει μάλλον και η ζωή.
Δεν βιώνουμε τον θάνατο. Απλώς τον πληροφορούμεθα. Αλλά έτσι πληροφορούμεθα και την ζωή....)
Πολλά είπαμε; Ε! Τι είπαμε! Μόνο εφτά σελίδες σαν εφτάψυχοι που είμαστε!!! Και να φανταστείτε ότι τα 2 τελευταία σχόλιά σας δεν τα πρόλαβα!
aspic
«Διότι φύση είσαι εσύ,εγώ,το ελάφι,και κάθε ένα πλάσμα.
Η φύση δέν είναι ούτε κανένα μεγάλο παιχνίδι,ούτε κανένας τεράστιος οργανισμός που λές αλλού,ούτε κανένα ισσοροπημένο σύστημα,ούτε τίποτα.Είναι πλάσματα που υπάρχουν,καταστρέφονται,ξαναγενιόνται και ξανακαταστρέφονται,υπακούοντας το καθένα στην ανεξέλεγκτη ορμή του.
Στην ισχύ τους.
Αυτό είναι η φύση.
Ανεξέλεγκτες επιμέρους δυνάμεις που συγκρουονται μεταξύ τους.
Άναρχες,χωρίς να συναποτελούν κανένα σύστημα,κανένα οργανισμό,ούτε να υπακούουν σε κανένα παιχνίδι.
Απλώς υπακούουν στις ορμές τους οπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ανόργανο κόσμο.
Υλικά που συγκρούονται και αλληλοκαταστρέφονται απο την ορμή τους χωρίς κανένα σχέδιο.
Το ότι μετέπειτα εμείς νομίζουμε πώς υπάρχει κάποιο σχέδιο,η παιχνίδι,η σύστημα,αυτό ωφείλεται στην ανικανότητά η ικανότητά μας να τους προσδίδουμε ένα σχέδιο(καθότι σχέδιο και σύστημα και αρμονία η παιχνίδι,περιέχουν μόνο η ποίηση, η τέχνη,η μουσική,και εν γένει ο Λογος.Είναι καθαρά ανθρώπινες ικανότητες η χαρίσματα δηλαδή).
wpleftyboy
«δε μιλαω για το πιο ισχυρο ειδος ή τον πιο ισχυρο οργανισμο που θα κανει αυτο που θελει αλλα για ενα τεραστιο συνολο με τοσο μεγαλη δυναμικη που δεν εχει σημασια τι θα κανει ποιος , παρα μονο για τον ιδιο και για τη συγκεκριμενη απειροελαχιστη χρονικη στιγμη .
Η ισοροπια του συνολου μπορει να ανατραπει μονο στιγμιαια και μπορει να ακολουθησει μονο μια αλλη ισοροπια .Η γραμμη της εξελιξης , ειναι μονο ενα συνολο σημειων που στο καθενα τους αντιστοιχει μια στιγμη ισοροπιας και φυσικα δεν εχουμε τα απαραιτητα δεδομενα για να την αποδωσουμε γραφικα...αυτο το λιγο που βλεπουμε ειναι μια μικρη μιζερη ευθεια γραμμουλα και ουτε να υποπτευομαστε δεν μπορουμε την ποικιλια που μπορει να εχει στο συνολο της αυτη η γραμμη ....
------------------------------------
gia mena ο ορισμος του ασπικ και ο δικος μου ειναι τουλαχιστον παρομοιοι
οσο γι αυτο που λες ντιανα
"Δε συμφωνώ! Κάθε άνθρωπος Λέφτυ μας είναι ένα Σύμπαν. Κάθε ζωή άπειρος χρόνος. Μπορεί μετά από εμάς να έλθουν άλλοι. Μπορεί πριν από εμάς να ήταν άλλοι. Αλλά τώρα που είμαστε εμείς σημειώνουμε πάνω στον Χάρτη το στίγμα μας. Το χρόνο που το εκπέμψαμε, τις συνθήκες γύρω μας, τι είδαμε, τι προσθέσαμε, τι αφαιρέσαμε....και αυτό είναι το «παιγνίδι» που προσωπικά το βρίσκω μεγαλειώδες."
