Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

Βοήθεια!

Εχω φτάσει σε ένα σημείο πλέον που νομίζω ότι τα πάντα πρέπει να λέγονται μέσα από ένα βιβλίο.

Ολα τα άλλα μπαρούφες.

22 σχόλια:

aspic είπε...

Μπαρούφα είσαι και φαίνεσαι.

Αφού τα πάντα λέγονται σε ένα βιβλίο όπως νομίζεις,τότε τι κάθεσαι και μας το λές εδώ ότι τα πάντα γράφονται σε ένα βιβλίο,και δέν το γράφεις σε ένα βιβλίο που λέγονται τα πάντα;
Και πώς λέγονται τα πάντα σε ένα βιβλίο,όταν δέν λέγονται και οι μπαρούφες όπως είπες;


Τέλος πάντων,επειδή το πνεύμα χρειάζεται να επικοινωνεί ελεύθερα από συνθήκες και προϋποθέσεις που λέει και το χαμίνι,ελεύθερα και απο συμβάσεις που λέω και εγώ, τι μπορείς άραγε να πείς που η πραγματικότητα να μήν το έχει ξεπεράσει (η περιβόητη κρίση του λόγου και κρίση της κριτικής του λόγου,και κριτική της κρίσης του λόγου και λοιπά και λοιπά δηλαδή),έτσι που τελικά για να μήν γίνεις ανόητος και καραγκιόζης να μήν πρέπει να επαναλαμβάνεις σχεδόν σε κάθε φράση σου πόσο ανόητος και καραγκιόζης είσαι;
Έχει το περιθώριο κανείς εξ ημών των περίφημων συζητητών,εικονικών και μή, που θέλει να έχει ελεύθερο πνεύμα, να είναι κάτι άλλο εκτός από σαχλαμάρας και κουταμάρας;
Όχι πέστε μου έχει;
Όλα τα άλλα είναι απλώς πολυτέλειες,λόγια μεγάλα και σπουδαία.
Και σε τι άλλο μπορεί να αποσκοπεί η οποιαδήποτε επικοινωνία,εκτός απο το να πούμε μερικές τέτοιες σαχλαμάρες;
Διότι τελικά διανάθενα,τα πάντα που λές ότι λέγονται σε ένα βιβλίο,όταν δέν γίνονται αλλά απλώς λέγονται,όπου και όπως και άν λέγονται είναι μπαρούφες.
Και ούτως ή άλλως όλοι μπαρούφες λένε και λέμε και η διαφορά είναι ανάμεσα σε αυτούς που το ξέρουν και αυτούς που το αγνοούν (τους σοβαρούς).
Και έχω την υποψία ότι κάποιος που έχει καθολική προτίμηση στις σαχλαμάρες ενός βιβλίου μόνο,απεικονίζει αυτή την άγνοια της σαχλαμάρας του.
Ναι.














































































Και ότι έλεγα να βάλω και εγώ ένα τόπικ,να μήν με πείτε και κουτό δηλαδή επειδή δέν έχω κανένα θέμα να θίξω,και αμέσως με πρόλαβε η διανάθενα.
Τέλος πάντων,μιας και αυτό που ήθελα να βάλω είναι σχετικά σχετικό με το παρόν τόπικ,θα το θέσω εδώ και θα σας ρωτήσω σύντροφοι παλαβιάρηδες,άν το υποβρύχιο πρέπει να το καταδύσουμε σε ακόμη μεγαλύτερα βάθη ή μήπως πρέπει να πιάσουμε λίγο επιφάνεια,να το φέρουμε κάπως στον αφρό των πραγμάτων.
Εξ αφορμής βέβαια και της κυρίας ντιάνας που πιστεύει ότι πρέπει να είμαστε σοβαροί και να σεβόμαστε τους μπλογκεράδες διότι επιτελούν έργο σωστό και μεγάλο .......γρίστ γρίστ γρίστ (συγγνώμη αλλά με τρώγαν τα αρχίδια μου και δέν μπορούσα να κρατηθώ) και δέν έχουμε δικαίωμα να τους προσβάλλουμε όταν μάλιστα δέν τους ξέρουμε κιόλας.

Τέλος πάντων,τα προσπερνάω και της απαντώ περαστικά μιάς και είναι άρρωστη.
Άμα πάσχεις απο αρθριτικά,ο νοτιάς και η υγρασία που έχει φέτος,κάνει ακόμη πιο δύσκαμπτες τις κινήσεις σου.

dianathenes είπε...

Μην λες μπαρούφες Ασπικ.
Δεν έγραψα ότι τα πάντα λέγονται σε ένα βιβλίο. Αλλα ότι τα πάντα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο.

κάνε τον κόπο να διαβάζεις τι γράφει ο άλλος και σκέψου και λίγο για να του δώσεις μιαν απάντηση ΟΧΙ να πεις αυτά που θέλεις αγνοώντας το σκεπτικό του.

aspic είπε...

Μπαρούφα είσαι και φαίνεσαι.

