Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 26, 2007

Διαλειμα

Έφτασα πάλι.
Στη μαθητεία της ξεχασμένης μου λύπης.
Και στη μαθητεία της ξεχασμένης μου οργής μέχρι τη στοργή.
Και στη θητεία της μνήμης μου για τα απλούστατα.
Και τα πολύπλοκα της ερημιάς.

Και εδω ο καθένας μας με την επιγραφόμενη παρουσία του όπως στο εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου.

Ουπς

Χτυπάει το κουδούνι.
Ακούγεται ο κόσμος.
Διάλειμμα.
Το επόμενο μάθημα ας περιμένει.

Αν εμείς είμαστε έτοιμοι, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί.

Έτσι λέει η κινέζικη παροιμία.

Είμαστε έτοιμοι;

Απομένει να το μάθουμε.

Έστω και τώρα.
Στο διάλειμμα.
Παίζοντας ο ένας με το πρόσωπο του άλλου.
Θητεύοντας ο ένας στο πρόσωπο του άλλου με διάρκεια και εμπιστοσύνη. Γνωρίζοντας.
Όσο για τα άλλα, πάντα θα υπάρχει καιρός.

11 σχόλια:

aspic είπε...

Έφτασες αλλά μέχρι να κάτσεις θα φύγεις.
Σε βλέπω εγώ,δέν σε χωράει ο τόπος.
Πάντως,έχω την υποψία ότι όταν φεύγουμε, ποτέ δέν φεύγουμε εμείς.
Πάντα φεύγουν οι άλλοι.
Αντιθέτως,όταν γυρνάμε,ποτέ δέν γυρνάνε οι άλλοι.
Πάντα γυρνάμε εμείς.
Οπισθοχώρηση,υποχώρηση και συμβιβασμός.
Παρόλαυτά,υποψιάζομαι πάλι,πώς ο άνθρωπος απ έξω,που προσεγγίζει η απομακρύνεται δέν είχει σημασία,βρίσκεται στην πιο πραγματική,ή και αληθοφανή,διάσταση του χωροχρόνου,γιατί δέν βρίσκεται πουθενά.
Τέλος πάντων,για να μήν το ταλαιπωρώ το θέμα,καλώς ματαξαναήλθες στο κάπου.
Και στο συγκεκριμένο κάπου που λές,να σου πώ και τα νέα,ήλθαν και οι άλλοι ο λέφτυ και το χαμίνι πρίν μερικές μέρες και μετά ξαναφύγαν και αυτοί.
Τώρα λέω να κάτσουμε λίγο εμείς,και μόλιςξανα έλθουν οι άλλοι φεύγουμε.
Έτσι σάν διάλλειμα όπως πολύ σωστά λές,που θα το διακόψει το μάθημα σάν διάλλειμα του διαλλείματος και αυτό,έτσι που πάλι όπως σωστά υποννοείς,να αναρωτιόμαστε ποιό είναι το μάθημα και ποιό το διάλλειμα;


























































Ντιν ντιν ντιν.....
Ώρα να φεύγω και θα ξανάλθωι,ή να έρχομαι και να ξαναφεύγω;
Οι άλλοι το ακούσαν το κουδούνι;
Φεύγουν η έρχονται;
Πότε θα τελειώσουν τα διαλλειπτομαθήματα;
Το πτυχίο από που θα το πάρουμε;

χαμίνι είπε...

Κι όμως, όχι! Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι. Κι έτσι ο δάσκαλος πρέπει να πάρει μιαν απόφαση: Να έρθει ή να σιωπήσει πίσω σπ' το άλλοθι ενός ακόμη διαλείματος.

Οι θητείες είναι πάντα με ημερομηνία λήξης, όπως και τα διαλείμματα ανάμεσα σε κάθε μας ταξίδι. Ταξίδια λύπης ή οργής, ταξίδια μνήμης...