ειναι ακριβως αυτο που θελω να καλυψω λεγοντας "δεν εχει σημασια τι θα κανει ποιος , παρα μονο για τον ιδιο και για τη συγκεκριμενη απειροελαχιστη χρονικη στιγμη"
ετσι ο καθενας κανει ακριβως οτι θελει και αν το συστημα αναφορας ειναι ο ευατος του ή ο περιγυρος του φυσικα και ειναι πολυ σημαντικο ακομα και να θρηνει μια ζωη για τους θανατους γυρω του.
αλλα ξερετε αυτο που εμενα με χαροποιησε ιδιαιτερα ειναι οτι η συζητηση μετα το αποσπασμα του διηγηματακιου μου πηγε ακριβως εκει που σκοπευα οταν το εγραφα ...
κι αν οι αποψεις μας διαφερουν λιγο ή πολυ ειναι ευτυχημα....
επομενως ειμαι κι εγω ευτυχης οσον αφορα την τυχη του διηγηματος μου .
Συμφωνώ μαζί σου γενικά, leftyboy (αποφεύγω να σε πω σκέτο "lefty", καθώς υπήρχε άλλος μπλόγκερ με τέτοιο όνομα κι ήταν κι από τους πολύ αγαπημένους μου, μέχρι που τα μάζεψε και την έκανε).
Εντάξει, στο σημείο που μιλάς για πάθος αντί ευτυχίας, το αφήνω στον καθένα να το αποφασίσει για τον εαυτό του. Εγώ προτιμώ την ευτυχία, γνωρίζοντας πάντα ότι δε μου τη χρωστάει κανείς, όπως συμφωνείς κι εσύ.
Υπάρχει όμως και το εξής σημείο: κανόνες υπάρχουν. Υπάρχει, ας πούμε, ο δεύτερος νόμος/κανόνας τής θερμοδυναμικής (ο πιο ισχυρός κανόνας τής Φυσικής, μάλλον) και οι συνέπειές του, υπάρχουν και οι εξελικτικοί νόμοι κ.ά. Αταξία υπάρχει, συνεχώς αυξάνεται, αλλά δεν είναι απόλυτη, όπως είναι προφανές.
Οπότε σε αυτό το τελευταίο, συμφωνώ μαζί σου μόνο ως προς το ότι οι κανόνες είναι λιγότεροι αυστηροί από ό,τι συνήθως τους θεωρούμε.
...και ως προς το ότι δε μας συμφέρουν απαραίτητα.
Και αφού γλυτώσαμε την αυτοκτονία μετά την ανάλυση της διανάθενας (ελπίζω να είστε όλοι καλά ) να κάνω και εγώ ένα μικρό απολογισμό ,μετά μιά απονομή,κατόπιν μιά πρόταση και στο τέλος να σας καληνυχτήσω και να σας ευχηθώ καλό σαββατοκύριακο (μόνο κάποιος να κολλήσει ένα λευκοπλάστ στο στόμα της διανάθενας να μήν πεταχτεί πάλι).
Το λοιπόν, με το διηγηματάκι,(που δέν είναι διηγηματάκι όπως θέλει ο λέφτυ αλλά απλώς μερικές σκέψεις που άντε στην καλύτερη με ένα καλό φινίρισμα να ήταν κάτι σάν ελεύθεροι στίχοι) ήθελε ο λέφτυ να ξανανοίξει μιά παλιότερη σχετική συζήτηση που είχαμε εδώ.
Την ψιλιάστηκα αμέσως την δουλειά και περίμενα να δώ που θα το πάει.
Το πράγμα μπερδεύτηκε όμως όταν μπήκε η διανάθενα ισχυριζόμενη μιά εντυπωσιακή συγκυρία,καθώς όπως μας είπε το ίδιο θέμα συζητιόταν και σε ένα άλλο μπλόγκ από έναν εξαιρετικό στοχαστή όπως πάλι μας είπε.
Μπήκαμε λοιπον στο άλλο μπλόγκ και διαπιστώσαμε ότι πάλι μαλακίες μας έλεγε η διαναθήνα.
