Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

2007

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
τα πόδια μας στο παρόν
τσαλαπατούν με αυτοπεποίθηση...
βλέπεις, είμαστε τώρα πια " νέοι θεοί"
ψαρεύουμε πιστούς να μας λατρέψουν
τις " νέες θρησκείες " τις κατασκευάζουνε οι εργολάβοι
μαζί με τις κρεμάλες των παλιών θεών ,
κάποιοι απ' αυτούς ήδη κλωτσάνε τον αέρα ,
σπάζει ο σβέρκος τους δημόσια .

Στροφή κεφαλής στο μέλλον
οργώνουμε το κορμί της Μαύρης Μητέρας ,
ψάχνοντας για τις ρίζες μας
σκάβουμε το παλιό αναζητώντας το καινούριο,
ερίσματα και ικανές τελετουργίες
να θρέψουνε τη ματαιοδοξία μας,
όντας ανίκανοι να δούμε
ότι αυτό που ψάχνουμε τόσο επίμονα βαθειά στη γη
είναι τόσο κοντά στην επιφάνεια...






το κοντινο μελλον του ανθρωπου
ερημοποιηση , ολοκληρωτισμος ,πολεμος ,εξαθλιωση ,αρρωστιες ,πεινα,διψα,
το μαρτυριο της ζωης και του θανατου σε μια γη οπου οι πολλοι πεθαινουν καθε μερα για χαρη των λιγων εκλεκτων

ολα ειναι εκει μπροστα μας
στην Αφρικη ...

και η ελπιδα ? κι αυτη καπου εκει μπροστα μας ειναι αν θελουμε να τη δουμε .

20 σχόλια:

dianathenes είπε...

Καλή χρονιά Λευτεράκη.

Παραθέτω το κείμενο που έβαλες στο μπλογκ μου γιατί είναι σχετικό και άξιο σχολιασμού.

"καποτε...
υπηρχαν πεστροφες στις ρεματιες στα βουνα.

Μπορουσες να τις δεις να στεκονται κοντρα στην κεχριμπαρενια ροη κουνωντας ανεπαισθητα τις ακρες των πτερυγιων τους.

Μυριζαν βρυα στα χερια σου .

Αστραφτερες , μυωδεις και σφριγηλες .

Στις πλατες τους κουβαλουσαν σχεδια ... χαρτες του νεογεννητου κοσμου .

Χαρτες και μορφες .

Ενος πραγματος που ηταν αδυνατο να αποκατασταθει .

Αδυνατο να ξαναγινει οπως πρεπει .

Στις σκιες των βαθειων ρεματων οπου ζουσαν ολα ηταν παλιοτερα απ' τον ανθρωπο και ψιθυριζαν μυστηριο".



[ελευθερη αποδοση της τελευταιας παραγραφου του "the road" ( "ο δρομος", 2006 )του τελευταιου ,ακυκλοφορητου στα ελληνικα , μυθιστορηματος του κορμακ μακαρθυ, απο wpleftyboy]

Καθώς και το σχόλιό μου εκεί:

Αυτή είναι μια πολύ ποιητική απόδοση του Κόσμου όχι μόνο από το φανταστικό στοιχείο - γιατί πώς θα μπορούσε άραγε να υπήρχαν "καποτε... πεστροφες στις ρεματιες στα βουνα;- αλλά και από το υγρό ρ- που ρέει άφθονα στο κείμενο δένοντας αρμονικά ήχους και περιεχόμενο.

Λοιπόν, αυτές οι πέστροφες Λευτυράκη, μου θυμίζουν έτσι όπως "κουνούν ανεπαισθητα τις ακρες των πτερυγιων τους" διαστημόπλοια. Όλο το κείμενο δηλαδή έχει κάτι από το μέλλον, από την επιστημονική φαντασία....

"Στις πλατες τους κουβαλουσαν σχεδια ... χαρτες του νεογεννητου κοσμου"

....σαν να είχε προηγηθεί μια καταστροφή και οι πέστροφες αυτές εξαιρετικής ωραιότητας να είχαν την αποστολή να κτίσουν ξανά τον Κόσμο ακολουθώντας κάποιους -μυστικούς- χάρτες. Σχέδια του Κόσμου που θα αποκαθιστούσαν την Ομορφιά πριν την επέλαση του Ανθρώπου.

Μου αρέσει πολύ αυτό το ύφος γραφής....

Αν έχεις αποδώσει ελεύθερα κι άλλα κομμάτια από το αρχικό κείμενο βάλε τα να τα διαβάσουμε....


Υγ έβαλα σχόλιο και στο προηγούμενο ποστ (αναπτήρες) αλλά δεν φαίνεται στην αρίθμηση.Ρίξτε μια ματιά. Πρόβλημα του μπλογκερ μάλλον.

dianathenes είπε...

Οκ τώρα είναι εντάξει.

dianathenes είπε...

Από το μπλογκ του Αλέξη Σταμάτη.
http://alexistamatis.blogspot.com/2007/01/h.html

τον οποίο ευχαριστώ για το κόπυ :)

H εποπτεία της στιγμής.

Γκαστόν Μπασελαρ
«Η εποπτεία της στιγμής»

«Η κάθε στιγμή είναι μια μελωδία που πρέπει να ξαναρχίσει » Στεφάν Μαλλαρμέ

Με αφορμή το έργο «Σιλωάμ» του φιλόσοφου Γκαστόν Ρουπνέλ που εκδόθηκε το 1927, ο συνονόματος του Γκαστόν Μπασελάρ εκδίδει το 1932 το δοκίμιο αυτό που πραγματεύεται την έννοια του Χρόνου, στην ελάχιστη μονάδα της : την Στιγμή. Η στιγμή , κατά τον Ρουπνέλ και σε προέκταση κατά τον Μπασελάρ, είναι η μοναδική πραγματικότητα του Χρόνου στο βαθμό που ο ίδιος ο χρόνος δεν είναι παρά μια πραγματικότητα συμπυκνωμένη από στιγμή.