Όχι, δεν γνωρίζω. Όμως, ναι! Θυμάμαι! Και δεν υπάρχει καιρός... Ας το μάθουμε λοιπόν!


Σενιόρ, μην υποτιμάς τη "δύναμή" μας...

Καληνύχτα σας!

TTRabler είπε...

Και που έρχεστε και που φεύγετε, τίποτα δεν αλλάζει εκτός από ένα πράγμα, τα ρούχα που φοράτε. Κάθε φορά χάνετε κι από ένα μέχρι που να μείνετε γυμνοί οπότε η (κοινωνική) ντροπή πέφτει σαν πέπλο στην εικονικότητά σας και στο τέλος θα φύγετε και δεν θα σας ματαξαναδούμε.

Τώρα βέβαια θ' αναρωτηθείτε παλιοί μου σύντροφοι γιατί μας πέφτουν τα ρούχα (παρέα με τα μαλιά). Μα γιατί δεν μας ταίριαξαν από την αρχή, ήταν σαν τα ρούχα ενός ρόλου που αντί να τα βγάλουμε με το τέλος της παράστασης, εσείς (κι εμείς) συνεχίσαμε να τα φοράμε. Αυτός λοιπόν που 'κανε τον στρατηγό, συνέχισε να τον κάνει και έξω από το θέατρο θεωρώντας πως κι η υπόλοιπη (εικονική η μη) ζωή, ένα θέατρο επιχειρήσεων είναι. Και σωστή ήταν η θεώρηση αλλά έλα που στο θέατρο επιχειρήσεων είσαι ένα φανταράκι με στολή στρατηγού και η σειρά σου σου ρίχνει φάσκελα!

Κι έτσι λοιπόν ήρθα εγώ σήμερα να σας ρίξω μερικά καντήλια, ιδιαίτερα στους σουπερ-δημοκρατικούς μετόχους του βαθυσκάφους σας γιατί έχω κάτι τραβήγματα με τους μπάτσους και τα χω πάρει. Αλλά θα μου πεις ευτυχώς που 'μαστε στο υποβρύχιο κι όχι σε κανένα ετοιμόροπο υπόστεγο. Άλλωστε This blog does not allow anonymous comments οπότε είμεθα ασφαλείς. Βέβαια χάσαμε το τζόκευ με το αστερι της επανάστασης όταν την ίδια στιγμή εκεί στην απέναντι εκκλησία το κάναμε κωλοχανείο φωνάζοντας για τσατομάγειρες.

Ωπς, τι βλέπω, γειά σου υπολοχαγέ νατάσσα που τον προηγούμενο σεπτέμβρη σου γραψα ένα ανώνυμο σχόλιο στο μπλογκ σου και μου το κοψες επειδή δεν σ αρεσε, αλλά καλά έκανες γιατί ήταν ΔΙΚΟ ΣΟΥ.

Για την καπετάνισσα δε λέω τίποτα, ωρύεται αλλού για τους ανώνυμους προσπαθώντας τόσο καιρό να κερδίσει τα παράσημα της μπλογκόσφαιρας και τη θέση της στο εκδοτικό κατεστημένο. Εγώ παντως θα τη πω την αμαρτία μου, μια-δυο τρικλοποδιές θα της βάλω γιατί είμαι αναρχικό στοιχείο και ατίθασο παιδί (ακόμα).

Μέρμηγκα εσένα στα χα πει στο μισσος για τη μοναξια της μπλογκοσφαιρας αλλά χαίρομαι που πολλά τ' αντιλαμβάνεσαι με τον δικό σου τρόπο.

Λεφτυ φίλε μου, εσένα δεν πρόκειται να σου πω τίποτα παρά μόνο πως το κατερινιώτικο τσίπουρο ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ.