Το ένα θέμα με το άλλο,ήταν σάν την μέρα με την νύχτα.
Ακόμη απορώ που είδε την ομοιότητα η διανάθενα.
Ο λέφτυ αποθέωνε την φύση σάν την μόνη πραγματική αξία που τελικα θα μας καταπιεί όλους,ενώ ο θράς στο άλλο μπλόγκ αποθέωνε την τεχνολογία η οποία μπορεί να καθυποτάξει την φύση και να δώσει ευτυχία στον άνθρωπο.
Καθώς η συζήτηση αναπτυσόταν παράλληλα και στα δύο μπλόγκς,είχαμε πραγματικά μιά μεγάλη πρόκληση να αντιμετωπίσουμε αφου θα έπρεπε να βρούμε τρόπους να συνδέσουμε τα δύο αντίθετα θέματα.
Έτσι λοιπόν δικαιολογημένα ο λέφτυ που το κατάλαβε,προτίμησε να παραμείνει στο θέμα του και να μήν εμπλακεί σε άλλες περιπέτειες.Το ίδιο και το χαμίνι,πολύ προσεκτικό,ιδιαίτερα εύστοχο και ουσιαστικό,προτίμησε και αυτό να μείνει περισσότερο στο ένα μπλόγκ,αυτό του θράς, και να μήν εκτεθεί.
Ο άτομαντ,βράχος,μπορεί να πηγαινοέρχονταν και στα δύο μπλόγκ,αλλά είχε τόσο ακλόνητες και σταθερές θέσεις που φάνηκε να ξεπερνάει εύκολα το πρόβλημα χωρίς να χάνει την αξιοπιστία του.
Εγώ και η διανάθενα όμως παίζαμε στα δύο άκρα.Άλλα ισχυριζόμασταν και πιστεύαμε στο ένα μπλόγκ και άλλα στο άλλο.
Έτσι λοιπόν,ενώ ήθελα να απονείμω τον τίτλο του καλύτερου παίκτη στο χαμίνι,(μιάς και ο άτομαντ έχει πάρει πολλούς τίτλους και δέν θα θυμώσει να αφήσει και έναν),σκέφθηκα ότι στο παρόν κύκλο,το σωστότερο θα ήταν να πρωτοτυπήσουμε και να δώσουμε τίτλο στον χειρότερο παίκτη,στον πιο αναξιόπιστο.
Θα το έδινα στον εαυτό μου τον τιτλο,αλλά σε σχέση με την διανάθενα,εγώ ήμουν αρνητικός και με τα δύο άκρα (φύσης και τεχνολογίας),πράγμα που μπορεί να είναι ανεκτό έως και κατανοητό να το κάνει κάποιος,άν δεχθούμε ότι ψάχνει την μέση οδό.
Στην περίπτωση της διανάθενας όμως,αυτή αντιθέτως,ήταν θετική και με τα δύο άκρα,(στο υποβρύχιο έγραφε πώς η θλίψη είναι ερωτική και ο άνθρωπος θα πρέπει να κουβαλάει το σταυρό του πόνου για να μήν είναι ζώο και στο άλλο έγραφε πώς η ευτυχία είναι ερωτική για αυτό να βάλουμε στον άνθρωπο ένα τσιπάκι να μήν στενοχωριέται και κουβαλάει το σταυρό.Στο ένα έλεγε πρέπει να υπομένουμε τις προσταγές της σοφής φύσης με αξιοπρέπεια,και στο άλλο έλεγε θα πρέπει να της αλλάξουμε τον αδόξαστο γιατί δέν μπορεί αυτή η κακομαθημενη η φύση να μας κάνει ότι θέλει και λοιπά και λοιπά.),πράγμα που δέν είναι κατανοητό να το κάνει κάποιος,εκτός άν λέει ψέμματα,δέν θέλει να στενοχωρήσει κανέναν,η απλώς συζήτηση να γίνεται και άς λεμε ότι θέλουμε.
Εξάλλου είπε και τα πιο ακραία πράγματα.