Αφού τα πάντα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο όπως νομίζεις,τότε τι κάθεσαι και μας το λές εδώ ότι τα πάντα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο,και δέν το λες ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται τα πάντα;
Και πώς ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται τα πάντα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο,όταν δέν ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται και οι μπαρούφες όπως είπες;


Τέλος πάντων,επειδή το πνεύμα χρειάζεται να επικοινωνεί ελεύθερα από συνθήκες και προϋποθέσεις που λέει και το χαμίνι,ελεύθερα και απο συμβάσεις που λέω και εγώ, τι μπορείς άραγε να πείς που η πραγματικότητα να μήν το έχει ξεπεράσει (η περιβόητη κρίση του λόγου και κρίση της κριτικής του λόγου,και κριτική της κρίσης του λόγου και λοιπά και λοιπά δηλαδή),έτσι που τελικά για να μήν γίνεις ανόητος και καραγκιόζης να μήν πρέπει να επαναλαμβάνεις σχεδόν σε κάθε φράση σου πόσο ανόητος και καραγκιόζης είσαι;
Έχει το περιθώριο κανείς εξ ημών των περίφημων συζητητών,εικονικών και μή, που θέλει να έχει ελεύθερο πνεύμα, να είναι κάτι άλλο εκτός από σαχλαμάρας και κουταμάρας;
Όχι πέστε μου έχει;
Όλα τα άλλα είναι απλώς πολυτέλειες,λόγια μεγάλα και σπουδαία.
Και σε τι άλλο μπορεί να αποσκοπεί η οποιαδήποτε επικοινωνία,εκτός απο το να πούμε μερικές τέτοιες σαχλαμάρες;
Διότι τελικά διανάθενα,τα πάντα που λές ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο,όταν δέν ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ γίνονται αλλά απλώς ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται,όπου και όπως και άν ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται είναι μπαρούφες.
Και ούτως ή άλλως όλοι μπαρούφες λένε και λέμε και η διαφορά είναι ανάμεσα σε αυτούς που το ξέρουν και αυτούς που το αγνοούν (τους σοβαρούς).
Και έχω την υποψία ότι κάποιος που έχει καθολική προτίμηση στις σαχλαμάρες ενός βιβλίου μόνο,απεικονίζει αυτή την άγνοια της σαχλαμάρας του.
Ναι.














































































Και ότι έλεγα να βάλω και εγώ ένα τόπικ,να μήν με πείτε και κουτό δηλαδή επειδή δέν έχω κανένα θέμα να θίξω,και αμέσως με πρόλαβε η διανάθενα.
Τέλος πάντων,μιας και αυτό που ήθελα να βάλω είναι σχετικά σχετικό με το παρόν τόπικ,θα το θέσω εδώ και θα σας ρωτήσω σύντροφοι παλαβιάρηδες,άν το υποβρύχιο πρέπει να το καταδύσουμε σε ακόμη μεγαλύτερα βάθη ή μήπως πρέπει να πιάσουμε λίγο επιφάνεια,να το φέρουμε κάπως στον αφρό των πραγμάτων.
Εξ αφορμής βέβαια και της κυρίας ντιάνας που πιστεύει ότι πρέπει να είμαστε σοβαροί και να σεβόμαστε τους μπλογκεράδες διότι επιτελούν έργο σωστό και μεγάλο .......γρίστ γρίστ γρίστ (συγγνώμη αλλά με τρώγαν τα αρχίδια μου και δέν μπορούσα να κρατηθώ) και δέν έχουμε δικαίωμα να τους προσβάλλουμε όταν μάλιστα δέν τους ξέρουμε κιόλας.

Τέλος πάντων,τα προσπερνάω και της απαντώ περαστικά μιάς και είναι άρρωστη.
Άμα πάσχεις απο αρθριτικά,ο νοτιάς και η υγρασία που έχει φέτος,κάνει ακόμη πιο δύσκαμπτες τις κινήσεις σου.

dianathenes είπε...

@Αφού τα πάντα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο όπως νομίζεις,τότε τι κάθεσαι και μας το λές εδώ ότι τα πάντα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο,και δέν το λες ΜΕΣΑ ΑΠΟ ένα βιβλίο που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ λέγονται τα πάντα;

Χαίρομαι που επιτέλους έπιασες το νόημα της απελπισίας μου.Και μιας και συμφωνώ ότι είναι σχήμα οξύμωρο να θέτω τέτοιο ερώτημα προς συζήτηση, λέω κι εγώ να πάω να συνεχίσω το βιβλίο μου. Εσύ κάθισε εδώ να το συζητήσεις τώρα αν έκανα καλά.

Black Swan είπε...

«ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΕΡΜΗ, πάτρωνα του κλέφτη, δανείστε μου ένα μικρό καπνοπωλείο ή στρώστε με σ' όποιο επάγγελμα, εκτός από το κερατένιο τούτο επάγγελμα του λογοτέχνη που όλη την ώρα σου ζητά να 'χεις μυαλό»

(Ο Σεφέρης μεταφράζει Πάουντ).

aspic είπε...

Μπράβο άτομαντ!
Πολύ εύστοχο το απόσπασμα που μας παραθέτεις,άν και δέν κατάλαβα τι αφορά.
Πάντως το μυαλό χρειάζεται να το έχεις πάντα,είτε είσαι λογοτέχνης ει΄τε καπνοπώλης.
Πάρε παράδειγμα τη διανάθενα.Της ήρθε μιά μαρεσούρα στο κεφάλι,και αμέσως μας την πρότεινε για συζήτηση.
Ούτε την δούλεψε λίγο,ούτε έκανε δυό σχόλια πιο αναλυτικά να δούμε τι θέλει να πεί,παρά ότι παπαριά της ήλθε στο μυαλό την έγραψε.
Και μετά θύμωσε επειδή δέν την πήραμε στα σοβαρά.
Και πάλι ψυχραμένη η διανάθενα.
Αλλά δέν μιλάτε και εσείς λίγο.
Όλο εμένα με βάζετε να γίνομαι ο κακός.
Τέλος παντων,επι του αποσπάσματος παουντ,επειδή ακριβώς κάποιου τα μυαλά είναι έξω από το κεφάλι του,για αυτό δέν μπορεί να κάνει οποιοδήποτε επάγγελμα γιατί θα αποτρελλαθεί,παρά μόνο μερικά τέτοια (επαγγέλματα) σάν και του λογοτέχνη για να συγκρατήσει και να οργανώσει τα μυαλά του.
Το προτείνουν και πολλοί ψυχίατροι,σάν την καλύτερη ψυχοθεραπεία.
Άν το έθεσε απο αυτή την άποψη η διανάθενα,και σωστά εσύ το επισήμανες άτομαντ,όντως έχει δίκιο.
Το πρόβλημα όμως είναι,ότι πολλές φορές το βρίσκει ο λογοτέχνης το μυαλό του,αλλά το χάνει ο αναγνώστης και καταριέται μετά τον πάτρωνα του κλέφτη,που του χάρισε ένα βιβλίο και όχι ένα πακέτο τσιγάρα.
Όπως και να χει,γίνεται μάχη μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη ποιός θα τρελλάνει ποιόν.Καθότι το μυαλό λίγο και δυσεύρετο και δέν περισσεύει για όλους.



















