Εσύ ρε μαρκόνη πας να μου τη βγεις στο μπλογκ της έψιλον. Αφου μπορούμε να παλαίψουμε εδώ ή σ εμένα, γιατί να γεμίσουμε αίματα τους ανθρώπους που δεν μας φταίνε? Από την άλλη αυτοί οι αθώοι είναι που μας κάνουνε τη ζημιά και καθοδηγούν τη γαμημένη την κοινωνία αλλά, εντάξει, ένα κώδικα ας τον κρατήσουμε γιατί μας βλέπω στο τέλος να καταντάμε μονάχοι και να μη μας μιλάει κανείς. Και τότε θα μιλάμε μόνο στο είδωλό μας, κάτι σαν το καθρέφτη ένα πράγμα, και θα χουμε την εντύπωση πως μιλάμε στον "άλλο".

Δυστυχώς τότε είναι που χάνουμε τα ρούχα μας (που έλεγα πριν) όταν αντιληφθούμε πως ακόμα και το είδωλό μας ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ. Μα ποιος μας ακούει θ αναρωτηθείς. Ε λοιπόν σου χω μιαν απάντηση: Ο ΘΕΟΣ!. Όχι, δεν άρχισα να πιστεύω στα γεράματα αλλά κατάλαβα πως μιλάμε στο είδωλό μας επειδή... το θεωρούμε δικό μας και σε ότι κατέχεις την ιδιοκτησία θεωρείς πως το δημιούργησες ΕΣΥ. Κι έτσι, έχοντας φτιάξει μιαν εικονικότητα γινόμαστε και ΘΕΟΙ. Και σαν ΘΕΟΙ ξύνουμε τ αρχιδια μας στις επικλήσεις του μοναδικού μας πιστού, του εαυτού μας που -τελικά- μας αρέσει να τον βλέπουμε να ξεγυμνώνεται μέρα με τη μέρα μέχρι τη στιγμή που θα μας παρατήσει ή που θα πεθάνει, συνήθως από... μουγγαμάρα ή πολυΛογία!

χαμίνι είπε...

Καλώς τον φίλο μας!

Κατ' αρχήν να εξομολογηθώ την ανικανότητά μου, αν και επισήμως έχω ζητήσει τη συγγνώμη από εκεί που θα έπρεπε. Ας είναι.

Κύττα λοιπόν! Έγραφα, έγραφα, έγραφα και κανείς δεν ήθελε ν' ακούσει, περίμενα, περίμενα, περίμενα και δεν μου μιλούσε κανείς. Φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα, όταν δεν γνωρίζεις από βέσπα, πολύ εύκολα, σε βρίσκουν στα χαντάκια.

Η καινούργια έκδοση του Blogger είχε στις στάνταρ ρυθμίσεις "μετριασμό σχολίων". Μόνο που εγώ εξηγώντας πάντα τον κόσμο μέσα απ' τα δικά μου μάτια και με βάση τις δικές μου εμπειρίες... (ουάου!!!! ) δεν το αντιλήφθηκα, παρά μόνο πριν μια δυό μέρες που πρόσεξα κάτι παράξενο κι είπα να το ψάξω λίγο.

Τώρα όλα τα "ανεπιθύμητα" σχόλια είναι αναρτημένα κι εγώ βαθιά συγχισμένη με τον εαυτό μου...

Συγγνώμη, λοιπόν κι από δω. Κι αν μπορείς ν' ακούσεις κάπταιν, δέξου πως τα πάντα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.

ΘΕΟΣ δεν είμαι, αρχίδια δεν έχω και ο εαυτός μου είναι ο κατ' εξοχήν άπιστος σ' αυτό που αντικρύζει στον καθρέφτη... Και τώρα αν επιθυμείς όσο κι εγώ, συνέχίζουμε

Black Swan είπε...

Μπρε καλώς τα παιδιά.
Πάντως πρέπει να πω ότι εδω ισχύει αυτό που είχα γράψει κάποτε στο Μισσος

Δηλαδή ο μόνος τρόπος να μη συναντήσεις ποτέ κάποιον είναι να τον παρακολουθείς από απόσταση.