Ο συγγραφέας, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το έργο του Ρουσνέλ καταθέτει και τις διαμετρικά αντίθετες απόψεις του Μπερξόν που εδράζονται στην μύχια και άμεση εμπειρία της διάρκειας. Για τον Μπερξόν η στιγμή δεν είναι παρά μια τεχνητή ρήξη που βοηθά την σχηματική σκέψη του γεωμέτρη. Ανίκανη να ακολουθήσει την ζωτική κίνηση, η διάνοια ακινητοποιεί τον χρόνο μέσα σε έναν μονίμως πλαστό παρόν. Αντίθετα, η πράξη κατά τον Ρουπνέλ (Μπασελάρ) είναι μια στιγμιαία απόφαση και φέρει όλο το φορτίο της πρωταρχικότητας. Σε μια γάτα την ώρα που καραδοκεί, λέει ο Μπασελάρ, βλέπουμε την στιγμή του κακού να εγγράφεται στο πραγματικό ενώ ένας μπερξονιστής πιστεύει ότι παρακολουθεί την τροχιά του κακού. Πριν από την περίπλοκη διαδικασία της εφόρμησης όμως, υπάρχει η απλή και εγκληματική στιγμή της απόφασης.

Για τον Μπερξόν αληθινή πραγματικότητα είναι η διάρκεια. Η στιγμή είναι αφαίρεση δίχως πραγματικότητα, επιβάλλεται έξωθεν από την νόηση. Ο χρόνος είναι μια μαύρη γραμμή και η στιγμή ένα πλασματικό κενό, ένα λευκό σημείο. Για τον Ρουπνέλ ωστόσο, η αληθινή πραγματικότητα του χρόνου δεν είναι παρά η στιγμή. Η διάρκεια της είναι κατασκευή χωρίς απόλυτη πραγματικότητα. Πλάθεται έξωθεν, δια της μνήμης. Ο χρόνος είναι μια λευκή γραμμή, δυνητική και πλασματική, όπου σαν απρόοπτο συμβεβηκώς έρχεται να εγγραφεί ένα μαύρο στίγμα , σύμβολο μιας πυκνής πραγματικότητας.

Προχωρώντας βαθύτερα στις εσωτερικές διατάξεις του χρόνου, προσπαθώντας να νοηματοδοτήσει αυτόν τον κατακερματισμό, ο συγγραφέας εξισώνει το ιδεώδες της ζωής με στην φλογερή ζωή του εφήμερου, προσδοκά την διάρκεια σαν τον βαθύ και άμεσο πλούτο του είναι. Η πραγματικότητα όμως μας προσφέρει το πεδίο άσκησης της θεωρίας. Μέσα σ`έναν ομοιόμορφο χρόνο το νεοφανές δεν είναι το είναι, αλλά η στιγμή. Συμπυκνώνουμε τον χρόνο γύρω από πυρήνες πράξης.

Κάπου εδώ έρχεται να προστεθεί και η θεωρία του Άινσταιν που πλήττει με σχετικότητα το «τμήμα» του χρόνου, έτσι ώστε το μάκρος να αποδεικνύεται σχετικό και η διάρκεια να μην είναι παρά ένας κονιορτός από στιγμές που διαδίδονται από τύχη αλλά και αναγκαιότητα.

Κατά τον Ρουπνέλ όμως, ο Χρόνος είναι η στιγμή. Το παρελθόν είναι εξίσου κενό με το μέλλον και αντίστροφα. Το παρόν δεν περνάει. Απλά εγκαταλείπουμε μια στιγμή για να βρούμε μιαν άλλη. Η διάρκεια δεν έχει άμεση δύναμη. Ο πραγματικός χρόνος υπάρχει όντως μόνο χάρη στην στιγμή, βρίσκεται ολόκληρος μέσα στον ενεστώτα, μέσα στην πράξη, μέσα στο παρόν.

Ο συγγραφέας συνεχίζει εξετάζοντας τον ασυνεχή χρόνιο, παρατηρώντας την εντυπωσιακή καινοτομία των γόνιμων στιγμών που προσδίδουν στην συνήθεια την ευκαμψία και την αποτελεσματικότητά της. Ορίζοντας σαν συνήθεια την θέληση να επαναλαμβάνει κανείς τον εαυτό του, η ίδια η ιδέα της κατά τον Μπασελάρ, εμπεριέχει την επανάληψη και την απαρχή. Η πρόκληση της συνήθειας να εξακολουθεί τον ρυθμό των καλοσυντονισμένων πράξεων είναι, κατά βάθος, μια υποχρέωση οιονεί έλλογης και αισθητικής φύσης.

Προωθώντας αυτήν την προβληματική στον χώρο της ποίησης, ο Μπασελάρ προσπαθεί να φιλοτεχνήσει μιαν εξήγηση αυτής της συμπυκνωμένης, εκρηκτικής καλλιτεχνικής λειτουργίας. Η ποίηση είναι μια στιγμιαία μεταφυσική, μας λέει. Σ`ένα σύντομο ποίημα οφείλει να δώσει μια θέαση του Σύμπαντος και ταυτόχρονα, το μυστικό μιας ψυχής. Η ποίηση υπερτερεί της ζωής όταν την ακινητοποιεί. Επιβάλλει την σιωπή στον πεζό λόγο και γεννά την στιγμή της. Στην ποίηση ο χρόνος δεν κυλάει πιά . Αναβλύζει.