Νομίζω πώς αυτό κάνει και η διανάθενα.
Πάει να μας κάνει να χάσουμε και το λίγο που έχουμε.

χαμίνι είπε...

Οι μπαρούφες που έχουμε στο κεφάλι μας και τις γράφουμε σ’ ένα βιβλίο, περιμένοντας ή ευελπιστώντας να τις διαβάσουν οι δύσμοιροι αναγνώστες (αλλά γι’ αυτούς ας μιλήσουμε ξεχωριστά, για το πόσο δηλαδή θύματα ή υπεύθυνοι άνθρωποι είναι κι αυτοί), οι μπαρούφες μας λοιπόν που «εκδίδονται», είναι εξ’ ορισμού μη συζητήσιμες. Μήπως αυτό εννοεί η Ντιάνα; Μήπως κουράστηκε να συζητάει και θέλει απλά να εκφραστεί χωρίς αντίλογο; Μήπως, εμείς, εξ’ ορισμού είμαστε κακοπροαίρετοι και δεν αντιλαμβανόμαστε το μήνυμα; Μήπως τελικά καταλήγουμε πάλι στην ανημπόρια μας ή στην αντίστασή μας να αντιληφθούμε;

Ας το πάρω αλλιώς: Η ανάγνωση ενός βιβλίου, σε τι πιστεύετε ότι αποσκοπεί; Έχουμε συζητήσει τόσες φορές για την συγγραφή, αλλά έχουμε στο περιθώριο την ανάγνωση.

Ο αναγνώστης χρησιμοποιεί τον συγγραφέα για να δικαιωθεί στις απόψεις του;
Ή μήπως διαβάζει για να μάθει; Και τότε που στο καλό είναι όλη αυτή η γνώση, η καλλιέργεια που αποκομίζεται; Που είναι ο προβληματισμός; Γιατί δεν τα συναντάμε στην καθημερινότητά μας; Που είναι οι αναγνώστες; Τις πταίει; Ή δεν πταίει κανείς παρά οι μπαρούφες που εξακολουθούμε να έχουμε στο κεφάλι μας όλοι;

Θα προτιμούσα τελικά απ’ την ανάγνωση να έχω απέναντι το συγγραφέα να συνομιλούμε. Κι ας ψυχραθούμε αν δεν γίνεται αλλιώς… αλλά τουλάχιστον θα απαιτούσα να εξηγηθεί, για να καταλάβω κι εγώ ποιο είναι το σημαντικό και ποιο το ασήμαντο για τον ίδιο. Μήπως κι έτσι βρίσκαμε μιαν άκρη στην ασύδοτη μπαρουφολογία που δεν έχει κέρδος για κανένα.

Και συμφωνώ με τον σενιόρ άσπικ κυρ-μέρμηγκα. Τι εννοείς με την παράθεση της μετάφρασης; Σαν υπεκφυγή μου μοιάζει….

"Βοήθεια!"

Black Swan είπε...

Εδώ γράφουμε για να συζητήσουμε.
Έτσι δεν είναι;

Προσωπικά δεν γράφω για όλους εκείνους που έχουν εξηγήσει άπαξ και διά παντός τον κόσμο. Όλους εκείνους που κατά ένα μυστήριο τρόπο πάντοτε ξέρουν καλύτερα κι ας αρνούνται να μάθουν. Όλους εκείνους που έχουν πάντοτε δίκιο. Ιδεολογικό, θεωρητικό, ηθικό, αισθητικό, ταξικό.

Όλους εκείνους που θα σηκώσουν το φρύδι ειρωνικά και σαν καλβινιστές θεολόγοι, αν διαβάσουν τον στίχο του Νίκου Καρούζου: "Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο". Χωρίς βέβαια να μπούνε στον κόπο να κατανοήσουν.
Και το υποβρύχιο πρέπει να το διατηρήσουμε κυρίως σαν χώρο συζήτησης

Κι ίσως εδώ να βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα σας γιατί συνεχίζουμε να γράφουμε.
Γράφουμε επειδή υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας διαβάσουν ποτέ.

Γράφουμε για να υπονομεύσουμε το γαλήνιο δίκιο τους.

Για την ακρίβεια: όχι τόσο το δίκιο τους όσο τη γαλήνη που το προκαλεί. Γνωρίζοντας ότι ο πραγματικός "Εχθρός του γραφιά ή ποιητή" είναι ο Τιραμόλα.