Εμείς παρακολουθούμε τον εαυτό μας.

Κινούμαστε έτσι στο εσωτερικό της ψευδαίσθησης ότι είμαστε αθάνατοι.

Αθάνατο είναι όμως μόνο το είδωλό μας.

Εμείς είμαστε απλώς ναρκωμένοι• το όνειρο παραμένει ο φρουρός του ύπνου.

Η παραίσθηση των ρόλων που μας αντικειμενοποιούν είναι η οντότητα που ξαγρυπνάει για να κοιμόμαστε ήσυχοι.
ΥΓ. Τώρα πάω στα Μουλτι για μαλακιές!

χαμίνι είπε...

Αν είναι έτσι λοιπόν, τότε ο μόνος τρόπος να μην συναντήσεις ποτέ τα όνειρά σου είναι να τα παρακολουθείς από απόσταση ασφαλείας να κινούν τα χείλη όσων με αναίδεια υπόσχονται να τα πραγματοποιήσουν για χάρη σου.

Δεν θα σ' ακολουθήσω γιατί προτιμώ να κυνηγήσω μερικά απ' τα όνειρά μου...

Και τώρα καληνύχτα σας

aspic είπε...

Κάτσε χαμίνι που φεύγεις τόσο νωρίς τώρα που ήλθα και εγώ;
Κάτσε δώ να υποδεχθούμε το ατίθασο παιδί το αναρχικό στοιχείο που ήλθε να μας επισκεφθεί.
Ρε που μας θυμήθηκες;
Σου τέλειωσε η ζάχαρη και ήλθες να μας ζητήσεις;
Εμ την ξόδεψες όλη στους σοβαρούς.
Που να τον έβλεπες χαμίνι πώς είχε γλυκάνει και μάς το παίζει τώρα και σκληρός εδώ μέσα.
Πήγα που λές να ρωτήσω κάτι την έψιλον που ήθελα να μου πεί,και δέν πρόλαβα να μπώ στην είσοδο και τρώω μιά γλύστρα,μά μιά γλύστρα,από τα του σεπτεμβρίου βρέθηκα στα του περασμένου νοεμβρίου.Διαπέρασα με μιάς όλη την αραβουργική τεχνοτροπία.
Ρε τι γίνεται εδώ; αναρωτήθηκα.
Ήλθαν τα γλυκούλια από το μούλτι;
Μπαίνω μέσα και τι να δώ!!
Ο καπετάν σαχλαμάρας είχε βάλει μιά μάσκα να μήν τον γνωρίσουμε που πάνω της όμως έγραφε φίλγκουντ.
Δέν μπορείς να πείς όμως,έχει πρωτότυπες ιδέες να καμουφλάρεται.
Που να δείς τι έγραφε.....τι καλή μου,τι χρυσή μου έλεγε την έψιλον,που παρακολουθεί με πολύ ενδιαφέρον την εξαιρετική πορεία της και τέτοια.
Να δούμε τον δικό σου κατήφορο που χεις πάρει ρε σκερβελέ ποιοί θα τον παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον στο τέλος.
Μπήκα και εγώ που λές και έγραψα ένα καλαμπουράκι και παρεξηγηθήκανε.
Ίδιοι με την άλλη τρελλέγκω την φίλη σου την διανάθενα.
Για να δείς τι μπαρούφας είναι ο φίλ,έλα μου λέει να πάμε στα μέρη τα δικά μας να τσακωθούμε.
Μή σκοπός ρε βλάκα είναι να τα λέμε στους σοβαρούς,μεταξύ μας τι αξία έχει;
Και όχι τίποτα ΄αλλο,σου πετάει και τον εκβιασμό μετά,σάν και την εξουσία,το καλο ατίθασο παιδί,ότι κοίτα ή θα συμμορφωθείς ή θα μείνεις μόνος σου και ούτε θεός δέν υπάρχει να σε παρηγορήσει.
Κατάλαβες,αυτό τον μάρανε τώρα για να δείξει τον προοδευτισμό του.
Άν υπάρχει η δέν υπάρχει θεός.
Πέστα ρε άτομαντ και εσύ,γιατί δέν τα λές;
Τέλος πάντων,τον σώζει ότι είναι καλό παιδί,και έχει μιά καλή ιστορία και δέν πρόκειται να του πώ κανένα μπινελίκι,του ηλίθιου του σκατομαλάκα που πουλήθηκε στο σύστημα και έρχεται να μάς το παίξει και ανάρχας.
Ούφ μου ανέβηκε η πίεση πάλι και ζεσταίνομαι.....








