Για αυτό λοιπόν,νομίζω θα συμφωνείτε πώς η διανάθενα,στην περίπτωση αυτή διαδήθενα όπως την είχα πεί παλιότερα,αξίζει δικαιωματικά σε αυτό τον κυκλο συζητήσεων, τον τίτλο του μεγαλύτερου καραγκιόζη από όλους μας.
Κλαπ κλάπ κλάπ κλάπ!!!!
Μπράβο διανάθενα!!!
Πάντα τέτοια και ποτέ να μην σοβαρευτείς.
Και επειδή οπωσδήποτε έγινε μια ενδιαφέρουσα απόπειρα με όλο αυτό το σούρτα φέρτα να βγούμε λίγο απο΄τα στεγανά του υποβρυχίου,και επειδή σάιτ αρνήθηκε να μας φτειάξει η διανάθενα (προφανώς γιατί ήθελε να φτειάξει τον μπερντέ του καραγκιόζη όπως αποδείχθηκε),για αυτό προτείνω σε κάθε καινούργιο θέμα πρός συζήτηση που θα βάζουμε στο εξής,να βρίσκει κάποιος απο μάς (η διανάθενα δηλαδή,ποιό άλλος),ένα αντίστοιχο θέμα σε άλλο μπλόγκ (γιατί όχι και δύο και τρία) και να κάνουμε μιά υποθαλλάσια γέφυρα,όπου θα εκδράμωμεν ένας ένας και όλοι μαζί.
Έτσι και αλλοιώς κανείς δέν πρόκειται να πατήσει στο υποβρύχιο,μεταξύ μας συζητάμε εδώ,μεταξύ μας συζητάμε και στα άλλα μπλόγκ που πάμε,γιατί να μήν αρχισουμε τα ταξίδια.Ένα υποβρύχιο που θα ταξιδεύει σε ΄΄ολο το διαδίκτυο,μπλόγκς και φόρα,αλλά ποτέ δέν θα βγαίνει απο την απομόνωσή του.
Άντε σκεφθείτε το.
Νομίζω πώς λίγη περιπέτεια θα μας κάνει καλό.
Και έφθασα στο τέλος όπου όπως προανήγγειλα θα πρέπει να σας καληνυχτήσω και να σας ευχηθώ καλό σαββατοκύριακο.
Καληνύχτα σας και καλό σαββατοκύριακο λοιπόν.
(Ά,και μιάς και είδα και τον καλό φίλο, τον θράς, που μας επισκέφθηκε (βγάλτε κανένα τσιπάκι από το ψυγείο να τον τρατάρουμε παιδιά) μάλλον για να βγάλει την υποχρέωση, να συμπληρώσω στην πρόταση πώς ωραία θα ήταν σε όποιο μπλόγκ πηγαίναμε με το υποβρύχιο,να το παρακινουσαμε και αυτό να ακολουθήσει σε άλλο μπλόγκ,και απο μπλόγκ σε μπλόγκ και άλλα μπλόγκ να προχωράνε και όλοι να βγούμε στους δρόμους του διαδικτύου,περισσότεροι και όλο περισσότεροι και να προχωράμε και να προχωράμε,και σε άλλα μπλόγκ και φόρα και να προχωράμε και όλο περισσότεροι και να προχωράμε όλο και περισσότεροι να προχωράμε και να προχωράμε (κοίτα τώρα που κόλλησα και δέν μου ρχεται τίποτα να πώ τι θα κάνουμε μετά) και τέλος παντων να προχωράμε όλο και περισσότεροι.Αυτό.).
καλα ρε διαολε ασπικ
γιατι δε με πιστευεις ?
(αφου σου λεω ειναι αποσπασμα )
μα για ποιον με περνας να ενεργω ετσι προβοκατορικα ...
(παντως ειναι αποσπασμα ,αυτη τη φορα στο λεω εγγυημενα)
thrass οντως υπαρχουν καποιοι κανονες στο παιχνιδι αλλα νομιζω οτι τους αντιλαμβανομαστε αποσπασματικα
και χωρις επαρκη δεδομενα (προς το παρον τουλαχιστον)...δηλ. οσον αφορα
μια γενικοτερη θεωρηση του κοσμου το καλυτερο-ακριβεστερο που μπορουμε να πουμε ειναι ΧΑΟΣ .