Κι εμείς , θέλω να πιστεύω ότι έστω από απελπισία, θέλουμε να παραμείνουμε μη εκδιδόμενοι γραφιάδες ή ποιητές


ΥΓ. "δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε / σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα / παρατάμε τη χαρά στους στους ανίδεους... / Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους... / Ε, ναι λοιπόν, αυτό σημαίνει".
Βύρων Λεοντάρης

wpleftyboy είπε...

λέγοντας οχι σ'αυτους
λεμε οχι σ'αυτο το ποιημα και γι αυτο
ο καταλληλος τιτλος ειναι





διπλή άρνηση
-------------------
φυλάξου απ' τους θεματοφύλακες ,


που τρέχουν ,πάντα πρόθυμοι , να δείξουν


τον μαύρο ή τον κόκκινο,
τον παιχταρα ή τον ξεφτιλα,
τον δίκαιο ή τον άδικο,
τον λάθος τρόπο
ή τον δικό τους .


---------------
τελικα φαινεται οτι γραφω για να συζητησω με ολους ακομα καιμε τον εαυτο μου

πολυ προσφατα καπου σε μια διαδικτυκαη συζητηση υποστηριξα οτι ειναι σκοπιμο να αφηνω τρυπες στα γραπτα μου για να φυσαει μεσα απο αυτες ο γονιμος ανεμος της αμφιβολιας και της αμφισβητησης

ελαβα μια απαντηση σ'αυτο (μεσα σε ολες τις απαντησεις που μου επεσημαναν ποσο μαλακας ειμαι) που ελεγε οτι τελικα το σπουδαιοτερο μηνυμα που περναει μια ιστορια ειναι αυτο που αγνοει ο δημιουργος της

και συνεχισα ο ιδιος λεγοντας πσοσ σπουδαιο ειναι αυτο

μια και ετσι το ιδιο το γραπτο αποκτα δικια του ζωη ,ανεξαρτητο απ' το δημιουργο του

το ιδιο το γραπτο αμφισβητει την παντοδυναμια και την αυθεντια του δημιουργου

εχω την εντυπωση οτι αυτο γινεται ειτε το γραπτο ειναι τυπωμενο σε χαρτι ή απλα υπαρχει προσωρινα σε μια οθονη υπολογιστη
και οτι τελικα αυτη ειναι και η μεγαλυτερη του αρετη

η αμφισβητηση της υπερτατης εξουσιας του δημιουργου (για να λαβω βεβαια ακομα περισσοτερα μηνυματα αγανακτησης που υποστηριζαν την αυθεντια που πρεπει να διακρινει τον κακομοιρο συγγραφεα)

ΥΓ. απο την αγανακτηση του κοινου εβγαλα το συμπερασμα οτι οι περισσοτεροι γουσταρουμε να μας σοδομιζουν ....μας αξιζει η εξωγηινη ψωλη απο τον κωλο ως το λαιμο ...γιατι τετοια ανθρωπακια ειμαστε...
υποτακτικα .

dianathenes είπε...

Παιδιά όλα όσα γράψατε θα ήθελα να τα συζητήσω μαζί σας αλλά έχω πρόβλημα. Μαζευτήκαμε εδώ και φτιάξαμε το Υποβρύχιο έχοντας κατά νου ότι ταιριάζουμε πρωτίστως στην ψυχοσύνθεση. Η, κάνω λάθος; Οι ιδέες είναι δευτερεύουσας σημασίας νομίζω αν δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά. Θα ήθελα να το δούμε αυτό λίγο. Να καθορίσουμε στοιχειώδη πλαίσια σεβασμού. Ειδεμή δεν βρίσκω νόημα.

χαμίνι είπε...

Αλήθεια, χάρηκα που σας γνώρισα. Χάρηκα που, όποτε και όπως, τα λέγαμε...
Μου δώσατε πολλά και σας ευχαριστώ.

Εύχομαι σε όλους όλα να πηγαίνουν πρίμα!

Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε να ξανασυναντηθούμε.

aspic είπε...

Ορίστε τα βλέπετε;
Σκατά τα κάναμε και εδώ.
Πέντε χρήστες όλοι και όλοι και φάγαμε τα μουστάκια μας.
Εσύ χαμίνι τι έπαθες και ψυχράθηκες έτσι ξαφνικά και μας αποχαιρέτησες;
Διανάθενα εσύ το πείραξες;
Δέν πιστεύω να λειτουργουν και εδώ διάφορα παρασκήνια;
Χαμίνι γύρνα πισω να μας πείς γιατί έφυγες.
Διανάθενα φύγε να σου πώ γιατί θα ξανάλθεις.
Λέφτυ,έλα για να φύγουν οι εξωγήινοι.
Άτομαντ κάτσε εδώ και γράψε κάτι μήπως σταματήσουμε τα σούρτα φέρτα.
Το λοιπόν,και αφού σας έδωσα οδηγίες για το παιχνίδι,μαζευτείτε όλοι να δούμε τι θα κάνουμε.
Όντως δέν τράβηξε η ομάδα όπως το περιμέναμε.
Μάλλον θα πρέπει να επανεξετάσουμε την τακτική που ακολουθήσαμε.
Άντε έχουμε δουλειά πάλι απ την αρχή.































Τώρα που τα πα τι να κάνω και εγώ;
Να έλθω ή να φύγω;

χαμίνι είπε...

Σας αποχαιρέτησα άσπικ γιατί πλαίσια συμπεριφοράς ανάμεσα σε φίλους δεν τα αντιλαμβάνομαι. Συνεπώς δεν έχω τον τρόπο να ανταποκριθώ, εάν χωρίς αυτά δεν λειτουργεί η "ομάδα".

Ντιάνα δεν κατανοώ τη στάση σου. Δεν δώθηκαν οδηγίες ως προς την συμπεριφορά μας όταν καταδυόταν το υποβρύχιο. Πως φτάσαμε τώρα να φέρνουμε τέτοια επιχειρήματα;

Black Swan είπε...

