Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Ιχνη.

Τα σχόλια μοιάζουν με πατημασιές ανθρώπων.
Στην άμμο επάνω βλέπεις ίχνη άπό δάκτυλα.
Δοκιμάζεις το πέλμα σου μέσα στο άγνωστο πέλμα και είναι μικροσκοπικό και εκείνο τεράστιο. Μετά παρά κει το δικό σου περισσεύει. Αλλά όλα τελικά τα σβήνει η θάλασσα. Το πρωί η παραλία είναι αψεγάδιαστη πάλι.
Αδύνατο να μπεις στη θάλασσα χωρίς να πατήσεις πάνω της.
Είναι τόσο λεία η επιφάνειά της, έτσι όπως τα σκούπισε όλα το βράδυ ο άνεμος!
Περπατάς έχοντας στο νου την όμορφη αίσθηση του νερού που θα νιώσεις πάνω στο σώμα σου. Ξέρεις ότι είναι αδύνατο να το κάνεις χωρίς να αφήσεις τα ίχνη σου πάνω στη παραλία. Εκτός και αν είσαι ο ίδιος ο άνεμος και περάσεις πάνω από την άμμο χτενίζοντας πάλι. Χαϊδέψεις και το νερό, ρυτιδώντας ελαφρά το πρόσωπό της.

Και λυπάσαι τελικά που είσαι μόνο απλά άνθρωπος.

6 σχόλια:

Black Swan είπε...

Θυμάμαι παλιά, όταν ο καιρός ήταν αίθριος, ο άνθρωπος μπορούσε να συνομιλήσει με την αιθρία κοιτάζοντας τις φωτεινές κηλίδες, διάσπαρτα ίχνη στο μαύρο βελούδο σύμφωνα με τους κανόνες μιας ψυχικής γεωμετρίας.
Τώρα, αδυνατεί να πετάξει προς τα κενά του διαστήματος και να τα διαβάσει· τα αστέρια είναι αόρατα.
Ο ουρανός δεν σημαίνει πια.
Είναι ένας κενός χάρτης.

Μεταφορικά μιλώντας, αυτή η κενότητα αντιστοιχεί στην αστρολογική ερημιά, στη δίχως μάτια λατρεία των ανύπαρκτων άστρων του τροχού της τύχης.


Μαζί με τα αστέρια του ουρανού, που χρησίμευαν στον προσανατολισμό των ταξιδιωτών, χάθηκε και το ταξίδι, το είδος της μετακίνησης που λογοδοτούσε σε έναν στόχο.
Το ταξίδι αντικαταστάθηκε από τον τουρισμό, η μετακίνηση έγινε διακίνηση, εμπόριο ανθρώπων.
Ξεχνώντας η ματιά την τέχνη του να στρέφεται προς τα επάνω και να αντλεί τον προορισμό της, μπαινοβγαίνει στη μονοτονία των τοπίων ακριβώς όπως στην οθόνη της τηλεόρασης.
Με τον ουρανό σβησμένο, φυσικό περιβάλλον και στούντιο συγχωνεύθηκαν.

ΥΓ. Η ανάγκη να κοιτάς ψηλά να βρίσκεις ίχνη παρηγοριέται όπως όπως με την υποχρέωση να κοιτάς γύρω· οι ξένοι απ' τους μακρινούς πλανήτες, οι διαγαλαξιακοί συνομιλητές, οι εξωγήινοι είναι εδώ.
Τους αναγνωρίζει κανείς στο σύμπαν του lifestyle, όπου φασματικές παρουσίες άψυχων όντων καραδοκούν για να αποκτήσουν τη σκέψη μολυσματικά, σαν ιοί. Η αλήθεια είναι εκεί έξω· είμαστε ήδη αλλού και το αληθινό Αλλού, ως σκέπη, μένει αδιάφορο. Δεν χρειάζεται πια να σκεπάζεσαι, δεν υπάρχει ανάγκη να είμαστε καλυμμένοι. Νοσηρή ευχαρίστηση, για την ακρίβεια ανακούφιση, προκαλεί το γεγονός ότι γιγαντιαίοι προβολείς σαρώνουν τα πάντα, φέρνοντάς τα στη ζώνη του απροκάλυπτου.



