Οι στροφές έχουν πάντα μια γοητεία μαγευτική. Καμιά ευθεία δεν δύναται να την συναγωνιστεί. Ακόμη κι όταν στην έξοδο κρύβουν τον πιο θανάσιμο κίνδυνο…
Πως θα ήταν ένα ταξίδι χωρίς στροφές; Μια απέραντη ευθεία που τίποτε δεν ξυπνάει το βλέμμα, τίποτε κρυμμένο, όλα μπροστά στα μάτια μας να κυλάνε, τοπία να εναλλάσσονται ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς η καρδιά να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, χωρίς καν προσπάθεια να κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά το τιμόνι, να δώσει ο εγκέφαλος εντολή να συγχρονιστούν τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, να περάσει η εντολή στις ρόδες, αυτές να ξαφνιαστούν, να αντισταθούν, και ο δρόμος να τελειώνει και ν’ απαιτεί εγρήγορση, απόφαση, δράση, ενέργεια, διόρθωση…
Και ταυτόχρονα να περνάνε αστραπιαία απ’ το νου όλα τα πιθανά ενδεχόμενα…
Να βρίσκεσαι στο γκρεμό, να σε αναζητάνε, να σε πενθούν, να μην υπάρχεις πια, πουθενά και για κανέναν.
Και ο εγκέφαλος να παίρνει φωτιά, να ανεβάζει στροφές, να ουρλιάζει παραγγέλματα, να χύνονται ορμόνες στο αίμα… Να υπακούν οι μύες, τα νεύρα, τα χέρια να πιέζουν τις ρόδες να πειθαρχήσουν… Κι ύστερα όλα να επανέρχονται στο φυσιολογικό. Να πέφτουν οι παλμοί, να χαλαρώνουν οι μύες, να ξεσφίγγονται τα δόντια… Να σταματούν οι εικόνες να παίζονται πίσω απ’ τα μάτια.
Σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις την εμπειρία του θανάτου χωρίς θάνατο και να ξαναγυρίσεις στη ζωή. Στη ζωή, που σίγουρα, μόνο με ευθεία δεν μοιάζει!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Α! Πονηρό Χαμίνι!
Βάλθηκες να στρίψεις για να μη σε βγάλει το μονοπάτι στον Γολγοθά!
Ανάγνωση 1η. Ο Ερωτας.
Όμως έστριψες κατά τον Έρωτα.
Όλα είναι όπως τα λες στον έρωτα και τον Έρωτα.
Διαλέγω 2 χαρακτηριστικά αποσπάσματα της γραφής σου- όχι ότι τα άλλα δεν είναι αντιπροσωπευτικά.
«να βρίσκεσαι στο γκρεμό, να σε αναζητάνε, να σε πενθούν, να μην υπάρχεις πια, πουθενά και για κανένα».
Πράγματι για τον γύρω κόσμο είσαι νεκρός. Ούτε τον βλέπεις ούτε σε βλέπει.
Έχεις προσχωρήσει σε άλλους «κόσμους».
Αλλά τελικώς πάλι στη σταύρωση καταλήγεις.
«Σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις την εμπειρία του θανάτου χωρίς θάνατο ...
και να ξαναγυρίσεις στη ζωή».
Πάντα. :)
Α
νάγνωση 2η. Η ταχύτητα.
Παλιά οι εθνικές οδοί ήταν όλο στροφές. Ταξιδεύοντας, μάθαινες ιστορία. Περνούσες φερ ειπείν στο δρόμο για τη Τρίπολη από τα Δερβενάκια και τη πανωλεθρία του Δράμαλη. Συναντούσες τον Γέρο του Μοριά. Το στενωπό των 12 άθλων στην Κακιά Σκάλα. Έβλεπες το Μπούρτζι στα ανοιχτά της πρώτης πρωτεύουσας της Ελλάδας. Στους Μύλους παραμόνευε η Λερναία Ύδρα.
Μάθαινες γεωγραφία. Στον ισθμό περνούσαν αργά- αργά τα μεγάλα πλοία. Πήγαιναν λέει στην Ιταλία.
Διασκέδαζες τρώγοντας το σουβλάκι σου ( ξυλάκι, με μια φέτα ψωμί καρφωμένη πάνω του). Έπινες το « τούρκικο» καφεδάκι σου και χάζευες τους ταξιδιώτες στα λεωφορεία.
Αγκομαχώντας σίρριζα στον Αχλαδόκαμπο – όλο κλειστές στροφές- πάταγες ενστικτωδώς το πόδι σου στο φρένο ακόμα και αν δεν ήσουν ο οδηγός και αναμετριόσουν με το Χάος.
Η αδρεναλίνη σου ανέβαινε έτσι κι αλλιώς.
Δοκίμαζες τα περιθώρια της αντοχής σου διότι το ταξίδι ήταν μακρύ και ζητούσε πολλές στάσεις. Το στομάχι σου έπρεπε να είναι «γερό» για να αντέξεις τις στροφές!
Τώρα όλα τα ταξίδια είναι μια ευθεία.
Χάθηκε η ιστορία από τους δρόμους. Μαζί χάθηκε και η ιστορία των δρόμων.
Οι τόποι φράχτηκαν από διαζώματα προκειμένου ν αποφευχθούν οι συγκρούσεις και οι άνθρωποι τρέχουν σε λωρίδες παράλληλες μέσα σε γρήγορα τροχοφόρα. Ξεσυνήθισαν και αυτοί το βλέμμα και φόρεσαν στα αυτοκίνητά τους τζάμια σκούρα.
Οι στροφές «κόπηκαν» προς όφελος της ευθείας και το μάτι δε αναμένει καμιά έκπληξη. Πλην του ορίζοντος με μια κουκίδα μελανή στο βάθος που ολοένα πλησιάζει καθώς αγγίζεις τα 160 ή τα 180, τίποτα άλλο.
Η θέα κατά κάτω με την απεραντοσύνη της αντικαταστάθηκε από τα σκοτεινά τούνελ όπου τρέχεις μέσα σε τεχνητό φως καθότι τα βουνά τα τρύπησαν.
Και στον Ισθμό έβαλαν κείνο το μαραφέτι που σε πετά με ορμή στο χάος για να ανεβάσουν με πληρωμή την αδρεναλίνη σου.
Δημοσίευση σχολίου