Έχει γίνει περίπου έθιμο.
Μαζευόμαστε κάπου για να το γλεντάμε δεόντως.
Γράψιμο , παρεξηγήσεις άντε και κανένα πιοτό, τραγούδι και χορός έως πτώσεως.
Όχι τελικής, αλλά πάντως πτώσεως.
Εκεί που γράφεις άντε πάλι παρεξηγήσεις , εκεί που τραγουδάς, εκεί που γελάς. Γιατί, ναι, υπάρχει πολύ ενδιαφέρον όταν γράφουμε και εδώ στο βυθό.
Είναι σαν να γιορτάζουμε όλοι μαζί.
Γιορτάζουμε τις διαφορές μας, τις κοινές μας αγάπες, τη μνήμη που έρχεται και φεύγει, μαζί με τη μέθη των πραγμάτων αλλά και του χρόνου που νομίζουμε ότι έρχεται και φεύγει, όμως εκείνος μόνο φεύγει κι αρπάζει μέσα από τα χέρια μας τους ανθρώπους της γιορτής μας.
Πέφτει απάνω τους και είναι η τελική πτώση κι εμείς ξαφνικά απορούμε: και τώρα τι θ' απογίνουμε χωρίς τους φίλους μας;
Πώς θα σηκωθούμε απ' την αιφνίδια διακοπή της γιορτής;
Πώς θα σηκωθούμε από 'κει που η σκέψη μας , μας έριξε, περιγελώντας τα καθέκαστα, στο πάτωμα μιας φωτεινής γιορτής, στο δάπεδο της παραμυθίας όπου μαντιλοδεμένα χέρια κραύγαζαν τον ηπειρώτικο χορό και λυμένα μάτια κοίταζαν τη συντροφιά της γιορτής.
Τι θ' απογίνουμε τώρα;
Απ' την αρχή θα πρέπει να αγωνιστούμε για το γραπτό μας, , για την κουβέντα μας, για τον χορό μας στον βυθό.
Πάλι απ' την αρχή να ξανασηκωθούμε και να γιορτάσουμε την εποχή του χρόνου που λέγεται απουσία.
Και κλαίω. Και δένω το μαντήλι του χορού στα μάτια μου για να βλέπω τους απόντες καλύτερα και για να μπορώ να χορέψω καλύτερα. Όταν σηκωθώ. Τώρα κλαίω.



Συνηθισμένο, βεβαίως, γεγονός στις λαϊκές συνάξεις ασχέτως χώρου όπου συμβαίνουν.
Η σημασία είναι η ίδια: πρέπει να υπάρξει χώρος για να χορέψει το πνεύμα και το σώμα.
Άλλωστε το σημαίνον σε μια σύναξη σαν και αυτή είναι το χορευτικό πνεύμα , η χορευτική συμπεριφορά, δηλονότι και η ομιλία χορευτική είναι καθώς που το γέλιο συντροφεύει τη μέθη και δεν είναι αποτέλεσμά της.

Δηλαδή, σαν άνθρωποι κάποια στιγμή θα κάνουμε το ίδιο πράγμα για να αναληφθεί ο χρόνος επαναλαμβανόμενος και εμείς θα χαρούμε ως νέον γεγονός την επανάληψη, που όμως είναι σταθερά σύμπαντος, διότι το σημείο φωτεινό και το μέλλον σκοτεινό όταν κατεβείς τα σκαλιά της γιορτής.
Εκεί όπου το παρόν πέφτει σκαλί - σκαλί και γίνεται παρελθόν.
ΥΓ. Περιμένουμε λοιπόν την Ντιανα πότε θα αποφασίσει να χορέψει ροκ εντ ρολ..
Ο Λεφτυ με την κιθάρα του, το Χαμίνι να μας τραγουδά τα ερωτικά της , τα τραγούδια να πέφτουν, η μέθη της γραφής να σηκώνεται, μα πότε, μα τώρα, όχι τώρα (αχ αυτό το τώρα), ο Ασπικ κάνει ότι δεν θέλει, τώρα, πάλι τώρα, ώσπου κάποια στιγμή η Ντιανα σηκώνεται και χορεύει.
Ω ναι. Ο Ντιανα επιτέλους χορεύει. Από στιγμή σε στιγμή. Άρχισε να χορεύει και ο Ασπικ αλλά η μέθη της γιορτής ήταν τέτοια, που παραπάτησε έπεσε σ' ένα επιδαπέδιο φωτιστικό και το έσπασε.
Εν τω μεταξύ όμως η γιορτή δεν σταματούσε. Υπήρχαν πτώσεις και πτώσεις. Άλλοτε στο πάτωμα και άλλοτε ο ένας πάνω στον άλλον μ' εκείνες τις αγκαλιές που προκαλεί το τραγούδι.
Και πάρε κάτω τον Μέρμηγκα να βρίσκετε λοιπόν αγκαλιά με την Ντιανα και να τραγουδάμε (και οι άλλοι ν' ακούνε ή μου φαίνεται):

"Δύο μαύρα μάτια μ' είχαν τρελάνει ένα δείλι / μ' είχαν μαγέψει μου πήραν την καρδιά / Λίγα φιλάκια μού'χανε δώσει δύο χείλη και από τότε κλαίω κάθε βραδιά".
Μέχρι το τέλος το είπαμε το τραγούδι: "Σ΄αγαπώ, σ' αγαπώ σαν τα μάτια μου δυο. / Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ μα ντρέπομαι να σου το πω".