Αυτή η πραγματικότητα ήταν αρκετά έντονη ώστε να νιώθω την επιθυμία της ανάπαυλας, που την ικανοποιούσα παλιά κοιτάζοντας επάνω ή κάτω, τα αστέρια ή τα ίχνη στο χώμα. Τώρα, η δυνατότητα ονειροπόλησης μου εξαφανίζεται διωγμένη από την επιτάχυνση. Κοιτάζοντας τόσα χρόνια την οθόνη του υπολογιστή, έπαψα να αισθάνομαι την ανάγκη να στρέψω το βλέμμα Αλλού, αφού το αλλού που χάσκει εμπρός μου σαν το στόμιο του Άδη απορροφά όλες τις προοπτικές διαμιάς.
Δεν κοιτάζω πια τ' αστέρια, με κοιτάζουν εκείνα.
Το σημείο φυγής είμαι εγώ & εσύ.
Ο μετεωρίτης πλησιάζει.
Βλέπω το ίχνος του
Ουφ

χαμίνι είπε...

"Φεύγω ψηλά για το βουνό κι ύστερα πέφτω στον γκρεμό
Και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες στη σιγή μιαν ανυπότακτη κραυγή
Και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει"


Κι ήταν αλλιώς που το ‘χα ονειρευτεί
Αλλιώς που το ‘χα φανταστεί

Και χάθηκαν τα ίχνη

Περνάω συχνά, να πω ένα γεια
Δεν έχω πια να πω μια λέξη

Ίσως να ήταν όλ’ αυτά
Μια απερίσκεπτη μιλιά

Μια επιθυμία δυνατή να ταξιδέψει…

aspic είπε...

Αναπολώ νοσταλγικά την ώρα εκείνη που απογοητευμένοι,κουρασμένοι η σαλταρισμένοι,θα αποδεχτούμε την ήττα μας,σάν πρόσωπα και σάν είδος,θα εγκαταλείψουμε την εξιχνίαση της εξέλιξής μας και θα σωριαστούμε φαρδείς πλατείς στο χώμα.
Τότε που θα γίνουμε πάλι προβολές του ουρανού και του θανάτου και εκατομμύρια αστέρια θα λαμπουν στα μάτια μας.
Διότι όσο είμασταν ουρανοί και ....αστέρες οι ίδιοι,προβάλλαν στα μάτια μας οι λάσπες και τα σκατά της γής.

Και το ερώτημα παραμένει.
Είμαστε αυτό που βλέπει ο κόσμος,ή είμαστε ο κόσμος που βλέπουμε εμείς;
Που σημαίνει,πώς είχα μιά ελπίδα ρε φίλοι μπογκεράδες πώς θα είχατε ανατινάξει τον κομπιούτορα,θα είχατε ξαπλάρει κάτω από τον έναστρο καλοκαιριάτικο ουρανό και θα φλερτάρατε ηδονικά με την ύπαρξη και την ανυπαρξία σας.
Όχι τίποτα άλλο,αλλά έτσι θα το έπαιρνα απόφαση οριστικώς και εγώ να ανατινάξω και τον δικό μου και να αράξω.
Αλλά από ότι φαίνεται ο αστέρας η διανάθενα,δέν λέει να το βάλει κάτω ακόμη και συνεχίζει να ψάχνει για ίχνη.
Τι ψάχνεις ρε διανάθενα;
Δέν το έχεις καταλάβει,πώς αυτά τα ίχνη που ακολουθείς.....











































.....είναι αυτά που άφησες εσύ η ίδια την προηγουμένη;
Έχεις πάρει τον εαυτό σου στο κατόπι δηλαδή,και μόνο άν σταματήσεις θα τον συναντήσεις.Διότι όσο προχωράς μόνο τα ίχνη του θα βρίσκεις.

ΒΓ Με αφορμή το απογοητευτικό μουντιάλ που τέλειωσε προχθές,σκεφτόμουν για πόσο καιρό θα υπάρχουν ακόμη αυτές οι διοργανώσεις.
Για ποσο καιρό θα υπάρχει ακόμη κινηματογράφος,βιβλία,εφημερίδες,συναυλίες και λοιπά.
Δέν σας φαίνονται όλα ανούσια και χωρίς ενδιαφέρον πιά;
Βαρέθηκα πιά να ακολουθώ τα ίχνη του κόσμου.
Βαρέθηκα να τρώω,βαρέθηκα να κοιμάμαι,βαρέθηκα να δουλεύω,να διασκεδάζω,να κάνω σέξ (πολύ γαμάμε φέτος ρε παιδιά),να μιλάω,να ακούω μουσική,βαρέθηκα ακόμη και να βαριέμαι εμπάσει περιπτώσει.
Συμφωνείτε ρε παιδιά,ή λέτε να χρειάζομαι κανένα αναφρανίλ;
Ούφ!
Πότε είπες διανάθενα ότι έρχεται η θάλασσα να τα σβήσει όλα;

Black Swan είπε...