Διαβάζοντας Μαλλαρμέ, λέει ο συγγραφέας, έχουμε την εντύπωση ενός αναδρομικού χρόνου που έρχεται να περατώσει παρωχημένες στιγμές. Ζούμε καθυστερημένα στιγμές που έπρεπε να είχαμε ζήσει. Ο ποιητής ισορροπεί στη στιγμή, χωρίς να προσμένει τίποτα από το πνεύμα των ωρών. Τα μεσάνυχτα στο «Κοράκι» του Πόε , δεν σημαίνουν ποτέ οριζόντια. Ηχούν μέσα στην ψυχή διαρκώς κατερχόμενα. Ο ποιητής, ο φυσικός οδηγός του μεταφυσικού , θέλει να κατανοήσει όλες τις δυνάμεις των στιγμιαίων συνδέσεων, την ορμή της θυσίας. Η ποίηση γυρεύει την στιγμή, την δημιουργεί.

Ένα βιβλίο που επιχειρεί κάτι εξαιρετικά φιλόδοξο. Να εξαγάγει από τον χρόνο το εστιακό σημείο, να ορίσει την ώρα της κρυστάλλωσης του μυστηρίου , τις συνιστώσες του χρόνου, η μάλλον της στιγμής εκείνης, όταν η ανθρώπινη ευφυΐα κάμπτεται πάνω στην καμπύλη που σχηματίζει η πρόοδος της ζωής".

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Aυτό το βιβλιαράκι το έχω σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη.Το έχω διαβάσει αλλά θα ήθελα να βρω χρόνο να το ξαναδιαβάσω.
Πέρασα να χαιρετήσω,dianathenes!

dianathenes είπε...

Καλώς τον! Και να δω τώρα τι θα απαντήσουν. Καθότι τους έβαλα δύσκολα :)


...αντε κύριοι Ασπικ και Λέφτυ που διαφωνείτε τόσο καιρό για τον χρόνο. Να δούμε τώρα τι έχετε να σχολιάσετε.

Black Swan είπε...

ΜΕΤΑ θάνατον θα πούμε τις λέξεις μας και τον ήχο των λέξεων.
Μετά θάνατον θα σχηματίσουμε μια καινούργια γεωγραφία.

Θα παλέψουμε γι' αυτό;
Δεν θα είναι εύκολο. Τα γεγονότα που δεν θα είμαστε εμείς θα εγγράψουν επιτύμβια.
Κι ένα λιοντάρι λευκό θα έρθει αργά μέσα στο βράδυ για να βοσκήσει στα ποιήματα και στις λόχμες των ποιημάτων θα βρει την τροφή του και η ελευθερία του θα συγκρουσθεί
με την ελευθερία ενός εκάστου των
ποιημάτων.
Αίμα.

Αίμα θα συμβεί.
Αίμα των σωμάτων και αίμα των
νοημάτων.

Γύρω κυνηγοί. Σκέψεων και οραμάτων. Αλλάζει το τοπίο από τις
πολλαπλές ελευθερίες.

Και πάντα μαζί με το λιοντάρι οι ποιητές.
Πείνα και το μέγα έλεος, καθώς καντήλι στην άκρη του Αιγαίου.
Ερημος.

Δάσος.

Ερημος.


Θάλασσα ερήμου.


Κάποιος τρέχει. Δεν σκέπτεται.

Η ανάγκη της τροφής, η ανάγκη της σκέψεως για ένα ποτήρι με το νερό του κόσμου. Γύρω έρημος.

Στην άκρη θάλασσα. Εκεί.


Ομως παρεμβαίνονται χιλιόμετρα σκέψεως. Παρεμβαίνονται χώρες
εκτός του χρόνου τους. Πληθυσμοί. Ενας έρωτας εξίσταται . Μένει. Εντός του εμπράγματου χώρου. Η απλώς μια σκέψη .........




( Αραγε πώς θα ήταν αυτή η ίδια σκέψη, μεταφρασμένη στα Υποβρυχιτικά; )

Η σε μια άλλη κατεστραμμένη γλώσσα;


ΥΓ. Και κάτι ακόμη: Θα ήταν -και είναι- οι κατεστραμμένοι
άνθρωποι, όπου γης, που γεωγράφησαν το ασύνορο.
Μετά θάνατον.

Εκτός θανάτου.

Στις παρυφες του χρόνου.


Οταν ο χρόνος μυρίζει, βέβαια, λίγο ιδρώτα, λίγο ουρανό κι ακόμη λιγότερο την στάχτη του.

Εκεί όπου καποτε σαν παιδιά ακουμπούσαμε και μαθαίναμε την επανάσταση.
Εκεί όπου όλα υπήρχαν, καθώς ένα και μόνο πορτοκάλι γινόταν ολόκληρος ο χρόνος.

Ενα υποθαλάσσιο παιδικό παραμύθι ο χρόνος.

Ενας τρόπος του σκέπτεσθαι μέχρι το
επαναστάσιμον.
Και μετά το επαναστάσιμον.

Μετά θάνατον.


Αντίο.
Αποχαιρετούμε με τεράστια λευκά μαντήλια τον χρόνο, προκαλώντας
τη βροχή.

Να βρέξει στα εδάφη μας να βρέξει στις χώρες μας, να βρέξει στον εαυτό μας.

Κι ύστερα να σηκώσουμε λευκή σημαία στον εχθρό.