Ε λοιπόν , πάντα θα θυμάμαι αυτά που είπαμε τόσα πολλά σε τόσα χρόνια .
Πάντα θα τα θυμάμαι μέσα στις νύχτες των γουρουνιών που μας περιτριγυρίζουν με ήπιες φράσεις για να καταπιούνε τα τραγούδια μας, τις γιορτές μας, όπου συνυπήρξαμε χορεύοντας και τραγουδώντας. Και παρασύροντας στον χορό τους οτιδήποτε οστικό δεδομένο. Ο καθένας με τον τρόπο του.


Ύστερα ο Λεφτυ έπεσε στο πάτωμα και συνέχισε να τραγουδάει. Τραγούδι. Σχετικισμός της ομιλίας.
"Κάτι θέλω να πω για τον σχετικισμό" είπε.
Δεν πρόλαβε τον ίδιο του τον λόγο.
Και τώρα τι; Χωρίς την Ντιανα και το Χαμίνι της γιορτής μας;
Χωρίς τα ασύμβατα χείλη που μας είχαν τρελάνει ένα δείλι.
Τι θ' απογίνουμε μέσα στην Ιστορία που ντραπήκαμε να την πούμε και αφήσαμε τη σιωπή .
Άσπρη πλειοψηφία. Μαύρη πλειοψηφία. Ένα ίδιο γεγονός. Κι εμείς τι θ' απογίνουμε;

dianathenes είπε...

@Χαμίνι, όχι, οι φίλοι δεν ορίζουν πλαίσια συμπεριφοράς. Τα πλαίσια μπαίνουν ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ώστε να είναι φίλοι.

Οταν λοιπόν αυτά τα πλαίσια "ξεχειλώνουν", καλό είναι να προσδιορίζονται προκειμένου να συνεχίσουν να είναι φίλοι. Με άλλα λόγια, απλώς με την σιωπή μου δηλώνω τα όριά του.

Καλέ μου Μέρμηγκα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου αισθάνομαι ότι η πτώση δεν είναι από γλέντι γιορτής αλλά λόγω αγώνα σε ριγκ.
Και είμαι ακόμα πεσμένη κάτω. Και ο καιρός που είχα ξαναβρεθεί στην ίδια θέση στα φόρα που συμμετείχαμε είναι ελάχιστος. Θα μου επιτρέψετε σας παρακαλώ, να σας διαβάζω μόνο για λίγο καιρό.

wpleftyboy είπε...

ας βαλουμε τα πραγματα στη θεση τους

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΘΑΡΑ ...ΜΠΑΝΤΖΟ ΕΙΝΑΙ !

ουφ!

ρε ντιανα νομιζω οτι εισαι λιγο πρεξηγησιαρα

εσυ ρε μεγαλοαγροτη τσιφλικα (ψαρωτικο)
εισαι και συ ντιπ για ντιπ ξεροκεφαλος
το παραδεχομαι οτι ειμαι κι εγω θρακιωτικο κεφαλι αλλα εισαι κι εσυ
αρβανιτικο ..μη χειροτερα !

ατομαντ καλα που εισαι κι εσυ εδω φιλε και μας μπερδευεις λιγο ..τοσο οσο χρειαζεται για ν' αρχισουμε να αναρωτιομαστε τι στο καλο φταιμε! τι κανουμε λαθος !

χαμινι και συ αμεσως στην πορτα ?
κατσε ..κατσε μεχρι να φυγεις ...εχουμε ακομα .

λεφτυ εσυ τι σκατα κανεις εδω ?
γιατι δεν πας σπιτι να ψησεις κανα κοντοσουβλι για τα παιδια σου και τη γυναικα σου (χμ! και την πεθερα σου
και τους γονηδες σου και τον αδερφο σου με τη γυναικα και την ανηψια σου και τον κουμπαρο το λαζο και τον φιλο σου τον σαββα ....?)

θα παω ν'αναψω φωτια κατα τις 5 αλλα τωρα χαρηκα τοσο που ειδα κινηση στο ψαραδικο που ειπα να μεινω να πιω κανα τσιπουρο κι εδω και να πω κανα μασλατ να περασ' η ωρα ...καλα δεν εκανα ?


καλο τσικνισμα σε ολους ...αυτη πρεπει να ειναι απ' τις πιο ωραιες γιορτουλες που χτυπαει κατευθειαν στη φλεβα του μικρου παγανιστη που κρυβω μεσα μου

αυλοι , κλαρινα , γκαϊντες ,ζουρναδες ,λυρες, ταμπουρλα, τυμπανα μαζι με ηλεκτρικες κιθαρες


εχουν την τιμητικη τους σημερα στο κεφαλι μου

μαζι βεβαιως με το ΜΠΑΝΤΖΟ μου.

Black Swan είπε...

Τελικώς μόνον ένα είναι

Τσίκνισμα και λίκνισμα



Καμιά φορά, σαν σήμερα , καλό είναι να θυσιάζει κανείς στους θεούς να τους ευχαριστήσει και βλέπει τσίκνα τον ίδιον του τον καπνό ν' ανέρχεται και μένει να θρώσκει άνω!


ΥΓ. Εν πρώτοις να σας ευχαριστήσω θερμώς κι από καρδιάς σας για τα σημερινά ροκ και Μπάντζο μηνύματά σας, πάνω η κάτω από το καναβάτσο.!

Έμπαινε Χαμίνι!!!!!!
Καλό τσίκνισμα

aspic είπε...