γιατι μας ευχηθηκε ο ασπικ απο τωρα καλο σαββατοκυριακο ?
χανεις μερες ρε συναδελφε? ή θα πας να αποθεωσεις τη φυση σε καμμια εξοχη οπου το διαδικτυο δεν εχει ακομα προσβαση στις ψυχες των τσομπανηδων ?
εγω παντως την κυριακη θα επισκεφθω το φιλο μου το δημητρη (το σφαχτη που σας ελεγα ή μπας και δεν σας το ειπα και επισης ειναι ο ιδιος που ειχαμε καθαρισει το φηρικ στα "καλα παιδια") για να βγαλουμε γκραπα στο καζανι του (τσιπουρο δηλ χωρις γλυκανισο)και να ψησουμε κανα παιδακι (τα διαλυτικα ταχα τα ξεχασα) και να συζητησουμε βεβαιως για τα παλια .
Αspic, δεν το έκανα υποχρέωση. Όμως επειδή κατά βάση συμφωνώ με τη θεώρηση του leftyboy, δεν είχα και πολλά να γράψω.
Tελικά άσπικ έχεις τις πιο καλές ιδέες. Αλλά μην επιτίθεσαι στη Ντιάνα. Είναι αυθόρμητη και γράφει αυτά που την εκφράζουν ανά πάσα στιγμή...
Όσο για τον τίτλο που θα απένειμες, δυστυχώς θα ήταν υπερβολικός. Διότι απλά, δεν δύναμαι, λόγω χρόνου, να γράφω παράλληλα παντού. Κι έτσι επικεντρώνομαι εκεί που με τραβάει ένα κείμενο απ' τη μύτη. Συνήθως στα κείμενα που έχω διαφωνίες και μπορώ να τις εκφράσω με λέξεις. Αν έπρεπε να διαλογιστώ για να γράψω, δεν θα έγραφα πουθενά...
Να με συγχωρούν οι συνμπλογκίτες μου αλλά ο χρόνος είναι στα μείον κόκκινα!
Ευχαριστώ όμως για την "ανοχή" σας!
Και καλό μας Σαββατοκύριακο!
Εντάξει ρε λέφτυ,δέν είπα και καλά χριστούγεννα.
Μιά μέρα πήγα πίσω,επειδή μπερδεύτηκα απο την σημερινή αργία.
Γράψτε λάθος.
Η χθεσινή ευχή για καλό σαββατοκύριακο να διαβαστεί σήμερα (δέν την ξαναγράφω.Να ανατρέξετε στο προηγούμενο μύνημα).
Και λέφτυ,κοίτα να βρείς τα διαλυτικά,γιατί το ψήσιμο παιδιών διώκεται ποινικά ακόμη,τουλάχιστον στην ελλάδα.
Θράς μάλλον θα είσαι και εσύ αυθόρμητος όπως και η διανάθενα κατά χαμίνι,για αυτό συμφωνείς με όλα και εσύ.
Χαμίνι,καλύτερα στο μείον κόκκινο ο χρόνος σου,παρά στο σύν μαύρο.
ΒΓ Για την πρόταση όμως που έκανα δέν λέτε τίποτα.
Γιατί δέν λέτε τίποτα;
Έκανα μιά πρόταση τέλος παντων.
Πείτε κάτι.
Σας αρέσει;
Δεν σας αρέσει;
Θράς μάλλον θα είσαι και εσύ αυθόρμητος όπως και η διανάθενα κατά χαμίνι,για αυτό συμφωνείς με όλα και εσύ.
Όχι, σπάνια είμαι αυθόρμητος, δυστυχώς. Απλώς, έχει μεγάλη διαφορά αν κοιτάξουμε το άτομο από την οπτική γωνία που έχει το ίδιο ή αν το κοιτάξουμε από την οπτική γωνία τής φύσης (τού σύμπαντος).
Για μένα, είμαι το πιο σημαντικό πράμα τού κόσμου. Για τη φύση, η αξία μου είναι μηδενική.
Και παραμένει για τον καθένα να συμβιβαστεί με αυτήν την αντίθεση, για να δει την κατάσταση καθαρά.