Οχι λευκή σημαία υποταγής, αλλά λευκό της ιστορίας από την
αρχή.

Λευκό, λευκό να ανεμίζει όπως ο γλάρος.

Πάνω από τον θάνατό του και πάνω από το αυγό του κάθε καινούργιου θηρίου.
Εκεί εγγράφουμε. Εκεί να εγγράψουμε.

Στο έδαφος. Στην ακοή λευκού εδάφους. Με την αγωνία ακέραια για το τραγούδι.

Εμείς εκεί,στα σύνορα του τραγουδιού.
Εμείς που θέλαμε να τραγουδήσουμε. Εμείςπου θέλαμε να γίνουμε συμπατριώτες με το άγνωστο. Γίναμε. Και το θηρίο δίπλα μας. Σκεπάζοντας τις προσευχές μας σε όλα τα νησιά, σε όλα τα καταφύγια της μοναξιάς μας.

Το θηρίο δίπλα μας. Πεινάει.

Αρχίζει, λοιπόν, την έρημο, αρχίζει τη σκέψη της τροφής.

Κι εμείς να πρέπει να ζήσουμε.

Θα ζήσουμε;

Στο υπάρχειν θα ζήσουμε;
Η μηπως κάπως ανάμεσα σε απαρέμφατα και παρακείμενα ενός σπιτιού ευάερου στο επέκεινα;

aspic είπε...

Διάβασα με προσοχή κυρία ντιάνα αυτά τα ωραία που μας παραθέσατε από το μπλόγκ του κυρίου σταμάτη,και ωφείλω να ομολογήσω πώς μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα μιάς και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα περί του θέματος που εδώ και καιρό υποψιαζόμουν.
Έτσι λοιπόν,τόσο για μένα,όσο και για τον κύριο λέφτυ που τελευταία ασχολούμαστε περί του θέματος,αλλά γιατί όχι και για τον κύριο άτομαντ,μπορώ να πώ με βεβαιότητα πώς.....

















































....είμεθα μαλάκαι κύριοι,και μάλιστα μεγάλοι.
Διότι ενώ εμείς όποτε είμαστε οικοδεσπόται,φροντίζουμε να σερβίρουμε όσο το δυνατόν φρεσκοψημένο και ζεστό φαγητό,εξασκώντας όσο μπορούμε καλύτερα την όποια μαγειρική τέχνη γνωρίζουμε και φροντίζοντας να επιλέγουμε τα καλύτερα και πιο εύγεστα υλικά που είναι δυνατόν να βρούμε,η κυρία ντιάνα στην αντίστοιχη θέση του οικοδεσπότη επιλέγει απλώς να μας σερβίρει κονσέρβες αγορασμένες απο διάφορα μινι μάρκετ της μπλογκογειτονιάς.
Και μετά μάλιστα να κομπάζει και να καγχάζει και να ειρωνεύεται,πώς δέν κατανοούμε την γκουρμέ κουζίνα.
Και αμφιβάλλω κιόλας άν ξέρει τι περιέχει η κονσέρβα που μας σέρβιρε,η απλώς μάς έβαλε να φάμε ότι της πασάραν.
Τέλος πάντων,η κριτική για το φαγητό στο μπακάλικο του κυρ σταμάτη μιάς και είναι αυτός που προμηθεύει με κονσέρβες τη γειτονιά.
Τα λέμε εκεί κυρία ντιάνα,τώρα μετά ή κάποτε.

ΒΓ Κύριε ιωάννη και εσείς κυρία ντιάνα,όπως και για την σωματική μας υγεία έτσι και για την πνευματική, τα πολλά γλυκά,οι σάλτσες και οι σαντιγές βλάπτουν.
Βάλτε και κάτι ξινό,κάτι αλμυρό στη δίαιτά σας.Θα είναι και πιο ολοκληρωμένη η γεύση.

dianathenes είπε...

Δεν είναι έτσι κύριε Ασπικ και το ξέρετε. Διότι
πρώτον δεν είμαι εγώ ο οικοδεσπότης μιας και το ποστ είναι του κύριου Λέφτυ. Δεύτερον εσείς ο ίδιος δεν προτείνατε προ καιρού να βγαίνω γυροβολιά στο μπλογκοχωριό και να σας φέρνω αυτά που θεωρώ αξιοσημείωτα; Κι εγώ ενθυμούμαι καλώς ότι απάντησα ότι συμφωνώ υπό τον όρον να το πράττουν αυτό όλοι. Αλλά δεν βλέπω να το αποτολμά ουδείς άλλος εκτός εμού. Αλλά και τώρα που το αποτολμώ πάλι δυσαρεστείστε με αυτά που προσκομίζω αποκαλώντας τα κονσέρβες. Μάθετε λοιπόν κύριε Ασπικ ότι όλα τα προίόντα της αγοράς κονσέρβες είναι μέχρι κάποιος να τα καταναλώσει και να τα ζωντανέψει μέσω της διαδικασίας της κατάποσης και του μεταβολισμού οπότε έχουμε και το μέγιστο όφελος. Που σημαίνει κύριε Ασπικ ότι αφού τα μασήσατε καλώς όπως μας λέτε και τα καταπιήκατε θα πρέπει να μας πείτε και τι συγκρατήσατε ώς θρεπτικό συστατικό. Εκτός αν δεν καταλάβατε τίποτα. Εγώ το ομολογώ λίγα πράγματα κατάλαβα. Αλλά μερικά σημεία κάπως τα ενόησα. Και ήθελα με την παράθεση εδώ να γίνει μια συζήτηση. Και αφού τα προσκόμισα εγώ κύριε Ασπικ, λογικό είναι εσείς τιμώντας με, να τα χρησιμοποιήσετε όσο εποικοδομητικότερα γίνεται και όχι να τα περιμένε όλα από μένα. Και να τα φέρω και να τα σχολιάσω. Δεν είναι δυνατόν αυτό κύριε Ασπικ εκτός αν θέλετε να πεθάνω από αυχενικό σύνδρομο κουβαλώντας, σχολιάζοντας αυτά που κουβάλησα και αυτά που σχολιάσατε εσείς οι υπόλοιποι. Ελεος πια! Καλά θα κάνετε λοιπόν να πιάσετε την πέννα σας και να σχολιάσετε και όχι να γκρινιάζετε διαρκώς ως να γεράσατε πριν της ώρας σας, όπως πάλι μας κατηγορήσατε εμένα και τον κύριο Ατομαντ τις προάλλες. Αναμένω Και ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ σφόδρα.