Που λέτε μπλογκεραδες εκεί που με κοιτούσαν τα άστρα ξάπλα στην υγρή άμμο μετά από μια κουτουλιά του γιου μου που μιμήθηκε τον Ζιντάν διαπίστωσα ότι υπάρχουν τέσσερις εποχές ή περίοδοι στη ζωή.
Το μαθαίνεις εκ των υστέρων.

Αρχικά, όταν είσαι παιδί (Χειμώνας), η ζωή σου ξετυλίγεται ελικοειδώς και μετ' εμποδίων, σε μια μακρά και δύσκολη περίοδο αδεξιοτήτων και σφαλμάτων που σε αφήνουν ανυπεράσπιστο στη μοχθηρία των συνεπειών, και για τα οποία, συνήθως, δεν έχεις ιδέα.
Φυσικά, τα επισημαίνουν οι άλλοι, ενήλικοι άλλοι ως επί το πλείστον, μόνον που δεν είσαι καθόλου σίγουρος αν η κριτική τους είναι όντως βάσιμη, χώρια που σου φαίνεται αμείλικτη.
Τι υπήρξε σφαλερό και τι σωστό θα το μάθεις πολύ αργότερα, μέσα από τις περιπέτειες του Εγώ, αισθηματικές, μεταφυσικές, επαγγελματικές, ιδίως εκείνες που σε φέρνουν σε σύγκρουση με το Εγώ των διπλανών, στον τρομερό συνωστισμό των Εγώ και των Εσύ.
Να υποπτευθείς εγκαίρως ότι το Εσύ είναι, απλούστατα, το Εγώ σε φάση αντικατοπτρισμού, αποκλείεται. Ποτέ δεν παρατηρήθηκε στον πλανήτη μας έλλειψη νάρκισσων.

Κατόπιν, στη μετεφηβική φάση (Ανοιξη), ενήλικος ήδη, τουλάχιστον τυπικά, θα αρχίσεις να κατανοείς εν μέρει ή εν όλω τα λάθη σου, αν όχι την ερμηνεία τους, αν όχι τον μηχανισμό τους, πάντως το ότι πράγματι τα διέπραξες.
Σιγά σιγά, ανεβαίνουν στην επιφάνεια όλα τα σκοτεινά και αδιευκρίνιστα σημεία και ίχνη, και το τοπίο ξεκαθαρίζει, όπως για κάποιον που συνέρχεται από πνιγμό με τεχνητή αναπνοή.
Μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις τις αποχρώσεις του ονείρου και να δεις, για παράδειγμα, ότι το να αγωνίζεσαι να κατακτήσεις γυναίκες που δεν είναι ικανές να κατακτηθούν, αποτελεί την πιο αποτελεσματική μέθοδο στην περίπτωση που προτιμάς να μείνεις μόνος σου και να καθησυχάσεις έτσι τον υπόγειο τρόμο της συναναστροφής.
Θα ήταν απίθανο να το γνωρίζεις αυτό στην Γ' Λυκείου, οσονδήποτε προικισμένο και αν ήταν το ένστικτό σου.

Τα λάθη, τότε, αναδύονται εν είδει φωτεινών κρυστάλλων, μέσα απ' τα οποία διακρίνεις όλες τις παραμορφώσεις, όλες τις διαθλάσεις της επιθυμίας και της έντασης εξαιτίας της οποίας λοξοδρομούσες προς τα αδιέξοδα και τις επαναλήψεις.

Καταλαβαίνεις ότι εκείνο ή το άλλο σφάλμα ήταν συμπτώματα μιας αναπηρίας εκδηλωνόμενης στην προθυμία να υπηρετείς, εν αγνοία σου, τον θάνατο, όχι τη ζωή, δηλαδή μια κατάσταση όπου τα πάντα γίνονται και ξαναγίνονται ίδια και απαράλλαχτα, όπως στο σύμπαν της τσιγκουνιάς ή της διαστροφής ή της χαρτοπαιξίας.