Το κείμενό μου για την Ευτυχία είναι καθαρά από την πλευρά τού ατόμου. Το κείμενο εδώ είναι από την πλευρά τής φύσης ή ίσως και από την πλευρά εκείνης τής μερίδας των ανθρώπων που δέχονται αυτήν ακριβώς τη φύση ως κάτι το πανέμορφο (και έτσι τη δέχονται δίχως παράπονο).
Επειδή υπάρχει η παραπάνω διαφορά, δεν είναι αδιανόητο που λέω άλλα εδώ κι άλλα εκεί. Μιλώ για διαφορετικά πράγματα. Από τη μία εγώ. Από την άλλη το πανηγύρι στο οποίο συμμετέχω.
Σήμερα είναι Δευτέρα. Μια καινούργια εβδομάδα. Μια καινούργια μέρα.
Παρόλο που πέρασα το Σ/Κ κουκουλωμένη με το στομάχι μου είμαι ευχαριστημένη. Η αρρώστια μού έμαθε ότι όλες οι θλίψεις μου δεν μετράνε όταν αρρωσταίνει το κορμί μου. Σε αυτούς τους χειμώνες που με ρίχνει το μυαλό μου έρχεται ο φόβος σαν κατάλευκο χιόνι και σκεπάζει άλλες σκέψεις κατάμαυρες και το μόνο που ακούγεται τότε από το λευκό εσωτερικό μου τοπίο είναι η φωνή του μικρού παγωμένου κορυδαλλού:να ζήσω να ζήσω να ζήσω.
Καμιά φορά σκέπτομαι τα μεταναστευτικά πουλιά. Φεύγουν με τα πρώτα κρύα για τις θερμές χώρες. ....Ακολουθούν τα καράβια . Ναι, τα καράβια με τα ζεστά σωθικά. Κι εκείνα φεύγουν κι έρχονται. Φεύγουν κι έρχονται παλεύοντας με τα κύματα όλον το χειμώνα. Μόνο κάτι καλοκαιρινά πρωινά τα βλέπεις να εισέρχονται περήφανα στο λιμάνι. Ολες τις άλλες φορές το κάνουν στην κόψη του κύματος σκεπτόμενα αν θα υπάρξει επόμενη φορά.
Κάτι έλεγα για τα πουλιά όμως, όταν η σκέψη μου πέταξε στα αεικίνητα καράβια.
Λοιπόν τα χελιδόνια είναι τα πιο τυχερά. Ο σπουργίτης μένει εδώ ψάχνοντας κανένα ψιχουλάκι. Θα ψοφήσει ο κακομοίρης το δίχως άλλο κι εγώ δεν θέλω να το ξέρω. Δεν θέλω να το ξέρω. Σε τι έφταιξε η μικρή ψυχούλα κι ήλθε στον κόσμο σαν μικρός σπουργίτης; Κι ωστόσο υπάρχω εγώ να παρατηρώ την μικρή του μάχη. Μπορώ να του δώσω κάτι, σπόρους ίσως, ψίχουλα ίσως, σαν κι αυτά που μου δίνει εμένα η Επιστήμη. Ανοίγω ο παράθυρο κι αφήνω απ έξω ένα μικρό σωρό. Σκέφτομαι σαν τι άραγε θα αντιπροσωπεύει το γιγάντιο χέρι μου για το μικρόν σπουργίτη κα το τραβώ μέσα . Μετά κολλάω το κυκλώπειο μάτι μου να δω. Μισοπεθαμένο είναι και τρώει.
Μου έρχεται στο νου εκείνη η σκηνή της γιορτής όπου ένα ολόκληρο σμήνος πάνω σε μια ρόγα από σταφύλι πέσανε οκτώ σπουργίτες τσιρι τσιρι τσιρι τρο τσιρι τσιρι τσρι τρο! Τότε ήταν καλοκαίρι και το σταφύλι πορφυρό είχε τους χυμούς για τον σπουργίτη. Τώρα υπάρχω μόνο εγώ ο Ανθρωπος μέσα από το παράθυρο. Τα πάντα είναι σε μικροκλίμακα σκέφτομαι σε αυτόν τον Κόσμο. Δόξα τω Κυρίω.