aspic είπε...

Και εγώ αναμέσω να απαντήσετε και στο μπλόγκ του μαστρο σταμάτη όπου σας απευθύνομαι και επί της ουσίας, και μετά θα σας απαντήσω συνολικά.
Το ότι έχετε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις και σας ευχαριστούμε ιδιαίτερως για αυτό και για την εξωστρέφεια που χαρίζετε στο υποβρύχιο,δέν σημαίνει πώς θα είστε υπεράνω κριτικής.
Ίσα ίσα,το αντίθετο μάλιστα μιάς και οι ευθύνες σας είναι μεγάλες.






































Πλάφς!!!
(Μόλις σας πέταξα ένα αυγό κυρία ντιάνα που σας το χρωστάω.Κάνει καλο και στο αυχενικό.Διότι και στον πληθυντικό οι παλιές συνήθειες παραμένουν).

dianathenes είπε...

Kύριε Ασπικ πάλι ομελέτα τα κάνατε.....

1. πρώτον δεν είμαι υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων.
2. οι ευθύνες για οτιδήποτε αφορά το Υποβρύχιο είναι κοινές.
3. Τον κύριο Σταμάτη δεν τον γνωρίζω καλά ώστε να συζητώ και να απλώνομαι στο ιστολόγιό του. Μόνο δανείστηκα κάτι και τον ευχαρίστησα ενημερώνοντάς το.
4. Δεν ξέρω πώς είστε διαρκώς εσείς που μου ασκείτε κριτική και μάλιστα πάντα αρνητική.
5. Εχετε απωλέσει την αίσθηση του χιούμορ αν σας πείραξε που έγραψα ότι σας έχω βάλλει δύσκολα. Το έκαμα μόνο για να αστειευτώ.
6. Λίγη τσίπα κύριε Ασπικ για τους χώρους που δεν γνωρίζετε την ψυχοσύνθεση του οικοδεσπότη. Δεν χρωστούν τίποτε οι άγνωστοι να πληρώνουν τυχόν διαφωνίες μας.

Τέλος σας αφήνω να τα ξεμπερδέψετε μόνος σας στον χώρο που επισκεφτήκατε με τα αυγά σας. Εγώ εκεί ήμουν ευγενής και πολύ σαφής για τον λόγο που με πήγε εκεί.

Καλή σας βραδιά.

aspic είπε...

Κυρίως για το νούμερο έξη κυρία ντιάνα,νομίζω πώς πρέπει να σας ρίχνω τα αυγά όπως είναι μαζί με τις καρτέλες.
Τα υπόλοιπα αύριο γιατί έχω νυστάξει.Μόνο ένα πράγμα θα σας ρωτήσω σήμερα κυρία ντιάνα,για να έχετε το χρόνο να το επεξεργαστείτε όλο το βράδυ.
Πώς γίνεται να σας αρέσει κάτι και να το βρίσκετε σπουδαίο η απλώς άξιο πρός συζήτηση,από το οποίο όμως κατάλαβατε λίγα πράγματα όπως παραδεχθήκατε;
Και μέσα από σένα αναρωτιέμαι τι κατάλαβαν άραγε και οι άλλοι που τα βρήκαν τόσο σπουδαία και αυτοί;






































Εκτός άν το όλο θέμα έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση των ιστολόγων όπως λέτε.
ΒΓ Και όχι τίποτα άλλο,αλλά μπερδέψατε και τον κύριο λέφτυ,και δέν ξέρει τι πρέπει να απαντήσει τώρα.
Άντε κύριε λέφτυ,απαντήστε στην κυρία ντιάνα,γιατί δέν απαντάτε;

χαμίνι είπε...

Εμείς ποιητές! Εμείς πολεμιστές! Εμείς πάντα νικητές!

Παλεύουμε το θηρίο. Όχι για να νικήσουμε, όχι για να το εξοντώσουμε! Παλεύουμε μετρώντας τις δυνάμεις μας. Μετρώντας την αντοχή μας και τη διάρκεια.

Το θηρίο δεν νοιάζεται να μας καταβροχθίσει. Είναι αυτό που γνωρίζει πως δεν υπάρχει τέλος.

Κι εμείς πάντα νικητές και πάντα νικημένοι. Αποκοιμιόμαστε με την ικανοποίηση πως δώσαμε τη μάχη.

Το λευκό του χιονιού θα σκεπάσει πάλι τη μνήμη που αφήνουμε κληρονομιά. Κάθε σπέρμα, που κοιμάται κάτω απ’ το λευκό σεντόνι, θα γεννηθεί αγνό κι ελεύθερο απ’ τη γνώση και θα πατήσει μέχρι εκεί που το βάρος του τού επιτρέπει να εισχωρήσει.