Διότι πρώτα μαθαίνουμε το θάνατο και κατόπιν τη ζωή· αυτό το γνωρίζει η κάθε μάνα που έχει βάλει το μωρό της για ύπνο.

Ειδικά επειδή τα λάθη είναι των άλλων, λοιπόν, καταλαβαίνεις περιέργως ότι δεν φταίνε οι άλλοι για ό,τι δυσάρεστο σου συμβαίνει αλλά μάλλον εσύ ο ίδιος που δεν το διέβλεψες ως ενδεχόμενο.
Καταλαβαίνεις ότι, πλέον, δεν δικαιολογείται η παραμικρή έκπληξη. Από ένα σημείο και ύστερα τα ψυχικά κύτταρα της εμπειρίας σου αναπαράγουν το DNA τους με τη μορφή συμπαγών διδαγμάτων που σχηματίζουν αλυσίδες αβίαστων απαγορεύσεων.
Η πείρα δρα σαν το Δαιμόνιο του Σωκράτη, δηλαδή αποτρεπτικά, κι εσύ κατανοείς επίσης ότι όλα ανεξαιρέτως τα λάθη που έκανες μέχρι τότε ήταν, στην ουσία, κρυφές παραλλαγές της μόνιμης, θεμελιώδους ανικανότητας να στρέψεις το βλέμμα προς τα εκεί όπου δεν σε συνέφερε να δεις.

Ολες οι αποτυχίες αποτελούσαν προσωπεία του ίδιου φόβου: ιδού τι αντιλαμβάνεσαι.

Τώρα, έχοντας συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες να πλησιάσεις εποπτικά αυτό το ένα και μοναδικό λάθος, το ιδρυτικό λάθος μιας ύπαρξης που στερήθηκε την ασφάλεια της λογικής και της αγάπης επειδή οι γεννήτορες δεν διέθεταν τέτοιο εμπόρευμα, γλιστράς χωρίς κλυδωνισμούς σε μια τρίτη κατάσταση (Καλοκαίρι) όπου, ξαφνικά, τα αμέτρητα λάθη των οποίων τα επακόλουθα σε πολιορκούν, μοιάζουν να γίνονται με ευθύνη των άλλων, όχι δική σου.
Είσαι πια αρκετά ανθεκτικός και ξέρεις πως, αν σου έλεγαν να μην τους καθαρίζεις το πορτοκάλι τους με λερωμένα χέρια, θα μπορούσες κάλλιστα να τους απαντήσεις ότι για κείνον που αγαπάει δεν υπάρχουν λερωμένα χέρια, ενώ, για κείνον που μισεί, απλώς δεν προσφέρουμε πορτοκάλι εδώ πέρα, και ας πάει να το παραλάβει από τα καθαρά χέρια του σερβιτόρου.

Δεν είσαι πλέον παιδί, έχεις εξελιχθεί σ' έναν ικανό συνήγορο του Εγώ και, κυρίως, του Εσύ. Ξέρεις εν ολίγοις ότι, καθώς είπε ο Κάφκα, αν είναι να τα βάλεις με τον κόσμο, υποστήριξε τον κόσμο.
Διευκόλυνέ τον να φεύγει, όπως είναι στη φύση του.

Εμαθες ότι αντί να κατηγορείς τον άλλο για βλακεία, προτιμότερο είναι να του δείξεις την έξοδο.
Τέλος, καταλαβαίνεις γιατί οι Ελληνες είχαν και για τα λάθη τους έναν προστάτη Θεό, τον Ερμή, τον Κύριο της επικοινωνίας, που το Εγώ μου, λιγάκι φαντασιόπληκτο, τον ονομάζει Ερμή της Τέχνης του Γράφειν.

Ετσι ζεις ανάμεσα στα λάθη των άλλων, μ' έναν τρόπο επινοητικό και πολύ πιο ψύχραιμο, τρόπο αυστηρό ή επιεική αναλόγως, ο οποίος δεν στηρίζει ούτε ακριβώς εσένα ούτε ακριβώς τον άλλον, όσο τη ρύθμιση της μεταξύ σας σχέσης, δηλαδή αξιοποιεί το απόθεμα ορισμένων πιθανοτήτων που ίσως αποδειχτούν σημαντικές για την απελευθέρωση και των δύο.