Εντάξει μαζευτήκατε όλοι,είπατε ο καθένας την άποψή του,και μείνατε εκεί,χωρίς να πείτε τι σκέπτεστε να κάνετε στη συνέχεια και πώς να αντιμετωπίσετε την κρίση.
Το χαμίνι βέβαια είπε ότι φεύγει επειδή αδυνατεί να αντιληφθεί κανόνες συμπεριφοράς και μάλιστα ανάμεσα σε φίλους.Σωστά τα λέει,αλλά βρίσκω λίγο υπερβολική την αντίδρασή του.

Και η διανάθενα δικαιολογημένα παραπονιέται απο την μεριά της ότι βαρέθηκε συνέχεια να είναι πεσμένη στο καναβάτσο,αλλά και αυτής η αντίδραση είναι λίγο υπερβολική.
Τι της φταίνε οι άλλοι άν κοιτάει ψηλά και σκοντάφτει μόνη της;
Και δέν διερωτήθηκε ποτέ,γιατί πάντα νοιώθει ότι είναι πεσμένη κάτω;

Και ο λέφτυ σωστά τα λέει,αλλά και αυτός είναι λίγο υπερβολικός στα κοντοσούβλια και στα κοκορέτσια που ψήνει.
Θα πρέπει να δουλεύει όλο το χρόνο,για να ταίζει το σόι στις γιορτές και στις αργίες.

Και βέβαια αλλοίμονο και άν δέν τα έλεγε σωστά ο μέγας άτομαντ,αλλά τον βρίσκω και αυτόν λίγο υπερβολικό στο γλέντι του,όταν μάλιστα μας βάζει και να σκουντουφλάμε σε διάφορα αντικείμενα.

Και επειδή θα πρέπει να πώ κάτι και εγώ μιάς και σας κάλεσα σε συζήτηση αλλά και επειδή είμαι και ο κύριος υπεύθυνος αυτής της κατάστασης,για να μήν γίνω όμως και εγώ υπερβολικός θα πώ απλά πώς ........




































































...να και να (τα αρχίδια μου σας δείχνω διανάθενα) όποιος ενοχλείται εδώ μέσα από μένα.
Με ξέρατε δέν με ξέρατε από το μίσσος;
Νομίζετε πώς έχω αλλάξει σε τίποτα;
Ο ίδιος είμαι.
Άν κάποιος αισθάνεται προσβεβλημένος τώρα,να το πεί και ή να αποχωρήσω ή να το καταβυθισουμε το υποβρύχιο και ο καθένας να κολυμπήσει όπου καταλαβαίνει.
Τι θα πεί διανάθενα,είσαι έξω και μας κοιτάς;
Ματάκηδες δέν θέλουμε στο σκάφος.
Και εσύ χαμίνι μήν φεύγεις.
Άμα είναι θα το κλείσουμε να φύγουμε όλοι μαζί.
Λοιπόν,προτείνω ψηφοφορία άν συνεχίσουμε η όχι.
Άντε περάστε στην κάλπη.
Καταθέτω πρόταση δυσπιστίας.

ΒΓ Διανάθενα,ούτε μιά στιγμή δέν φαντάστηκα πώς έχουμε την ίδια ψυχοσύνθεση ή τις ίδιες ιδέες όπως λές,εμείς εδώ οι υποβρυχιοι.
Πώς σου πέρασε αυτό από το μυαλό;
Μου σηκώθηκε η τρίχα όταν το διάβασα.

χαμίνι είπε...

Να μείνουμε ή να φύγουμε όλοι μαζί! Αυτό ψηφίζω. Κατά τ' άλλα, δεν θα μπορούσα να εκφράσω τη σκέψη μου καλύτερα απ' τον προλαλήσαντα. Κι αν δεν "μιλάω" πολύ είναι γιατί, πέρα απ' την οθόνη που με ρουφάει και με ξεβράζει στο εικονικό, μοιάζει να μου έχει έρθει ο ουρανός στο κεφάλι και πασχίζω ν' αναπνεύσω.

Χρόνια πολλά σας είπα;

Καλημέρα σας συνταξιδιώτες!

Black Swan είπε...

Ώστε ως εδώ ήταν;

Δεν είναι και λίγο το τόσο που επέζησε το Υποβρύχιο έτσι για να "υπάρχει λόγος" για να γράφεις. Να υπάρχει, δηλαδή, ένας τρόπος για να σκέφτεσαι και γράφοντας να ανακαλύπτεις -κάθε φορά- ένα καινούργιο γνωστικό πεδίο, αφού όσο γράφεις τόσο περισσότερο διευρύνεις τις γνώσεις σου έχοντας απέναντι και εδώ τον πιθανό αναγνώστη που άλλοτε περιμένει, άλλοτε ενεδρεύει και άλλοτε φεύγει στα δικά του ταξίδια.

Αλλά και τι είναι αυτό που παραμένει σταθερό;
Το πρώτο ασταθές είναι ο Λόγος. Ένα γεγονός που ζει από το παρελθόν του για να μπορέσει -διά του παρόντος- να εκφράσει φαντασιακά το μέλλον.
Που ήρθε και έφυγε ταυτοχρόνως.
Άρα, ο Λόγος μπορεί και να είναι τα γεγονότα που δεν ζήσαμε, μαζί με την ελπίδα ότι κάποτε θα ζήσουμε γεγονότα.
Και γι' αυτό διαρκώς ανακαλύπτουμε γλώσσα, μήπως και προλάβουμε κάποτε να την κάνουμε Λόγο.
Διαρκής η προσπάθεια και σκοντάφτει στον Λόγο καθώς ανακαλύπτει Λόγο.
Επειδή τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν την ίδια στιγμή για να μείνει η διάρκεια της καθολικής προσπάθειας.
Να έτσι όπως πεθαίνουνε οι επαναστάσεις: ακριβώς την ώρα που γεννιούνται.
Όλες οι επαναστάσεις.
Αν πετύχουν, θα γίνουν εξουσία.
Αν αποτύχουν, θα υποστούν γενοκτονία ανθρώπων, λέξεων και νοημάτων.