Να μπορούσε η πέννα μου να με κάνει χελιδόνι...
Σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω την βραδινή μου προσευχή.
Υγ Ασπικ, φίλε μου δεν καταλαβαίνω γιατί φωνασκείς. .....
Καλή βδομάδα να έχετε όλοι.
Και επί της ουσίας τώρα για να απαντήσω στον Ασπικ.
Δεν ξέρω αν και οι υπόλοιποι αποκομίσατε την ίδια εντύπωση ότι τα 2 θέματα δεν συνδέονταν κι ότι άλλα έλεγα εδώ και άλλα στην άλλη συζήτηση.
Στο κείμενο του Λέφτυ έκανα μια «μυστικιστική» ανάγνωση και είδα το «Χιόνι» σαν αναγκαστικές περιόδους «θανάτου» κατά την διάρκεια της ζωής μας ενώ το «καταφύγιο» σαν εσωτερικά στεγανά για να τις διατρέξουμε ώσπου να ξαναβγούμε στη «ζωή». Διαδικασία που ακολουθεί τον κύκλο της Φύσης – Χειμώνας/Ανοιξη- της οποίας είμαστε μέρος. Διαδικασία που ο άνθρωπος αρνείται «παρά φύση» - ως επώδυνη και με το σκεπτικό ότι έχει δικαίωμα στην διαρκή ευτυχία, αναλογικά στην διαρκή «Ανοιξη».
Πρόκειται για στάση καθαρά ανθρωποκεντρική και αλαζονική δεδομένου ότι στην Φύση η Ανοιξη προυποθέτει τον Χειμώνα ο οποίος κατ αυτόν τον τρόπο αποτελεί τον εγγυητή της. Τα πλάσματα στην Φύση δεν αρνούνται τον Χειμώνα. Τον υφίστανται σαν εγγενή διαδικασία . Πολλά από αυτά όμως χάνουν την «μάχη» (όπως ο σπουργίτης).
Το κείμενο του Θρας ακριβώς αυτή την ανάγκη του Ανθρώπου για ευτυχία πραγματευόταν. Το δικαίωμα στην ευτυχία μέσω τεχνιτών μεθόδων- ηλεκτρόδια ή άλλες «ουσίες».
Τα δύο θέματα συνδέονταν επομένως άμεσα.
Και φυσικά όπως είπε και το Χαμίνι ( μπράβο Χαμίνι, τλχ εσύ με καταλαβαίνεις) όταν βρίσκεις κάτι που σε ενθουσιάζει το μοιράζεσαι με τους φίλους σου.
Τώρα για την αξιοπιστία που λες Ασπικ.
Στην πρώτη μου τοποθέτηση υποστήριξα ότι ο Ανθρωπος έχει δικαίωμα στην ευτυχία όπως ακριβώς έχει δικαίωμα στη τροφή και στο νερό. Εκείνο που δεν έχει δικαίωμα είναι να απαιτεί διαρκή ευτυχία χωρίς να γνωρίζει περιόδους θλίψης, όπως ακριβώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει την πλήρωση από την λήψη τροφής και νερού χωρίς το αίσθημα της πείνας και της δίψας.
Στην δευτερολογία μου υποστήριξα ότι σε ορισμένες περιπτώσεις για ανθρωπιστικούς λόγους και μόνο μέσω της Επιστήμης, μπορεί να γίνει χρήση άλλων μεθόδων. Πρόκειται για τους ασθενείς!
Το ζωικό βασίλειο δεν διαθέτει γιατρούς. Η ανθρώπινη κοινωνία διαθέτει.
Τον ασθενή επομένως που νοσεί ψυχικά θα τον περιθάλψουμε με τα τελευταία μέσα που διαθέτει η Επιστήμη, όπως περιθάλπουμε και αυτόν που νοσεί σωματικά.
Υπάρχει επομένως μια βασική διαφορά.
Ο υγιής άνθρωπος και ο ασθενής.
Οταν ο υγιής άνθρωπος για διαφόρους λόγους δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στον κύκλο της ζωής και «πέσει», θα τον συνδράμουμε με ό,τι μέσο διαθέτουμε επιστημονικό και φιλάνθρωπο.