Ο μόνος αντίπαλος που νιώθω είναι η εικόνα στον καθρέφτη.

Τώρα πια, δεκάδες εικόνες με έμαθαν πως ο καθρέφτης σιωπηλά με εκδικείται για την υπεροψία μου να πιστέψω πως μπορώ να τον τσακίσω…


(Από χτες προσπαθώ να το ποστάρω, αλλά φευ! Τώρα μοιάζει τόσο ΑΣΧΕΤΟ, αλλά εδώ είμαι... Χρόνια πολλά, πολλά και διανοούμενα φίλοι μου!!!)

aspic είπε...

Ορίστε,τα βλέπετε κυρία ντιάνα;
Από τα χθές μαγείρευε η κυρία χαμίνι μέχρι να μας σερβίρει σήμερα ωραίο φρεσκοψημένο φαγητό.
Έτσι μάλιστα.
Όχι σάν και σάς που τρέχετε τελευταία στιγμή να μας φέρετε κονσέρβες και αυτές ληγμένες πρό ετών μάλιστα.
Διότι έχω την εντύπωση και το ξαναλέω,πώς εσείς νομίζετε πώς είμεθα πεινασμένοι.
Όμως που υπάρχουν σήμερα πεινασμένοι (για την δύση μιλάω) για να υπάρχουν εδώ στο υποβρύχιο;
Τόσα βιβλία,τόσα έντυπα,ολάκερο διαδίκτυο,τηλεοράσεις,ραδιόφωνα,ποιός δικαιολογείται να πεινάει σήμερα από την γνώση και την αλήθεια που επιθυμεί;

Υπάρχει λόγος να μας βάζετε στεγνά αποσπάσματα (ξηρή τροφή δηλαδή) όπως παλιότερα από το βιβλίο του βιολόγου,όπως σήμερα τυποποιημένες μαλλαρμε-λάδες,χωρίς την δική σας προσωπική επεξεργασία;
Και εμείς δηλαδή τι περιμένετε να κάνουμε μετά;Να αρχίσουμε τους επαίνους και τα γλυψίματα,όπως στου μαστροσταμάτη που μου γύρισαν τα άντερα ανάποδα μόλις διάβασα τα σχόλια,όπως και στου άλλου του μαστροδήμου που μας περιφέρατε παλιότερα;
Είναι πράγματα σωστά αυτά δηλαδή,για γνήσιους υποβρυχίους ανθρώπους,στριμμένους και παράξενους,όπως πρέπει να είμαστε,όπως πρέπει να είναι ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος σήμερα;
Δέν είπαμε,να βάλουμε και αποσπάσματα,αλλά να υπάρχει λόγος και κυρίως να τα περάσουμε μέσα από το προσωπικό μας φίλτρο.
Διότι τελικά,ποιός την γαμεί και την αλήθεια και την γνώση,σημασία έχει το παιχνίδι.
Για να παίξουμε νομίζω ότι μαζευτήκαμε εδώ,γιατί άμα είναι να την δούμε σοβαρά την δουλειά και να γίνουμε ψωνάρες νομίζοντας πώς κατέχουμε ή αναζητούμε την αλήθεια,καλύτερα να το ρίξουμε στη ξέρα το υποβρύχιο να το κάνουν φωλιά οι τσιπούρες.
Εσείς γιατί δέν μιλάτε για όλα αυτά ρε κύριε λέφτυ,αλλά μόνο οι εξωγήινοι σας φταίνε;
Άντε γιατι μου φαίνεται ο΄καθένας έχει την καραμέλλα του και την πιπιλάει.
Φτούουου,βαρέθηκα να πιπιλάω και εγώ την δική μου πιά.
Ά να χαθείτε όλοι σας επιτέλους.












































Τι τον θέλω και αυτόν τον πληθυντικό;
Μου τεντώνει τα νεύρα περισσότερο.

ΒΓ Και για πείτε μου κυρία ντιάνα,τι κακό είπα στο άλλο μπλόγκ που πήγα και μου λέτε πώς δέν έχω τσίπα πάνω μου;
Πρόσβαλλα κανέναν;

ΒΓ2 Και ευτυχώς που έγραψε και η κυρία χαμίνι και μας μελαγχόλησε,και όσο ναναι μάς κάλμαρε και τα νεύρα.

wpleftyboy είπε...

μολις εχασα ενα κειμενο που εγραφα εδω και μιση ωρα τουλαχιστον και ςπρτοιθν20π351 ¶ τα χω παρι ελκξει πης4π η ΓΑΝΩΚΜΟ΄ΞΒΤς ΠΟ5ΠΗ9

ΑΪ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

wpleftyboy είπε...

μολις εχασα ενα κειμενο που εγραφα εδω και μιση ωρα τουλαχιστον και ςπρτοιθν20π351 ¶ τα χω παρι ελκξει πης4π η ΓΑΝΩΚΜΟ΄ΞΒΤς ΠΟ5ΠΗ9

ΑΪ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

aspic είπε...

Ρε λέφτυ,τι βρίζεις ρε;
Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι;
Για πρόσεχε λίγο ρε καημένε.
Και ψάξε και θα το βρείς το κείμενο που χασες.
Κάπου θα σου παράπεσε.
Τι κάνεις έτσι;

Και ότι έλεγα ότι είχα χάσει την φόρμα μου,και έγινα αρκετά σαφής και με καταλαβαίνετε πότε μιλάω σοβαρά και πότε αστεία και δέν παρεξηγιέστε, ότι σκεφτόμουν ότι μάλλον θα πέρναγα όπως σας είχα προειπεί (προειπώ,προειπείς,προειπεί,προειπούμε,προειπείτε,προειπούνε, βάλτε τους μιά μπύρα να την πιούνε) μιά διαδικτυακή κρίση ταυτότητος,επιτέλους το κλίμα άλλαξε και τα κατάφερα.Θα έφταιγε ο ερμήςφαίνεται.