....δέν μου μεινε και κανένα ρούχο να πετάξω πιά.

ΒΓ Ρε σκατομαλακα σαχλαμάρα,έχουμε ανοίξει μέτωπο με τον άτομαντ στο μούλτι.
Κλειδώσαμε όλα τα ζώα σε ένα παχνί,αλλά επειδή φωνάζανε και κάνανε θόρυβο τα αφήσαμε πάλι ελεύθερα.
Έλα να δώσεις κανένα χεράκι γιατί δέν τα προλαβαίνουμε όλα μόνοι μας.
Είναι πολλά και σκόρπια.
Άντε και σε έψαχνα.Ελα να πετάξεις και εσύ κανένα ρούχο,γιατί βάρυνες πολύ με τόσα που αφήνεις πάνω σου.

ΒΓ Ά θέλω να σας ρωτήσω,επειδή πήγα προχθές και πείραξα κάτι κουμπιά στο υποβρύχιο λέτε να έκανα καμμιά ζημιά;
Είχε χαλάσει ο ασύρματος και είμασταν χαμένοι χωρίς σήμα.

TTRabler είπε...

Αφήστε τα μούλτια και πιάστε τα... γαμημένα πλήκτρα.
Εκεί θα κάψετε και τα τελευταία σας κύτταρα χωρίς Λόγο.

Έχω όμως να σας ζητήσω κάτι κι άμα θέτε το κάνετε. Επειδή είμαι κατά βάση ανωμαλάρας και δεν μ' αρέσει η ακινησία και μιας και χάνετε τον καιρό σας στους ξεμωραμενους του μουλτι, θέλω να πάτε ΕΔΩ και να γράψετε ένα αρρωστημένο κείμενο της αρεσκείας σας όταν βρείτε καιρό για κάτι που να σας απασχολεί αυτόν το καιρό όπως ας πούμε ο... καιρός ή οι καιροί μας.
Μιλήστε για ότι θέτε, χώστε τα καντήλια σας αλλά δώστε και μια ΑΠΟΨΗ. Το καλύτερο που μπορείτε να επιτύχετε είναι να προκαλέσετε άλλη μια ΑΠΟΨΗ (μπορείτε βέβαια κι απλά να χώσετε καντήλια).

Θ' αναρωτηθείτε βέβαια γιατί σας το ζητώ. Μα επειδή έχω ένα θάρρος σ εσάς που μασταν μαζι στο στρατό κι επιπλέον θα σας χρησιμοποιησω για να κερδίσω δημοτικότητα, να ανέβει ο ναρκισσισμός μου και να εκδοθώ σύντομα (εντάξει, ξέρω πως είμαι λίγο θρασύς αλλά είπαμε, έτσι είναι οι παλιοσειρές). Επιπλέον χτίζω τον μύθο μου (που σαι ρε μύθε) και -το λέω για να ζηλέψετε- θα βγάλω και αρκετά λεφτά πράγμα που θα με κάνει -επιτέλους- να κόψω το εμπόριο ναρκωτικών (που 'ναι επικίνδυνο).