Τότε, ευχής έργον, ορισμένοι φτάνουν στο κατώφλι της τέταρτης περιόδου (Φθινόπωρο), όπου αισθάνονται ότι δεν φταίνε ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι κι όπου η κακοδαιμονία προέρχεται από τους θεσμούς, από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πραγματικότητα, δηλαδή παρουσιαζόμενη εξωτερικά πλήρης, ενώ κρύβει μια μαύρη τρύπα στη θέση της καρδιάς της.
Δεν αναφέρομαι στο πεπρωμένο.
Δεν εννοώ ότι οι επιθέσεις εξαπολύονται απ' τη μοίρα, όπως ας πούμε το θανάσιμο κύμα του Ειρηνικού, αλλά τις βλέπεις καθαρά να εκκινούν από τις ατέλειες του Λόγου, απ' τα κενά του Νόμου, από τις αδυναμίες του όποιου Θεού.
Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι, της τέταρτης βαθμίδας, είναι έτοιμοι να γίνουν αληθινοί επαναστάτες.

Τους αποκαλώ Ανθρώπους του Φθινοπώρου. Και να γιατί οι ιστορικοί των επαναστάσεων, όταν φτάνει η στιγμή να περιγράψουν τα προεόρτια της αναστάτωσης, αρχίζουν με τη φράση: «Βαριά σύννεφα είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στον ορίζονται, όταν...». Βάθος συνείδησης και βαρομετρικό χαμηλό πάνε μαζί.

Καλό φθινόπωρο!!!!!!!!!!!!

dianathenes είπε...

“Και κουβαλάω μες στη σιγή μιαν ανυπότακτη κραυγή
Και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει"

«Βαριά σύννεφα συγκεντρώνονται στον ορίζοντα», είπε ο Μέρμηγκας, Χαμίνι. Φαίνεται ότι τα ανδρικό μέρος του πληρώματος παρασύρθηκε από τις φιλοσοφικές παρομοιώσεις του Λεφτυράκη μας, αποδίδοντας την οδύνη του Κόσμου στο εξωγήινο στοιχείο. Ο ένας καταγγέλλει την εξαφάνιση των αστέρων εκ του στερεώματος "που χρησίμευαν στον προσανατολισμό των ταξιδιωτών (....) το είδος της μετακίνησης που λογοδοτούσε σε έναν στόχο".
Ο άλλος θύει για τσουνάμια που θα «σβήσουν» τα ίχνη για «πάντα».
Σαν σε βιβλική καταστροφή.

Να τα πάλι τα "ίχνη"! Στην αμφισημία ενός ρήματος.

(«.....αλλά όλα τελικά τα σβήνει η θάλασσα. Το πρωί η παραλία είναι αψεγάδιαστη πάλι» και «....πότε είπες διανάθενα ότι έρχεται η θάλασσα να τα σβήσει όλα;)

Ενα «σβήνει» που παραπέμπει – «οδηγεί», αν θέλετε- σε μια παρηγορητική επανόρθωση του Κόσμου και ένα «σβήνει» που οδηγεί σε μια παρηγορητική καταστροφή.

Και ρωτώ τότε: τι θα είχε τότε μέσα η Κιβωτός;
Λέει το Χαμίνι μας, θα κρατούσε εκεί μέσα μια "ανυπότακτη κραυγή".
Εγώ θα έβαζα μόνο το γαλάζιο της Θάλασσας.
Πριν τη βιβλική καταστροφή.

Γιατί τρομαχτικό τοπίο του Κόσμου χαράξατε στις κόλλες σας και οι δυο, φίλοι μου. Ο ένας έναν Ουρανό χωρίς αστέρια και ο άλλος μια Θάλασσα που «σβήνει» από το χάρτη τη Γη θάβοντας μέσα της ό,τι υπάρχει πάνω της. Παντού νερό. Το υδάτινο στοιχείο. Και άδειος Αέρας. Λείπει και η Φωτιά αφού δεν υπάρχει το φως των αστέρων.

Τα Μάτια γίνονται έτσι δυο υδάτινες τρύπες που χάσκουν αντικρίζοντας έναν άδειο Ουρανό. Τίποτα δεν υπάρχει πάνω εκεί ώστε να καθρεφτιστεί μέσα τους.

