Τα νέα σύμβολα.

Ένιωθα τρόμο μικρή στα όνειρά μου. Συνήθως έρχονταν ανθρωπόμορφα τσακάλια που χτυπούσαν το τζαμωτό της πόρτας, όταν ο πατέρας έλειπε ταξίδι. Τα έδιωχνα ανάβοντας σπίρτα επειδή είχα ακούσει ότι φοβούνται τη φωτιά.

Τρόμο μού δημιουργούσαν τα συλλαλητήρια στους δρόμους της Αθήνας, οι ιστορίες με τα «κονσερβοκούτια» και τη πηγάδα του Μελιγαλά αλλά κι αυτά τα ξέχασα.

Φοβόμουν πολύ τον «Δράκο».

Με κυνηγούσαν οι προαγωγικές εξετάσεις και ίδρωνα μπροστά στους ελέγχους και τον κατάλογο.

Θυμάμαι ακόμα τη βέργα του δασκάλου.

Ήταν τρόμοι. Φόβοι έντονοι που ξεθύμαναν μεγαλώνοντας. Πέρασαν αλλά έμειναν τα σύμβολα που πολλές φορές, τους αφυπνίζουν.

Με την τρομοκρατία που δεν έχω ακόμη βιώσει στο πετσί μου, το τοπίο άλλαξε.

Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος που γίνεται όμως σιγά-σιγά τρόμος, ώστε να μπορώ να πω ότι αρχίζω να την βιώνω. Κινούμαι παράλληλα με αυτόν ή καλύτερα υπάρχει άκρες-άκρες στα πράγματα. Στους ελέγχους, στις κάμερες, στον τύπο που κάθεται καπνίζοντας μέσα στο Βαν στη γωνία.

Περίπου είναι σαν την επάρατη νόσο που ύπουλα παραμονεύει στα κύτταρά σου.Δεν ξέρεις με σιγουριά πόση είναι η ευθύνη σου. Καπνίζεις μεν αλλά χιλιάδες καπνίζουν χωρίς να νοσήσουν. Υποσυνείδητα ελπίζεις ότι θα είσαι ένας από τους δυτικούς που θα εξαιρεθούν από το κτύπημα. Προφασίζεσαι ότι καλύπτεις τον επιβαρυντικό παράγοντα με άλλες πράξεις εξισορροπητικές, όπως η υιοθεσία ενός μικρού από τον Τρίτο Κόσμο ή μια εισφορά στους Γιατρούς του Κόσμου.

Περισσότερο νιώθω τη δαγκάνα του με τα διάφορα μέτρα.
Νόμους αντιτρομοκρατικούς αλλά και συζητήσεις, αφιερώματα, εκτιμήσεις και αναλύσεις . Υπάρχει στον αέρα ένα αίσθημα κλεφτοπόλεμου, όπως ακριβώς ο αγώνας κατά του καρκίνου, όπου η ανθρωπότητα πραγματοποιεί καθημερινά άλματα, χωρίς όμως να μπορεί να πει ότι ανακάλυψε αυτό που θα αναστρέψει την πορεία του. Ιδίως όλα τούτα τα μέτρα στα αεροδρόμια, μού θυμίζουν τον αντικαρκινικό έρανο, όπου όλου δίνουν ελπίζοντας να νικήσουν το τέρας.

Πορτοφόλια, κλειδιά, κινητά τηλέφωνα πέφτουν πρόθυμα στο καλαθάκι, προκειμένου να περάσουν από τις ακτίνες. Ανιχνευτές ψάχνουν το κορμί μας για τον επικίνδυνο «όγκο» κι επιτέλους περνούμε «καθαροί».

Ο φόβος δεν περιορίζεται πια σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο – κάποιον διεστραμμένο ή φανατικούς- αλλά διαχέεται στα όργανα που προορίζονται να μας προφυλάξουν. Όπως παλιά η βέργα του δασκάλου ή η τσιμπίδα του χειρούργου που θα μας έβγαζε τα κρεατάκια. Τα κάνουν σύμβολα και ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο στο να τα ξεπεράσω αφού είναι η «τεχνολογία» του μέλλοντος.

Το νέο σύμβολο είναι ο έλεγχος.
Πρέπει διαρκώς να με ελέγχουν.
Και με εξαναγκάζουν σε έναν υποσυνείδητο έλεγχο που έχει να κάνει με την ιδεολογία, τι κάνω, με ποιους είμαι.