Τι θα κερδίσετε εσείς? Σας υπόσχομαι πως όταν πεθάνω θα σας τραβήξω από την κόλαση και θα σας δώσω μια πολυθρόνα στον παράδεισο. Δεν σας φτάνει? Α, ναι, μπορεί και ν' ακούσετε και κάτι διαφορετικό αλλά αυτό δεν το υπόσχομαι...

Είπαμε όμως... αν θέτε... γκεγκε?

aspic είπε...

Εγώ πήγα παιδιά και είναι πολύ ωραία η δουλειά που έχει φτειάξει εκεί.
Του τα ψαλλα και του κανα και καμμιά δεκαριά ερωτήσεις και άμα δέν απαντήσει σωστά.....


























...θα πάω να του τα ξαναψάλλω.
Καλά δέν έκανα;
Ρε υποβρύχιοι,που στο διάολο εξαφανιστήκατε πάλι ρέ;

χαμίνι είπε...

Ρε Φιλ, άντε και...

Στο μονόλογο μια χαρά τα πας. Το καλύτερο για σένα είναι να συνεχίσεις έτσι και θα εκδωθείς σίγουρα... Γιατί κι οι συγγραφείς για τον εαυτό τους εκδίδονται και για τα ποσοστά...


Κι εσύ σενιόρ άσπικ, αφού είσαι στα μούλτια, εμάς τι μας θες εδώ; Άσε να κάνουμε καμιά γνωριμία μήπως μας χρειαστεί τους δύσκολους καιρούς του χειμώνα

wpleftyboy είπε...

καλως ηρθες swan

φιλ, καλη επιτυχια και αμα βγαλεις φραγκα και πας ταξιδακι προς τα πανω παρε καμμια βουλγαρα και περνα κι απο δω ,θα χαρω να σας δω ,ειδικα τη βουλγαρα δηλαδη.

μουσικο διαλλειμα

we r raising our glasses
against evil forces
singing whiskey for my men
beer for my horses

αν συμφωνουν και οι υπολοιποι θα μπορουσα να προσπαθησω να επιτρεπονται τα ανωνυμα σχολια

λες και τωρα ειναι επωνυμα δηλαδη

τελος παντων τα σχολια απο περαστικους γκεστηδες

μαλλον το εχω ηδη καταφερει στo "diko moυ" βλογκ και λεω μαλλον διοτι ετσι κι αλλιως δε με νοιαζει


για το μουλτι θα συμφωνησω με τον φιλ οτι τζαμπα καιτε ωρες εκει

το πιο υγιες φορουμ ηταν το υποστεγο και την αγριαδα και την ανεξαρτησια που συνοδευουν την πολλη υγεια ,τελικα δεν την ανεχεται
η φιλο-εξωγηινη φυση μας ...προτιμουμε την προφυλαξη την ασφαλεια και τη σιγουρια του ασθενους ασπασμου των καλημεροσπερονυχτακηδων (και μαλιστα να ειναι κι απο σπιτι να ξερουμε απο που κρατα η σκουφια τους)
απο
τον σφιχτο ,υγρο (σαλια αιμα σπερμα αλκοολ) εναγκαλισμο με τους περαστικους αληταραδες ,τις περιφερομενες πορνες και τους επωνυμους σουλατσαδορους του διαδικτυου

ποσο ειρωνικο και υποτιμητικο για τα διαδικτυακα πρασινα ανθρωπακια μπορει να ειναι αυτο που μολις ειπα αφου εξ' ορισμου κινουμαστε μεσα στα σχετικα ασφαλη ορια που περιγραφονται απο το μεγαλο διαδικτυακο προφυλακτικο

οπου ταχα ολα επιτρεπονται μεν , αρκει να ειναι μεσα απ' την καποτα δε

ρε δε γαμιομαστε ολοι
λεω μεταφορικα και κυριολεκτικα .


"ΕΝΑ ΚΑΛΟ FLAMING ΓΑΜΕΙ... (παρακατω δε θυμαμαι τι ειπε αλλα στεκεται κι ετσι ) "
megalos maimous