Τώρα ας δούμε το μπλε που φύλαξα μέσα στη Κιβωτό.
Τον πιο γλυκό της πρόσωπο η Θάλασσα, το έχει το φθινόπωρο Ασπικ. Εχεις τραβήξει όλη τη κάψα του καλοκαιριού και η θάλασσα υπόσχεται, μόλις που ρυτιδώνει. Ούτε αντάρες ούτε μελτέμια πια. Είναι η εποχή που μπορούμε να τη ζωγραφίσουμε όπως τη θέλουμε εμείς.

Θυμήθηκα με τα λόγια σου, τη κραυγή του ποιητή: « θε μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» εννοώντας το γαλάζιο της θάλασσας που ενώνεται με τον ουρανό στον ορίζοντα.

Γι αυτό λοιπόν θα το έκλεινα τούτο το ατελείωτο μπλε μέσα στη Κιβωτό. Για να θυμούνται οι άνθρωποι πώς ήταν η γη μέσα στη σιωπή του θεού.

Ωστόσο δεν σας αδικώ. Το φθινόπωρο είναι πράγματι η εποχή όπου οι χρωματισμοί χάνουν ένα τόνο, πλησιάζοντας το θάνατο. Ακόμα και η θάλασσα «γυρίζει» προς το μολυβί και το γκρίζο. Καμιά φορά όταν μπαίνεις στο νερό έχεις την εντύπωση ότι δεν είναι πια τόσο περήφανα γαλάζια. Είναι τρόπο τινά, μια σύγκλιση «χρωμάτων».

Φαίνεται λοιπόν Μαύρε Κύκνε, ότι ακριβώς τη στιγμή αυτή, της σύγκλισης του γήινου στοιχείο με το νερό, είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις ΤΟ λάθος.

Το ότι δηλαδή "όλα εκκινούν από τις ατέλειες του Λόγου, απ' τα κενά του Νόμου, από τις αδυναμίες του όποιου Θεού".

Μου θύμησες τη τελευταία φράση από την "Ασκητική" του Καζαντζάκη:

"Εγώ κι εσύ είμαστε ένα. Και τρισμακάριοι όσο κρατούν, και δεν λυγούν, απάνω στους ωμους τους, το μέγα, εξαίσιο, αποτρόπαιο μυστικό: και το ένα τούτο ΔΕΝ υπάρχει."

Δεν είναι τούτη η στιγμή για επανάσταση, νομίζω.
Εϊναι η στιγμή που έχοντας το κεφάλι μέσα στο μολυβί νερό προβάρεις διστακτικά τα καινούργια σου βράγχια. Γιατί φοβάσαι ότι μόλις βγεις πάλι στην επιφάνεια δε θα αντικρίσεις πουθενά Στεριά. Μόνο ατελείωτο μολυβί νερό.

Καλές μας βουτιές λοιπόν. Ετσι κι αλλιώς το φετινό καλοκαίρι μοιάζει με φθινόπωρο.


Υγ. Φαίνεται τελικά ότι είναι μόνο στο κάρμα της Γυναίκας να επιμένει να βλέπει μια ανείπωτη ελπίδα μέσα στο μπλε που ξοδεύει ο θεός για να μην τον βλέπουμε. Και να φανταστείς ότι άνδρες είναι οι ναυτικοί! :)

χαμίνι είπε...

Βρίσκομαι βυθισμένη σ' έναν ωκεανό χρωμάτων, διαγραμμάτων και γραμμάτων... Έχω χάσει ακόμη κι αυτά τα ίχνη της πείνας και της δίψας που μου θυμίζουν την ανθρώπινη τιποτένια υπόστασή μου...
Διαγράφοντας το 5ετές μου μέλλον είμαι ανίκανη να παρακολουθήσω το παρόν! Όμως, θα κάνω ένα διάλειμμα και θα πετάξω πάνω απ' το Αιγαίο να αγναντέψω το βαθύ μπλε της θάλασσας που θα τα σβήσει όλα και θ' αφήσει περνώντας και μερικά όμορφα κοχύλια στην άμμο!

Να περνάτε χαρούμενα και να διώξετε τα φθινοπωρινά σύννεφα απ' τη διάθεσή σας!!!