Έτσι λοιπόν,η κυρία ντιάνα,εγκατέλειψε κολυμπώντας κακήν κακώς το υποβρύχιο.
Και μάλιστα χωρίς κάν να την βρίσω ή να την προσβάλλω.Ίσα ίσα που της μίλαγα και στον πληθυντικό.
Μπράβο μου.
Για να καπνίζω τρία πακέτα την ημέρα η φόρμα δέν με εγκαταλείπει ποτέ.

Βέβαια,για να είμαι δίκαιος,δέν ωφείλεται αποκλειστικά σε μένα αυτή η επιτυχία,αλλά και στην κυρία ντιάνα,που τα συνηθίζει κάτι τέτοια όταν κάποιος της μιλήσει λίγο πιο απότομα.
Αλλά τι να κανα ρε παιδιά;
Θέλετε να γίνουμε και εμείς εδώ μέσα σάν τα άλλα μπλόγκ με τις ψωνάρες,και να χαιδευόμαστε,να γλυφόμαστε και να σαλιαριζόμαστε;
Θέλετε να γίνουμε μιά χαζομάρα;
Και δέν πάμε στο μούλτι,που μας έχουν τις μοκέτες έτοιμες στρωμένες να περάσουμε;














































Ρε λέφτυ,ρίξε ένα σωσίβιο στην τρελλέγκω μήν πνιγεί εκεί μεσοπέλαγα και το χουμε και τύψεις.
Τέρμα ο πληθυντικός.Επιστρέφω στο γνώριμο μου ύφος και όποιος ενοχλείται τρελλάρες να βουτήξει και αυτός στην θάλασσα.
Άντε από κεί πιά.
Το κάναμε φιλολογικό σύλλογο εδώ μέσα.
Ρε λέφτυ,τι βρίζεις ρε μαλάκα;

wpleftyboy είπε...

θα μου λειψει η ντιανα
ειναι δικαιωμα του καθενος μας να φευγει και να ερχεται
αν με ρωτουσε θα της ελεγα οτι δεν υπαρχει λογος να φυγει
ευτυχως εδω κανεις δεν δινει λογο σε κανεναν
για την ακριβεια απο σενα το εμαθα γεροξεκουτη οτι η ντιανα εγκατελειψε το σκαφος

το μουλτι ...εκει πηγα κι εφυγα με τυμπανοκρουσιες
δεν υπαρχει λογος να βρισκομαι εκει

κριμα που εχασα αυτο το κειμενο ρε απσικ
ηταν μια απαντηση που ποτε δε θα τη λαβει κανεις ενδιαφερομενος και μη


φιλε
glenrothes σινγκλ σπεϊσαϊντ μαλt και
H. UPPMAN hermoso (κονεσερ νο1)

η ζωη ειναι ωραια οταν πνιγεται σε μπλε καπνους και αναθυμιασεις αλκοολ

κι ο χρονος ?

να παει να γαμηθει κι αυτος ο μαλακας

γουσταρω να οξειδωνω τη μουρη μου με
επιταχυνομενους ρυθμους

και ξερεις κατι ?

χαρηκα που με ειπες αρβανιτη παππου

αλλα δεν εχεις ιδεα τι σημαινει θρακιωτικο κεφαλι

φιλε δεν εχεις ιδεα τι σημαινει θρακιωτικο κεφαλι...και μαλιστα απ' το δικο μου σοϊ των λυκανθρωπων .

σοοο! λεω να μεινω εδω παρεουλα με το ουισκακι μου και το πουρο μου

που θα παει θα το γραψω το αριστουργημα αργα η γρηγορα

εσυ τι θα κανεις ?

μ'αρεσει να ριζωνω καπου οπου εχω αναμνησεις απο καλες παρεες
περναω καλυτερα με τις αναμνησεις και τους παρελκομενους αλκολικους βαθμους παρα με τις ιδιες τις καλες παρεες

γιατι ο χρονος εχει κι ενα καλο

αμβλυνει τα παντα ολες οι κοφτερες εξυπναδες που ξεστομιζουμε αμβλυνονται και μετα απο λιγο καιρο δε θυμομαστε τιποτα
τουλαχιστον εγω ετσι ειμαι
ξερω οτι σε αλλους ισως λειτουργει αντιθετα αυτη η μαλακεια με εψιλον (το)γιωτα τσελιγκα .

με λιγα λογια
τσιαρζ ασπικ
καμ μπακ ντιανα
ατομ τι νεα απο ιαπωνια
χαμινι καλα τα ειπες στο προηγουμενο
και να σαι καλα .

Black Swan είπε...

Ετσι ειναι παιδιά.

ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ οι φίλοι μου.

Ακούω τις φωνές των φίλων μου και ανοίγω τα λεξικά της μέλλουσας μνήμης.
Ονόματα; Πολλά...

Μια φωτιά που έκαιγε από πάντα, με λέξεις.
Φαινόταν η στάχτη των λέξεων τους όταν εμείς αγαπούσαμε όντως.
Και τώρα;
Τώρα θα βρω τον χρόνο μου.

Τον χρόνο που δεν έχει περάσει
από την κωφότητα μήτε από το παρά λίγο του θανάτου.
Ναι.
Θα βρω το χρυσάφι των άγνωστων λέξεων της ζωής μου.