Οι 2 τελευταίοι όροι νομίζω ότι ξεκαθαρίζουν τα πάντα.
Από κει και πέρα αν υπάρχουν μυαλά ανώμαλα που χρησιμοποιούν την Επιστήμη για να τερατουργήσουν επί της Ανθρωπότητας, αν υπάρχουν συμφέροντα που στρέφουν τα επιτεύγματα της Επιστήμης προς το κέρδος είναι μια ΑΛΛΗ συζήτηση που αν θέλετε την κάνουμε.
Εκτός αυτού Ασπικ, όταν γίνεται μια συζήτηση και προστίθενται συνεχώς καινούργιες απόψεις μεταβάλλοντας σιγά-σιγά το κέντρο της ΚΑΙ οι θέσεις των συνομιλητών είναι φυσικό να μετατίθενται. Οταν λοιπόν η συζήτηση επικεντρώθηκε στο ανθρωπιστικό ρόλο της Επιστήμης, επικαλέστηκα το ΜΕΤΡΟ και είπα ότι αν τα τσιπάκια που είναι κάτι καινούργιο είναι καλύτερα από τα φάρμακα που κάνουν τον άνθρωπο ζόμπι καλύτερα είναι να μην προτρέχουμε αφού δεν είμαστε γιατροί αλλά ούτε και οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι ασθενείς με τη λογική ότι όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει. ΚΑι εξ άλλου από μόνη μου είχα πει για τους κινδύνους αυτούς αναφέροντας το κουρδιστό πορτοκάλι. Επομένως δεν είναι ότι δεν τους φοβάμαι κι εγώ.Αλλά είμαι ανοιχτή σε οτιδήποτε καινούργιο και προς όφελος πάντα του ανθρώπου.
Προσωπικά πιστεύω ότι πολλοί από τους ανθρώπους που ασθενούν δεν θα είχαν ανάγκη να καταφύγουν στην Επιστήμη αν γύρω τους υπήρχαν «άνθρωποι». Τα ψυχοσωματικά, τα νευρωτικά αλλά και τα σωματικά από τα οποία υποφέρει ο άνθρωπος οφείλονται στον συνάνθρωπο και όχι στην Φύση. Αυτούς τους ανθρώπους επομένως που θα έπρεπε να περιθάλψουμε εμείς με την ζεστασιά μας αναλαμβάνει η ιατρική με τα «ψυχρά» εργαλεία» της.
Οσο για τις μεμονωμένες περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος νοσεί σοβαρά εκ γενετής και τους οποίους έτσι κι αλλιώς αδυνατούμε να βοηθήσουμε ως μη ειδικοί, ο μόνος κατάλληλος είναι ο γιατρός.
Αν επομένως κάποιος είναι κατά των χαπιών ή των ηλεκτροδίων, προφανώς πριν πάρει την θέση αυτή, θα πρέπει να αναλογιστεί πώς αυτός θα μπορούσε να συνεισφέρει ώστε να μην φτάσει να έχει ο συνάνθρωπός του την ανάγκη του γιατρού. Διαθέτει χρόνο και ψυχικό υλικό για τον άλλον;
Αυτή είναι η ουσία κατά την γνώμη μου.
Μεταθέτουμε την ευθύνη στην επιστήμη και μετά την μεμφόμαστε κιόλας για τις μεθόδους της; Αυτό κι αν είναι υποκρισία!
Και νομίζω ότι αυτά είπες και εσύ Ασπικ στην συνέχεια της συζήτησης οπότε δεν καταλαβαίνω πού διαφωνούμε.
Ούτε γιατί με λες καραγκιόζη.
Αυτά.
Αντε και σε άλλα!
Α! για την πρότασή σου να αρχίσουμε τις περιηγήσεις στα ιστολόγια δεν έχω αντίρρηση αρκεί να γίνεται από όλους κάθε φορά που κάποιος βρίσκει κάτι το ενδιαφέρον ή σχετικό με το θέμα που συζητούμε.
Δημοσίευση σχολίου