Θέλω να πω ότι οι και το Υποβρύχιο όπως το Μισσος το Ντι Σι και τόσα άλλα δεν έχουν λόγο ύπαρξης

Αλλιώς θα υπήρχαν και θα ζούσε ο Λόγος τους.
Και θα είχαμε λόγο μουσών και όχι μουσεία ταριχεύσεων.
Γι' αυτό, όλα χρειάζεται να τελειώνουν.
Διαφορετικά, δεν χρειάζεται, δεν υπάρχει Λόγος να συνεχίσουμε.

ΥΓ. Όμως εγώ θέλω εμείς να συνεχίζουμε. Αλλιώς. Αλλά πόσο αλλιώς μέσα στο οροθετημένο σύμπαν των καταστάσεων, όταν και το ίδιο το σύμπαν είναι μια κατάσταση; Απάντηση δεν υπάρχει.
Ίσως και γι' αυτό να συνεχίσουμε.
Έτσι, σαν μια συζήτηση μεταξύ του Χάμπερμας και του Ντιέγκο Μαραντόνα, μεταξύ του Νορμπέρτο Μπόμπιο και του Αλέξη Δαμιανού, μεταξύ του Γκύντερ Γκρας και του Σταύρου Τορνέ, μεταξύ του Ρότζερ Γουότερς και του Μάνου Λοϊζου, συζητήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ και όλα πάντα θα αποτυγχάνουν εν τη γενέσει τους.
Απλώς έτσι.
Απλώς έτσι θα συνεχίσουμε τη συζήτηση.
Επειδή πάντοτε υπάρχει Λόγος για να μην υπάρχει
Λόγος και το αντίθετο. Κι αυτό κανένας δεν μπορεί να το σταματήσει. Είναι συντέλεια του κόσμου. Ο κόσμος συντελείται διαρκώς. Ο κόσμος είναι ακριβώς ο εαυτός του: το κόσμημα της υποστάσεως. Δεν γίνεται να υποχωρήσει. Γι' αυτό και έχει Λόγο υπάρξεως. Δεν γίνεται διαφορετικά.




Μυστήριο πράγμα. Να μην πιστεύεις τίποτα.
Και να προχωράς.
Πού;
Δεν ξέρω.
Θα μάθω.
Στα επόμενα κείμενα.
Στα επόμενα μπλογκς.
Πάντα θα υπάρχει Λόγος.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε.
Εν Λόγω.
Γιατί πάντοτε Υπάρχει Λόγος για να συνεχίσουμε.
Έργω.
Που δεν ήταν ως εδώ.
Πιθανολογείται στο μέλλον, όπως και στο παρελθόν.

χαμίνι είπε...

Τι όμορφος ο Λόγος σου και ο λόγος σου να συνεχίσουμε... Τι ανάσα μέσα στην μαυρίλα μου... Τι αχτίνα φωτός΄!

Πήρες τη θλίψη και την μεταμόρφωσες σε πεταλούδα. Πήρες την απελπισία και γεννήθηκε απ' τις στάχτες της η ελπίδα ξανά. Έδωσες λόγο για να υπάρξει Λόγος. Με ή χωρίς λόγο, δεν μ' απασχολεί, έφτασε μόνο μια ανάγνωση να με φέρει στα σκαλοπάτια της επιθυμίας. Επιθυμία να συνεχίσουμε. Επιθυμία να μην ξεχάσουμε. Γιατί σήμερα όλοι προσπαθούν να με πείσουν να ξεχάσω να μιλάω και αφού κάτι τέτοιο είναι παρά φύση, μιλάω στον εαυτό μου, μονολογώ δηλαδή. Πολλές φορές δυνατά και ακατάληπτα. Μυστήριο πράγμα! Να οδηγείσαι στο να μην πιστεύεις τίποτα. Οδυνηρό πράγμα να μην πιστεύεις σε κανένα. Κι όμως κάθε μέρα που ξημερώνει να συνεχίζεις σαν να μην το πίστεψες ποτέ αυτό...

Μυστήριοι φίλοι μου. Καθρέφτης της μυστηριας ψυχής μου.

wpleftyboy είπε...

υπαρχουν χιλιαδες λογοι για να γραφουμε εδω

αλλα ο ενας λογος που γουσταρω ειναι γιατι εδω κανενας πουστης δε θα μου ζητησει ν'αλλαξω αβαταρ γιατι δεν το βρηκε λεει καταλληλο για το φορουμ του και δε θα μου σβησει ποστ επειδη τα θεωρησε ασχετα ή ακαταλληλα διοτι ο ιδιος ετυχε να μην τα καταλαβει

ναι μπορει ο ασπικ να μην καταλαβαινει
και να με βριζει αλλα δε σβηνει

και μπορει εγω να μην καταλαβαινω αλλα δεν σβηνω

και μπορει ολοι μας να μην καταλαβαινομαστε και να ειμαστε ευτυχως διαφορετικοι αλλα νομιζω οτι ολοι καποτε καπου αλλου συμφωνησαμε οτι το σβησιμο ειναι λαθος

ειναι ευκολο και ταυτοχρονα πολυ δυσκολο ετσι "περιπλοκοι" οπως καταντησαμε εμεις οι ανθρωποι, να βρουμε τον τροπο να συνυπαρχουμε για καποιο Λογο ... τοσο διαφορετικοι και τοσο ωραιοι και απλοι .