Και από εκεί θα αρχίσει μια καινούργια ήπειρος ανεξερεύνητη.
Όπως ήταν ένα τραγούδι μέσα στο ξημέρωμα που τραγουδούσαμε μαζί κι ένα μαχαίρι στην επίκληση.

Τα λόγια απαγορεύονται σήμερα.

Να και μια Παραμυθιά ;

Μια φορά κι έναν καιρό που το μετάξι άκουγε το σκουλήκι και το
σκουλήκι άκουγε τη γη και η γη άκουγε τον ουρανό της, βρεθήκαμε στη θάλασσα. Ήμασταν πολλοί. Ήμασταν λίγοι.

Και ο καθένας έπιασε να μετράει την άμμο κι όλο κατέφευγε στην μονάδα.

Κι όλο ανακάλυπτε το άπειρο.
Κι όλο ο πόλεμος των λέξεων γινόταν έρωτας, καθώς ο ένας πήγαινε και
προχωρούσε προς τον άλλον.



Ακούγαμε.
Επωνύμως. Εμείς, επωνύμως, γιατί δεν θέλαμε να ξεχάσουμε τα ονόματα των φίλων μας.

Τα κάναμε σχεδον καθε μέρα..
Τόσο χρειαζόμαστε, τίποτε άλλο.


Από την αμμουδιά η σκέψη.

Απο το βυθό η δευτερη φωνή.

Ένας, ένας με τα ονόματά μας.

Κι από την άλλη άκρη το κεκαυμένο.
Αυτό το εμείς, που κέρδισε τα παιδιά του και τα χάρισε στον εαυτό τους.
Αυτό που χάρισε το υπόγειο του θαύματος.


Φιλίες και φιλίες κάπου
σ' ένα τραγούδι, που όμως ακούστηκε σαν σιωπή.

Και πρ'επει Υποβρύχιοι φίλοι μου να την προσέχουμε την σιωπή μας, καθώς οι φίλοι μας μεγαλώνουν.

Καθώς τα λίγα χρήματα της
απειλής τους δεν ανταλλάσσονται και δεν ανατοκίζονται στις νύκτιες
συνήθειες.
Στην υγειά σας.

Εμείς θα μαζευτούμε σήμερα πάλι μαζί.

ΥΓ. Αλλά τι θα πει, εμείς;
Εμείς, υποθέτω θα πει πάλι μια σημαία.

Δεν κυματίζει.
Μιλάει σιωπή.
Ακούει τραγούδια.
Συμπεραίνει αυθαιρεσίες ανέμου.

Συμπεραίνει από αυθαιρεσίες ανέμων.

Κι ύστερα πηγαίνει σε άλλα τραύματα.

Αποφεύγοντας τους ενεστώτες και τους μέλλοντες και τους παρατατικούς, καταφεύγοντας εσαεί στο Μεσολόγγι.

Η πολιορκία μεγαλώνει.



Την παραφράζουμε: ο πολύς όρκος.


Αυθαιρετούμε.

Όπως οι αυθέντες της ζωής μας. Όπως οι φίλοι που χάσαμε.
Κλείνουν οι πύλες.

Χειροκροτήματα πόλεων.

Δεν κάνουμε διάλειμμα .

Το πολύ να σταματήσουμε για λίγο στην Ιεριχώ.

Ο,τι χάσαμε, χάσαμε.

Μεγαλώνουν οι φίλοι μας.

Κι αυτό που χάσαμε, είναι το κέρδος μας.

Ετσι δεν είναι Ντιάνα;

dianathenes είπε...

Φιλαράκια είμαι γριπιασμένη άσχημα. Θα τα πούμε συντόμως ελπίζω....

χαμίνι είπε...

Έτσι λοιπόν! Ό,τι χάσαμε, χάσαμε. Πλην των αναμνήσεων. Καιρός ν' αρχίσουμε να κερδίζουμε ξανά.

Είναι άραγε τραγικό ή απλά συναρπαστικό να μπορεί να προκαλεί συναισθήματα μια πραγματικότητα που εκφράζεται μόνο με λέξεις;

Χωρίς γεγονότα, χωρίς αισθήσεις, παρά μόνο την φαντασίωσή τους να εκπέμπει ηλεκτρικά κύματα στον εγκέφαλο.

Έχω την εικόνα σας μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που γράφω. Δεν γίνεται αλλιώς... Μια δική μου εικόνα, που δεν έχει φόβο να ξεθωριάσει όπως οι αναμνήσεις μου. Ίσως και να αλλάζει κάθε φορά που σας διαβάζω. Φωτίζεστε, σκοτεινιάζετε, είστε χαρούμενοι, θλιμένοι, θυμωμένοι, γίνεστε πιο όμορφοι, πιο άσχημοι, σας συμπαθώ πιο πολύ ή σας αντιπαθώ, δεν έχει σημασία, σας φέρνω στα μέτρα μου ανάλογα με τη διάθεσή μου. Και τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε γι' αυτό. Δεν μπορείτε να το αλλάξετε, παρά μόνοι με τις λέξεις σας. Δηλαδή με το πνεύμα σας.

Κι αυτό το βρίσκω συναρπαστικό. Γιατί το πνεύμα χρειάζεται να επικοινωνεί χωρίς τα κριτήρια της εμφάνισης, ελεύθερα από συνθήκες και προϋποθέσεις.

Σας αφήνω τώρα για να απογειωθώ για μια ακόμη καθημερινή πτήση που μπορείτε ο καθένας να την φαντασιώνεστε όπως σας γουστάρει...

Ντιάνα περαστικά και γρήγορα!